คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #42 : CHAPTER 39 ความไม่เข้าใจ
CHAPTER 39
วามไม่เ้าใ
Lay part:
ผมำลัเินท่อภาษาไทยที่ะสอบในวันพรุ่นี้อยู่ในห้อนั่เล่นส่วนลา วันนี้ยอูลับาโรพยาบาลแล้ว อ้อ รู้สึว่าเาะออพร้อมับพี่ายอแฟนลับนะ ผมไม่ไ้ไปรับเาลับหรอ เพราะผมสุ่้ยาไปแทนแล้ว
รื...(เสียเปิประู)
พี่ลู่หานเินเ้ามาในห้อนี้่อนะมอ้ายมอวา “หายไปไหนันหมเนี่ย”
“ไปรับยอ.....”
รื...(เสียเปิประูรอบสอ)
ทุนเินเ้ามาในห้ออย่าพร้อมเพรียันโยที่ผมยัไม่ทันพูบ นำมา้วยลีเอร์ฝั่K ุนมยอน แล้ว็ุ้ยาที่่วยพยุยอูเินเ้ามา านั้น็ล่ามรีน อิน พี่มินอ แฟนลับ แล้ว็านยอล
ว่าแ่ว่าานยอลู...หน้าป่วยๆนะผมว่า เมื่อืนเาไม่ไ้ลับมานอนที่หอนี่นา
“เหลือ็แ่แบฮยอน” ุนมยอนบอ่อนะพ่นลมหายใแล้วหันไปหาานยอล “นายรีบินยาแล้วนอนพัเลยนะ ไม่ั้นถ้าเป็นหนัึ้นมาอีน็ไ้ไปเที่ยวโรพยาบาลันทั้วอีล่ะ”
านยอลพยัหน้า “ฮะฮยอ”
“แล้ว็แฟนลับ อนนี้พี่ายเธอลับไทยแล้วใ่มั้ย”
แฟนลับพยัหน้า “่ะโอป้า”
“ั้นเธอ็เป็นผู้หินเียวในหอพั เอาไีล่ะ เธอพัอยู่ที่นี่นเียวะลำบามั้ย?”
“แ่ถ้าะให้ไปพัที่อื่น็ลำบาว่านะ” ุ้ยาเอ่ย “เรายัไม่รู้ว่าใรันที่ามทำร้ายเธอ”
ุนมยอนพยัหน้า “เพื่อนันามสืบให้อยู่ ยัไม่ไ้เบาะแสอะไร แฟนลับ้อพัที่นี่สัพัเพื่อวามปลอภัย เพราะอย่าน้อย็มีพวเราุ้มรอ”
“ฮยอพูเหมือนัวเอเป็นมาเฟียเลยนะ” เฮุนเินเร่ออมาาห้อนอน่อนะพูลอยๆเหมือนเย เายิ้มให้ทุน่อนะไปหยุอยู่รหน้าแฟนลับ “วันนี้มีอวัะให้อีล่ะแฟนลับ”
“อืม” แฟนลับพูแ่นี้
เฮุนเาหัว่อนะหันไปหาุนมยอน “ยัยนี่เป็นอะไรไปอ่ะ ิไ้ยอูฮยอเหรอฮะ?”
“อัว่อนนะะ” แฟนลับบอ้วยหน้านิ่ๆ่อนะเินเ้าไปในห้ออพวยอูึ่เธอไ้รับอภินันทนาารให้าเ้าอห้ออย่าานยอลให้เป็นห้ออเธอเรียบร้อย
ทุนมอแฟนลับที่เินเ้าห้อไปนเียวอย่าเียบๆ่อนที่ะพาันแยย้ายไปนละทิศ ส่วนล่ามรีน ผมเห็นเธอเินออไปุยโทรศัพท์ท่ระเบียทันทีที่เินเ้ามา อนนี้เลยเหลือ็แ่านยอลับยอู พวเายัยืนถอนหายในิ่อยู่ที่เิม แล้วานั้นเา็มานั่ที่โฟา
ผมนั่ลามพวเา่อนะยิ้มให้ยอู “นายหายีแล้วใ่มั้ย ันไม่่อยไ้ไปเฝ้านายเลย”
“อ๋อ ผมไม่เป็นไรแล้วฮะฮยอ หมอผ่าัเอาไส้ิ่ออไปแล้ว” ยอูบอผมยิ้มๆ
ผมพยัหน้า่อนะหันไปหาานยอลบ้า “นายไม่สบายรึเปล่า หน้านายูีๆ?”
“ฮะ? ็......”
