คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : CHAPTER 40 หากความรักเกิดในความฝัน
CHAPTER 40
หาวามรัเิในวามฝัน
Chanyeol part:
“สัาอะไรเหรอ?”
ผมถามแฟนลับอย่าสสัยเพราะท่าทาเธอะริัมา ผมนอนมอหน้าเธอัๆ้วยสายาที่อ่อนล้าเ็มที เพราะอาารป่วยอผมมันทำให้ผมแทบไม่มีแรเลย
แฟนลับพ่นลมหายใ่อนะมอผมนิ่ๆ “เลิิ่อับเยิน”
“หา?” ผมอ้าปา “แ่....”
“ใอะไร ไหนบอไม่ไ้รัเยินไ” เธอถามผมเสียริั
“็ไม่ไ้รั แ่ว่า....”
“แ่อะไร” แฟนลับบอเสียแ็ “ถ้าทำไม่ไ้็เลิัน”
ผมาโทันที “อ่า.....ไม่นะ อย่าทำแบบนั้น”
แฟนลับนิ่ไป่อนะมอผม “ที่ันบอให้นายทำแบบนี้็เพราะสิ่ที่ันเห็นมันเลวร้ายเินว่าที่ันะรับไ้ ไม่สิ เป็นใร็รับไม่ไ้ถ้าเห็นแฟนัวเอไปูบับผู้หินอื่นบนเีย ไม่มีใรรับไ้แน่ๆ”
“แฟนลับอ่า....” ผมทำหน้าเหมือนะร้อให้แล้วับมือเธอแน่น “เรื่อทั้หมันอโทษ ือมันเป็นธรรมาอผู้าย ถ้ามีผู้หิสวยๆมาูบยัไ็้อูบอบ มันยานะถ้าะฝืนไม่ทำ”
“็ถ้ามันฝืนนั...็เลิับัน แล้วนายะไปูบับผู้หิที่ไหนัน็ไม่ว่าเลย” แฟนลับบอนิ่ๆ
ผมส่ายหัวทันที “ไม่เอา ไม่เลินะ ไม่ทำแล้ว ันะไม่ทำมันอีแล้ว ันสัา”
“แน่ใ?”
“รับ(T^T)” ผมบออย่าเศร้าๆ่อนะพู่อ “ั้น่อไปเรา็ลับมาเหมือนเิมแล้วใ่มั้ย”
“ไม่รู้”
ผมยิ้มเล็ๆับท่าทาอนๆอแฟนลับ่อนะพยายามลุึ้นนั่เพื่อมอหน้าเธอัๆ อนนี้เธอำลัอนแ้มป่ออยู่อย่าไร้เียสา ผมยิ้ม่อนะโผเ้าไปอเธอในะที่เรานั่ันอยู่อย่าิถึ
เธอไม่รู้หรอว่าแ่วันเียวที่เราไม่ไุ้ยันผมิถึเธอนาไหน.....
“พอแล้ว ไหนบอลัวันิไ้ไ” แฟนลับบอผมในะที่เราอันอยู่
ผมึรีบถอยออมานั่เหมือนเิม “อ่า...ริสิ ันลืมไปเลย แ่่าเถอะ เธอิไ้ัน็ี ะไ้ไม่มีแร่าันอี(^^)”
“นายนี่สมอลับริๆเลย” แฟนลับบอ่อนะส่ายหัว “เี๋ยวะไปทำ้าว้มมาให้ินนะ รอันหน่อยเี๋ยวมา”
ผมพยัหน้ายิ้มๆแล้วแฟนลับ็เินออไปาห้อเพื่อไปทำ้าว้มมาให้ผม ผมนั่มอเธอเินไป่อนะเสยผมที่ยุ่เหยิแล้วหยิบมือถือึ้นมาู
มี้อวามเ้า....าเยิน.... ‘านยอล เป็นยัไบ้า อโทษนะสำหรับเรื่อเมื่อืน’
ผมพ่นลมหายใ่อนะปิมือถืออย่าถอนหายใ ถ้าืนผมยัยุ่ับเยินอยู่ มีหวัแฟนลับไ้เลิับผมริๆแน่ๆ เฮ้อ.........้อหาเวลาุยับเยินริๆัๆสัวันละ
แล้วไม่นานแฟนลับ็เินเ้ามาพร้อมถ้วย้าว้ม่อนะมานั่ล้าๆที่นอนผมเหมือนเิม เธอถือถ้วยึ้นมานและเป่า่อนะยื่นมันมาให้ผม
“ป้อนหน่อยสิ ันไม่มีแรับ้อน” ผมบออย่าน่าสสาร
