คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : CHAPTER 35 ชั่วโมงต้องมนต์
CHAPTER 35
ั่วโม้อมน์
ทา้านแฟนลับ.......
“แฟนลับ......”
เสียอันยานาอผู้ายหูาัวสูัึ้นในะที่ันำลันัู่าราานอExoที่ะมีในวันพรุ่นี้อย่าเหนื่อยๆนเียวในห้อนั่เล่นรวมอExo านยอลเินเ้ามานั่้าๆัน่อนะียิ้มอย่านเสียสิเหมือน ันหันไปมอน้าๆที่ไม่รู้ว่าะสื่ออะไรอย่าๆ
“อะไร.....” ันถามห้วนๆ
“ืนนี้ไปินเนอร์ันนะ” านยอลบออ้อนๆ
ันถอนหายใหน่ายๆ “นี่นายไม่รู้สึผิเลยเหรอ”
“รู้สึผิ?”
“็...ที่พวเราทำับริสโอป้า...ันิว่า.....”
“เธอยัอบเาอยู่?” เสียนั้นลับมาริัอีรั้ านยอลถามันเสียเรียบ
“ือันิว่าพวเราทำผิับริสโอป้ามา....”
“แล้ว?”
“ันิว่าวามสัมพันธ์อพวเราสอน......”
“ันเ้าใ” านยอลเอ่ยเสียเรียบ่อนะหันหน้าหนีไปทาอื่น “เธอเป็นห่ววามรู้สึอเามา...มานเธอไม่สนวามรู้สึอันไปแล้ว”
“านยอล...ไม่ใ่แบบนั้น....” ันมอน้าๆอย่าเป็นห่วพลาัปา
านยอลไม่ยอมมอันลับ เาเอาแ่นั่เหม่อไปอีทา “ันไม่ไ้สำัับเธอ เธอถึะ้อมาใส่ใวามรู้สึัน....ันอโทษแล้วันนะที่ทำให้เธอ้อมาลำบาใแบบนี้น่ะแฟนลับ”
“านยอล...” ันเรียื่อเาอีรั้่อนะหันไปสบาเ้าับแบฮยอนและล่ามรีนที่ำลัะเินออไปาห้อพร้อมัน
พวเาหันมามอัน ่อนที่แบฮยอนะยัิ้ววนๆแล้วเินามล่ามรีนออไป ันพ่นลมหายใแล้ว็มอานยอลที่นั่้าๆ ใอมันะอนไปถึไหน...แ่นี้ัน็รู้สึแย่พอแล้วนะ
ันมอานยอลที่ำลัะลุออไปา้าๆ่อนะเอามือไปับแนเาเอาไว้ทัน “านยอล”
านยอลหันมามอันนิ่ๆ “ันไม่เป็นไร”
“ฟััน่อนสิ ันไม่ไ้ิว่านายมาทำให้ันลำบาใ ไม่เยิเลยสัรั้” ันบออย่าริัพลา้อหน้าน้าๆอย่าอ้อนวอน “นายสำัสำหรับันนะ”
านยอละั่อนะ้อันนิ่ๆ “เธอพูริเหรอ”
“อื้ม ริิ” ันบอ่อนะลายยิ้มแล้วับหูาๆอเาอย่าวนๆ “หูานานี้ไม่สำัไ้ไ”
“โห่....ะโรแมนิหน่อย็ไม่ไ้เลยนะ” านยอลบอ่อนะลายยิ้มบ้า “แ่แบบนี้ัน็อบ”
“อบอะไร อบันน่ะเหรอ” ันถามแล้ๆ
“ฮ่าๆ มัน็แน่นอนอยู่แล้วแหละ” านยอลบอและหัวเราะอย่านบ้าอีรั้่อนะอมยิ้ม “เี๋ยวนี้รู้ัเล่นมุนะยัยัวแสบ”
“ใร ใรแสบ พูให้มันีๆเลย เี๋ยวเอี” ันบอวนๆ
“ทำไม ะบูบเ้าเหรอ” านยอลยื่นหน้ามาใล้ันอย่าแล้ๆ “หรือะใหู้บ่อน่อยบ(^^)”
“ไอ้บ้า” ันบออย่าเินๆ่อนะผลัหน้าเาออไป
(-//-) วามเินในอนนี้มันทำให้หัวใันเ้นรัวเป็นลอแอฟริา (ลอแอฟริาือ?)
ันหัวเราะานยอลที่ำลัปรบมือประหนึ่แมวน้ำ่อนะมอไปยัผู้ายัวสูที่เินผ่านมาพอี พี่ริสยิ้มให้ันอย่าเศร้าๆ่อนะรีบเิน่อไป
ันมอเา่อนะับาานยอล “ัน้อไปอโทษเา นาย...เ้าใันนะ”
“อื้ม” านยอลบอนิ่ๆ่อนะพยัหน้า “ไปเถอะ ันเ้าใ”
“ีมา”
ันยิ้มให้านยอลอย่าวนๆ่อนะลุึ้นยืนแล้วเินามพี่ริสเ้าไปในรัวเพราะูเหมือนว่าเาะเ้าไปหาอะไรินในรัว นี่็ปาเ้าไปสอทุ่มนิๆ และัน็ยัไม่ลับหอ ป่านนี้ไอ้แฟรบเป้ะัารับาัมยอนที่ันื้อมาแู่้เย็นเอาไว้ั้แ่เมื่อวานแล้วเพราะว่า่วนี้ันยุ่ๆไม่่อยไ้ลับไปทานอาหารเย็นพร้อมมัน ทั้ๆที่อาทิย์หน้ามัน็ะลับไทยแล้ว
พี่ริสที่ำลัยืนเอา้อนนถ้วยาแฟอยู่เยหน้ามามอันยิ้มๆ “มาหาอะไรินเหรอ”
“เปล่า่ะ” ันบอเาพร้อมพ่นลมหายใ “ือันะมาุยับโอป้า....”