“านยอลป่วยฮะ เมื่อืนเาวิ่าฝนไม่ไ้นอนทั้ืน” ยอูอบแทนพลาเหล่ามอานยอล “สภาพใล้าย ทำอะไรไม่ไ้นอาสมน้ำหน้าอ่ะ”
“อ้าว ทำไมไปว่าเพื่อนแบบนั้นเล่า” ผมถามยอูอย่าเหวอๆ
านยอลถอนหายใ่อนะพยัหน้า “เออๆ ันมันเลวเอแหละ ที่ไปูบแฟนเ่า แ่นาย็น่าะฟัันบ้านะ เยินมาูบัน่อน แล้วนายะให้ันทำไล่ะยอู”
“็ไม่เห็นะ้อถาม บมือ้าเียวมันไม่ัหรอถ้านายไม่บ้วย” ยอูบออย่าโหๆ “นี่เห็นว่านายป่วยหรอนะ ไม่ั้นัน่อยนายไปแล้ว บัอาทำให้ยัยแฟนลับ้อร้อไห้”
“ยอูอ่า....แ่ันเป็นเพื่อนนายนะ(T^T)” านยอลทำหน้าาน่าสสาร
“แฟนลับ็เพื่อนันเหมือนัน” ยอูบออย่าไม่สนใ “เรื่อนี้ัน่วยอะไรนายไม่ไ้นอาอยู่นิ่ๆแล้วปล่อยให้นายัารเรื่อนี้เอ”
านยอลเบะปาเหมือนเ็่อนะหันหน้ามามอผม “เลย์ฮยอ.......”
“หืม?” ผมเอ่ยๆ
“ฮยอ่วยผมหน่อยสิ” านยอลบอ่อนะทำหน้าเหมือนะร้อไห้
“อ่า ะให้ัน่วยอะไรอ่ะ” ผมบออย่าไม่เ้าใ
านยอลอ “็่วยผม๊อแฟนลับไ ่วยผมหน่อยนะฮะ ฮยอสุหล่อ”
“เอ่อ............”
“ผมไม่มีทาเลือแล้วริๆ(T^T)” านยอลยับอ่อ “แฟนลับไม่แม๊แ่ะมอหน้าผม”
ผมฟั่อนะพ่นลมหายใ “อ่า....แล้วัน้อทำยัไอ่า...”
“นายไม่้อ” เสียห้วนๆัมาาหิสาวที่เพิ่เินออมาาระเบีย
(-_-) ผมลืมไปเลยนะว่าล่ามรีนยัไม่ไปไหน
“นูน่า?” านยอลมอเธอๆ “นึว่านูน่าลับแล้วะอี?”
ล่ามรีนถอนหายใ “็ำลัะลับแล้วล่ะแ่.....”
“แ่ผมบอให้อยู่่อน” อินเินออมาาห้อนอน่อนะถือบาอย่าออมา้วย มันเป็นล่อเล็ๆพอเหมาะับมือเล็ๆ
“ไม่รู้ะให้รอทำไม” ล่ามรีนบอหน่ายๆ่อนะเหล่ามออิน “อะไร มีอะไระให้็เอามา ะรีบไปหาอฮวานโอป้า ไม่รู้มีปัหาอะไรนัหนา เฮ้อ”
“อ่า...ือผม”
อินมอล่ามรีน่อนะไล่มอพวผมทีละนอย่าลั้นใ เายืนเียบอยู่นาน่อนะเปิล่อนั้น่อหน้าทุน มันเป็นสร้อยอที่มีี้สัลัษ์อินฟินิี้ที่แปลว่าไม่มีที่สิ้นสุ พวผมมออย่าๆ่อนะมอหน้าอินที่อนนี้แเป็นเทพเ้าวนอู
“โอ้ะ สร้อยนี่?” านยอลอ้าปาพลาี้สร้อยนั้น “นายื้อมาให้รีนนูน่าั้นเหรอ?”
อินพยัหน้าอายๆ “เอ่อ....ฮะ”
“วันนี้วันเินูน่าเหรอ?” านยอลหันไปหาล่ามรีนอย่าๆ
ล่ามรีนส่ายหัว “ไม่ใ่เว้ย ลืมวันเิันรึไานยอล”
“อ่า...ผมไม่ลืมหรอน่า ว่าแ่ถ้าไม่ใ่วันเินูน่า...?” านยอลเหล่าไปมออินอีรั้ “แล้วหมอนี่ะื้อสร้อยมาให้นูน่าทำไม?”
“็ผมอยาให้ไ” อินบอ่อนะยื่นล่อสร้อยให้ล่ามรีน “ใส่แล้วห้ามถอนะฮะ”
ล่ามรีนรับมันไปอย่าหน้านิ่ “ะพยายาม”
“สอนนี้?......” านยอลมวิ้ว่อนะหันมาหาผมและยอู “บันเหรอ?”
ยอูส่ายหัว่อนะหันไปหาล่ามรีน “นูน่าบอินเหรอ?”
“เอ่อ..........”
