ปล่อยพลังให้หัวใจได้มีรัก(แท้)

ปล่อยพลังให้หัวใจได้มีรัก(แท้)

บทนำ

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ถ้าปกติป่านนี้ฉันคงยังไม่ตื่นหรอก ฉันคงนอนหลับอุตุนิยมอยู่แน่ๆ ใครจะว่ายังไงก็ชั่งก็ฉันมันขี้เซานี่นา เฮ้อจะว่าไปฉันยังไม่ได้นอนเลยต่างหาก ทำไมฉันไม่นอนล่ะ? ฉันถามตัวเองแปลกๆ ห้าววว ง่วงนอนจัง ทำไมไม่นอน? ฉันถามแปลกอีกแล้ว ฉันนอนได้ที่ไหนล่ะวันนี้มัน…….ห้าววว ~

บทที่ 1

          ก๊อกๆๆ ~ ใครบางคนคงเคาะประตูห้องฉัน ก๊อกๆๆ ~ เลิกเคาะเถอะฉันไม่ได้ล็อคห้องนะ(ไม่เคยล็อคด้วย) ก๊อกๆๆ กวนประสาทชะมัด เลิกเคาะเถอะขอร้อง ก๊อกๆๆ เอ้ยอะไรเนี้ย 0_= ไม่ไหวแล้วน้าาาา

          “เลิกเคาะได้แล้วน่าาาา ไม่ได้ล็อคค่ะ =_=”ฉันบนพึมพำอยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่สีฟ้า

“เข้าไปได้มั้ยคะ”เสียงยัยมายด์ น้องสาวฉันเอง

เข้าไม่ได้ค่ะ *_*

“เข้าแล้วนะคะ”มายด์บิดลูกบิดที่ไม่ได้ล็อคเข้ามาอย่างช้าๆ

“มาทำไม”ฉันตอบเสียงอ่อย มันง่วงนอนน่ะ =0= ห้าวว ~

“คุณแม่ให้มาถามว่าจะทานข้าวมั้ย”มายด์พูดพลางกระโดดขึ้นมานั่งบนเตียงสีฟ้า ตุ๊บ ~ ไม่ต้องถามว่าเสียงอะไร

“ทานน (. .)(· ·)(. .)(· ·)” ฉันผงกหัวงึกๆ

“นั้นก็รีบลงล่ะ บ้ายบาย”มายด์กระโดดลงจากเตียง ตุ๊บ ~ “โอ้ยย”สมน้ำหน้า ฮ่าๆๆ

ฉันรีบล้างหน้าอาบน้ำแปลงฟัน แต่งตัวชุดธรรมดาสบายๆ เพราะว่าวันนี้ไม่มีตารางจะออกไปไหนนี่ แต่ก็ไม่แน่นะ เมเปิลกับใบฝ้ายอาจจะชวนฉันออกไปเที่ยวอีกก็ได้ ยัยสองคนนั้นใช่ว่าจะอยู่เฉยๆ กันเป็นซะที่ไหนกันล่ะ เอ้ ไม่สิวันนี้มันเป็นวันสำคัญของคุณแม่กับคุณพ่อนี่ ว่าแล้วเชียวร้อยวันพันปีไม่เคยมาถามว่าจะทานข้าวรึป่าว งั้นเราต้องแต่งตัวสวยๆซะแล้วซิ o-o

ครืด ~ เอาชุดไหนดีล่ะ \(·~· )\/( ·~·)/\(·~· )\/( ·~·)/ พอดีชุดสวยมันเยอะเลยเลือกไม่ถูกน่ะ -_-^^^

หลังจากเลือกชุดเสร็จฉันก็ลงมาที่โต๊ะอาหารชั้นล่าง ความจริงแล้วปกติอีกนั้นแหละที่ฉันจะไม่มาทานอาหารเช้าตรงโต๊ะทานข้าว เพราะปกติก็คงจะหอบถ้วยโจ๊กไม่ก็ Breakfast มาทานตรงห้องนั่งเล่นเพราะว่ามันมีโทรทัศน์อยู่น่ะซิ       