แฟนลับพยัหน้า่อนะัมันมาแล้วเป่าให้ผมอย่าอ่อนโยน่อนที่เธอะป้อนผม ผมินอย่ายิ้มๆพลาเอามือทัผมให้เธอเพราะมันเลื่อนลมาบัใบหน้าอเธอ
ใบหน้าาวป้อน้าว้มให้ผม้วยใบหน้าแระเรื่ออย่าเินอาย ผมมออย่ารู้สึำันในใ ทุรั้ที่เธอนนี้เิน เธอะมีอาารแบบนี้ทุรั้ไป แล้วมัน็น่ารัสำหรับสายาผมสุๆ น่ารัั้แ่รั้แรที่เราเอัน ั้แ่ที่ผมเอเธอที่ใ้หวัน
“แฟนลับ” ผมเรียนรหน้าอย่ายิ้มๆ
“หืม?” เธอเยหน้ามอผมๆ “ว่าไ”
“ำวันแรที่เธอเอันไ้มั้ย”
แฟนลับทำท่าิ “อ๋อ ำไ้ิ ันเ้าไปนอนผิโรแรม แล้ว็ผิห้อ้วย”
“ใ่ เธอโ๊ะสุๆ” ผมบอพลาหัวเราะ
“ใ่สิ ันมันโ๊ะ ไม่ใ่ผู้หิเรียบร้อยเหมือนบาน ิ” แฟนลับบอผมวนๆ
ผมส่ายหัวพลาหัวเราะ “ไม่ไ้หมายวามแบบนั้นะหน่อยยัยโ๊ะ”
“ไม่ไ้หมายวามแบบนั้นแล้วหมายวามว่าไ”
ผมลายยิ้มพลา้อเธอริั “็หมายวามว่าเพราะแบบนี้ันถึอบเธอไ”
แฟนลับฟัอย่าอึ้ๆ่อนะทำท่าไม่สนใ “ไม่้อมาบหัวลูบหลัเลย”
“ันพูริๆนะ” ผมบอยิ้มๆ “รั้แรที่ันเห็นเธอในาน อนที่เธอเินไปูุ๊าในอนเสิร์นั้น ันำเธอไ้ี ในใอัน็ภาวนาอให้เธอมานั่หน้าอนเสิร์ให้ันเห็นเธออี แล้วเธอ็นั่้าหน้าริๆ อนนั้นันรู้สึทำอะไรไม่ถูมา ไ้แ่แอบมอเธอาบนเวที”
“เฮ้ยนี่....นายแอบมอันมาลอเลยั้นเหรอ” เธอถามผมอย่าอึ้ๆไป
ผมพยัหน้า “อื้ม ถ้าเราไม่ไ้บัน เรื่อนี้ไม่มีทาที่เธอะรู้แน่ๆ”
“....อ่า”
“แล้วพอเธอไ้เ้ามาพัวพันในีวิันมาึ้น เธอทำให้ันมีวามสุทุรั้ที่ไ้เห็น ไุ้ยับเธอ มันทำให้ันิไ้ว่าันอบัวเอที่สุเวลาอยู่ับเธอ” ผมบออย่าอายๆ “อ่า...นี่ันพูอะไรออไปนะ”
แฟนลับเยหน้ามอผมนิ่ๆ่อนะวาถ้วย้าว้มลแล้วพยัหน้า “อืม ัน็เหมือนนาย”
“เินเหรอ ึึ”
“านยอล นายป่วยริๆใ่มั้ยถึไ้วนประสาทนานี้น่ะ” แฟนลับบอวนๆ่อนะหยิบถุยา้าที่นอนผมึ้นมาแล้วัารเอายาทั้หมมาใส่มือัวเอ่อนะเอามายัใส่มือผม “ินยาแล้วนอนะะไ้เลิวนประสาท”
ผมินยาและนอนามำสั่อแฟนลับทันที ทั้ๆที่เมื่อี๊ไม่มีแรอยู่แล้ว พอแฟนลับยอมืนี ผมลับมีแรมาะื้อๆ ไม่รู้เรี่ยวแรมาาไหนเหมือนัน ฮ่าๆ
แฟนลับี้หน้าผมและไล่ให้ผมนอน่อนะลุึ้นแล้วถือถ้วยไปเ็บ สัพัไม่นานเธอ็เินลับเ้ามาในห้ออีรั้่อนะมอผมอย่าถอนหายใ
“มีอะไรเหรอ?” ผมถามเธอๆ
“นายลับไปนอนเียนายไป นอนที่นอนแบบนี้มันเย็น” แฟนลับบอหน่ายๆ “เียนายไม่มีใรนอน เพราะเมื่อืนันนอนเียีโอ ลุไหวมั้ย?”
ผมมวิ้ว “อ้าว แล้วถ้าันไปนอนที่เีย แล้วเธอ?”
