ผู้ช่วยของฉัน yaoi

เนื้อเรื่อง

ผู้ช่วยของฉัน

กาลครั้งหนึ่งมีเมืองหนึ่งชื่อโฟโตไพเป็นเมืองที่อยู่ห่างไกลและรกร้าง แต่ที่เมืองแห่งนี้มีนักวิทยาศาสตร์อยู่คนหนึ่ง เขาคิดว่าโลกใบนี้มีแต่สิ่งที่บกพร่องไม่สมบรูณ์ เขาจึงตั้งใจที่จะสร้างเมืองในอุดมคติของเขาขึ้นมา นั้นคือ ‘เมืองของฉันจะต้องมีแต่ของที่สมบรูณ์แบบถ้ามีสิ่งไหนที่บกพร่องล้วนแต่สิ่งที่ไร้ค่าเป็นขยะที่ต้องถูกทำลาย’

“ประกอบขาขวา ขาซ้าย แล้วก็ขันน็อตให้เข้าที่ ใส่แผนวงจร แล้วก็ต่อแผนวงจรเข้าไป…” นักวิทยาศาสตร์หนุ่มร่างบาง ตัวเล็ก ผมสีส้ม ดวงตาสีน้ำผึ้งภายแว่นตา นามว่า เรน เขากำลังวุ่นอยู่กับการสร้างสิ่งที่จะช่วยงานของเขา                                                                                                                                                   

“และสุดท้ายก็ติดตั้งโปรแกรม…..”

“เฮ้อ เสร็จซักที หุ่นยนต์ผู้ช่วยของฉัน” เรนเอยอย่างปราบปลื้มที่สร้างหุ่นยนต์ที่จะช่วยทำให้เขาสำเร็จ สิ่งที่เขาสร้างเป็นสิ่งที่เหมือนกับมนุษย์เพศชาย ตัวสูงโปร่ง ผมสีขาวเทา ดวงตาสีฟ้า                                                                                                                                                             

“ที่นี่ไหน แล้วคุณเป็นใคร???” หุ่นยนต์หนุ่มลุกขึ้นนั่งแล้วกล่าวถามเรนอย่างสงสัย                                                  

“ฉันจะตอบคำถามนายข้อแรกที่นี่คือห้องแล็บ ข้อสองฉันชื่อเรนเป็นผู้สร้างนายเข้าใจรึยัง”เรนแถลงไขข้อสงสัยของหุ่นยนต์หนุ่ม                                                                                                                                                  

“แล้วเจ้านายต้องการให้ผมทำอะไรครับ”                                                                                                                        

“งั้นก่อนอื่นเลยนายต้องเรียกชื่อฉันห้ามเรียกว่าเจ้านาย และนายก็ไปพักผ่อนก่อนเพราะฉันเหนื่อยมาก ตามฉันมาเดี๋ยวฉันจะพานายไปห้องพัก” เรนพูดกับผู้ช่วยของเขาก็ที่จะเดินนำทางไปห้องพักแต่เขาก็พึ่งคิดได้ว่าลืมบางสิ่งบางอย่าง                                                                                                                                                   

“เออใช่สิฉันยังไม่ได้ตั้งชื่อให้นายเลยสิ อืม…..งั้นของตั้งชื่อนายว่าไวท์ก็แล้วกันตามสีผมนายเลยชอบไหม”                                                                                                     

“ไม่ว่าคุณเรนจะตั้งชื่อให้ผมว่าอะไรผมก็ชอบทั้งนั้นแหละ”ไวท์ตอบพร้อมรอยยิ้ม                                                                  

“ก็ดีแล้วนิที่ชอบงั้นไปนอนกันได้แล้วพรุ่งมีงานต้องอีกเยอะแล้วก็ช่วยทำอาหารเช้าให้ฉันกินด้วย” เรนพูดจบเขาก็เดินนำไวท์ไปยังที่พัก

“กริ่ง  กริ่ง กริ่ง…ห้าว เช้าแล้วเหรอเนี่ย” เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นทำให้เรนตื่นขึ้นมาในวันรุ่งเช้าของอีกวันแล้วเรนก็เข้าห้องน้ำทำกิจวัตรประจำวัน                                                                                                                 