วันนี้ป้าสายใจคงทำข้าวต้มให้ทาน แน่นอนอยู่แล้วจะจมูกฉันไม่เคยพลาด แต่ก็ปกติแม่เคยบอกไว้ว่าถ้าวันไหนมื้อเช้าเป็นข้าวต้มแสดงว่าเป็นวันสำคัญของใครบางคนในบ้าน ไม่ว่าจะป้าสายลุงชุมหรือข้าวปั้น(ลูกป้าสายน่ะ) ส่วนใหญ่แล้วถ้าไม่ใช่วันสำคัญของฉันกับพ่อแม่ฉันก็ไม่กินหรอก เพราะว่าฉันไม่ชอบกินข้าวต้มนี่นา แต่ถ้าเป็นโจ๊กล่ะก็ ทานทุกเช้าเลยก็ยังได้ ก็คนมันชอบโจ๊กนี่

“คุณน้องเมลลงมาแล้วค่ะคุณหญิง ^-^”ป้าสายรายงานคุณแม่

ทำไมต้องยิ้มแบบนั้นกันทั้งบ้านเลยนะ -_-;;

“อ่าวเมลรีบๆหน่อยสิลูกคุณแม่กับคุณพ่อรอนานแล้วนะ @_@”น้ำเสียงดูมีน้ำใจแหะแต่หน้าตาไม่ไหวเลย

รีบอยู่ค่ะคุณแม่ ดูซิขาพันกันจนจะตกบันไดอยู่แล้วเนี้ย

“แล้วมายด์ล่ะเมล”คุณพ่อถามฉัน แล้วฉันจะถามใคร

“มายด์ไปโรงเรียนแต่เช้าแล้ว”คุณแม่ตอบแทน

มายด์คงได้ทานข้าวต้มคนแรกซินะ

“อ่าวเหรอ”คุณพ่อพูดอย่างอาย

“ขอบคุณค่ะ”ฉันขอบคุณป้าสายที่เลื่อนเก้าอี่ให้ โชคดีนะที่ฉันไม่ล้มหัวทิ่มลงมาจากบันไดก่อนถึงโต๊ะน่ะ

^_^ <รอยยิ้มของป้าสาย

“เมล เมเปิลกับใบฝ้ายจะไปต่อมหาลัยที่ไหนเหรอลูก”แม่ถามฉันเหรอทำไม่มองหน้าฉันล่ะ อ่าวลืมฉันต่างหากที่ไม่มองหน้าแม่

“ที่เดียวกันค่ะ คณะเดียวกันสาขาเดียวกัน”ฉันพูดแล้วซดน้ำข้าวต้ม ซู้ด ~

“ดีจังฮ่าๆๆ ^o^”สงสัยว่าคุณแม่จะดีใจจริงๆนะ

เวลานี้ก็ประมาณ 8 โมงครึ่ง ฉันเตรียมตัวให้พร้อมที่จะออกเดินทาง พอดีวันนี้มีงานให้ทำให้แต่เช้า คุณพ่อและคุณแม่ก็ไปทำงานที่บริษัทแล้วด้วย งานอะไรอีกล่ะในเมื่อฉันพึ่งเรียนจบ ม.6 มาไม่กี่วันนี่เอง อ่อ งานที่ต้องทำน่ะเหรอ ไปรับใบฝ้ายไปช๊อปน่ะสิแล้วก็ไปรับเมเปิลด้วยล่ะ เมเปิลพึ่งกลับจากฝรั่งเศส  

“ใครมากับใบฝ้าย หน้าตาคุ้นๆแฮะ”ฉันพูดคนเดียวในรถ ก่อนที่รถจะจอด

“เฮ เมลมาช้าไป 3 นาทีนะเนี้ย”ได้ข่าวว่านี่รถฉันนะ  -__-  ใบฝ้ายพูดแล้วดึงมือผู้ชายคนนั้นขึ้นรถฉันด้วย

ปึก ~ ใบฝ้ายเปิดประตูแล้วดันตัวผู้ชายคนนั้นมานั่งที่ข้างคนขับ ปัก ~ ใบฝ้ายปิดประตูให้ 