“เรื่อ?”
“ัน....อโทษนะะ(TT)” ันบอเาอย่าเศร้าๆ “อโทษที่ทำให้โอป้าเสียใ....อโทษสำหรับเรื่อทุอย่า...ันเห็นแ่ัว....”
พี่ริสส่ายหัว่อนะยมือึ้นมาห้ามันพู่อ “เธอไม่ผิอะไรเลยแฟนลับ ันเอ่าหาที่ผิ ันเห็นแ่ัวอยารอบรอเธอถึลาเธอมาเป็นแฟนทั้ๆที่รู้อยู่แ่ใว่าเธอไม่ิอะไรับันเลย”
“โอป้า(T^T)”
“อย่าร้อเลยนะ” เาวาแ้วที่โ๊ะ่อนะเินเ้ามาลูบหัวันอย่าอ่อนโยน “เธอไม่วรมาเสียน้ำาให้ับนอย่าัน....รู้มั้ยน้อสาว”
“ฮืออ........” สิ้นเสียพี่ริสแฟนลับ็น้ำาไหลพราทันใ
พี่ริสยิ้ม่อนะเอามือมาปาน้ำาบนหน้าัน “บอแล้วไว่าอย่าร้อ...เี๋ยวานยอลมาเห็นหมอนั่นะหาว่าันแล้เธอนะ(^^)”
“ันอโทษ...ฮือๆ”
“เ็น้อยเอ๊ย....” พี่ริสบอและยิ้มอย่าอบอุ่น่อนะเอามือมาแะหัวันอี “ไปๆ ออไปหาานยอลไ้แล้ว ันไม่ไ้เป็นอะไรอย่าที่เธอิ เรื่อแ่นี้มันิ๊บๆสำหรับัน เลิเศร้าแล้วิว่าัวเอผิะที ันปลอบใรไม่่อยะเป็นแ่็้อมาปลอบเธอ เฮ้อ...หมภาพพน์ผู้ายเย็นาเลยให้ายเถอะ”
ันมอเาอย่าเริ่มะลั้นหัวเราะับทาทาวนๆอเา่อนะเอามือมาเ็น้ำาแล้วเินออมาาห้อรัว านั้น็เินลับไปที่ห้อนั่เล่นอีรั้ านยอลำลันั่ิ้มมือถืออยู่อย่าหน้าเรียๆ
ันเินไปนั่ที่เิม่อนะถามน้าๆ “ูอะไรหน้าเรียเียว”
“อ่า.......” านยอลพ่นลมหายใ่อนะพู่อ “เยินำลัมีปัหานิหน่อย...”
“เยินั้นเหรอ?”
“อื้ม” านยอลพยัหน้าึๆ่อนะวามือถือลแล้วเยหน้ามามอันแทนอย่ายิ้มๆ “่าเถอะ แล้วเธอไปุยับฮยอ...เป็นไบ้า”
ันพยัหน้า “็โอเ”
“แล้วทำไมาบวมแบบนี้ ร้อไห้เหรอ...”
“นิหน่อยน่ะ” ันบอยิ้มๆ “็มันึ้”
านยอลมอันยิ้มๆ่อนะหันไปมอพี่ริสที่ำลัเินผ่านมาาลับ “ฮยอ...อบุนะฮะ”
“มาอบุันทำไม” พี่ริสเอ่ยวนๆ่อนะยิ้มอบ “อย่าทำให้แฟนลับันเสียใแล้วัน ไม่ั้นัน่อยนายหน้าแหแน่ๆราวนี้”
“ฮ่าๆ หมัฮยอหนั ผมไม่อยาเออีแล้วล่ะ” านยอลบอยิ้มๆ
“ี ั้นันอัว่อนล่ะ ้อโทรไปหาแม่” พี่ริสบอพลายัิ้ว่อนะเินออาารสนทนาไป
ันมอามหลัเาอย่าถอนหายใ่อนะหันลับมามอานยอลที่นั่้าๆึ่เาำลัอมยิ้ม านยอลที่อมยิ้ม่อยๆหันลับมามอหน้าัน่อนะยิ้มอย่าอ่อนโยน
านยอลมอันยิ้มๆ่อนะเอามือมาับมือันเอาไว้แน่น “อย่าไปไหนอีนะรู้มั้ย”
“ะให้ันไปไหน”
“็ไปาันไ อย่าไปอีนะ”
านยอลบอ่อนะอามือมาับหน้าันแล้วลูบแ้มันอย่าเบามือ เายิ้มอย่าอบอุ่น่อนะ่อยๆเลื่อนหน้าเ้ามาใล้ันเรื่อยๆ
ริมฝีปาบาไ้รูปำลัประบเ้าับปาันอย่านิ่มนวล ันหลับาพริ้มแล้วปล่อยให้เาทำามใ่อนะลืมาเมื่อริมฝีปาถูถอนออไปอย่า้าๆ
านยอลเลื่อนมือมาแะปาันยิ้มๆ “หวานั”
“บ้า(-//-)” ันบออย่าอายๆ่อนะรีบเมินหน้าหนี
“อย่าเินไ้มั้ย เินแล้วอยาะูบอี” านยอลบอวนๆ “แล้วอย่าไปทำหน้าแบบนี้ใส่ใรนอาันนะรู้มั้ย ันหว”
“นี่นายะทำให้ันละลายายไปรนี้เลยใ่มั้ยฮะ” ันหันไปบอเาห้วนๆ
านยอลหัวเราะ “็เพราะเธอเป็นแบบนี้ไัน็เลยอบ”
“ไอ้บ้า โริริๆเลยนายเนี่ย”
“โริแล้วรัป่ะ”
“ไม่รู้” ันเมินหน้าหนีเา่อนะมอหน้าอมือถือที่เรือแส “ไอ้แฟรบโทรมาแฮะ...”