“รับ” อินอบ “ผมเพิ่ะอเธอเป็นแฟนวันนี้”
“เฮ้ย! ทำไมนายมาเร็วไปเร็วแบบนี้เล่าอิน” านยอลทำหน้าเหวอแล้วหันไปหาล่ามรีน “แล้วนูน่าอ่ะ ไหนบอไม่อบเ็ แล้วนี่อะไร”
ล่ามรีนส่ายหัว “็ไม่ไ้อบ แ่มันท้า ันไม่อบให้ใรมาท้า เอะ ับอีแ่บัน มันไม่ไ้ทำให้ันอบหมอนี่ึ้นมาหรอย่ะ ันนี่รีนนี่ผู้ไม่สนใผู้ายในอาพีุ่2pmนะยะ”
“ไ้่าวพีุ่เทับทิฟฟานี่นูน่าอยู่นี่นา” านยอลเาหัวๆ
“เออ ไม่้อมาอย้ำ” ล่ามรีนบอ่อนะพ่นลมหายใแล้วหันไปหาอิน “แ่นี่ใ่มั้ยที่ะให้ัน ันะไ้ไปเรียมบทเรียนวันนี้่อนเ้าสอนอีทีอนเย็น”
อินพยัหน้าเินๆ “็อยาะให้อีนะ แ่ผมอายนอื่น”
“ให้อะไรวะ” ล่ามรีนมวิ้ว “พูาอะไรววนริไอ้เ็บ้านี่”
อินเพียแ่ยิ้มเล็ๆ่อนะเินหนีไปื้อๆแล้วทิ้ให้พวผมยืน สิรับ ล่ามรีนไปบับอิน บอเลยว่าผมมาเหมือนันนะ
แล้วเมื่ออินเินหายเ้าไปในห้อนอนล่ามรีน็นั่ล้าผม่อนะพ่นลมหายใ “มาเ้าเรื่อัน”
“เรื่ออะไรนูน่า ไม่้อมาเปลี่ยนเรื่อเลย นูน่าไปบับอินอผมไ้ไ” านยอลบอวนๆ
“โอ้ย ็บอว่ามันท้าไ ันยัยืนยันว่าันไม่อบเ็” เธออบห้วนๆ่อนะเหล่ามอานยอล “เอาเรื่ออัวเอให้รอ่อนเถอะ่อยมาสนใเรื่ออัน”
แล้วานยอล็ถอนหายใ “อ่า...”
“ันรู้เรื่อทั้หมแล้ว นายล้ามานะ ูบับแฟนเ่า่อหน้าแฟนใหม่” ล่ามรีนบอโหๆ “ถ้าันเป็นแฟนลับ นายไม่ไ้มานั่ทำหน้าโยาป่วยอยู่รนี้หรอ”
ยอูหัวเราะ่อนะปรบมือ “วู้! นูน่าพูไ้ถูใผมมา ฮ่าๆ”
านยอลหันวับไปหายอูทันที “ไม่่วย็ไม่้อมาหัวเราะันเลยนะยอู”
“ไม่หัวเราะ็ไ้ ันไปนอนฟัเพลีว่า” ยอูบอ่อนะลุหนีไปอีน
แล้วอนนี้็เหลือแ่ผม ล่ามรีน แล้ว็านยอล..........
“ผูเอ็้อแ้เอนะยะ” ล่ามรีนบอานยอล “รรมามสนอ สมน้ำหน้า”
“โหยนูน่าอ่า” านยอลเบะปา่อนะหันมาอวาม่วยเหลือาผม
ผมเลยทำหน้าๆ “ันไม่รู้เรื่อนี้ ันอไม่ยุ่นะ”
“เลย์ฮยอ ยัไม่่วยผม แล้วใระ่วยผม โฮ........” านยอลยัเบะปาร้อเหมือนเ็ห้าวบ
ผมถอนหายใ่อนะลุึ้น “ันอัวไปอ่านหนัสือ่อ่อนนะ เี๋ยวสอบ”
END LAY PART……………………………………………..
Sehun part :
“สวัสีที่รั”
ผมเอ่ยอย่ายิ้มแ้มปริ่อนะึแนยัยวาัวแสบเ้ามาในหอทันทีทีเห็นร่าเล็ำลัยืนออรอผมอยู่หน้าหอพัอผม
ไม่้อสสัยฮะว่าผมบอให้วามาที่นี่ทำไม ืออนนี้แฟนลับมาพัอยู่ที่หอนี้นเียว ผมึวนวาให้มานอนเป็นเพื่อนแฟนลับ ริๆมันเป็นแผนที่ผมอยาะอยู่ับแฟนผมมาว่า เรื่อนอนเป็นเพื่อนแฟนลับน่ะเป็นแ่เหุผลรอฮะ หึหึ
“แล้วันเ้ามาในหอพวนายแบบนี้ เมเนเอร์วนายไม่ว่าเอาเหรอ” วามวิ้วพลาส่ระเป๋าเสื้อผ้ามาให้ผมถือแล้วเินเ้าหอ
ผมยิ้มพลาเินนำเธอ “ถ้าเารู้โนเล่นานแหละ แ่อย่าให้เารู้ีที่สุ เธอ็มานอนเป็นเพื่อนยัยนั่นสัสอสามวัน็ไ้ ถ้ายัยนั่นโอเแล้วเธอ่อยลับไปนอนอนโเธอ อีอย่าเราะไ้มีเวลาอยู่้วยันมาว่าเิม้วยไ”
“ส่วนัวล้วนๆนะยะ” วาบอ่อนะผลัหลัผมแล้วเินนำผมไปยัหน้าห้อพั
“โอ้...สวัสีเฮุน”
เสียห้วนๆัมาาหน้าห้อพวผม มีผู้ายนนึเินออมาาห้อพอี เาือรุ่นพี่ฮยอนิ BTOB ฮะ อ้อ เาเป็นเพื่อนี๊อยอูฮยอ สสัยะแวะมาเยี่ยมยอูฮยอ
ผม้มหัวทำวามเารพเา่อนะยิ้ม “มาเยี่ยมยอูฮยอเหรอฮะ”
“ใ่แล้วล่ะ อนลาวันันไม่ว่าเลยมาอนลาืนแทน” เาบอ่อนะมอวา “แล้วนั่น?”