( ·_·)<หน้าของฉัน

(^-^ )<หน้าของชายแปลกหน้า

ปัก ~ ใบฝ้ายเปิดประตูแค็บ ปึก ~ ใบฝ้ายปิดประตู

-*-;;<หน้าตาฉันตอนนี้

“เมล”ใบฝ้ายเรียกชื่อ

-_- ฉันมองหน้าใบฝ้ายผ่านกระจกมองหลัง

“เมล นี่ใบตอง น้องชายฉันเองน่ะ”ใบฝ้ายพูดพลางยื่นหน้ามาด้านหน้า

(· ·)(. .)(· ·)(. .)ฉันผงกหัวงึกๆก่อนที่จะออกตัว

“สะสะสวัสดีครับ”ใบตองพูดแล้วหันมายิ้มให้ฉัน

“สวัสดี ว่าไงจะไปไหนเหรอ”ฉันพูดแต่ไม่ยอมละสายตาจากถนน

“ไปกับเรานั้นแหละ”ใบฝ้ายยังไม่ยอมหุ่มหัว

“นั้นเหรอ ไปเป็นคนถือของน่ะซินะ”ฉันเว้นหายใจ “ฮ่าๆๆ ฉันล้อเล่นน่ะ”

^~^<ใบหน้าของใบตองน่ะ

“ฮ่าๆๆ ตลกจัง ฮ่าๆๆใช่มั้ยใบตอง -0-”ใบฝ้ายพูดพลางหุ่มหัวเข้าไป

“คะครับๆ ฮ่าๆๆ ผมก็ว่าจะไปช่วย พะพี่เมลถือของ -///-”ใบตองพูดพลางเบือนหนีไปอีกทาง

“จริงเหรอ ดีจัง ฮ่าๆๆ”แหมนายใบตองคงกำลังจีบฉันอยู่ซินะ หรือเราคิดไปเองไม่หรอกเรามันชำนาญเรื่องนี้นี่นา “ไม่ต้องหรอกฉันถือเองได้ ฮ่าๆๆ”ฉันมั่นใจว่าใบฝ้ายกำลังช่วยอยู่แน่ๆ

“แหม เข้ากันดีจังนะ”ใบฝ้ายพูดแล้วเปิดประตูรถออกไป

ติ๊ด ~ ฉันล็อครถแล้วเดินนำหน้าสองคนนั้นไป แต่ดูเหมือนว่าใบฝ้ายจะพยายามดันน้องชายตัวเองให้มาเดินข้างฉัน รู้สึกว่าใบฝ้ายจะช่วยน้องชายอยู่ไม่น้อย น้องคนนี้ก็น่ารักดี ครอบครัวของใบฝ้ายก็น่ารักกันทั้งบ้านขนาดแม่บ้านยังน่ารัก(เออนะ)

เดินเข้ามาข้างใน แอร์ที่เย็นดีจัง สะอาดด้วย ทุกอย่างดูมีระดับ หรูหรา <ที่นี่คือห้างของพ่อแม่ฉันน่ะ

บทที่ 2

หมับ ฉันจับมือน้องชายของใบฝ้าย /(^_^)\/(>///<)\

“รีบเดินซิ เดี๋ยวใบฝ้ายก็มาก่อนหรอก”ฉันพูดพลางดึงมือน้องชายของใบฝ้ายให้มาหลบใบฝ้ายที่กำลังยืนมองรองเท้าสีแดงคู่สวยตรงมุมหนึ่งของร้านเสื้อผ้าคุณผู้ชาย

“จะจะ ทำอะไรเหรอครับ >///< ”ใบตองพูดพลางปาดเหงื่อที่กำลังผุดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

“แกล้งใบฝ้ายน่ะ อย่าเสียงดังนะ ๐_๐”ฉันพูดแล้วแล้วเอานิ้วชี้ไปแตะที่ริมฝีปากของน้องชายใบฝ้าย ฉันมั่นใจว่าน้องชายใบฝ้ายต้องชอบฉันแน่เพราะตอนนี้หน้าแดงซะ