“อ่อ รับสิ เผื่อพี่เธอมีอะไร่วน” านยอลพยัหน้า
ันพยัหน้าาม่อนะรับสาย “เออว่าไ”
(ไอ้แฟน โอ้ย....แมา่วยันที.....” แฟรบเป้บออย่าโอโอย (ัน โอ้ย ระบมไปหมแล้ว...)
“ฮะ ระบมอะไร แเป็นไร?”
(เมื่อี๊มีผู้ายสามนมาเาะประูห้อแพอันไปเปิมัน็เ้ามาระทิบ อ่ะแ่ๆ ันสู้มันไม่ไ้ แมาพาันไปโรพยาบาลที....)
“ว่าไนะ?!” ันอ้าปา้า่อนะหันไปหาานยอล “พี่ายันโนระทืบ”
“หา?!” านยอลอ้าปา
“เออๆ แรออยู่ที่ห้อนั่นแหละเี๋ยวันะรีบลับไปอนนี้เลย อทนหน่อยนะแฟรบ” ันบอมันอย่าเป็นห่ว่อนะวาสายแล้วหันไปหาานยอล “ัน้อพาแฟรบเป้ไปโรพยาบาลอนนี้เลย....”
านยอลพยัหน้า “ั้นเี๋ยวันพาไป”
“อื้ม”
25.30 เปอร์เน์
Sehun part:
ผมำลัเินป้วนเปี้ยนอยู่ในโรพยาบาล อนนี้ผมว่าผมเลยอาสามาเฝ้าไ้ยอูฮยอแทนพวฮยอนอื่นๆทีู่เหมือนอยาะนอนันมาว่า แ่ผมไม่ไ้มานเียวนะ ผมมาับอินและเทา
ผมพ่นลมหายใอย่าหน่ายๆพลาเินมายืนอยู่ที่ริมระเบียในโรพยาบาล วันนี้ผมยัไม่ไ้โทรหาวาเลย เี๋ยวะ้อโทรไปะหน่อย หายไปนานๆเี๋ยวเมียะมีิ๊(^^)
(เออ) เสียห้วนๆโพล่ึ้นทันทีที่วารับสายผม
“โหย...ทำไมรับสายเ้าแบบนี้ ไม่เพราะเลย” ผมบออ้อนๆ
(อยาฟัให้เพราะ็ไปหาแฟนใหม่สิ ัน็เป็นนแบบนี้แหละ)
“อ่า...อนเ้าอีแล้วอ่า...” ผมบอ “เ้าะหาิ๊ไ้ไ ัวเอ็พูไป”
(เฮอะ อย่าให้รู้ว่ามีแล้วัน) วาบอห้วนๆ
“ใระไปล้ามี” ผมบอยิ้มๆ “แล้วนี่ินอะไรรึยั สอทุ่มว่าแล้วนะ”
(ยั)
“อ้าว ทำไมยัล่ะ ไม่มีเพื่อนินเหรอ” ผมบอๆ “เี๋ยว็ปวท้อหรอ”
(็มันไม่หิวนี่) วาบอห้วนๆ
“ไม่หิวแ่็้อิน เี๋ยว็ป่วยหรอ ทำไมอบทำัวให้เป็นห่วอยู่เรื่อยนะเธอเนี่ย”
(โอ้ย...เลิบ่นะทีเถอะน่าโอเฮุน นายนี่บ่นอย่าับนแ่)
“็แ่ว่าบานหลายปีแล้วัน” ผมบอวนๆ่อนะเยหน้ามอท้อฟ้า “นี่ เธอเห็นท้อฟ้าืนนี้มั้ย”
(ไม่อ่ะ ันไม่ไ้เปิประูระเบีย)
“ืนนี้พระันทร์ยิ้มให้เราสอนแหละ”
(มัน็เป็นปินี่หว่า แ่นานๆทีมันะเป็นพระันทร์หายเลยลายเป็นหน้ายิ้ม แปลรไหน)
“ใอะโรแมนิให้ื่นใหน่อยไม่ไ้เลยใ่ป่ะ” ผมว่า
(็บอแล้วว่าันเป็นนแบบนี้) เธอบอห้วนๆ (นาย้อไปมีิ๊)
“เธอนี่พิลึน ยุให้ันมีิ๊อยู่ไ้ เี๋ยวมีริๆอย่ามาร้อไห้ี้มูโป่แล้วัน”
(็ลอมีริๆสิ แม่ะระทืบให้เี้ยเลย)
“ระทืบใร ิ๊ันเหรอ?”