“ันไม่ลัวนายปล้ำหรอ สภาพแบบนี้ะไปปล้ำใรไ้” แฟนลับบอผมวนๆ
“อ๋อ มั่นใแล้วเหรอว่าันะทำอะไรเธอไม่ไ้” ผมบอพร้อมยิ้มลับพลาลุึ้นนั่แล้วมอเธออย่าเ้าเล่ห์ “อ่าฮ่า หรือว่าเธอยอม ึึ”
“อยาายเหรอานยอล ลอนายทำอะไรัน พี่ายันามมา่านายแน่” แฟนลับบอโหๆ
“ันรู้ว่าเธอไม่ยอมให้ันโน่าแน่ๆ เพราะเธอรััน ึึ” ผมหัวเราะ่อนะ่อยๆพยุัวเอให้ลุึ้น้าๆเพราะเวียนหัวมา
แฟนลับรีบเินเ้ามาประอ่อนะเยหน้ามอผมแล้วส่ายหัว “ันนี่แหละะ่านาย่อน วนบาทาไมู่สัารัวเอ”
“ฮ่าๆ ัอยาป่วยไม่หายแล้วสิ อบัเวลาที่เธอมาูแล(^^)”
ผมบอยิ้มๆ่อนที่แฟนลับะพยุผมเ้าไปในห้อึ่เหมือนว่ายอูะยัไม่ไ้ออไปหาพ่อแม่ที่นัทาน้าวันวันนี้
ยอูที่ำลันั่มือถืออยู่ ที่เียหันมามอผมๆ “อ้าว”
“นายยัไม่ออไปเหรอ?” ผมถามยอูในะที่แฟนลับำลัพยุผมเินไปที่เียแล้วนั่ล
“แม่ันโทรมาบอว่าะมาสายั่วโมนึน่ะ” ยอูอบนิ่ๆแล้ว็นั่มอผมับแฟนลับๆ
“เี๋ยวันะออไปหาอฮวานโอป้า” แฟนลับเอ่ย “เมื่อี๊เาโทรมาให้ไปเอาเอสารบาอย่า นายนอนพัผ่อนนะ ห้ามฝืนัวเอ”
แฟนลับบอ่อนะหันหน้าไปโบมือให้ยอูแล้วเินออไปาห้อ ผมมอามหลัเธอ่อนะถอนหายใอย่าอารม์ี านั้น็หันลับไปมอยอูยิ้มๆ
“นาย๊อยัย๊อสำเร็แล้วเหรอ?” ยอูถามผมอย่าสสัย
“อ่าฮะ” ผมพยัหน้า “านยอละอย่า แ่นี้ิ๊บๆ”
“เพราะนายป่วย่าหายัยนั่นเลยสสาร” ยอูบอวนๆ
“ไม่้อป่วยแฟนลับ็ให้อภัยันเว้ย” ผมบอพลาเอามือนวหัวัวเอไป้วย “เพราะอะไรรู้มั้ย เพราะแฟนลับแร์ันไ นายไม่เยรัใรไม่เ้าใันหรอยอู”
ยอูเหลือามอผมวนๆ “เฮอะ ทีเมื่อวานล่ะทำหน้าเหมือนหมาป่วย”
“วันนี้ือวันสใสอัน...ันำลัะหายป่วย ึึ” ผมบออย่าร่าเริพลาอมยิ้มแล้วล้มัวลนอนบนเียอัวเอ้าๆพลาห่มผ้าให้ัวเอ
“เออ นายว่า...เี๋ยวนี้ลู่หานฮยอเปลี่ยนๆไปมั้ย?” ู่ๆยอู็ถามผม
“เปลี่ยน? ยัไอ่ะ?” ผมพลิัวไปนอนมอเาแทน
“็เาู ลอยๆ ันหมายถึยิ้มลอยๆอ่ะ” ยอูว่า “เมื่อวานันเินไปถามเาเรื่อโน๊ภาษาีน เาูล่อลอย ยิ้มนเียว เหมือน......”
“เหมือนอิน” ผมบอพลาีนิ้ว
“ใ่ๆ” ยอูเอ่ย
“อินมีสภาพแบบนั้นเพราะ.........มีวามรั!” ผมบออย่านึึ้นไ้ “นี่อย่าบอนะว่า.......”
END CHANYEOL PART…………………………….
Luhan part:
ผมำลันั่อยู่ในสวนสาธาระใล้ๆับริมแม่น้ำ ้วยารพลาัวอันสุิ่ที่เฮุน่วยผม้วยหนวปลอม แว่นและหมว มันึทำให้ผมมาถึที่นี่ไ้โยไม่้อลัวอะไร
ุำลัะถามใ่มั้ยว่าผมมาที่นี่ทำไม...ไม่้อถามรับ ผมมาเท(^^)
“ไหนบอว่าสีโมเ้าวะ ะห้าโมอยู่แล้วยัไม่โผล่หัวมาเลย” เสียห้วนๆอหิสาวนนึัึ้น เธอเินไปมาพร้อมมอหาใรบานอย่าอารม์เสีย
ผมมอ่อนะอ้าปาเรียเธอทันที “เฟิน”
“ะ?” เธอหันมามอทาผม่อนะมวิ้วแล้วี้ัวเอ “ุเรียันเหรอ?”
สสัยยัยนั่นะำผมไม่ไ้แฮะ........