>///< <หน้าของใบตองตอนนี้

“ใบฝ้ายก็เป็นอย่างนี้ล่ะ เวลาเจอของที่ตัวเองชอบน่ะ จะไม่สนใจใครเลยดูซิเดินหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้”ฉันพูดพลางเอามือชี้ตรงที่ใบฝ้ายเดินหายไป

มือซ้ายที่กำมือของน้องชายใบฝ้ายไว้แน่นฉันฉันยังไม่คลายเลยล่ะ

“สวัสดีค่ะไม่ทราบว่า มาซื้อชุดให้แฟนเหรอคะ ^^”พนักงานในร้านถามฉันแบบนั้น เออเราเหมือนแฟนกันเลยเหรอเนี้ย

“มะไม่ >///< ”

“ค่ะ ฉันมาซื้อของให้แฟน”ฉันพูดแล้วยิ้มให้พนักงานที่อยู่ตรงหน้า

“แฟนคุณเมลน่ารักจังเลยนะคะ”พนักงานยิ้มให้ก่อนจะพูด “มีอะไรก็ถามได้นะคะ”

ที่พนักงานในร้านรู้จักชื่อฉันน่ะเหรอ ก็ฉันเป็นลูกสาวของเจ้าของที่นี่ นี่นา

“พะพี่เมล ทำไมถึงพูดออกไปอย่างนั้นละล่ะครับ”ใบตองหันมาหาฉันที่กำลังแหวกหาชุดเท่ๆให้ใบตองใส่ แม้มือซ้ายยังคงกำมือใบตองไว้แน่น ^-^

“นายเอาชุดนี้ละกันเข้ากับตัวดีนี่”ฉันพูดพลางเอามาทาบกับตัวของใบตอง โดยไม่สนใจคำถามของใบตองเลยแม้แต่น้อย

“พะพี่เมลครับ”ใบตองมองหน้าฉันนิ่ง เหงื่อผุดออกมาเป็นลิตรได้ จะว่าไปแล้วใบตองถึงแม้จะเป็นน้องชายแต่ก็ห่างกันแค่ 2 ปีเองนี่นา แต่ทำไมตัวสูงกว่าฉันอีกนะ อาจเป็นเพราะว่าใบตองเป็นผู้ชายหรือป่าว

“ทำไมเหรอ? ถ้าไม่ชอบชุดนี้เอาชุดอื่นก็ได้”ฉันพูดพลางชุดชูขึ้น

“ปะป่าวครับ”ใบตองเหงือออกไม่หยุด -__-;;

“ถามจริงนะ ฉันรู้นะว่านายน่ะไม่ได้เป็นคนพูดติดอ่างหรอกใช่มั้ย แต่ทำไมเวลาพูดกับฉันมันตะกุกตะกักทุกทีเลยล่ะ”ฉันพูดหลังจากเอาชุดนั้นเข้าที่แล้วหันมาพูดกับใบตองจริงๆจังๆ

“คะคะคือวะวะว่า”ใบตองติดอ่างเข้าไปใหญ่

“ชั่งมันเถอะ”ฉันหันหน้ามาที่ชุดเมื่อกี้ที่ฉันเก็บที่เดิมออกมา แล้วลากใบตองไปจ่ายเงินทั้งๆที่มือซ้ายของฉันยังคงจับมือขวาของใบตองไว้แน่น ไม่ซิตอนนี้ใบตองต่างหากที่เป็นคนจับมือฉันไว้แน่น

เราสองคนเดินมาที่ร้านอาหารไทยร้านใหญ่ร้านหนึ่งแค่ฉันเข้าไปนั่งแล้วบอกว่าเหมือนเดิม ของทุกอย่างก็มาวางอยู่บนโต้ะและให้ใบตองสั่งอะไรเพิ่มนิดหน่อย ฮะนี่ใบตองยังไม่ปล่อยมือฉันอีกเหรอ