(ระทืบนาย่าหาไอ้ิ๋ม) วาบอวนๆ (แล้วนี่ว่ามารึไถึโทรมา่อวนาวบ้านไ้)
“ไม่ว่าหรอ มาเฝ้ายอูโอป้า แ่ว่าิถึเธอเลยโทรมา”
(อืม)
“อืมแ่เนี๊ย?”
(อ้าว แล้วะให้พูอะไรมาว่านี้?)
“็พูมาว่าิถึ แ่นี้มันยามานัรึไ” ผมบออนๆ “นใร้าย”
(เพิ่รู้เหรอ ันร้ายมานานแล้วย่ะ)
“ร้ายใส่แ่ันนี่สิ” ผมบอ “นอื่นี้วยแ่ทีับันวีนใส่ลอ มีเมียหรือมีแม่เนี่ย”
(อยาเอเะเหรอไอ้ิ๋ม)
“ล้อเล่นน่า....” ผมบอห้วนๆพลาลั้นหัวเราะเมื่ออีฝ่ายเริ่มอารม์ึ้น “อ่านี่...่วนี้ันยุ่ๆเรื่อเินสายโปรโมทอ่ะ ะไปหาเธอไม่ไ้บ่อยๆแล้ว...อย่าอนนะ”
(อืม ันเ้าใ)
“แล้ว็......่อนนอน็ห่มผ้าหนาๆ ห้ามไม่ินอะไรถ้าไม่หิวแบบนี้อีรู้มั้ย” ผมบออย่าเป็นห่ว “ถ้าเธอเป็นอะไรไปันะอยู่ไ้ยัไ”
(.........รู้แล้ว) เธออบลับมานิ่ๆและผมไ้ยินเสียหายใเบาๆ (นาย็เหมือนันนะ...ูแลัวเอ้วย)
“รับ” ผมบอยิ้มๆ
(แล้ว็อย่านอนึบ่อยๆ มันไม่ี่อสุภาพอนาย)
“อบในะ” ผมบอยิ้มๆ “ไม่เอเธอันิถึแทบะาใเลยรู้มั้ย...”
(ัน็เหมือนนาย....ิถึนาย....เหมือนัน......) เธอเอ่ยเสียเรียบนิ่
ผมยิ้มับัวเออย่ารู้สึอบอุ่นใ “ันอบเธอั...อบที่เธอเป็นเธอ”
(ยัไ?)
“็.........” ผมมอท้อฟ้าอีรั้ “ถึเธอะเหมือนไม่สนใัน ไม่เยพูอะไรหวานๆับัน แ่ัน็รู้ไ้้วยใว่าเธอเป็นห่วัน...อบุนะที่เ้ามาในีวิอัน...ทำให้ันมีแรบันาลใที่ะ้าว่อไปในีวิ อบุที่ทำให้นๆนี้มีหัวใ...อบุนะวา....”
เธอเียบไป่อนที่เสียสะอื้นะัเ้ามาแทน (ทำไมนาย้อพูอะไรน้ำเน่าแบบนี้้วยเนี่ยไอ้บ้าเฮุน ฮึ...)
“อ่า...อย่าร้อไห้สิ ันรู้สึผิเลยนะ”
(็นาย ฮึ...ทำให้ันร้อ.....ฮึ.....)
“โอเ...ไม่พูเรื่อนี้แล้ว” ผมบอยิ้มๆ “หยุร้อไห้ไ้แล้วเ้าหิอเฮุน อนนี้เ้าหิวรไปเสวยอาหารมือเย็นไ้แล้วเพราะนี่มันะสามทุ่มแล้วเ้าใมั้ยพะยา่ะ”
(ฮ่าๆ ไอ้บ้า ำราาศัพท์ยัใ้ผิเลย นายนี่มันพาโบะมั)
“ว่าันแบบนี้เี๋ยวเอหน้า้อัหนั”
(ทะลึ่...พูบ้าอะไรอนาย......)
“ันหมายถึะหอมแ้มแบบหนัๆ ิอะไรอเธออยู่เนี่ย” ผมบออย่าเ้าเล่ห์ “อ๋อ หรือว่าอยาให้ัหนัเรื่อนั้น ะไ้ำเอาไว้ หึหึ”
(ไม่ใ่!) วาบออย่าทันที (โอ้ย ันไมุ่ยับนายแล้ว ไปหาอะไรินีว่า)
ผมหัวเราะลั่น “เิน็บอ ะไ้ยิมุเพิ่ม”
(ไอ้บ้า...) เสียเล็ๆบอผม่อนะัสายไปื้อๆ
ผมมอหน้าอมือถืออย่าลั้นหัวเราะพลามอทีใบหน้าอหิสาวบนหน้าอมือถือที่ผมับเธอถ่ายู่ัน ยัยวาน้อยอผม ผมิถึใบหน้าอเธอับใเลย...เมื่อไหร่เราะเอันอีนะ
ิถึั........