ผมยิ้ม่อนะถอหมวออ “นี่ันเอ”
“หืม?” เธอเินเ้ามาใล้เรื่อยๆ่อนะเพ่ที่หน้าผมัๆ “ไอ้เ้”
“โห เรียะ” ผมบออย่าอนๆพร้อมเบะปา
เฟินทำท่าไม่สนใ่อนะมานั่้าผม “เหนื่อยะมั เินะทั่วเลย”
“แล้วทำไมไม่โทรมา เบอร์ันเธอ็มี” ผมบอวนๆ่อนะมอไปยัร้าน้าั่วราวที่ายน้ำอยู่ใล้ๆ่อนะลุึ้นแล้วเินไปที่ร้านนั้นและื้อน้ำเปล่ามา หนึ่ว านั้นผม็เินลับมาพร้อมับน้ำเปล่าพร้อมยื่นมันไปให้เฟิน “อ่ะ ื่มะ เี๋ยวะเป็นลมไปอี ัวยิ่ผอมๆอยู่ยัยุ้แห้”
“ผอมบ้าอะไร ันน้ำหนัึ้นั้ห้าิโล นายไม่สัเุเลยรึไ” เฟินบอผม่อนะยน้ำึ้นื่มอย่าระหายน้ำแล้วนั่ปาเหื่อเ็ๆ
ผมมออย่าำๆ่อนะนั่ล้าเธอเหมือนเิม “น้ำหนัึ้น็ีแล้ว ผอมไปมันเหมือนุ้แห้”
“ะวนประสาทอีนานมั้ย”
“ไม่ไ้วนะหน่อย ันแนะนำ่าหา” ผมบออย่ายัไหล่แบมือพลามอหน้าน้าๆที่เหื่อไหล่อนะหยิบผ้าเ็หน้าึ้นมาเ็เหื่อให้เธอ
เฟินสะุ้่อนะยับห่าผมอย่าลัวๆ “ทำอะไรอนายวะ”
“็เ็เหื่อไ” ผมบอนิ่ๆ่อนะเ็่อ
เฟินับมือผมออาหน้าเธอทันที “ไม่้อ ันเ็เอไ้”
ผมพ่นลมหายใ่อนะับมือเธอออามือผมแล้วเ็หน้าเธอ่อ “อยู่นิ่ๆเถอะน่า ันไม่เยทำอะไรให้ใรนานี้นะ เธอน่าะภูมิใ”
“หลัวเอะมั” เฟินบอ่อนะนั่นิ่ให้ผมเ็เหื่อนเสร็
ผมมอเธอยิ้มๆ่อนะเ็บผ้าเ็หน้าใส่ระเป๋าเสื้อเหมือนเิม านั้นผม็หันลับไปมอวิวอีทาแทนเพราะอนนี้อาาศีสุๆ
“อาาศแบบนี้ ิถึปัิ่ั” ผมบออย่าิถึบ้าน
เฟินหันมามอผมนิ่ๆ “ปัิ่? นายอยู่ปัิ่เหรอ?”
“ใ่ ันโที่นั่นเลยล่ะ” ผมบอยิ้มๆ “เมื่อ่อนันอบเล่นฟุบอลมา แ่เพื่อวามฝันัน้อทิ้มันเพราะันอยาเป็นศิลปิน ึ่มัน้อแลหลายๆอย่า สูเสียีวิส่วนัวเลย”
“แ่มัน็ุ้มไม่ใ่เหรอไ อนนี้นาย็ไ้มาเป็นศิลปิน แล้ว็ัมา้วย” เฟินบอ่อ
“ัเหรอ?” ผมบอ่อนะหันไปหาเธอยิ้มๆ “ถ้าันัแล้วทำไมเธอถึไม่รู้ัันล่ะ”
“อ่า.........” เฟินอ้าปา “็ันไม่่อยไ้สนใเพลเาหลีนี่นา”
ผมหัวเราะ “ถ้าั้น่อไป้อสนในะ เพราะันอยาให้เธอสนใ”
“ฮะ?”
“ฮ่าๆ” ผมหัวเราะับท่าทาเอ๋อๆอเธอ่อนะ้อเธอริั “วันนี้ันแ่ัวั้แ่เ้าเลยนะ ว่าะหาุที่ะใส่มาเทับเธอไ้ ัน้ออวาม่วยเหลือาเฮุนเลยนะ”
“เฮุน?”
“หมอนั่น่วยันปลอมัว” ผมบอยิ้มๆ “เพราะว่านี้ัน้อมาเทับผู้หิที่ันอบ ันถึ้อทำนานี้รู้มั้ย”
เฟินอึ้ๆไป่อนะรีบหลบสายาผม “นาย็แ่อบันเพราะนายไม่มีใรเท่านั้นแหละ ลอนายไปเอผู้หินอื่นที่สวยๆนาย็ลืมันไปแล้วล่ะ”
“นสวย ันไม่อบหรอ ันอบนที่ิใสวยมาว่า” ผมบอพลาอมยิ้ม
“น้ำเน่าริๆเลยพ่อุ” เฟินสบถเล็ๆ
ผมหันไปมอเธอวนๆ่อนะยัิ้ว “ผู้หิส่วนให่อบผู้ายโรแมนิ...เว้นเธอ”
“แน่นอน ันโลสวย”
“อ้อ” ผมพยัหน้า “ั้นเหรอ”
“็ใ่น่ะสิ”
ผมยิ้มวนๆ่อนะยื่นหน้าเ้าไปใล้ๆเธอ “ั้นอบผู้ายหน้าสวย้วยมั้ย เผื่อว่าันะิโพล”
“เอ่อ.......”