“คุณเรนครับ อาหารเสร็จแล้วครับ” ไวท์เรียกเรนที่อยู่ข้างบนห้องห้องนอนของเขา                                                     

“รู้แล้วฉันกำลังลงไป” เรนก็เดินลงมายังห้องครัว‘กลิ่นอะไรหอมจัง’ เมื่อเรนเข้าไปห้องครัวเขาได้กลิ่นของอาหารที่ไวท์ทำให้เขา                                                                                                                                               

“แล้วนายทำอะไรให้ฉันกินบ้าง” เรนถามด้วยความอยากรู้                                                                                                                                

“ที่ผมทำก็มีสตูไก่ ออมเล็ต ครับคุณเรน” ไวท์ตอบคำถามของเรน                                                                              

“งั้นฉันกินเลยนะ” แล้วเรนก็เริ่มทานสตูไก่กับออมเล็ตที่ไวน์ทำให้เขา‘อร่อย’นี่เป็นสิ่งที่เขาคิดเมื่อได้ทานอาหารที่ไวท์ทำ                                                                                                                                                   

“เป็นไงบ้างคุณเรนรสชาติพอใช้ได้ไหมครับ”ไวท์ถามความพึงพอใจของเรนผู้เป็นเจ้านาย                                          

“มันอร่อยมาก เลยอาหารที่นายทำสมแล้วที่เป็นหุ่นยนต์ของฉัน” เรนตอบ                                                       

“ขอบคุณครับสำหรับคำชม”ไวท์กล่าวขอบคุณพร้อมรอยยิ้ม‘นายอย่ายิ้มมากได้ไหมเนี้ยมันทำให้นายดู…หล่อมาก’เรนคิดอยู่ในใจ                                                                                                                                                

“คุณเรนหน้าแดง ไม่สบายหรอครับ”ไวท์ก็เอามืออังหน้าผากของเรน                                                                   

“ฉันไม่ได้เป็นไข้ซะหน่อย อากาศมันร้อนต่างหาก” เรนพูดพร้อมปัดมือของไวท์ที่อังหน้าผาก                                                                                                                

“ฉันกินข้าวเสร็จแล้วฉันเราเริ่มไปทำงานได้แล้ว” เรนก็รีบเดินออกจากห้องครัวแล้วไปด้านนอก                                                                                                    

“ครับคุณเรน”ไวท์ก็เดินตามเรนออกไปข้างนอก                                                                                                                                                

“ไวท์ นายจะต้องเริ่มเคลียร์พื้นที่ก่อนเริ่มจากตรงโน่นแล้วถึงตรงนั้นเข้าใจไหม” เรนออกมาข้างนอก   เรนก็เริ่มอธิบายงานที่ไวท์จะต้องทำ                                                                                                                                           

“ครับ”รับทราบสิ่งที่เรนสั่ง                                                                                                                                                                           

“นายคงรู้นะว่าต้องทำยังถ้าเจอสิ่งบกพร่อง”เรนถาม                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                

“ถ้าเจอสิ่งบกพร่องต้องจำกัดทิ้ง”ไวท์ตอบ                                                                                                                                  

“ถ้าเข้าใจก็ดีแล้วไปทำงานได้แล้ว”แล้วเรนก็เดินนำไวท์ไปพื้นที่ที่ทำงาน                                                  

“ทำตรงโน่น ตรงนั้นด้วย แล้วก็ตรงนี้ด้วย”ในระหว่างที่ทำงานอยู่นั้นสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

“โคร่ม”ซากตึกเก่ากำลังถล่มลงมา ณ จุดที่เรนและไวท์ยืนอยู่แต่ทว่าไวท์ไหวตัวทันแล้วผลักเรน ออกจากจุดที่ถล่ม                    

“โอ๊ยเจ็บจังเลย แล้… ห่ะไวท์!!!!” เรนตกใจที่เห็นซากปะรักหักพังกลบร่างของไวท์อยู่แต่ทว่าไวท์ก็ดันซากเหล่านั้น ดันออกแล้วลุกขึ้นเดินไปหาหาผู้เป็นนาย                                                                                                       