เมื่อวาสายแล้วผม็เินลับเ้ามาในห้อพัอยอูฮยอ่อนะมอเทาับอินที่ำลันั่เล่นเมส์ในมือถือันอยู่ที่โฟา
(-..-) เาให้มาเฝ้านป่วยไอ้พวนี้มาเล่นเมส์
ยอูฮยอนอนูาร์ูนอยู่บนเีย่อนะหันมามอผม “หายไปไหนมาน่ะ นานะมั”
“ไปุยโทรศัพท์ับแฟนมาฮะ ฮยอไม่มีแฟนฮยอไม่เ้าใหรอ” ผมบอวนๆ
“เฮุน” สายาอัมหิอผู้ายที่มีาาวเยอะ้อผมทันที
ผมมอ่อนะีนิ้ว “อ่าลืมไป...ฮยอ็มีแฟนแล้วนี่ น้อเมย์ไผมลืมไปเลยนะเนี่ย”
“เธอไม่ใ่แฟนันะหน่อย” เาบออย่าเินๆ่อนะหันไปมอทาเทาับอิน “พวนายน่ะมาเฝ้าันหรือให้ันเฝ้าฮะ”
“อ้าว โนแวแล้วเินเลยมาแวะพวเราเหรอฮยอ” เทาบอห้วนๆ
“ันไม่ไ้เินะหน่อย” ยอูฮยอบอ่อนะมอผมโหๆ “ันไม่ไ้เิน เ้าใมั้ย”
ผมพยัหน้าำๆับท่าทาริๆัๆอเา “โอเ ผมเื่อฮยอแล้ว ไม่เห็นะ้อ้อันแบบนั้นเลย ฮ่าๆ สยสยอระับสิบเลยนะฮะ”
ยอูฮยอพ่นลมหายใ่อนะหันไปหาอิน “นี่นายโทรไปหารีนนูน่ารึยัอิน?”
“อ่า.....ยัเลยอ่ะฮยอ” อินอบ
“แล้วทำไม่โทร”
“็.....ผมลัวเธอไม่ว่า” อินบอ่อ “เธอออไปธุระับแบฮยอนฮยออ่ะฮะ”
“ธุระอะไร?” ผมถาม่ออย่าสนใ
อินส่ายหัว “ผมไม่รู้เหมือนัน ่วนี้เธอับแบฮยอนฮยอมัะอบพูันอยู่สอน”
“ไม่ใ่วาแผนทำอะไรันอีล่ะ” ผมบอห้วนๆ “สอปี่อน สอนนั้น็เ้าาันอย่าี อบมีแผนมาแล้พวเราเสมอ นาุนมยอนฮยอยัโนแล้ ฮ่าๆ”
“รีนนูน่าอ่ะนะะเป็นไปามแบฮยอนฮยอ” เทาเอ่ยอย่าสสัย
ผมพยัหน้า “นูน่านั่นแหละัวีเลย ัวแนนำฮยอเลย”
“ันไม่เื่อ เธอออะนิสัยี” เทาส่ายหัวอย่าไม่เื่อ “หรือไม่เธออาะโนแบฮยอนฮยอล่อม”
“นายยัรู้ัเธอน้อยไปเทา” ผมบอห้วนๆ “นั่นน่ะแสบัวแม่เลย เมเนเอร์ฮยอยัยา”
“นานั้นเลยเหรอ อ่า...ันเริ่มลัวเธอแล้วสิ” เทาบอพลาทำหน้าหวาลัว
“ฮ่าๆ นาย็อย่าไปมีเรื่อับเธอแล้วัน ไม่ั้นอาวยไ้” ผมบอำๆ่อนะถอนหายใแล้วหันไปมอที่ประูึ่ำลัมีผู้ายนนึเินเ้ามา
(-_-?) ลู่หานฮยอ...ไหนเาบอว่าไม่มาไ?
ลู่หานฮยอเินเ้ามาในห้ออย่าเหม่อๆ เาเินมาหยุอยู่ที่ปลายเียอยอู่อนะพ่นลมหายใ้วยสีหน้านิ่ๆ มันเหมือนว่าเาำลัล่อลอย
ผมมอเาอยู่สัพั่อนะถามึ้น่อน “ฮยอ...ไหนบอว่า่วแล้วะนอนไ ไหมาโผล่ที่นี่ไ้อ่ะ?”
“..............” ไม่มีเสียอบรับาผู้ายหน้าหวาน
“ฮยอ!” แล้วยอูฮยอ็เรียเาแทนผม
“ฮะๆ นายว่าไนะ” ลู่หานฮยอหันมามอพวเราอย่าๆ “เมื่อี๊นายว่าอะไรันนะ”
ผมพ่นลมหายใ “ฮยอเหม่ออะไรอฮยอเนี่ย แล้วมาที่นี่ไ้ไ”
“อ่า......” ลู่หานฮยอพยัหน้า “ันมาที่นี่ทำไมนะ?...”