“อ๋อ นี่วาฮะ เป็น....”
“เป็นเพื่อนเฮุน่ะ” วาอบแทนผมเป็นที่เรียบร้อย่อนะ้มหัวให้รุ่นพี่ฮยอนิ “สวัสี่ะ”
ฮยอนิฮยอพยัหน้าแล้วยิ้มให้ามประสานเฟรนลี “ยินีที่ไ้รู้ันะรับ ผมฮยอนิ”
“เ่นัน่ะ” วาอบ่อนะเินเปิประูเ้าไปในห้อนำผม
ผมมอามหลัเธอ่อนะหันลับมาหาฮยอนิฮยอ “ั้นผมอัวนะฮยอ แล้วเอันฮะ”
หลัาร่ำลาเาแล้วผม็เินามยัยัวเล็เ้ามาในห้อ่อนะไม่ลืมล็อประูห้อ ผมยืมนิ่ๆมอวาที่เินนำไปแล้วเธอ็หยุยืนมอผมลับ
“ทุนไปไหนันหม?” วามวิ้ว
ผมมอเธอนิ่ๆ “ทำไมไม่บอฮยอนิฮยอไปว่าเราเป็นแฟนัน”
“อะไรอนาย?” วามวิ้วมอผมๆ
“อายเหรอที่เป็นแฟนัน”
“นายพูบ้าอะไรอนายเนี่ยเฮุน” วาพ่นลมหายใ “ถ้าไม่มีอะไระพู็อย่ามาวนทะเลาะีว่ามั้ วันนี้ันเหนื่อยับารเรียนพิเศษมาแล้วนะ”
ผมมอวาอบอย่าไม่สนใ “แล้วิว่าันไม่เหนื่อยเหรอไ”
“เฮุน ันบอแล้วไว่า...”
“แฟนลับอยู่ในห้อแรเลี้ยววาแล้ว็เอเลย ฝาูแลยัยนั่น้วยันะไปนอน” ผมบอวา่อนะเินสวนเธอแล้วเินไปที่ห้อนอนอัวเอทันทีอย่าไม่้อิ
เป็นแฟนับผมมันทำให้เธอ้ออายนอื่นนานั้นเลยเหรอไ ทำไมเธอถึไม่พูมัน....
ผมิอย่าน้อยใ่อนะหันไปมอผู้ายหูาที่ำลันั่ใส่หูฟัอยู่บนเียอผม ย้ำว่ามันือเียอผมนะ แู่เหมือนฮยอนนั้นะไม่ิ เาหอบนมมาอบนเียอผมเพียบเลย
“านยอลฮยอ” ผมเรียเานนั้นอย่านิ่ๆ “ฮยอเอานมมาินบนเียผมแล้วถ้ามึ้นะทำไ”
านยอลฮยอหันมามอผมนิ่ๆ “นาย็ัผ้าปูที่นอนสิ”
“โอ้โหฮยอ” ผมมอเาอย่าอยาะเินไปบิหู่อนะเม้มปาแล้วหันไปอีฝั่ อินำลันั่เียนไอารี่อยู่ที่เียอัวเอ “อินอ่า...”
อินหันมามอผม “อ้าว หายหัวไปไหนมาน่ะเฮุน ันหานายแทบแย่”
“ไปรับวามานอนเป็นเพื่อนแฟนลับ” ผมบอห้วนๆ่อนะพ่นลมหายใแล้วนั่ลบนเียอผมึ่านยอลฮยอำลันั่มึนินนมอยู่
“เียมันเล็แ่นี้ นอนไม่พอหรอ านยอลฮยอน่ะ้อปูที่นอนลาห้อเพื่อนอนนะฮะ” ผมบอเาอย่าห้วนๆ
านยอลฮยอถอหูฟั่อนะหันมามอผม “หวเียเหรอไเฮุน ันไม่ิมานอนเบียับนายหรอเว้ย ิ ็แ่ันไม่มีห้อนอนเพราะยห้อให้แฟนลับนอนน่ะ นายะใร้ายับันไปถึไหน ทำไมันเอแ่นใร้ายนะวันนี้ ฮึ้ย!”
อะไรอเา...ผมพูนิเียวร่ายมาะยาว(-__-)
“แล้วุนมยอนฮยอล่ะ?” ผมถามอินๆเพราะเาหายไป แล้วเียเา็มียอูฮยอมานอนแทนึ่อนนี้เาหลับไปแล้ว้วย
“อ๋อ ุนมยอนฮยอไปนอนห้อเทาน่ะ เาสละเียให้ยอูฮยอนอนแทน” อินอบ
ผมพยัหน้าพลาถอนหายใ่อนะมอไปยัานยอลฮยอที่นั่้าๆึ่เาำลัโยหัวับเพลที่ัวเอฟั ผมมออย่าถอนหายใ่อนะเินไปหยิบที่นอนเล็ๆมาปูนอนลาห้อ
“านยอลฮยอผมปูที่นอนให้แล้วนะ ถ้าฮยอ่ว็ลไปนอนไ้เลย” ผมบอเานิ่ๆพลาปูที่นอนอย่าไม่ไ้สนใอะไร่อ
“อ่ะแ่ๆ” เสียไอัมาาานยอลฮยอ “อบใเฮุน”
ผมยัิ้ว่อนะเอนัวลไปนอนื้อๆ านยอลฮยอมอผม่อนะหอบนมทั้หมโยนลไปบนที่นอนเล็ๆที่ผมปูให้แล้วเา็่อยๆเินลไปนั่้าล่า
“ฮยอินยารึยั” อินถามานยอลฮยออย่าเสียเรียบ
“อ่า ินแล้ว” านยอลฮยอบอ่อนะไอ่อ “แ่ๆ แ่ไม่่อยรู้สึีเลยแฮะ มันหนาวๆ”
ผมมอฮยอผู้เริ่มน่าสสาร่อนะถามเา “ฮยอป่วยเหรอ?”