“คุณเรนไม่บาดเจ็บตรงไหนนะครับ”ไวท์ถามเรนด้วยความห่วงใย                                                                        

“ฉันไม่เป็นอะไรหรอกว่าแต่นายเถอะถลอกไปทั้งตัวแล้วนะ”เรนตอบกลับ                                                                              

“ผมไม่เป็นไรหรอกครับ”                                                                                                                                                    

“ไม่เป็นไรซักที่ไหนกันล่ะเดี๋ยวกลับบ้านไปฉันจะซ่อมนายให้แล้วกัน”เรนกับไวท์ก็เดินกลับบ้านไป พอทั้งสองกลับมาบ้านเรนก็พาไวท์ไปที่แล็บเพื่อที่จะซ่อมเขา                                                                                     

“ไหนดูสิมีแผลตรงไหนบ้าง” เรนเริ่มตรวจร่างกายของไวท์ว่ามีแผลตรงไหน                                                      

“ไวท์นายช่วย ถอดเสื้อหน่อยสิฉันจะดูแผลของนาย”                                                                                           

“ครับคุณเรน”ไวท์ก็เริ่มถอดเสื้อออกทำให้ส่วนบนเปลือยเปล่าและเห็นแผลงอกของไวท์ ทำให้เรนหน้าร้อนผาวขึ้นมา ‘ฉันจะเขินอะไรเนี่ยตอนฉันสร้างไวท์ก็เห็นทุกซอกทุกมุมแล้วหนิฉันจะเขินทำซากอะไรฟร่ะ’              

 “คุณเรนเป็นอะไรรึเปล่าครับหน้าแดงอีกแล้ว” ไวท์ถามเรนด้วยความเป็นห่วงเรน                                                     

“ก็มันร้อนหนิ แล้วก็เงียบซะเดี๋ยวจะซ่อมให้” เรนก็เริ่มซ่อมส่วนถลอกทำร่างกายของไวท์ เวลาผ่านไปพักใหญ่เรนก็ซ่อมไวท์เสร็จ                                                                                                                                          

“โอเคเสร็จแล้วล่ะวันนี้ก็พอแค่นี้ก่อนแล้วกันเราไปพักผ่อนกันเถอะ” เรนกับไวท์ก็แยกย้ายไปห้องพักของตน “เฮ้อ วันนี้นี้ก็มีแต่เรื่องวุ่นวายจริงเลย นอนดีกว่าพรุ่งจะต้องทำงานต่อ” เรนล้มตัวลงนอนบนเตียงแล้วหลับตาเข้าสู่ห้วงนิทราเวลาผ่านไปข้างนอกเกิดลมพัดแรงพร้อมกับสายฝนที่ตกลงมา                                      

“เปรี้ยง เปรี้ยง” เสียงฟ้าผ่าดังขึ้นเป็นระยะทำให้เรนสะดุดตื่นด้วยความตกใจ                                                              

“ฝนตกหรอเนี้ยตก”เรนพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ‘เจ้าฝนบ้าตกอย่างเดียวไม่ได้รึไงทำไมต้อ…’ ระหว่างที่เรนคิดในใจอยู่ก็เกิดเสียงฟ้าผ่าดังขึ้นมา “เปรี้ยง เปรี้ยง” เมื่อเรนได้ยินด้วยอาการกลัวฟ้าผ่าก็หยิบหมอนปิดหูแล้วก็เริ่มร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว

 “ฮือ ฮือไม่เอา ไม่เอาฟ้าผ่านะ” เรนตะโกนเสียงดังถึงห้องของไวท์ เมื่อไวท์ได้ยินก็รีบวิ่งไปห้องของเรน                                                                                                                        

“คุณเรนเป็นอะไรครับ”                                                                                                                                          

“ฉันกลัวฮึก..เสียงฟ้าผ่า”เรนพูดพร้อมสะอื้น                                                                                                             

“ไม่ต้องกลัวครับคุณเรนผมอยู่ตรงนี้แล้ว” ไวท์พูดปลอบเรนที่กำลังสั่นกลัวอยู่                                                                                        

“งั้นนอนบนเตียงเป็นเพื่อนหน่อยสิฉันกลัวไม่กล้านอนคนเดียว”                                                                                                                            