“อ้าวฮยอ” ยอูฮยอเอ่ยอย่าเริ่ม
“ฮยอโอเป่ะเนี่ย”
ผมบอลู่หานฮยอ่อนะเินเ้าไปแล้วับแนเพื่ลาเาออมาาห้อพัผู้ป่วยทันทีเพราะรู้ว่าที่เาเป็นแบบนี้มัน้อมีเรื่ออะไรแน่ๆ
ลู่หานฮยอที่เินามผมมาอย่าเหม่อๆเริ่มเ้าใและไ้ยินผม เาหันมามอผม้วยสายานิ่ๆ่อนะทำหน้าเหมือนอยาะระโึาย
“ันะทำยัไีเฮุน” เาถามผมอย่าเสียเรียบ
ผมมวิ้ว “ทำยัไืออะไรฮยอ?”
“ันิว่าัน..อบยัยุ้แห้เ้าแล้ว.....”
“หา?” ผมอ้าปา้าทันทีที่ฟับ “ฮยออบเฟิน? แ่วาบอว่าเฟินมีแฟนแล้วนะฮยอ”
เาพยัหน้า่อนะมอไปที่พื้น “ันไม่น่าอบยัยนั่นเลย.....”
“ฮยอเศร้าเรื่อนี้เอเหรอ?” ผมถามๆ
“พรุ่นี้ัน้อไปเลียร์ับแฟนเธอเพราะแฟนเธอำลัเ้าใผิ” เาบอผมเศร้าๆ “ันไม่อยาไปเลยเฮุน แ่เพราะน้ำาอเธอ...วันนี้เธอมาอร้อันให้ไปพูับแฟนเธอให้....ัน....ไม่อยาทำ.....”
ผมมอเาที่ำลัยืน้มหน้าเศร้าอย่าสสาร่อนะเอามือแะบ่าเาเป็นเิปลอบ ลู่หานฮยอพ่นลมหายใออมาอย่าเศร้าๆพลาเยหน้าึ้นมายิ้มให้ผมอย่าอบุ
ผมสสารเาัแ่ถ้าะให้ผม่วยเาผม็ทำไม่ไ้เพราะมันผิ...ผมะ่วยเายัไีนะ เฮ้อ...
END SEHUN PART………………..
Baekhyun part:
“แบฮยอน มาลอุนี้ิ๊”
เสียห้าวๆัมาาราวแวนเสื้อผ้าภายในร้านายเสื้อผ้าผู้าย รีนนูน่าที่ลาผมออมาาหอเพื่อื้อุที่ะใส่ไปินเนอร์ับโอาพรุ่นี้ัารหยิบนู่นนี่นั่นส่มาให้ผมอย่าใ
ผมถอนหายใหน่ายๆ “ผมไม่อบใส่สูทอ่ะ”
“ไม่อบ้ออบ สูทะทำให้ผู้ายูีึ้นว่าปิเป็นสอเท่า” เธอบอห้วนๆ่อนะหันไปมอเ้าอร้านที่ำลัหยิบมือถือึ้นมาเพื่อที่ะถ่ายรูป “ถ่ายแบฮยอนนเียวนะะ อย่าถ่ายัน”
“อ่า.....พวุบันลับๆเหรอะ” เ้าอร้านถามอย่าสสัย
“บอย่าลับๆ?” รีนนูน่าถามเธอนิ่ๆ “ุเ้าใผิแล้ว่ะ.....”
“อ่า...ันไม่เื่อุหรอ ไม่เป็นไรนะะ ันะไม่บอเรื่อนี้ับใรันเ้าใ”
“็บอว่าไม่ใ่ไะ” รีนนูน่าเริ่มบอ้วยเสียโหๆ “ันเป็นพี่สาวอหมอนี่”
“เท่าที่ันรู้แบฮยอนมีแ่พี่ายไม่ใ่เหรอะ”
“(^^)” รอยยิ้มอัมหิผุึ้นมาาใบหน้าีๆอรีนนูน่าทันที “บอว่าไม่ใ่็ไม่ใ่สิะ พูไม่รู้เรื่อเหรอะ หรือว่าฟัภาษาเาหลีไม่ออ”
“เอ่อ.....” เ้าอร้านเริ่มหน้าเื่อน
“ผมว่า...เราไปร้านอื่นันเถอะ” ผมบอรีนนูน่า่อนะลาเธอออมาาร้านในะที่สรามเย็นเริ่ม่อัวึ้นมาอย่าระอุ
เมื่อลาัวเธอออมาไ้ เธอ็บ่นพรึมพรำเี่ยวับเ้าอร้านนั้นทันที.....
“เี๋ยวราวหลัันะเอาระเบิมาบอมร้านยัยนั่น” รีนนูน่าบอ่อนะสบถเล็น้อย
ผมยืนหัวเราะับำพูเธอ่อนะแะไหล่เธอยิ้มๆ “เอาน่าป้า นานๆทีผมเป็น่าวับผู้หิบ้า”
“(-_-)แบฮยอน......”
