คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คราม
คราม
..เสียงคลื่นซัดสาดกระทบฝั่งดังต่อเนื่อง ละอองน้ำทะเลกระเซ็นซ่านมายังหาดทรายขาว ท้องฟ้าที่แต่งแต้มด้วยเมฆขาวเป็นกลุ่มก้อนราวกับปุยนุ่นขนาดใหญ่ แสงแดดอ่อน ๆ ที่ทอระยับลงมาบนริมหาด ดูสดใส สว่างไสว งดงาม
ทั้งเขาและเธอเดินจูงมือกัน ใบหน้าเปื้อนยิ้ม ระคนเสียงหัวเราะน้อย ๆ ที่ดังมาเป็นระยะ
“ฉันชอบบรรยากาศที่นี่จัง” หญิงสาวเอ่ยเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงเคลิบเคลิ้ม
“ผมดีใจที่คุณชอบนะริน” ชายหนุ่มยิ้มให้หญิงอันเป็นที่รัก “นาน ๆ เราสองคนจะมีเวลาว่างตรงกัน มาผ่อนคลายบรรยากาศที่ริมทะเลแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ”
“กร ดูโน่นสิคะ” รินชี้มือไปทางทะเลไกลลิบ ๆ “ขอบฟ้าตรงนั้นสวยมากเลย”
“นั่นสินะ จะว่าไปผมก็สงสัยนะว่า ทะเลที่เห็นสวย ๆ แบบนี้ ลึกลงไปข้างใต้ มันจะมีอะไรอยู่บ้าง” ชายหนุ่มตั้งคำถาม
“อ้าว ในทะเลก็ต้องมีพวก....สัตว์ทะเลไงคะ เช่นพวก กุ้งหอยปูปลาไง” รินตอบด้วยน้ำเสียงหวานน่ารักราวกับเด็ก ๆ ตอบคำถามคุณครู
“ผมว่ามันน่าจะมีอะไรมากกว่านั้นนา....อะไรที่เป็นความลับ ซ่อนอยู่ลึกมาก จนเราไม่สามารถหามันพบ”
หญิงสาวตีมือเขาเบา ๆ ทำเสียงดุ ๆ เล็กน้อย
“ไม่เอาน่ากร นี่เรามาเที่ยวกันนะ จะไปคิดเรื่องน่าปวดหัวแบบนั้นทำไมกัน....รินหิวแล้วล่ะ เราไปซื้ออะไรกินกันดีกว่า ปะ”
รินฉุดมือกร ก่อนจะวิ่งหยอย ๆ ออกนำไปที่ร้านขายอาหาร ซื้อตั้งเป็นแผงเรียงรายอยู่ห่างจากชายหาดไปไม่ไกล....
.....................................................................................................................
สามปีก่อน...
“เฮ้ย กร กรเว้ย”
ชายหนุ่มชะงักจากกีตาร์ที่เล่นอยู่ เงยหน้าขึ้น ใบหน้าที่คมเข้ม ผมสั้นดำขลับหยักศกจัดทรงซอยเป็นชั้นสวยงาม นัยน์ตาของเขาเป็นประกาย บาดใจสาว ๆ หลายคน
“นายเคยเห็นดาวของคณะวิทยาศาสตร์ยังวะ เค้าว่ากันว่า งามมาก น่ารักโคตร ๆ ยังงี้เลย”
“เฮ้ยไอ้เอก มึงอย่าบอกนะว่าที่มึงอุตส่าห์วิ่งกระหืดกระหอบมาจากโรงอาหาร เพื่อมาบอกกูเรื่องนี้ เผาผลาญแคลอรี่ไปได้เยอะเลยนะมึง” กรตอบกลับแถมด้วยการกระเซ้าเพื่อนสนิท
“หูยยยย พ่อคุณมึง ไอ้หล่อเลือกได้....” เอกย้อนกลับอย่างหมั่นไส้
กรก้มลงไปดีดกีตาร์ต่อ เอกชักฉิว เขาเอื้อมมือไปกดสายให้มันไม่มีเสียง
“อะไรของมึงวะ” กรเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง
“เฮ้ย ฟังกูหน่อย คนนี้เจ๋งจริง ๆ นะเว้ย ถ้าพลาดมึงจะเสียใจ”
กรวางกีตาร์ลง
“เอ้า ๆ ว่ามา ๆ” ชายหนุ่มตอบกลับเพื่อตัดรำคาญ
.............................................................................................................
