คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
มอ มอเธอมาแสนนาน ันไม่ล้า้ออยหลบาเธอเสมอ
ลัวว่าวันหนึ่ถ้าเธอรู้ว่าัน ปิบัวามริอะไรเอาไว้
วามลับที่ัน่อนไว้ ไม่เยบอใร ะอใไม่ไหว
ยิ่ันใล้เธอเท่าไหร่ ยิ่อยาะเผยใ
เมื่อสบสายา็ยิ่หวั่นไหว มันยาเหลือเิน ะเ็บ่อนวามรัเอาไว้
และวามลับในใอเธอ มีันอยู่บ้าไหม
โปรบอวามในใ ให้ันรู้ทีนะเธอ
(เพล วามลับ อ Pause)
ะนี้ผมำลัยืนร้อเพลอยู่หน้าบ้านอหิสาวนหนึ่ เธอนนี้เป็นเพื่อนสนิทอผมเอ ริๆ แล้วเธออายุมาว่าผม 2 เือนเ็ม...แ่นั่นไม่ใ่ปัหา เพราะปัหาริๆมันอยู่ที่ว่า...เธอรู้สึแบบเียวับผมไหม?
เราสอน...ผมับเธอ รู้ัันมานานมาแล้ว เรียไ้ว่าเป็นเพื่อนสนิทันมานาน แ่ว่าเมื่อสี่ปี่อนเธอย้ายไปเรียน่อที่่าประเทศ เราสอนึ้อห่าัน ลอเวลาที่ผ่านมาผมึ้อเ็บวามในใไว้ับนเอเพียลำพัอย่าไม่ล้าาหวัว่าเราสอนะไ้พบันอีหลัาประโยนั้นอเธอ
“เราะไปเรียน่าประเทศแล้วนะ ...วิน์ อวยพรให้เราทีสิ”
ผมำไม่ไ้้วย้ำว่าวันนั้นผมอบเธอไปว่าอะไร รู้แ่ว่าเสียใมามาย ับารลาาอเธอในรั้นั้น เพราะอะไรน่ะเหรอ? เพราะในอนนั้น ผมเริ่มรัเธอแล้วน่ะสิ ไม่สิ รัมานานแล้วมาว่า แ่เพราะ ผมปาแ็เินไป ปาแ็ินว่าที่ะพูออไปไ้อย่าเ็มปาในอนนั้น ว่า ผมรัเธอ มาแ่ไหน ?
แ่เหมือนโะามาเล่นลับ หิสาวร่าบาเ้าอผิวาวโนในนี้ไ้ลับมาพบับผมอีรั้ในานะเพื่อนร่วมั้นเรียนอน ม.5 วามลับที่ผมเ็บเียบล็อุแและปิายเอาไว้มานานร่วม 4 ปี...อนนี้ มันถูเปิึ้นอีรั้โยหิสาวเ้าอล่อวามลับใบนี้
...หวาน...
ไม่รู้เสียอผมะเพราะถูใเธอไหม แ่อนนี้ผมรู้แ่ว่าเสียเพลอผมทำให้เธอเินออาบ้านมายืนรหน้าผมแล้ว ผมัสินใร้อเพลอีรั้้วยวามมั่นใ เรียว่าร้อแบบลืมอายไปเลยทีเียว ไม่สนใแล้วว่าะมีสายาี่สิบู่มอมายัผม เพียแ่ให้เธอไ้รับฟัถึสิ่ที่ผมอยาะบอ็พอ
มอ มอเธอมาแสนนาน ันไม่ล้า้ออยหลบาเธอเสมอ
ลัวว่าวันหนึ่ถ้าเธอรู้ว่าัน ปิบัวามริอะไรเอาไว้
วามลับที่ัน่อนไว้ ไม่เยบอใร ะอใไม่ไหว
ยิ่ันใล้เธอเท่าไหร่ ยิ่อยาะเผยใ
เมื่อสบสายา็ยิ่หวั่นไหว มันยาเหลือเิน ะเ็บ่อนวามรัเอาไว้
และวามลับในใอเธอ มีันอยู่บ้าไหม
โปรบอวามในใ ให้ันรู้ทีนะเธอ
“ัน รั แ นะ ... ยัย หวาน เย”
หลัาที่ร้อเพลบผมัสินใเอ่ยำพูที่พยายามท่อมาทั้ืนให้เธอฟั พร้อมทั้ยื่น่ออไม้ให้ับเธอ เวลานั้นมีเพียรอยยิ้มเินๆ อเธอเท่านั้นที่อบลับมา
“หวาน เป็นแฟนันไ้ไหม” ผมลั้นใถามออไป พร้อมภาวนาอยู่ในใว่าอย่าให้เธอิรัน้ามับผมเลย
หลัาที่ไ้ฟัำถามอผม หวานหลุบาลอย่าใ้วามิ ไม่รู้ว่าเธอำลัอยาปิเสธผมหรือว่าแ่ลัเลในำอบอนเอันแน่
“นะ..นาย แน่ใหรอ ว่าอบเราน่ะ” เธอถามะุะั และยิ้มเินๆแบบเ้ๆัๆ
“ แน่นอน” ผมอบ้วยน้ำเสียหนัแน่น
“...อื้อ...” ำอบสั้นๆแสนสั้นับอาารพยัหน้าอเธอเพียเล็น้อยนั้นทำให้ผมแทบระโร้อเย้ออมา้วยวามีใแ่็ทำไ้แ่ึมืออเธอมาุมไว้ สี่ปีที่ผมทำไ้เพียแ่บอรัเธอในวามฝัน อนนี้ มันะไม่เป็นแบบนั้นอีแล้ว เพราะในวันนี้ เวลานี้ ผมไ้บอเธอในโลแห่วามริแล้ว….
เสียโห่ร้อรอบ้าเรียสิผมให้ึ้นมาาวามีใ สายานับสิบู่ที่มอรมายัเราทั้สอนทำให้ผมระลึไ้ว่าอนนี้ ผมยืนอวามรัาหวานอยู่ที่หน้าบ้านอเธอ และแล้วเมื่อสิลับืนมาไ้ ่อมอายอผม็เริ่มผลิฮอร์โมนออมาทำาน ึ่มันทำให้หน้าอผมร้อนผ่าวึ้นมาราวับไฟเผา็ไม่ปาน แ่ผม็เหลือบาไปมอหน้าหิสาวเ้าอ 4 ห้อหัวใอผม .....ไม่้อเา็รู้เลยว่าเธอำลัอายไม่แพ้ันับผมสัเท่าไหร่นั ็แ้มาวๆพอๆ อเธอในอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นสีแัเน ........แ่ไหนๆ ็อายมาถึนานี้แล้ว...
“ทุนรับ...ผมับหวานเราเป็นแฟนันแล้วนะรับ” ผมะโนบอนที่มายืนมอวิธีบอรัแบบอายๆอผมให้นที่นอื่นๆรู้โยทั่วันว่า.....
“^^”<<<หวานยิ้ม
“ วิน์ รั หวาน ร้าบบบบบบบบ”
ความคิดเห็น