“ฮ่าๆ เผื่อ่าวที่ว่าผมอบผู้าย้วยันะหายไปะที ่วนี้ยิ่อบเป็น่าวับานยอลอยู่ เ็ริๆ”
“เออ...ันเ็แทน....” เธอบอ่อนะล้วมือถือในระเป๋าออมามอ “านยอลมันโทรมาทำไมวะ”
“อ้าว ั้น็รับสายิป้า”
“เออๆ” เธอบอผม่อนะรับสาย “ว่าไ อ๋อ อยู่ับแบฮยอน ทำไม ไปทำอะไรโรพยาบาล ฮะ? ใรนะ เออๆ เี๋ยวะไปเี๋ยวนี้แหละ”
ผมมอเธอที่เ็บมือถือลระเป๋าอย่าๆทันที “มีอะไรเหรอป้า โยามันโทรมาทำไม?”
“ไปโรพยาบาล่อน เี๋ยว็รู้”
เธอบอผม่อนะโบแท๊ี่แล้วลาผมึ้นไปบนรถทันที ผมที่ถูลามา้วยไ้แ่นั่เาหัวลอทาเพราะไม่รู้ว่าเิอะไรึ้นทีโรพยาบาล
เมื่อมาถึโรพยาบาล...รีนนูน่า็เินิ่เ้าไปในโรพยาบาลทันที เวลาอนนี้อยู่ที่สี่ทุ่มว่าแล้ว นในโรพยาบาล็ไม่่อยะมี ผมเลยเินไปไ้แบบิวๆ
“อ่า นูน่ามาแล้ว” านยอลที่ยืนอยู่ับแฟนลับแถวหน้าเาน์เอร์รีบเินเ้ามาหาพวเรา
“ันล่ะเื่อเลย พานป่วยมาโรพยาบาลลับลืมระเป๋าเิน” รีนนูน่าบอหน่ายๆ่อนะวัระเป๋าเินออมาาระเป๋าอัวเอานั้นเธอ็เอาเินยื่นให้านยอล “เอาไป่ายะ”
านยอลรับเินไป่อนะเินไปหาพยาบาล านั้นเา็ลับมา่อนะียิ้ม แฟนลับ้มหัวอบุรีนนูน่าแล้ว็พูอะไรันบาอย่า้วยภาษาไทยึ่ผมฟัไม่รู้เรื่อ
านั้นพวเา็เินนำเราไปยัห้อพัผู้ป่วยึ่ำลัมีผู้ายผมยาวสลวยนั่ทำท่าทาเหมือนะไปีับใรอยู่ในห้อนเียว ผมำไ้ว่าเาเป็นพี่ายอแฟนลับ อนนี้ามัวอเามีแผลฟ้ำเ็มไปหมทั้ัว าว่าเาะโนใรระทืบมาเป็นแน่
ผมเินามพวเาเ้าไปพลามอพี่ายอแฟนลับนิ่ๆ “พี่ายเธอ...ไปโนอะไรมาน่ะ?”
“รอเท้าับหมั” แฟนลับอบนิ่ๆ
“ใรทำันเนี่ย” ผมถามห้วนๆ “พี่เธอมีศัรูที่เาหลี้วยเหรอ?”
แฟนลับส่ายหัว “ไม่มีหรอ สสัยนที่บุเ้าห้อันมันะมาระทืบันแ่ลับมาเอไอ้แฟรบเป้มัน็เลยวยโนแทนัน”
“ใรัน่าล้าทำร้ายผู้หิ” ผมเอ่ยๆ “เธอมีศัรูเหรอแฟนลับ?”
“ันไม่รู้ เท่าที่รู้ัน็ไม่เยไปทำอะไรใรนะ เยมีเรื่อ็แ่เ็ผู้หิที่เป็นแฟนลับพวนาย แ่ยัยพวนั้น็โนแฟรบเป้ัารไปแล้ว นี่ันยัอยู่เลย” แฟนลับอบ
“อนนี้ันว่าอย่าเพิ่ไปิเรื่อนี้เลย ันว่าระหว่าหานทำผิ เรามาิหาที่อยู่แบบั่วราวให้เธอีว่า” านยอลว่า่อนะหันไปหารีนนูน่า “นูน่าว่าให้เธอไปพัที่ไหนีฮะ ที่ปลอภัยแล้ว็ใล้าผม อนนี้หัวผมื้อไปหม”
รีนนูน่าพยัหน้าเ้าใ่อนะเยหน้าึ้น “ปลอภัยและใล้านายใ่มั้ย”
“ฮะ”
“็หออพวนายไ” รีนนูน่าบอนิ่ๆ “นั่นน่ะปลอภัยสุๆ”
“เฮ้ยนูน่า แ่หอพวผมมีแ่ผู้ายอยู่นะ”
“เอ้า ็นั่นแหละปลอภัยสุแล้ว มีผู้ายั้สิบสอนุ้มรอ” รีนนูน่าบอ่อนะหันไปหาแฟนลับ “แฟนลับะปลอภัยมานะะถ้าอยู่ับไอ้พวนี้”
แฟนลับทำหน้าเหวอ “ือเอ่อ....ันว่า...มันะูไม่ีนะะ...ันย้ายหอีว่า”
“แล้วถ้าพวนั้นมันหาเธอเออีล่ะะทำไ” ผมบอ “อนนี้เธอ็เป็นผู้่วยเมเนเอร์อวเรานะ ถ้าะพัอยู่้วยัน็ไม่น่าแปลหรอ ันยัเยเห็นเมเนเอร์นูน่าบาน็พัับเมมเบอร์ทีู่แลไ้เลย”
“แ่ว่า.........”