“็นิหน่อย” เาอบผม
“ั้น มานอนบนเียผมสิ เี๋ยวผมไปนอนรนั้นเอ”
“ไม่เป็นไรเฮุน ันไม่อยาสร้าวามลำบาให้นาย” านยอลฮยอบอ่อนะยน้ำึ้นมาื่มแล้วเินออาห้อเพื่อเอายะไปทิ้ในรัว
ผมนั่มอามหลัเา่อนะหันไปหาอินอีรั้ “แฟนลับยัไม่ยอมุยับานยอลฮยอเหรอ?”
อินพยัหน้า “ใ่ ัน็ไม่รู้ะ่วยยัไ ฮยออเราผิเ็มๆเรื่อนี้อ่ะ”
“แล้วฮยอมาป่วยแบบนี้ะมีแร๊อมั้ยน่ะ” ผมบออย่าห่วๆ “ปิานยอลฮยอ็ไม่่อยะมีสิอยู่แล้วนะ นี่ยัมาป่วยอี โถ่ ันล่ะลุ้มแทน”
“เอาน่า ันเื่อว่าทุเรื่อมัน้อมีทาออ” อินบอ่อนะอมยิ้ม
“แล้วนี่นายเป็นบ้าอะไร ยิ้มแบบนั้นให้ัน นี่ไม่ใ่ว่าพิศวาสันหรอนะ” ผมบออินอย่าลัวๆพลาลุึ้นมานั่มอเาแทน “ันมีแฟนแล้ว เป็นผู้หิ้วย เ้าใมั้ย ันไม่อบผู้าย”
อินมอผมอย่าลั้นหัวเราะ “ไอ้บ้าเฮุน ัน็ไม่อบผู้ายเว้ย ิไ้ยัไไอ้บ้านี่”
“เอ้า ็ใรมันะไปรู้ นายมันนโส แถมยัมอหน้าันเหมือนแอบรัมาสามาิ” ผมบอห้วนๆ
“สมอนายนี่ิไ้แ่เรื่อแบบนี้ริๆเลย” อินบอผม่อนะยิ้มอีรั้ “แล้ว็นะ ันไม่โสแล้วเพราะั้นไม่้อมาทำท่าทาแบบนั้น”
ผมมวิ้วทันที “หมายวามว่าไวะ? นายไม่โส นี่นายแอบไปมีแฟนั้นเหรอ”
“ไม่ไ้แอบเว้ย” อินบอวนๆ “นายไม่เยสนใเรื่อันนายเลยไม่รู้่าหา”
“เออ ะว่าันไม่มีเวลาให้เพื่อนรึไ” ผมบอ่อนะมวิ้วอีรอบ “ว่าแ่สาวผู้โร้ายนนั้นือใรวะ แล้วันรู้ัเธอมั้ย พามาเปิัว่วนๆเลย”
“อ่า...นาย็รู้อยู่แล้วนี่ว่าันอบใร” อินเอ่ย
ผมมวิ้วพลาิ่อนะาโ “นที่นายอบ...รีนนูน่า!!(O_O)”
“เออ”
“ไม่ริอ่ะ” ผมบอพลาส่ายหัว “รีนนูน่าือป้าอวเรานะ นายเอาวัถุโบรามาเป็นแฟนั้นเหรออิน โอ้พระเ้า ่วยผม้วย”
“เฮ้ย ไอ้เฮุน อย่ามาเรียแฟนันว่าวัถุโบรานะเว้ย” อินบอผมพร้อมปาหมอนใส่ผมทันที
ผมรับหมอนามือมัน่อนะมออินอีรอบ “นี่นายไม่ไ้ล้อันเล่นใ่มั้ยเนี่ย...??”
“เออสิวะ” อินบอยิ้มๆ “ว่าันะทำให้เธอยอมบไ้ไม่ใ่เรื่อ่ายๆนะเว้ย ันถึับ้อใ้แผนร้ายๆที่นายเยบอมา่วยเลยนะเฮุน”
“แผนอัน? แผนที่ันบอนายเมื่อสอปี่อนว่าให้นายท้านูน่าเป็นแฟนอ่ะนะ?”
อินพยัหน้า “เออ ันใ้แล้วไ้ผลริๆว่ะ”
“โอ้มาย็อ...” ผมยั็ออยู่่อนะั้สิแล้วุย่อ “แล้วนายะทำยัไ่อไป นอย่ารีนนูน่าอ่ะทำไป็เพราะำท้าทายนะ มันะีเหรอที่บันทั้ๆที่ไม่ไ้รู้สึอะไรันอ่ะ”
“อ่า....” อินอ้าปา “ัน็ไม่รู้เหมือนัน แ่ันะทำให้เธออบันให้ไ้”
“อ่ะๆ ันเอาใ่วยอีแร” ผมบอนิ่ๆพลาถอนหายใ “ผู้หิทุนะีใที่มีนายเป็นแฟน ไม่เหมือนนอย่าัน ใรบ้วยอาย”
อินมวิ้วมอผมๆ “นายทะเลาะับวาเหรอ?”