“พะพี่เมลครับ คือว่าผมขอถามอะไรอีกรอบนะครับ คือว่าที่พี่พูดอย่างนั้นออกไปมันหมายความว่ายังไงเหรอครับ”

ฉันขอบอกว่าที่นี่แอร์ก็เย็นนะแต่ทำไมใบตองเหงื่อออกเยอะจังล่ะ

“ฉันพูดอะไรเหรอ”ฉันเฉไฉก็แค่อยากให้น้องเค้าพูดออกมาเองน่ะ

“ที่พูดว่าเราเป็นแฟนกันน่ะครับ”รู้สึกว่าใบตองจะกล้าขึ้นเยอะนะ

“ทำไมเหรอ? ก็เหตุการณ์มันบังคับนี่ ถ้าฉันไม่พูดออกไปอย่างนั้นล่ะก็ คนอื่นก็จะคิดว่าฉันจับมือกับผู้ชายไปทั่ว ก็แค่แกล้งใบฝ้ายแต่อาจทำให้คนอื่นเข้าใจผิดได้ไง”ฉันพูดพลางยิ้มอย่างหมาจิ้งจอกจะกินลูกแกะ

“หา เออครับผมก็นึกว่า”ใบตองมือสั่นระริก ที่ฉันรู้เพราะว่าตอนนี้ใบตองก็ยังไม่ปล่อยมือฉัน

“นึกว่าอะไรเหรอ?”ฉันยิ้มให้ใบตอง

“เออป่าวน่ะครับ”ใบตองพูดพลางก้มมองโต๊ะอาหาร

“ฉันว่านะ ฉันคงกินข้าวไม่ถนัดแน่ๆเลย ถ้านายยังจับมือฉันอยู่อย่างนั้นน่ะ”ฉันพูดแล้วหันไปมองมือของฉันที่ตอนนี้ยังคงถูกจับไว้อยู่

“ครับ พี่เมล”ใบตองไม่ติดอ่างแล้วสินะ

          “นี่สองคนน่ะแอบมากินข้าวกันอยู่ตรงนี้เอง หาตั้งนาน”ใบฝ้ายบนพึมพำก่อนกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาที่โต๊ะอาหาร

          “ดีนะเนี้ยที่มาก่อนไม่งั้นอดกิน”ฉันพูดพลางดักกุ้งแม่น้ำตัวใหญ่เข้าปากไปหน้าตาเฉย

“ฮ่าๆๆ”ใบตองหัวเราะพี่สาวขาวีน

“หัวเราะอะไร”ใบฝ้ายหันมาแหวะน้องก่อนจะพูด “ขอจานมาใบนึงค่ะ”ใบฝ้ายพูดเสียงหวาน

“หิวเหรอ”ฉันพูดแล้วหยิบจานที่พนักงานเสริฟส่งให้

“แน่ซิย่ะ”ใบฝ้ายรับจานจากมือของฉัน

“อ่ะ กินเยอะๆนะ”ฉันตักปลาหมึกให้ใบตองไม่รู้นะว่าชอบกินหรือป่าว แต่ปลาหมึกที่หายไปเกือบหมดในชามต้มยำ ก็ไปอยู่ในท้องใบตองหมดแล้ว

“ขอบคุณครับ พะพี่เมล”ใบตองยิ้มให้แล้วตักปลาหมึกที่ฉันตักให้เข้าปาก

“นาย ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าาา อย่าติดอ่างเวลาคุยกับฉัน”ฉันพูดลากเสียงยาวเพื่อให้ใบตองคิดเองแต่ฉันก็เฉลยก่อนอยู่ดีนั่นแหละ

 “เรื่องอะไรเนี้ยบอกกันบ้างดิงงๆ”ใบฝ้ายพูดแล้ววางช้อนลงบนจานทำถ้าตั้งใจฟัง

 “ฉันอิ่มแล้วล่ะไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”ฉันพูดพลางลุกขึ้นแล้วดึงมือใบตองที่นั่งอยู่ให้ลุกขึ้นดูท่าน่าจะอิ่มแล้วหรือทานไม่ลงเพราะว่าวางช้อนซ้อมแล้วน่ะซิ

“พี่เมล”ใบตองเรียกชื่อฉัน

“ออกไปจากที่นี่เถอะนะ”ฉันลากใบตองออกไป

“พะพี่เมล ทำไมต้องออกมาจากที่ร้านด้วยล่ะ”ใบตองถามฉันอย่างสงสัย

“ฉันแค่อยากอยู่กับนายแค่สองคน”ฉันพูดพลางเงยหน้ามองใบตองที่กำลังแข็งทื่ออยู่

“….”