เฟินอึ้ไปอีรั้่อนะเียบ ผมหัวเราะเล็ๆ่อนะยืนึ้นแล้วไปหยุยืนรหน้าอเธอพร้อมับล้วระเป๋าาเ้วยท่าทาเ๋าๆ
ผมมอนรหน้าที่นั่เยหน้ามอผมนิ่ๆ “เธออยาไปเทที่ไหน”
“เทอะไร วันนี้นายบอว่านายะเลี้ยวันเินายย้อนหลั” เฟินบอผมนิ่ๆ
“็นั่นแหละ ันบอเพื่อให้เธอมาเท” ผมบอวนๆ “สรุปว่าอยาไปไหน”
“ไปไหน็ไ้ แ่บออีที นี่ไม่ใ่ารเท”
“เท”
“ไม่เท”
“เท”
“ไม่เท!”
“เท!”
“เออ! เท็เท!” เฟินบอ่อนะลุึ้นยืนประัหน้าับผม “อบันมานัรึไวะไอ้เ้”
ผมมอนรหน้าอย่าเริ่มยิ้มอีรั้ “ถ้าไม่อบไม่วนมาเทหรอ”
“นายนี่มัน.......”
“ันเท่ห์ใ่มั้ยล่ะ” ผมบอยิ้มๆ่อนะับยัิ้ววนๆ
“นาย้อินยาไม่เย่าวแน่ๆ” เธอบออย่าวนๆลับมา “ันไม่น่ามาวันนี้เลย ันน่าะไปๆะั้แ่อนที่นายบอว่าอบัน”
ผมมอเธออย่าหัวเราะทันที “็เพราะเธอเริ่มอบันเหมือนันไเลยไปไหนไม่ไ้”
“หลัวเอไม่เลิ” เธอบอห้วนๆ “ันไม่ิพิศวาสเอาเย์มาทำแฟนหรอนะยะ”
“หลัาโนูบไปนี่ยัไม่เลิิว่าันเป็นเย์อีใ่มั้ย เี๋ยว็ูบอีสัรอบะนี่”
เฟินรีบถอยหลัห่าผมทันที “ไม่ๆ ไม่เอาแล้ว”
“ไม่เอาั้น็เลิิอะไรแบบนี้ะที” ผมบอ “ถ้าันไม่แมนันไม่มอเธอหรอยัยัวแสบ”
“เออๆ ั้นนาย็เลือมาว่าะไปเทที่ไหน ันหิวแล้ว” เฟินบออย่าอไปที
ผมยิ้ม่อนะทำท่าิ “ไปูหนัมั้ย ันอยาไป”
“็บอว่าหิว ยัะไปูหนัอี”
“เอ้า ็เธอให้ันิ” ผมบอวนๆ “ัน็บอาที่ิสิ”
เฟินเอามือุมมับ “โอ้ย ันล่ะอยาะเะนายไปาวอัารริๆ”
“ไปาแลี่ับริสเหรอ ันไม่ไปหรอนะ ไม่ใ่สไล์” ผมบอพลาหัวเราะ
“ถ้าเอริสโอป้าันะฟ้อเา” เฟินบอพลาแลบลิ้นให้ผมแล้ว็เินออไป
ผมมอ่อนะเินามไปนาน้าเธอ่อ “แล้วนี่อยาินอะไร เลือมา”
“อะไร็ไ้ เ้าใป่ะว่าหิว”
“ั้นไปิน้าวโพั่วที่โรหนั”
“ใ้สมอิเหรอ” เฟินหยุเิน่อนะหันมามอผมอย่าโหๆ “บอว่าหิวยัะไปูหนั”
ผมหัวเราะที่วนประสาทเธอไ้สำเร็ทันที “็เธอบอว่าอะไร็ไ้นี่ ฮ่าๆ”
“ันเลียนายลู่หาน” เฟินบอ่อนะเิน้ำอ้าวออไปไลาผม
ผมหัวเราะแล้ววิ่เหยาะๆไปเิน้าเธอ่อ “ั้น เี๋ยวพาไปินอาหารีน สนมั้ย”
เฟินหยุเินทันที “ันไม่เยินอาหารีน”
“ริิ” ผมบอแล้วปรบมือ “ั้นไป ะไ้ินๆ อนาเผื่อไปเอาิันะไ้ินอย่าถูวิธี เพราะรอบรัวันอบอาหารีนมาๆ”
เฟินมวิ้ว “อนา? รอบรัวอนาย? แล้วทำไมัน้อไปเอวะ?”
“อ้าว็....” ผมบออย่าวนๆ “สะไภ๊ทุน้อไปพบรอบรัวสามีไ”
“เฮ้ย!” เฟินอ้าปาเหวอๆทันที
ผมหัวเราะร่า่อนะับมือเธอแล้วพาเิน่อ “ไปหาอะไรินันเถอะสะไภ๊ปัิ่”
“ไม่นะ!” เฟินอ้าปาโวย “ันไม่บับนายยันแ่านแน่ๆ”
“หืม...ั้นอนนี้แสว่าเราบันแล้วั้นิ? อ่าฮ่า”
“เฮ้ย ไม่ๆ” เฟินโบมือทันที “ันไม่ไ้หมายวาม...”