“ไม่มีอะไรหรอ อย่าิมาเลย” ผมบออิน่อนะล้มัวลนอน่ายหน้าผาอีรั้
“อ่า ั้นถ้านายมีอะไรเล่าให้ันฟัไ้ทุอย่านะเฮุน อย่าลืมว่าเราเป็นเพื่อนัน” อินบอผม่อนที่เาะหันไป้มหน้า้มาเียนไอารี่อัวเอ่อ
แล้วานยอลฮยอ็เินเ้ามาในห้อพลาไอมา้วย “อ่ะแ่ๆ น้อวาแฟนนายฝาันมาบอนายว่าพรุ่นี้เธอะ้อไปทัศนศึษาับทาโรเรียนแล้ว็้อออไปแ่เ้า้วย นายื่นมาอาไม่เอเธอน่ะ”
ผมมอานยอลฮยอในะที่ผมนอน่อนะพลิัวไปมอเาัๆ “อบุนะฮยอ แล้ววานอนรึยัอ่ะ?”
“อ่า นอนแล้วมั้ ันเห็นห้อปิไฟแล้ว” านยอลฮยอบอ่อนะล้มัวลนอนบนที่นอนแล้วึผ้ามาห่ม้วยอาารหนาวๆ
END SEHUN PART…………………………………
ทา้านแฟนลับ
ันื่นมาอนเ้า้วยอาารัวเีย่อนะเินมาหยุที่ประูห้อโยอ่านโพสอิสที่วาแปะเอาไว้ที่บานประูว่า ‘วาทัศนศึษาหนึ่ืนนะะ เี๋ยวลับมานอน้วย’
ันอ่าน่อนะเินไปหยิบผ้านหนูแล้วเินออมาาห้อเพื่อไปอาบน้ำแ่ัว อนนี้เวลาเ็โมเ้าแล้ว และวันนี้เป็นวันเสาร์ พวเ็าวไม่มีิวานไปไหน าว่าพวเายัไม่ื่น ันเลยเินอย่าิวๆไปเปิห้อน้ำอาบน้ำอย่าสบายอารม์
แล้วเมื่ออาบน้ำแ่ัวเสร็าในห้อน้ำัน็เินัวปลิวออมาพลามอไปที่ห้อน้ำห้อ้าๆ ึ่ มีผู้ายัวสูำลัยืนพิประูห้อน้ำอยู่ ท่าทาอเาเหมือนนหมแร
“แฟนลับ” านยอลเอ่ยื่อันพลามอหน้าัน้วยสายาที่อ่อนล้าเ็มที เาพยายามะอ้าปาพูับันแ่แล้วเา็ไอ “แ่ๆ เธอ...แ่ๆ”
ันมอนรหน้าอย่าเป็นห่ว แ่้อเ็บอาารเอาไว้เพราะเาทำให้ันเ็บ “นาย ไม่สบายเหรอ”
“แ่ๆ นิหน่อย” านยอลบอพลาอมยิ้มเหนื่อยๆ “เธอ ยอมพูับันแล้ว ีใั”
“ัน็แ่ถามามมารยาท” ันเอ่ยเสียเรียบ่อนะเินหนีเา
หมับ!
านยอลว้าแนันเอาไว้แน่นพลามอันเหมือนอยาะร้อไห้ “ันอโทษ สำหรับทุเรื่อ....ยโทษให้ันไ้มั้ย”
“ันะถามนายลับบ้า” ันบอห้วนๆ “ถ้าันไปูบับนอื่น่อหน้านาย นายะให้อภัยันมั้ย”
“แฟนลับ...” านยอลมอันอย่าเศร้าๆ
ันับมืออเาออาแน่อนะมอเานิ่ๆ “นาย็อบว่าไม่ใ่มั้ย แล้วะมาถามันทำไม”
ันทิ้ประโยสุท้าย่อนะสะบััวแล้วเินออมาอี โยปล่อยให้านยอลยิ่นิ่อยู่แบบนั้น ใ่ ันะให้อภัยนที่ทำร้ายิใัน่อหน้า่อาแบบนั้นไ้ยัไ ัน้อใแ็เ้าไว้สิ
บมือ้าเียวมันไม่ัหรอ ท่อเอาไว้แฟนลับ....
“อ้าว อันยอ่ะออนนี่” เสียห้วนๆัมาาหน้าประูทาเ้าห้อ เมย์ยิ้มร่าพร้อมับเินเ้ามาแล้วหันไปเรียิมที่ำลัเินามเ้ามาอีน “ิม มาเร็วๆ เี๋ยวโอป้าื่นอเอร์ไพร์ทันพอี”
ิมพยัหน้าอย่าเื่อฟัเมย์่อนะหันมามอันยิ้มๆ “สวัสี่ะพี่แฟนลับ”
“สวัสี้า” ันทัทายิมลับ้วยภาษาไทย่อนะยิ้มให้ทัู้่ “มาหาูโฮโอป้าับีโอเหรอ?”