“เื่อออนนี่สิะแฟนลับ” รีนนูน่าบอ “เพื่อวามปลอภัยอัวแฟนลับเอ”
รีนนูน่าส่สายาริัไปให้เธอ แ่ผมว่ามันเป็นาร่มู่และบัับมาว่า(-_-)
แฟนลับทำหน้าเหย่อนะหันไปมอานยอล “ือัน......”
“ั้นพรุ่นี้หลัเลิานพวเราะไป่วยเธอนอมาที่หอ” านยอลบอนิ่ๆ “ส่วนเรื่ออฮวานฮยอเี๋ยวรีนนูน่าะัารุยให้เอ”
“เฮ้ย ันบออนไหนว่าะุยให้วะ” รีนนูน่าบออย่าวนๆ
“อ้าว ถ้านูน่าไม่พูับอฮวานฮยอแฟนลับะย้ายมาอยู่ับพวเรายัไเล่า” านยอลเอ่ย
รีนนูน่าพ่นลมหายใ “เออๆ ุยให้็ไ้วะ”
“ัมาฮัมนิา” านยอลบออย่าีใ่อนะหันไปไปหาแฟนลับ “ระหว่านี้ันะแ้ำรวให้่วยามหานผิมาลโทษ ในระหว่าที่หานผิเธอ็มาพัอยู่ับพวเรา่อน ส่วนพี่ายอเธอ็ไปอยู่้วยันะไ้ไม่้อเป็นห่วระหว่าที่รอลับไทย”
“อ่า...แ่ว่า........” แฟนลับทำหน้าไม่อยาไปสุๆ
“ยัย๊อ” ผมเรียเธอ “ที่พวเรา้อทำแบบนี้เพราะพวเราหวัีไม่อยาเห็นเธอ้อเป็นอันราย”
“ันรู้แ่...”
“เื่อออนนี่นะะ แล้วทุอย่าะีเอ” รีนนูน่าบอแฟนลับยิ้มๆ่อนะหันมาหาผมและานยอล “พวนาย็ูแลเธอ้วยระหว่านี้ ส่วนเรื่อนลอบทำร้ายเธอ ันะไปสืบู เพื่อนอุนมยอนมันมีนที่เป็นนัสืบเี๋ยวันะไปถามมันให้สืบ ันว่าเรื่อนี้มัน้อมีเบื้อหลัเพราะท่าทานที่มันมาทำร้ายพี่ายอแฟนลับะไม่รู้ว่าทำร้ายผิน”
“เฮ้อ....อยู่ัวนเียวในเาหลียัะโนลอปอร้าย นี่มันีรี่ย์ัๆ” ผมเอ่ยอย่าถอนหายใ
แฟนลับถอนหายใ “ั้น...ัน้อรบวนทุนนะ”
“ไม่เป็นไร มีเธอมาอยู่ใล้ๆัน่อยหายห่วหน่อย” านยอลบอ่อนะยิ้มแล้วลูบหัวแฟนลับ
“เฮ้ยๆ ทำอะไรอแวะไอ้หูา!” เสียอผู้ายที่นอนอยู่บนเียนไ้ัึ้นทันที พี่ายอแฟนลับพูอะไรบาอย่าที่เป็นภาษาอัฤษึ่ผมเ้าใทุอย่า
ผมยืนฟัอย่ารู้สึล่อนะหันไปแท๊มือับรีนนูน่าที่ยืนหัวเราะอย่าพร้อมเพรียัน มี็แ่านยอลที่ยัยืนทำหน้าไม่รู้เรื่อเพราะฟัภาษาอัฤษไม่ออนเียว หมอนั่นที่เห็นพวเราหัวเราะ็พลอยหัวเราะามอย่าเสียสิ่อนที่ะปรบมือไปพร้อมๆัน
“ฮ่าๆ หัวเราะอะไรันอ่ะ เาพูว่าอะไรเหรอ ฮ่าๆ”
ะมีใรในโลนี้อีมั้ยที่เสียสิเท่าับานยอล ฮ่าๆ.............
END BAEKHYUN PART..........................
>>สนทนาับเรียนไรท์เอร์<<
เพราะวามเรียนมันมีทุอศา
อันยอิ่Exoไรท์มาอัพรบร้อยแล้ว
ีใป่ะ (รีบอไม่ 55)
ือ...รออมเม้นท์ ไม่มีอะไร่ะ อยาล็ล
ามอารม์ล้วนๆหิ(-_-)
มาเิมเน้อ เ๊ะไปนอนูีรี่ย์หาแรบันาลใ่อ
(อิไรท์ไม่เยมีสาระโปรเ้าใ) ือว่าแล้ว
แ่สับสนวุ่นวายใแทน 5555
ไรท์มายืนรอรีที่ท่าน้ำทุวันเลยนะ
ปล.โอเ รับทราบำว่าเือนละ อบุน้อมา่ะ
ที่สอนภาษาให้นโ่ๆอย่าพี่ 5555
ความคิดเห็น