ผมหัวเราะ่อนะึยัยนั่นให้เินามมา่อ “เินๆมาเหอะน่า ไหนบอว่าหิวไ”
“ไม่หิวแล้ว ะลับห้อ” เฟินบออย่าพยายามึมือออามือผม “ันะลับแล้ว”
“ฮ่าๆ ู่เรื่อแ่านแ่นี้ทำเป็นเิน” ผมบออย่าวนประสาท่อไป “นี่ลัวารแ่านนานั้นเลยเหรอไ รู้มั้ยมีผู้หิอีเป็นแสนอยาะแ่านับันน่ะ”
“เว้นันย่ะ” เฟินบอห้วนๆ
“เี๋ยว็รู้ว่า่อานี้ไปะยัิแบบนี้อยู่มั้ย” ผมหยุเิน่อนะหันลับไปมอเฟินริั “เพราะอีไม่นานเธอ็ะอบัน...หึหึ”
END LUHAN PART…………………………………………..
Kris part:
ผมำลัเินถือามบะหมี่มานั่ินอยู่หน้าอทีวีในะที่วันนี้ทุนเหมือนะหายออไปาหอหมเพราะเป็นวันหยุ เว้น็แ่านยอลที่เหมือนะนอนมอยู่ในห้อ ผมไ้ยินยอูบอว่าแฟนลับไล่านยอลนอน่อนที่ะออไปพบเมเนเอร์้านอ
ทุนหายไปหม ไม่เว้นแม๊แ่เทา ลู่หาน หรืออี้ิ เมมเบอร์าวีนทั้หม พวเา่ามีที่ไป เว้นผม ผมยันั่ถอนหายใูรายารทีวิอย่าเ็ๆ่อไป
ิ๊่อ....(เสียริ่ั)
สสัยะมีนลับมาแล้วแฮะ เี๋ยว็เปิเ้ามาเอ ูทีวี่อีว่า......
ิ๊่อ.....
ใรลืมุแเอาไว้ในหอแหๆแบบนี้ ผม้อไปเปิให้สินะ.....
แอ๊.........
“หืม?”
หิสาวร่าบาัวาวีำลัยืน้มหน้าโยมีผมปิหน้าอยู่ที่หน้าห้อ ผมมอยัยนั่นอย่านิ่ๆและไม่พูอะไร ยัยผีี่ปุ่นทีู่เหมือนะไม่่อยมีสิำลัยืนหลัพร้อม้มหน้า
ยัยบ้านี่ทำไมอบทำัวเหมือนผีนันะ....
“นี่” ผมเรียเธอ “ะมายืนริ่แล้วหลับหน้าห้อนอื่นเ้าแบบนี้อีนานมั้ย”
ยัยนั่น่อยๆเยหน้ามามอผม้าๆ้วยอบาล้ำๆ “อ้าว มาเปิประูแล้วเหรอ”
“็ใ่น่ะสิ” ผมบอห้วนๆ “มาทำไม”
“มาหาุนมยอน” ยัยนั่นบอพร้อมหาว
“ุนมยอนออไป้านอับน้อแล้ว็แฟน” ผมบอ่อ “ไม่มีอะไรแล้วใ่มั้ย ั้นลับันะปิประูห้อ”
ยัยนั่นพยัหน้า่อนะเินนไหล่ผมเ้ามาในห้อื้อๆแล้วเธอ็เินไปนั่ที่โฟา้วยวามไม่สนใโล ผมมออย่าอึ้ๆ่อนะเินมายืนออมอหน้าเธอ
“.........” ยัยนั่นำลันั่แล้ว้มหน้าหลับ
“นี่!” ผมบออย่าเสียัึ้น “เ้ามาทำไม บอว่าุนมยอนไม่อยู่ไ”
ยัยนั่นพยัหน้า “เออรู้แล้ว แ่ะรอไ”
“ะรอทำไม หมอนั่นไม่รู้ะลับมาอนไหน” ผมบอห้วนๆ “ที่นี่ไม่มีใรนอาานยอลที่นอนป่วยับันเ้าใมั้ยยัยผีีปุ่น”
“อ้าว ยัไม่หายอีเหรอเนี่ย” เธอบอผม่อนะหาวอีรอบ
“่ว็ลับไปนอนทีห้อัวเอ ที่นี่มันหอพัาย เ้าใมั้ย หอพัาย” ผมบอ่อ
ยัยนั่นเยหน้ามอผม “แล้วไ ัน็นอนับพวไอุ้นมยอนประำ”
“เธอเป็นผู้หิแน่รึเปล่าเนี่ย” ผมบอห้วนๆ “ผู้หิบ้าอะไรนอนไปทั่ว”
“็ผู้หิอย่าันนี่แหละ”
ผมมอยัยนั่นอย่าเอือมๆ่อนะนั่ลที่อาร์มแร์แล้วหยิบามบะหมี่มาิน่อพลามออทีวีอย่าพยายามไม่สนใยัยนั่น เมื่อนั่ไปสัพั สายาอผม็เหลือบไปเอับยัยนั่นที่เริ่มหลับและเลื้อยลไปนอนเ็มัวแทนอย่าไม่สนใผม
ยัยบ้านี่เป็นนยัไันแน่เนี่ย........ผู้หิบ้าอะไรนอนไ้ทุที่
ผมมออย่าหน่ายๆ่อนะหันไปมอมือถืออเธอึ่เธอวาเอาไว้บนโ๊ะลาที่มันเ้้อวามึ้นมาแล้วระพริบ ยัยนี่เล่น Kakao Talk ้วยแฮะ ว่าแ่ว่า...ื่อนสุ่้นๆแฮะ?