“แหม เรียื่อโอป้าทั้สอเป็นื่อในวาระันนึไม่ออเลยนะะ ปิันเรียแุ่นมยอน ฮ่าๆ” เมย์บอันยิ้มๆ่อนะูมือิมที่เหมือนะโนบัับมาให้เินไปทาฝั่ห้อนอน
ันละสายาาสอสาวไปมอที่ผู้ายัวสูึ่ำลัเินยีผมัวเอออมาาห้อนอน สภาพอนื่นอพี่ริส ูยัไ็ยัหล่ออยู่เสมอ เาหันมามอัน้วยท่าเท่ห์ๆเหมือนเย่อนะยิ้มเล็ๆ
“อรุสวัสิ์น้อสาว เมื่อืนหลับสบายมั้ย” พี่ริสบอยิ้มๆ่อนะ่อยๆเินไปนั่เอนหลัพิโฟา
“็ี่ะ” ันบอพลาเอาผ้าเ็ัวเ็ผมที่เปียแล้วเินไปนั่ที่อาร์มแร์ใล้ๆพี่ริส “โอป้า ไม่ไปไหนเหรอะ วันนี้วันหยุ?”
พี่ริสยิ้ม “ันไม่รู้ะไปไหนน่ะ ที่นี่เาหลีนะไม่ใ่ีน”
“อ๋อ ันลืมไปเลยว่าโอป้าไม่ใ่นเาหลี ฮ่าๆ” ันบอพลายิ้ม่อนะมอไปยัานยอลที่ำลัเินออมาาทาไปห้อน้ำ านยอลท่าทาไม่่อยีเลย เหมือนเาะไม่สบายมา
านยอลเินผ่านมาเหมือนะพูอะไรแ่เา็เียบและเลือที่ะเินลับเ้าห้อไปเียบๆ ันมอามหลัเาอย่าเป็นห่ว่อนะหันลับมามอโ๊ะและถอนหายในเียว
“นี่ยัไมุ่ยันอีเหรอ” เสียพี่ริสเอ่ยึ้นนิ่ๆ
ันหันไปมอพี่ริสยิ้มๆ่อนะส่ายหัว “ุยแล้ว่ะ”
“แล้วทำไมานยอลถึเินออไปแบบนั้น?” เาถามัน “หรือเพราะันนั่อยู่ับเธอ”
“ไม่ใ่หรอ่ะ” ันบอห้วนๆ “ไม่ใ่เพราะโอป้าหรอ่ะ”
พี่ริสเียบไป “ันอยู่้าๆเธอเสมอนะแฟนลับ ถ้าเธอมีเรื่อไม่สบายใ็มาหาันไ้ ไหล่ันมีเอาไว้ให้เธอพิเสมอแฟนลับอัน”
“โอป้า เป็นศิลปินที่นิสัยีที่สุเท่าที่ันเยเอมาเลยนะะ” ันบอพี่ริสยิ้มๆ “อบุนะะที่มาเป็นศิลปินเพื่อให้ันไ้เป็นแฟนลับ”
“เธอนี่อบพาึ้ลอเลย ันว่าันไปอาบน้ำีว่า”
แล้วพี่ริส็เินออไปาารสนทนาแล้วทิ้สาวน้อยน่ารัอย่าแฟนลับเอาไว้ลาห้อนั่เล่นนเียว ันถอนหายใ่อนะเอาผ้าเ็ัวมาเ็หัวที่เปียเพราะเพิ่สระผมมา่อนะมอไปยัผู้ายอีนที่เินยี้าออมาาทาฝั่ห้อนอน
ีโอเหล่าเหลือๆมอันเล็น้อย “ื่นเ้าีนะยัย๊อ”
“อื้ม วันนี้อาาศี” ันบอวนๆ “แล้วนายน่ะเป็นไบ้า หายเ็บแผลผ่าัรึยั?”
“ใระไปหายเ็บเร็วนานั้นยัย๊อ ันเพิ่ผ่าัไส้ิ่มานะ” ีโอบอวนๆ
“อ้อ ริสิ ลืมไป”
ีโอพ่นลมหายใ่อนะเินมานั่ับัน้วย “านยอลสภาพไม่่อยีเลย ันเห็นหมอนั่นไอบ่อยมา ท่าทาะอาารหนั”
“แล้วนายมาบอันทำไม” ันบอีโออย่าไม่สนใ
“ัน็แ่ิว่าเธอน่าะไปูหมอนั่นหน่อย” ีโอบอนิ่ๆ “ท่าทาหมอนั่นะอาารหนัน่าู”
ันพ่นลมหายใ “็เมื่อวานเาไปพบหมอามทีล่ามรีนบอแล้วไม่ใ่เหรอ”
“็ใ่แหละ แ่ัน็ไม่รู้เหมือนันว่าทำไมอาารหมอนั่นทรุล” ีโอเอ่ย “เธอ่วยไปูแลหมอนั่นหน่อยแล้วัน ะมีแ่เธอนเียวที่ว่าในวันนี้”
“แ่ัน....”
“ถึะทะเลาะันยัไเธอับานยอล็ยัไม่เลิันนะ เธอยัึ้นื่อว่าเป็นแฟนอานยอลอยู่”
“ีโอ.....”