 “ฉันล้อเล่นน่ะพอดีว่า ฉันจะไปส่งนายก่อนเพราะว่าฉันจะไปรับเมเปิลที่สนามบิน”ฉันพูดขึ้นหลังจากที่นั่งอยู่ในรถ

“อ่อ ถ้างั้นวันนี้เดี๋ยวผมไปรับพี่ฝ้ายที่บ้านพี่ละกัน”ใบตองพูดแล้วหันมายิ้มให้

“วันนี้เหรอใบฝ้ายไม่กลับบ้านหรอกมั้ง เพราะว่าอาจจะค้างกับเมเปิลน่ะ เพราะว่าบ้านเมเปิลอยู่ที่ต่างจังหวัด ส่วนที่กรุงเทพเป็นคอนโดเมเปิลบอกว่าอยากนอนค้างบ้านพี่น่ะ เพราะว่าเอาพี่ชายมาด้วย”

บทที่ 3

ระหว่างนั่งรถกลับบ้านใบตองเล่าเรื่องตัวเองมามากพอสมควร ทำให้ฉันรู้จักเด็กคนนี้มากขึ้น ที่ฉันเคยบอกว่าคุ้นหน้าของใบตองน่ะเหรอไม่ให้คุ้นได้ไงเพราะว่าตอนที่ ใบตองอยู่ ม.2 น่ะมางานเลี้ยงบ้านฉันด้วยน่ะซิ เรื่องนี้อาจเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ใบตองชอบฉันก็ได้นะ ฮ่าๆๆ ฉันหลงตัวเองเกินไปรึป่าวนะ

ฉันขับรถมาส่งใบตองที่บ้าน แล้วกลับรถไปรับใบฝ้าย ปานนี้ใบฝ้ายคงทำหน้าบูดอยู่แน่ๆเลย

“ใบฝ้าย รอนานมั้ย”ฉันพูดกับใบฝ้ายที่ตอนนี้กำลังหน้าบึ่งอยู่ที่ร้านอาหารไทย

“นี่เธอไปเข้าห้องน้ำ ตั้ง 1 ชั่วโมงเลยเหรอเนี้ย”ใบฝ้ายยังหน้าบูด

“ฉันไปส่งใบตองมาน่ะ”ฉันยิ้มให้ใบฝ้าย

“ถามจริงๆนะ เธอคิดยังไงกับใบตองง่ะ”ใบฝ้ายพูดขึ้นก่อนจะเก็บกระเป๋าให้เรียบร้อย

“อืม ก็น้องชายเพื่อน ทำไมเหรอ? ฉันรู้นะว่าเธอช่วยน้องชายเธอจีบฉันอยู่”ฉันพูดพลางหันหลังแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่รถ

“เออ ใช่”ใบฝ้ายพูดแล้วหันมายิ้มแห้งๆให้ฉัน

“นี่ฉันบอกตรงๆนะ อย่าให้ใบตองชอบฉันดีกว่านะ ฉันไม่ชอบคบเด็กหรอกแล้วอีกอย่างน้องเธอทั้งหล่อนิสัยก็โอเคน่าจะเจอคนที่ดีกว่าฉันน่ะ”ฉันพูดโดยไม่มองหน้าใบฝ้าย

ฉันกับใบฝ้ายนั่งรถไปที่สนามบินสุวรรณภูมิ เพื่อไปรับเมเปิลที่พึ่งกลับจากฝรั่งเศส ฉันใบฝ้ายและเมเปิลเป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่ ม.1 แล้ว ก็เลยทำให้พวกเราสนิทกันมาก จนบางทีถ้าคนไม่รู้จักอาจจะคิดว่าเป็นพี่น้องกันก็ได้ แน่นอนว่าฉันเป็นน้องคนเล็ก(หน้าเด็ก)แต่นิสัยเป็นพี่คนโตน่ะ