หืม...อิน?
‘อยู่ไหนน่ะ ผมิถึนะ’
“(O_O) ทำไม้อวามอหมอนี่ถึแปลๆ? ิถึนี่มัน.....” ผมำลัพูับัวเออย่าๆ
แล้วผมะไปสนใทำไม หมอนั่นอาะส่มาให้ยัยนี่เป็นปิที่น้อายะส่หาพี่สาวมั้....
‘วันนี้ผมว่านะ ไปเทันมั้ย ทำอะไรอยู่เหรอ?’
“ไปเท!” ผมอ้าปาพลานั่อ่าน้อวามออินที่ส่มาหายัยนี่ “นี่สอนนี้บันั้นเหรอเนี่ย?”
พรึ่บ!
ยัยผีี่ปุ่นพลิัวไปมาอย่าิ้นอยู่บนโฟาแล้วในะที่ยัยนั่นะโฟาผม็รีบเ้าไปรับัวเธอเอาไว้่อนะ้อนัวเธอลับึ้นไปนอนที่เิม
ยัยบ้าเอ๊ย ิ้นนะโฟาอยู่แล้ว....
“ฮยอ....” เสียห้วนๆัึ้นา้าหลัผม านยอลเินยีผมออมาาห้อนอนพอี เามอผมอย่าๆ่อนะมอไปที่ยัยล่าม “อ่า นึว่าฮยออุ้มสาวที่ไหน ที่แท้็รีนนูน่า....ฮะ! รีนนูน่า ฮยออุ้มรีนนูน่าั้นเหรอ!”
ผมรีบถอยออมานั่ที่เิม่อนะส่ายหัว “ันเปล่านะ”
“็เมื่อี๊ผมเห็นอ่ะ” านยอลบออย่าริั
“็....เมื่อี๊ยัยนี่ะิ้นโฟาันเลยเ้าไปรับ” ผมบอ่อนะวามือถือยัยนั่นเอาไว้ที่เิม
านยอลทำท่าเหมือนไม่เื่อผม่อนะเินเ้ามานั่อาร์มแร์ร้ามผม “แล้วนี่นูน่าอผมทำไมมานอนสลบอยู่รนี้ไ้”
“ันะไปรู้เหรอ ยัยนี่มาริ่แล้ว็บอมาหาุนมยอน พอันบอว่าหมอนั่นไม่อยู่ ยัยนี่็เินเ้ามาแล้ว็มานอนแบบนี้เลย ไล่็ไม่ไป” ผมบอามวามริ
านยอลพยัหน้า “อ๋อ สสัยะมาบอเรื่อี่ามหานร้ายอแฟนลับน่ะ ผมไ้ยินุนมยอนฮยอุยับนูน่าทามือถือ ว่าแ่...ฮยอไม่ออไปไหนเหรอ?”
“ไม่ล่ะ ี้เีย” ผมอบห้วนๆ่อนะทำท่าไม่สนใ “ว่าแ่ อินับยัยนี่บันั้นเหรอ”
“หืม...อ๋อ ฮะ เพิ่ะบเมื่อวาน”
“เป็นไปไ้ไ ยัยนั่นแ่ว่าั้สี่ปี” ผมบอามวามิ
านยอลพยัหน้า “ผม็ใเหมือนัน...แ่ว่าอิน็อบนูน่ามาั้สอปีแล้วนี่”
“สอปีเลยเหรอ?”
“ฮะ” เาพยัหน้าแล้วมอผมนิ่ๆ “ฮยอถามทำไมอ่ะ ปิเห็นไม่่อยถูับรีนนูน่า”
“อ๋อ ันถามเพราะสสัยเยๆ ไม่มีอะไร”
านยอลทำหน้าเหมือนะับผิทันที “นี่ฮยอไม่ไ้อบรีนนี่นูน่าอผมอีนหรอใ่มั้ย?”