“ได้ครับผมจะนอนเป็นเพื่อนคุณเรน” ไวท์ก็นอนตรงพื้นข้างเตียงของเรน

 “ไวท์ขึ้นมานอนบนเตียงกับฉันก็ได้ไม่เป็นไรหรอก” เรนพูดจบก็ไวท์ก็ขึ้นมานอนบนเตียงเดียวกับเรนแต่เรนยังคงนอนไม่หลับอยู่ดีแต่ไวทืก็พูดขึ้นมาว่า

“คุณเรนไม่ต้องกลัวครับมีผมอยู่ด้วยคุณเรนไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนะครับ” แล้วไวท์ก็โอบกอดเรนไว้ภายในวงแขน

“นอนหลับได้แล้วครับราตรีสวัสดิ์ครับ” เรนก็เริ่มง่วงและหลับในที่สุดเพราะเขาไม่รู้สึกกลัวเพราะตอนนี้มีไวท์อยู่ข้างกายเขา เขาไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแล้ว                                                         

                หลายสัปดาห์ผ่านไปแผนการสร้างเมืองอุดมคติของเรนก็เป็นไปด้วยดีรวมถึงความรู้สึกของเรนที่มีต่อไวท์ด้วยถึงแม้ไวท์จะเป็นหุ่นยนต์ไม่ใช่มนุษย์ก็ตามแต่เรนก็ยังกล้าพอที่จะบอกแต่ก็มีเหตุการณ์ที่ทำให้ทั้งต้องแยกจาก

“ไวท์ทำไหมนายไม่กำจัดขยะไร้ค่านั้นทิ้ง” เรนพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองที่ไวท์ไม่ยอมกำจัดสิ่งที่ไม่สมบูรณ์นั้นไป                                                                                                                                                             

“ผมคิดว่ามันไม่ไร้ค่านะครับ” ไวท์ตอบกลับเรนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม                                                                                                                               

“มันเป็นสิ่งที่ไม่สมบรูณ์มันไร้ค่าจะเก็บมันไว้ทำไมฮะ กำจัดมันทิ้งซะ”  เรนตวาดเสียงดังใส่ไวท์ด้วยความไม่พอใจที่ไวท์ทำสิ่งที่ขัดในอุดมคติของเขา                                                                                                        

“ไม่ครับแล้วผมก็คิดว่าไม่มีสิ่งไหนสมบูรณ์แบบได้หรอกครับ” เป็นครั้งแรกที่ไวท์ขัดคำสั่งของเรนครั้งแรกและทักท้วงอุดมคติของเขาด้วย ตลอดที่อยู่ด้วยกันมาซึ่งนั้นทำให้เรนแปลกใจ                                              

“นี่นายจะบอกว่าความสมบูรณ์แบบไม่มีอยู่จริงหรอ” เรนถามไวท์อย่างข้องใจ

“ใช่ครับ” ไวท์ตอบอย่างไม่ลังเลในคำตอบของตน “แต่ฉันไม่เชื่อหรอก”                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     

“ถ้านายไม่เชื่อฟังฉันล่ะก็ออกไปจากที่นี่ซะเจ้าหุ่นไม่สมประกอบอย่างนายก็เป็นได้แค่ขยะไปซะ”เมื่อไวท์ได้ยินเช่น                                                                                                                                                                     

“ครับผมจะไปครับถ้าทำให้คุณเรนสบายใจ” ไวท์พูดพร้อมสีหน้าอันเศร้าสร้อย “ผมก็จะไป”                               

“เออ!ไปได้ก็ดีที่นี่ไม่ต้องการขยะอย่างนาย” เรนพูดปะชดปะชันใส่ไวท์ แล้วไวท์ก็เดินจากไปจากเรนและเมือง

 “ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย” น้ำตาของเรนก็หลั่งรินออกด้วยความเศร้า

“ไม่ฉันจะต้องไม่ร้องนะ หยุดไหลซักทีเจ้าน้ำตาบ้า” เรนพูดพร้อมกับปาดน้ำตาของตนที่ไหลรินออกมา ‘เราจะมามัวเสียใจกับเรื่องไร้สาระแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ’เรนก็ได้เดินกลับไปบ้านเพื่อทำบ้างสิ่งบางอย่างที่เขาควรจะทำอยู่ตอนนี้    เมื่อเรนถึงบ้านเขาก็รีบเดินไปยังห้องแล็บของเขา