“เมล ใบฝ้าย เมเปิลอยู่ทางนี้”เมเปิลกระโดดเหยงๆ และโบกมือให้ฉันและใบฝ้าย

“เมเปิล”ฉันกับใบฝ้ายพูดพร้อมกันพลางกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปหาเมเปิล

เมเปิลเดินมากับใครบางคนที่เป็นผู้ชาย ถ้าเดาไม่ผิดก็หน้าจะเป็นพี่ชายอย่างที่เมเปิลว่าไว้ พี่ชายเมเปิลหรือว่าพี่เมเทิล

“คิดถึงฉันมั้ย ไม่ได้เจอกันตั้ง 1 อาทิตย์แนะ”

ไม่คิดถึงรู้สึกโล่งด้วยต่างหาก

“คิดถึงซิ”ใบฝ้ายตอบเมเปิลอย่างดีใจพลางเข้าไปกอดเมเปิล แล้วกลับมายื่นข้างฉัน

“นี่พี่ชายฉันนะชื่อ”

“เมเทิล เด็กนักเรียนนอก ที่ฉลาดหลักแหลม ถ้าใครได้รู้จักเค้าล่ะก็ไม่ว่าชายหรือหญิงก็จะหลงรักจนโงหัวไม่ขึ้น น่ะซินะ”ฉันแย้งเมเปิลตอบ

“ฮ่าๆๆ สวัสดีครับน้องเมลคนสวย ยังจำพี่ได้อยู่น่ะซินะคะ”เมเทิลพูดขึ้นหลังจากอึ้งไปซักพัก

“จำได้ซิก็พี่คนที่ ออกไปพูดประโยคนั้นที่หน้าเวทีงานเลี้ยงที่บ้านฉันน่ะ”ฉันพูดพลางเสยผมที่บังหน้าให้ล่วงลงมา

           “ฮ่าๆๆ เรื่องนั้นเอง”ใบฝ้ายเมเปิลมองหน้ากันแล้วพูดพร้อมกัน

สองคนนี้นี่ก็นะ ถ้าไม่ใช่เรื่องพ่อแม่ล่ะก็แทบจะไม่มีอะไรต่างกันเลย

“ฮ่าๆ จริงหรือคะน้องเมล ที่น้องเคยเรียกพี่ว่ามีเทนน่ะฮ่าๆๆ”พี่มีเทนเอ้ยเมเทิลพูดขึ้นหลังจากที่ เมเปิลแฉฉันอยู่บนรถตอนกลับบ้าน

“จริงๆ น่ะสิคะ ทำไมเหรอ? เรียกว่ามีเทนแล้วมันผิดเหรอคะ”ฉันพูดอย่างรอยหน้ารอยตา แล้วเหยียบคันเร่งไปจนถึง 140 ถ้าอยู่ในกรุงเทพคงไม่มีสิทธิ์แต่นี่มันชานเมือง

“ใจเย็นๆค่ะ พี่ยังไม่อยากตาย”พี่เมเทิลพูดพลางขยิบตาให้ แล้วเกาะรถแน่น

“ฮ่าๆๆ กลัวขนาดนั้นเลยเหรอคะ ดูซิสองคนข้างหลังหลับกันหมดแล้ว”ฉันพูดพลางมองกระจกมองหลังรถ

ครืนๆ ครืนๆ ~ เสียงโทรศัพท์ฉันสั่นน่ะก็ไม่ได้เปิดเสียงน่ะสินะ

“พี่เมเทิลช่วยอะไรหน่อยนะคะ กดเชื่อมต่อโทรศัพท์ให้หน่อยจิ @_@” ดวงตาอ้อนวอน

ตู๊ด ~ พี่มีเทนเอ้ยเมเทิลกดเชื่อมต่อให้น่ะ เอ้นี่มันบะใบตองนี่

(พี่เมลไปรับพี่เมเปิลแล้วเหรอครับ)