รินเป็นหญิงสาวที่มีใบหน้างดงาม ผิวขาวนวลสวย แก้มที่อูมน้อย ๆ และดวงตากลมโตของเธอนั้นทำให้เธอยิ่งดูเหมือนตุ๊กตาตัวน้อย ๆ ที่น่ารัก รูปร่างของเธออรชร สูงโปร่งตามความสูงมาตรฐานของหญิงไทย
กรได้รู้จักกับรินและพูดคุยกับเธออย่างจริงจังเป็นครั้งแรกในงานลอยกระทงของมหาวิทยาลัย รินลงประกวดนางนพมาศ ในขณะที่ตัวเขาเองก็มีโชว์เล่นกีตาร์โฟล์คซองในนามของคณะ หญิงสาวรู้สึกประทับใจในเสียงร้องอันไพเราะน่าเคลิบเคลิ้มและลีลาการดีดกีตาร์ที่พลิ้วไหวของชายหนุ่ม ทั้งสองจึงได้พูดคุยกัน และเริ่มมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน
ความรักของเขาทั้งสองดำเนินไปเรื่อย จนเวลาล่วงเลยไป เรียนจบ และทำงาน กรและรินก็ยังคงเป็นคู่รักที่ใคร ๆ ต่างก็พากันอิจฉา
“คิดอะไรอยู่คะกร”
หญิงสาวเดินเข้ามาทักเขาจากด้านหลัง ทำเอากรสะดุ้งเล็กน้อย เขาหันกลับไปยิ้มให้เธอ
“อ๋อ...ผมกำลังคิดว่า พรุ่งนี้เราน่าจะไปเที่ยวเกาะกันนะ”
“เย้!! จริงหรอคะ ดีจัง” รินกระโดดตัวลอยตะโกนเสียงดังแบบเด็ก ๆ นี่ล่ะคือเสน่ห์ของหญิงสาวที่มัดใจเขามานาน...
แต่ทว่า....
เอาเถอะ...ชายหนุ่มพยายามสะบัดความคิดนี้ออกจากหัว และเป็นเวลาเดียวกันกับที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
รินหอมแก้มเขา ก่อนจะเลี่ยงไปยังห้องน้ำสุดหรูภายในโรงแรมห้าดาวที่พวกเขาพักอยู่ ชายหนุ่มกดรับสาย
“ไม่คิดเลยว่ะว่าแกจะมาถึงนี่ คืนนี้มีเด็ด ๆ รอแกอยู่นะเว้ยกร”
กรหันซ้ายหันขวาเพื่อมองดูว่ารินไม่อยู่ตรงนั้น
“เอ่อ....ไม่สะดวกมั้ง ข้ามากับแฟนข้าว่ะ”
“เฮ้ย อะไรของแก แกบอกเองนะว่าช่วยหาให้หน่อย เพราะว่าแฟนแกไม่เร้าใจ....ว่าแต่ข้าก็สงสัยนะว่า อดีตดาวมหาลัยอย่างแฟนแก ยังไม่เร้าพออีกหรือไงวะ...อิอิ” เสียงจากปลายสายกระเซ้า
กรนิ่งไปพักหนึ่ง แล้วตอบไป
“เออ....ก็ได้ เดี๋ยวข้าไป”
เขารอจนรินออกมาจากห้องน้ำ ก่อนจะเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเครียดๆ
“ริน พอดีเพื่อนที่ออฟฟิศโทรมา บอกว่ามีงานด่วนต้องคุยกับลูกค้า เขามาที่นี่พอดี แถว ๆ ในเมือง...แล้วผมจะรีบกลับมานะ ที่รัก”
หญิงสาวทำหน้างอเล็กน้อย แต่ไม่นานนักก็กลับเป็นสดใสตามเดิม เธอพยักหน้า
“ค่ะ...”
กรจูบหน้าผากรินเบา ๆ ลูบศีรษะเธออย่างทะนุถนอม ก่อนจะลงไปข้างล่าง ขับรถออกไป..
อีกไม่กี่นาทีต่อมา เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีก...
แต่คราวนี้เป็นของริน หญิงสาวบ่นเบา ๆ
“ใครวะ กำลังดูละครเพลิน ๆ”
รินหยิบรีโมทมาหรี่เสียงในโทรทัศน์ แล้วรับสาย
“อ้าว....นึกว่าใคร แกนี่เอง เฮ้ยเป็นไงมั่งวะ..”
รินเปลี่ยนอารมณ์ทันทีที่ได้ยินเสียงจากอีกฝั่ง เธอคุยไปหัวเราะไป กระเซ้าเย้าแหย่กับคู่สนทนาตลอด แม้บางทีจะมีเสียงบ่นด้วยอารมณ์น้อยใจบ้าง แต่ก็ทดแทนไปด้วยความฮาทุกครั้งไป
...................................................................................
แสงสีภายในผับทำเอาชายหนุ่มมึนหัวเล็กน้อย สาว ๆ ที่เต้นยักย้ายส่ายสะโพกอยู่ภายในทำให้ชายหนุ่มรู้สึกกระชุ่มกระชวยเหมือนกลับไปเป็นเฟรชชี่อีกครั้ง
กรยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกรวดเดียวหมด ก่อนจะชงใหม่ เขาใส่เหล้าบาง ตามด้วยโซดาและน้ำ เพราะอย่างไรก็ตาม เขาไม่อยากถูกตำรวจที่ตั้งด่านกันเต็มเมืองจับและไปนอนในคุกคนเดียว แทนที่จะได้กลับไปนอนในโรงแรม
“เฮ้ย ไอ้กร นี่ไงเด็กที่ข้าบอกแก”
สาวน้อยร่างบางดัดผมเป็นลอน ทาปากแดงแช้ด มัสคาร่าสีม่วงอ่อน ดูราวกันคุณหนูไฮโซ เดินเข้ามาหาเขา เธอนั่งลงข้าง ๆ เขา และเริ่มพูดคุยสนทนา...