“ฉันจะต้องสร้างหุ่นตัวใหม่แล้วสินะ” เรนพูดบ่นกับตัวเองก็ที่จะเริ่มหาอุปกรณ์ที่จะเอาสร้างหุ่นตัวใหม่ของเขา

“โอเคเท่านี้ก็ครบแล้วล่ะเริ่มเลยดีกว่า” เรนก็ได้เริ่มประกอบชิ้นส่วนต่างเข้าด้วยกัน

“ในที่สุดก็เสร็จซะที” เรนพูดออกมาด้วยความเหนื่อยล้า” หุ่นยนต์ที่เรนสร้างคราวนี้เหมือนกับมนุษย์เพศชาย ตัวสูงโปร่ง ผมสีดำสนิท ดวงตาสีแดงเหมือนเลือด                                                                                                                                                            “เจ้าหุ่นต่อไปนี้ฉันของตั้งชื่อให้นายว่าแบล็ค”                                                                                                                           “แบล็ค นายจงออกกำจัดขยะที่เรียกว่าสิ่งบกพร่องซะไป”  พอเรนพูดจบแบล็คก็เดินออกไปทำงานอย่างที่เรนต้องการ                                                                                                                                                                       “เท่านี้ขยะในเมืองนี้ก็ถูกกำจัดจนหมด” แต่อยู่ดีๆเรนก็นึกคิดถึงหุ่นยนตืที่เขารักมากที่สุดขึ้นมาแต่แล้วเรนสะบัดความคิดนั้น ‘เรนบ้าไปแล้วหรือไง เราจะไปคิดถึงเจ้าหุ่นไร้ค่าทำไมกัน’ แล้วเรนก็ไปนั้งทำงานที่โต๊ะของเขาต่อ      และแล้วหลังจากนั้นเรนก็ได้สร้างแบล็คขึ้นมาเรื่อยๆจนมีจำนวนมากแต่แล้วมีอยูวันหนึ่งเรนก็ต้องตกใจเมื่อมีกองทัพแบล็คบุกเข้ามาเพื่อที่จะฆ่าเรน

“นี่พวกนายจะทำบ้าอะไรเนี้ยหยุดเดินเข้ามานะ ฉันบอกให้หยุดไง”แต่แบล็คก็ไม่หยุดตามที่เรนสั่ง                                                                                                            

“ฉันไม่ได้ตั้งโปรแกรมให้แบล็คทำลายมนุษย์นะทำไมมันถึงป็นแบบนี้ล่ะ”                                                                                                                                       

“ก็มนุษย์ไม่ใช่สิ่งสมบรูณ์แบบเหมือนกัน”แบล็คตอบเหตุผลกับเรน                                                             

“หมายความว่ายังไงที่มนุษย์เป็นสิ่งที่บกพร่อง”เรนถามด้วยความสับสน                                                        

“เพราะมนุษย์มีจิตที่โลเล ร่างกายของมนุษย์ก็ผุพัง สมองก็เสื่อมถอยเพราะฉะนั้นมนุษย์เป็นสิ่งที่บกพร่อง”แบล็คโต้กลับจนเรนหน้าเสียแล้วแล้วกองทัพแบล็คก็เดินเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆเรนจึงพยายามวิ่งนี้ออกมาแต่ตอนนี้จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความสับสน ‘ทั้งที่ฉันแค่อยากอยู่ในที่ๆสมบูรณ์แบบเท่านั้นเอง’   แต่ทว่าหนีได้ไม่นานเรนก็วิ่งสะดุดล้มลงจนถูกแบล็คจับได้ ‘มันจบแล้วสินะ สมควรแล้วล่ะที่ฉันจะต้องตายไวท์นายจะคิดถึงฉันเปล่านะ’เรนก็ร้องไห้ออกมาด้วยความเศร้าแล้วทันใดนั้นก็มีมือข้างหนึ่งดึงมือเรนออกมาจากกลุ่มแบล็คที่คุ้มคลั่งอยู่ แล้วนั้นคือมือของไวท์หุ่นที่เรนรักและคิดถึงมากที่สุด                                     