“เฮ้ย อย่าพูอะไรที่มันเป็นไปไม่ไ้แบบนั้นสิ ันะไปอบยัยนั่นไ้ไ ผู้หิอะไรไม่มีวามเป็นผู้หิสันิ แถมยัอบโวยวายใส่นอื่น”
“...ฮยอ้ออบนูน่าแน่ๆ” านยอลบอ่ออย่าไม่สนใเสียผม “ผมมั่นใสุๆ”
“็บอว่าไม่ไ้อบไเล่า” ผมบอ่อ
“อบ็บอว่าอบเหอะน่าฮยอ” านยอลบอ่อ “ารอบใรไม่ใ่เรื่อผิ แ่อย่ามาอบแฟนผม็พอ ฮ่าๆ”
ผมหัวเราะามานยอลวนๆ “หึหึ แ่อย่าลืมว่าันเยอบแฟนนาย”
“พูแบบนี้ฮยอะมีเรื่อับผมใ่มั้ย” านยอลบอผมอย่าวนๆลับ “ผมไม่ยอมนะ”
“ไม่ยอมแล้วะทำไ ป่วยนานี้แ่เินยัเเลยมั้”
“ผมีึ้นแล้วน่า” านยอลบอแล้วหัวเราะ่อ “ว่าแ่ อินับนูน่าบันแล้ว ฮยอะทำไล่ะ”
ผมพ่นลมหายใ “็บอแล้วไว่าันไม่ไ้อบยัยนี่”
“ั้น.....ฮยอรอแป๊บ” านยอลบอ่อนะเินมาทาผมแล้วึแนผมไปยืนรหน้าโฟาโยันโ๊ะออเพื่อใ้พื้นที่ “ฮยอนั่ล”
“นั่ทำไม?”
“นั่เถอะน่า” านยอลบอแล้วไหล่ผม่อนะนั่้าผม แล้วเา็หันมายิ้มให้ผม “ฮยอลอ้อหน้านูน่าไปสัพัิ”
“้อยัยนี่? ้อทำไม?”
านยอลส่ายหัว “ผมบอให้้อ็้อเถอะน่า”
“นายนี่บ้าริ” ผมบอ่อนะทำามที่เาบออย่าๆ ผมนั่้อหน้ายัยล่ามอย่านิ่ๆ ยัยนี่เป็นผู้หิที่หน้าีมา อีนิเียว็ใล้ะายแน่ๆ หน้าป่วยว่าานยอลอี ิ้วรๆ มูสวยใ่ย่อย ปา็บาๆ รวมๆแล้ว็ูีแ่ไม่ถึับสวย
ว่าแ่ว่า ทำไมผมถึมอยัยนี่แล้วใเ้นแรแบบนี้นะ....
หมับ!
“เฮ้ย ทำอะไร” ผมถอยอย่าใเมื่อานยอลเอามือมาแะหน้าอผม
านยอลหัวเราะ่อนะเอามือออไป “ฮยออบนูน่าริๆ้วย เห็นมั้ย ผมิไม่ผิ”
“นายะบ้าเหรอ”
“ไม่บ้าล่ะ หัวใฮยอเ้นแรเหมือนเวลาที่ผมอยู่ับแฟนลับแรๆเลย” านยอลบอยิ้มๆ่อนะแะไหล่ผม “สสัยรรมะามสนอฮยออ่ะ อนผมอบแฟนลับ ฮยอ็เป็นแฟนับแฟนลับ ราวนี้พอเป็นรีนนูน่า เธอ็เป็นแฟนับอิน”
“นายะวนบาทาันถึไหน แน่ในะว่าป่วย” ผมบอเาอย่าวนๆ่อนะถอยลับไปนั่บนอาร์มแร์อีรั้ “แล้ว็นะ ันไม่มีทาอบยัยนี่ เ้าใมั้ย”
านยอลพยัหน้า่อนะยืนึ้น “ผม็แ่เือนสิฮยอ ็ีแล้วที่ฮยอพยายามัใไม่ไปไลว่านี้ เพราะผมสสารอิน ท่าทานูน่าอผมะใแ็เหลือเิน”
“....อ่า”
“ฮยอบอแล้วนะว่าไม่อบนูน่า เพราะะนั้นห้ามยุ่ับนูน่าออินนะ” านยอลบอ่อนะลุึ้นแล้วเินออาารสนทนาไปื้อๆ
อย่าผมน่ะเหรอะอบนแบบยัยนี่.....
อย่าผมน่ะเหรอะอบผู้หิแบบนี้....
นี่แหละที่ผมอยาะบอว่า....เมื่อี๊นี้ทุอย่าที่ผมิมาลอมันผิพลาทั้หม
ผมอบ...ยัยนี่เ้าแล้ว ทำไี(T^T)
END KRIS PART………………………………..
อันยอ...มาอัพละเน้อรีเอร์
อัพึื่นเหมือนเย ฮ่าๆ ือ่วนี้ไรท์
ำลัเรียนภาษาเลยไม่่อยไ้นั่แ่ฟินะ
ไรท์ะมาอัพอาทิย์ละรั้แบบยาวๆ
แ่ไม่้อห่ว ยัไ็ะเียนนบ
สัาแล้ว็้อรัษา^^
ปล.ยอูฝามาบอว่า... “อาทิย์หน้าเอัน
ผมะพาฟิน”
รอรีมาเิมที่ท่าน้ำเหมือนเิม...^^
ความคิดเห็น