“ันไปอาบน้ำละ เี๋ยวะสาย” ีโอบอปัๆ่อนะเินลิ่วๆออไปอีน
ันมออย่าสิ้นหวั่อนะยืนึ้นแล้วพ่นลมหายใ านั้นัน็เินไปยัห้อนอนอพวเา ันถอนหายใอย่าั้สิ่อนะเปิประูเ้าไปในห้อ อนนี้มีแ่านยอลที่นอนอยู่ลาห้อนเียวบนที่นอนปิ๊นิเล็ๆและผ้าห่มลายาร์ูนอเา
ันยืนมออย่า่าใ่อนะเินเ้าไปใล้ๆแล้วนั่ล้าัวเาบนพื้นเย็นๆ อนนี้านยอลำลัหลับ้วยท่าทาที่เหมือนะหนาวน้อนอน ันมอ่อนะึผ้าห่มมาห่มให้เาสูึ้น านยอลที่นอนอยู่ว้ามือันเอาไว้่อนะอแน่น
“านยอล ปล่อยมือันเลยนะ” ันบอห้วนๆและพยายามึมือออ
“........หนาวั แม่รับ ผมหนาว” เสียานยอลเอ่ยออมาอย่าละเมอ
ันมออย่าถอนหายใ่อนะ่อยๆึมือออแล้วเอามือไปแะหน้าผาอเา ัวอานยอลร้อนี๋นัน้อเ้มือออมาอัโนมัิ
“ทำไมัวร้อนแบบนี้เนี่ย” ันมออย่าเริ่มัวล่อนะรีบลุึ้นแล้วเินออาห้อเพื่อไปเอาผ้าุบน้ำมาเ็ัวลอุหภูมิในร่าายอานยอล
เมื่อไ้ผ้าุบน้ำแล้วัน็ลับมานั่ล้าัวเาอี่อนะใ้ผ้าุบน้ำเ็หน้าอานยอล านยอลที่หลับอยู่็เลยื่นึ้นมาแล้ว็มอหน้าันแบบๆ
“แฟนลับเหรอ?” เาเรียื่อันอย่าไม่มีแร
“อื้ม” ันบอและเ็ัวเา่อ “เี๋ยวันะทำ้าว้มมาให้ พอนายินแล้วะไ้ินยา”
านยอลมอันนิ่ๆ่อนะปัมือันออ “เธอออไปเถอะ เี๋ยวิไ้ัน”
“อยู่นิ่ๆเหอะน่า ะไ้เ็ัวให้เสร็” ันบอห้วนๆแล้วเริ่มเ็ัวเา่อ
“ไม่เอา” านยอลับมือันอออีรั้ “บอแล้วไว่าเี๋ยวเธอิไ้ แ่ๆ”
“เออ ะายอยู่แล้วยัะมาห่วนอื่น” ันบอ่อนะมอเาวนๆ
านยอลพยายามส่ายหัว “เธอไม่ใ่นอื่นสำหรับัน ไม่เยใ่”
“นาย.........” แล้วน้ำาอัน็เริ่มไหล “ทำไมนายทำับันแบบนี้ ฮึ!”
“ันอโทษ...ันรู้ว่าแ่ำๆเียวมันอาไม่พอให้เธอยโทษให้นเลวๆอย่าัน แ่ัน็อยาะพูมันเพราะว่าเธอือนที่ันแร์ที่สุ ันผิเอที่หัห้ามใไม่ไ้ ไม่รู้ว่าเธอะเื่อมั้ยแ่ันไม่ไ้รัเยิน ันรัแ่เธอ ไ้ยินมั้ยแฟนลับ”
ันมอานยอลที่้อันอย่าพยายามอธิบาย่อนะน้ำาไหลอีรอบ านยอลเอามือมาเ็น้ำาให้ันในะที่เานอนอยู่อย่าลำบา เายิ้มเล็ๆ่อนะับมือันเอาไว้แน่น
ันมอเา่อนะเ็น้ำาัวเอ “นายมันนใร้ายรู้ัวมั้ย”
“ันอโทษ...เราลับมาเป็นเหมือนเิมนะ” านยอลบอพลาับมือันไปูบอย่าอ่อนโยน “อย่าเย็นาใส่ัน อย่าไม่มอหน้าันอีเลยนะ แ่นี้ัน็เ็บมาพอแล้ว อย่าลโทษันมาว่านี้เลยนะ”
“..........” ันเียบ่อนะมอเานิ่ๆ “ไ้....แ่นาย้อสัาับัน ถ้านายทำามที่สัาไม่ไ้เราสอนเลิัน”
“สัาอะไรเหรอ?”
END FANCLUB PART……………………………………………
อ่า....วันนี้ไม่มีอะไร อยามาอัพ แหะๆ
เริ่มไม่รู้ะพิมพ์อะไรี ือเ๊ำลั
สลใับ่าวเรือเวอน ู่าวไป
น้ำาไหลไป T___T สสารเ็ๆ
ทำไ้แ่ส่ำลัใไปให้าวเาหลีใ้
อยาะบอให้พวเาสู้ๆ เพราะพวเรา
ประเทศไทยะอยู่้าพวเาเสมอ
ไทยเาหลีือเพื่อนัน
ความคิดเห็น