“ไวท์นายมาช่วยฉันเหรอ”                                                                                                                                           

“ครับ รอผมสักครู่นะครับคุณเรน” ไวท์ตอบพร้อมรอยยิ้มที่อ่อนโยน  แล้วไวท์ก็เริ่มจัดการกับกองทัพแบล็ค    จนพังไปที่ละตัวสองตัวจนหมดแต่ ไวท์ก็บาดเจ็บอยู่ไม่ใช้น้อยแล้วก็ล้มลงนิ่งสนิทไป                                        

“พังแล้วหรอกครับเนี่ย” อยู่ดีๆมีเสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลังทำให้เรนหันกลับมามองก็พบกับชายหนุ่มคนหนึ่ง                                                                                                                                                                

“นายป็นใคร” เรนถามด้วยความสงสัย

“อ๋อ!ผมเป็นเพียงแค่นักเดินทางเองครับ”                                                  

“แล้วพอดีผมตามหุ่นตัวนี้มากเพราะผมคิดว่ามันแปลกดีเขาไม่ทำลายสิ่งที่ไม่สมประกอบแต่กลับซ่อมให้มันกลับมาใช้ได้ใหม่ผิดกับหุ่นของคุณเลยนะ” นักเดินทางพูดทิ้งท้ายพร้อมกับเดินออกไปจากเมือง ทิ้งให้เรนคิดสิ่งต่างไปอย่างนั้นจนในที่สุดเธอก็ตัดสินใจ                                                                                                                                          

“แต่ก่อนอื่นฉันคงจะต้องซ่อมนายก่อนล่ะนะ”เรนกล่าวพร้อมรอยยิ้มที่อ่อนโยนแล้วเรนก็นำร่างของไวท์ที่พังไปห้องแล็บเพื่อจะซ่อม                                                                                                                                     

“เออที่นี่…..”    “ไวท์นายตื่นแล้วเหรอ”เมื่อเรนเห็นไวท์ฟื้นขึ้นก็รีบเดินเข้าไปหาที่เตียงที่เขานอนอยู่                    

“ครับคุณเรน” เมื่อเรนได้เห็นไวท์ที่ตื่นขึ้นมาก่อนร้องให้ออกพร้อมโอบกอดไวท์                                                   

“คุณเรนเสียใจหรอครับที่ผมฟื้น  ขึ้นมา” ไวท์เอยออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้า                                                              

“เปล่านะฉันดีใจต่างหากล่ะที่นายฟื้น” เรนตอบพร้อมปาดน้ำตาของตน                                                               

“แล้วทำไมนายมาช่วยฉันล่ะ”                                                                                                                                        

“ก็ผมรู้สึกเป็นห่วงคุณเรนยิ่งไม่ได้อยู่ใกล้ก็ยิ่งเป็นห่วงกลัวว่าเรนจะเป็นอะไรไปแล้วก็ผมรักคุณเรนครับ”เมื่อเรนได้ยินก็รู้สึกดีใจมากที่ใจไวท์และเขาตรงกัน                                                                                              

“ฉันเองก็รักนายเหมือนกันนะ” แล้วไวท์ก็เริ่มโน้มหน้าเข้ามาเรื่อยๆแต่เรนใช่มือบังไว้ก่อน                              

“เดี๋ยวก่อนนะ ฉันถามอะไรอย่างหนึ่งสิ”                                                                                                                                        

“อะไรเหรอครับคุณเรน”                                                                                                                                  

“ทำไมนายไม่ทำลายสิ่งไม่สมประกอบล่ะ”                                                                                                                            

“ เพราะผมคิดว่าไม่มีสิ่งไหนในโลกที่จะสมบูรณ์แบบได้ทุกอย่างแต่เพราะมีสิ่งต่างๆมาอยู่รวมกัน โลกมันถึงได้สมบูรณ์แบบขึ้นมาได้ครับ”                                                                                                                     

“งั้นเหรอ” แล้วเรนก็โอบคอของไวท์แล้วจูบปากไวท์อย่างนุ่มนวลแล้วเขาทั้งสองก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข                                                                            

The  END