“อ่า ทำไมเหรอรับแล้ว”

(ป่าวนะครับปะปะเป็นห่วง เออพี่ใบฝ้าย)

“อะแฮม”เสียงใครไม่ใช่ฉันแน่นอน เอ้หรือว่า

“อะไรติดคอไม่ทราบคะ”ฉันตะคอกพลางถลึงตาใส่พี่มีเทน

“ฮ่าๆๆ”พีมีเทนหัวเราะน่ะ ป่านนี้ใบตองของจะงงแน่นอน

“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”

(ครับพี่เมล ฮ่าๆๆ)

“เดี๋ยว จะถึงบ้านฉันแล้วล่ะ จะมาหาใบฝ้ายก็มานะ”

(ครับ รีบๆมานะ)

ตื้ดๆ ~ ใบตองวางสายไป

“นี่เราน่ะมีแฟนเด็กกว่าเหรอเนี้ย”พี่มีเทนทำลายความเงียบ

“อะไรกันไม่ใช่แฟนซะหน่อย นั่นน่ะน้องชายใบฝ้าย”ฉันทำหน้าบูด

“แสดงว่าน้องเมลยังไม่มีแฟน ฮ่าๆๆๆๆ”รู้สึกว่าพีมีเทนจะอารมณ์ดีเกินไปนะ

ประตูบ้านเลื่อนเองอัตโนมัตเผยให้เห็นรถมินิคุเปอร์ที่ดำที่จอดอยู่หน้าบ้านคงเป็นรถใบตอง ถ้าให้เดานะวันนี้คุณแม่กับคุณพ่อคงหนีไปสวีทกันที่ไหนซักที่แล้วไม่กลับมาแน่นอน ส่วนมายด์ก็ไปบ้านเพื่อนซินะ ฮ่าๆๆ บ้านนี้ฉันครอง

บทที่ 4

ปี๊มมมม ~ ฉันบีบแตรเสียงดังเพื่ออะไรน่ะเหรอ ก็ทำให้สองศรีเพื่อน Love ตื่นจากนิทรา

“ว้ายๆ ไฟไหม้”แหมขนาดตกใจยังพร้อมกันเลย

“วันนี้ทุกคนก็นอนที่นี่ละกันนะเดี๋ยวให้ลุงชุมกับข้าวปั้นไปเตรียมห้องให้นะ”ฉันพูดกับป้าสายใจกับพี่มีเทนเออเมเทิลน่ะ

“ค่ะเดี๋ยวป้าบอกลุงชุมให้นะคะ”ป้าสายใจพูดแล้วเดินไปหลังบ้าน

 “อ่าบ้านหลังนี้ ฮ่าๆๆ”พี่มีเทนนะพี่มีเทนถ้าบ้าแล้วจริงๆ

“อะแฮมๆ”เมเปิลขัดขึ้น

“พี่เมลครับ เป็นงะไงบ้าง”พยายามพูดจังนะใบตอง

“ดีนี่ ถ้าไปรับเมเปิลแค่คนเดีนว ไม่มีใครพ่วงมาด้วย”ฉันพูดพลางชำเลื่องตามองพี่เมเทิล

“เราสองคนขึ้นไปบนห้องก่อนนะง่วงนอนแล้ว”ใบฝ้ายพูดขึ้น

“เออนี่ห้องของเธอน่ะห้องเก่าที่เคยนอนนะ ส่วนพี่เมเทิลก็ห้องที่เคยมาทำแจกันตกไว้ จำได้มั้ยคะ”

“ได้ซิ ฮ่าๆๆ งั้นพี่ไปนอนก่อนคะนะน้องเมล”พี่เมเทิลพูดแล้วหันหลังยกกระเป๋าขึ้นบันได

ทุกคนเดินขึ้นข้างบนหมดแล้วก็เหลือแต่ฉันกับใบตองที่นั่งคุยกันเล่นๆ เด็กคนนี้ดูจะจริงจังกับฉันมา