.......................................................................................................
“ฮ้า....ทริปนี้สนุกจังค่ะ ไม่รู้ว่าจะได้มากันอีกเมื่อไรเนาะ”
รินเอ่ยขึ้นลอย ๆ ระหว่างที่ทั้งสองกำลังกลับบ้าน
“ต้องมีโอกาสสิ ถึงแม้งานจะยุ่งแค่ไหน แต่ผมก็ไม่ยอมให้มันมาสั่นคลอนความรักของเราสองคนหรอก” พูดจบ กรก็ปล่อยมือข้างหนึ่งจากพวงมาลัยไปกุมมือนุ่มเนียนของริน
“กร....อย่าปล่อยพวงมาลัย....” รินบ่นด้วยเสียงดุ ๆ มองค้อนชายหนุ่ม
กรหัวเราะร่วน
ห้าเดือนต่อมา
ผู้คนมากหน้าหลายตาในชุดหรูผลัดกันเข้ามาแสดงความยินดี กับคู่บ่าวสาวคู่ใหม่ที่ใคร ๆ ก็บอกว่าเหมาะสมกันมาก ราวกับกิ่งทองใบหยก
บรรยากาศภายในห้องจัดเลี้ยงเต็มไปด้วยความชื่นมื่น อาหารถูกนำมาเสิร์ฟอย่างต่อเนื่อง แขกที่นั่งตามโต๊ะกว่าห้าสิบโต๊ะนั้นมีตั้งแต่ญาติของบ่าวสาวรวมไปถึงคนที่ไม่รู้จักมักจี่ใดๆ แต่อยากจะมาเพราะจะได้ลิ้มชิมรสอาหารจำพวกกระเพาะปลา เป็ดพะโล้ ต้มยำกุ้ง ราวกับว่าชีวิตนี้ไม่เคยได้กินกระนั้น
กรควงแขนรินถ่ายรูปไปรอบงาน สายตาก็พลันเหลือบไปเห็นแม่สาวสังคมนักเที่ยวคนนั้น กำลังชูแก้วไวน์ให้กับเขาพลางยิ้มน้อย ๆ ส่วนทางฝ่ายรินมองไปก็พบกับเพื่อนที่คุ้นตา
คนที่โทรศัพท์หาเธอในวันนั้น
รินอาศัยช่วงจังหวะที่กรกำลังคุยกับญาติผู้ใหญ่ เธอก้าวออกไปนอกห้องอย่างเงียบ ๆ เพื่อไปพบกับเพื่อนผู้มาใหม่
“โหย ไม่คิดว่าแกจะมาด้วยนะเนี่ย”
“ชู่ววว เบา ๆ หน่อย เดี๋ยวคุณสามีเธอได้ยิน”
หญิงสาวหัวเราะ “เฮ้ย ตานั่นน่ะหูตึง ไม่มีทางได้ยินที่เราคุยกันหรอก”
ชายผู้เป็นคู่สนทนามองหญิงสาวศีรษะจรดเท้า ก่อนจะวกกลับมามองที่อกอวบอิ่มใต้ชุดเจ้าสาวขาวฟูฟ่อง เรื่อยขึ้นมาถึงลำคอขาวระหง จนมาถึงใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางเต็มยศ เพื่อให้ดูเป็นวันที่เธอสวยที่สุดในชีวิต สวยยิ่งกว่าวันรับปริญญาเสียอีก
“แกเซ็กซี่ว่ะ”
“ไอ้บ้า”
“ขอเชิญเจ้าบ่าวเจ้าสาวขึ้นไปบนเวทีด้วยครับ” เสียงพิธีกรในงานประกาศก้องออกมา
รินไม่รอช้า รีบโน้มคอของ ‘เพื่อนชาย’ มาแนบหน้าตัวเอง จูบอย่างดูดดื่มฟอดใหญ่ ก่อนจะกระซิบที่ข้างหูเขาเบา ๆ ว่า...
“ขอบใจแกมากนะ เอก วันนั้นแกทำให้ฉันมีความสุข เวลาที่กรไม่อยู่ ฉันสัญญาว่าจะมอบความสุขให้กับแกบ้าง....พ่อคนลีลาเด็ด...แม้จะแค่ทางโทรศัพท์ก็เถอะ”
………………………………………………………………………….
ลึกลงเท่าไรก็ยิ่งมืดมน ค้นไปเท่าไรก็ยิ่งสับสน...
ส่วนลึกในใจคน ใครจะรู้จริง...
ได้รับแรงบันดาลใจจาก เพลง “คราม”
Bodyslam
ความคิดเห็น