คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : CHAPTER 34 ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน
CHAPTER 34
ไม่้อรู้ว่าเราบันแบบไหน
ทา้านแฟนลับ.....
ันำลัเินอย่าหมอะไรายอยาเ้ามายืนหยุที่หน้าหอพัExo วันนี้็เป็นอีวันที่ันะ้อมาทำหน้านี่ผู้่วยผู้ัารว อนนี้ันไม่อยาะทำมันเลยริๆ เพราะอะไรรู้มั้ย เพราะันทำให้พี่ริสไออลอัน้อเสียใ้วยวามเห็นแ่ัวอัวเอล้วนๆ
“แฟนลับ” เสียห้วนๆเรียัน านยอลเินออมาาหอ่อนะเ้ามาหาัน่อนะลูบหัวันอย่าอ่อนโยน “ทำไมวันนี้มาเร็วั เลิเรียนแล้วเหรอ”
ันมอานยอล่อนะพยัหน้า “อื้ม”
“หิวมั้ย ินอะไร่อนมั้ย เี๋ยวันไปื้อให้” านยอลบอ้วยรอยยิ้มอบอุ่น่อนะมอไปยันอื่นๆที่ทยอยเินันออมาาหอพั
วันนี้Exo้อไปออรายารวิทยุทั้วหม ันเลย้อมารับหน้าที่ในารพาศิลปินไปามหน้าที่อัวเอ แบฮยอนเินออมา่อนะยัิ้วให้ันวนๆและบไหล่านยอล่อนที่หมอนั่นะเินไปื้อานมที่้าหอมาิน
ันมอหมอนั่น่อนะละสายาไปมอผู้ายัวสูที่ำลัเินออมาพร้อมับพี่เลย์ พี่ริสมอัน่อนะยิ้มอย่าเศร้าๆแล้วเินผ่านันไป
ำอโทษ....มันเ็มหัวันไปหมอนนี้ ันอยาอโทษเาสัล้านรั้(T^T)
“เวรริ” เสียสบถเป็นภาษาไทยัึ้นพร้อมผู้หิัวผอมที่เินเ้ามาทาพวัน ล่ามรีนียิ้มให้พวเรา่อนะถอนหายใ “อันยอ่ะ”
“เอ่อ่ะ....”
“นูน่า วิาภาษาไทยนูน่ามีสอนอนสอทุ่มไม่ใ่เหรอ” านยอลเอ่ย “อนนี้มาทำไมเนี่ย”
“นบานลามา” เธอบอพลาเหล่ไปมอ้านหลัึ่มีผู้ายัวให่ำลัเินมาิๆ
พี่อฮวาน?
พี่อฮวานยิ้ม่อนะเินเ้ามาออล่ามรีน “วันนี้ผมว่าเลยว่าะไป้วย”
“็บอแล้วว่าะไปเอ” ล่ามรีนหันไปมอเาวนๆ
“ไปเอไ้ไ ันะพาเธอไปเทที่สถานีวิทยุ” พี่อฮวานบอ่อนะหัวเราะิั
“เท?” แบฮยอนเินูานมเ้ามาๆ “ไปเป็นแฟนันอนไหนเนี่ย?”
ล่ามรีนพ่นลมหายใ่อนะเอาแนอพี่อฮวานออาไหล่ัวเอ “ใรเื่อโอป้านนี้้อินห้าแทน้าวแน่ๆล่ะันว่า”
“ป้า ว่าเ้าโ่ทำไมเนี่ย” แบฮยอนโวย
“ฮ่าๆ” พี่อฮวานหัวเราะ “ือผมับรีนนี่ะไปุยับนที่สถานีนั้นพอีเลยมาอิรถไป้วย”
(-,,-) อ๋อ ไอ้เรา็ิว่าเทันริๆ โว้ะ
ทุนพยัหน้าแล้วเทา็ยิ้ม “นูน่าไปนั่ับพวผมนะ”
“ฮะ?” ล่ามรีนมวิ้ว “พวนายนี่็ฝั่Mิ?”
“ฮะ ผมมีเรื่อะเล่าเยอะเลย เมื่อวานผมเอแฟนลับาวไทย น่ารัมาๆ” เทาบอ
“บอแล้วใ่มั้ยว่าอย่าเหล่แฟนลับ” พีอฮวานบอุๆ “เผลอเป็นไม่ไ้”
“โอ้ยโอป้า ะไปัวาอะไรเ็มัน นี่็โๆันแล้ว ะให้ห้ามมอใรเลย็ประสาทายันพอีสิ” ล่ามรีนบอวนๆ่อนะหันไปหาเทาอี “เี๋ยวันไปนั่ับนาย้วย ปล่อยอฮวานโอป้าไปนั่ฝั่Kนเียวะ”
“ใร้ายะมั” พี่อฮวานบอ่อนะผลัหัวล่ามรีน
(-_-) นี่ือสิ่ที่ผู้ายพึทำับผู้หิ(แบบล่ามรีน)นะ
ันยิ้มให้ล่ามรีนที่ำลัะผลัหัวพี่อฮวานืน่อนะลับหลัหันแล้วถอนหายใ านั้น็เินไปึ้นรถฝั่K นอื่นๆ็เินามมา่อนะพาันนั่ามใอบ
านยอลพยัหน้าให้ันไปนั่้าเาที่เบาะหลัสุ่อนะยิ้มให้ันอย่าอบอุ่น ันเหล่ามอน้าๆวนๆ่อนะถอนหายใออีรั้ ไอ้บ้านี่็แฮปปี้ไวรัสไม่เลิมาั้แ่เมื่อวานแล้วนะ ป่านนี้ยัไม่เลิยิ้ม มันะอะไรนัหนาับอีแ่ันบอว่าอบเาเนี่ย
“่วมั้ย” านยอลถามันเสียเบาแล้ว็ยิ้มเหมือนเิม
ันส่ายหัว “ไม่”
“ไหล่ันอ่ะพิไ้นะ”
“บอว่าไม่่วไ”
“อย่าให้เห็นหลับนะ” เาบอ่อนะยัิ้ววนๆ่อนะเอนหัวมาพิไหล่ันื้อๆ “เธอไม่่วแ่ัน่ว อพิแบบนี้นถึสถานีวิทยุนะ”
ันเหลือบมอหัวโๆที่บไหล่ัวเออย่าลั้นยิ้ม หมอนี่ทำให้ันยิ้มไ้ลอ ทั้ๆที่อนนนี้ันเรียเรื่อพี่ริสอยู่แท้เียว าว่าเา็เรียเหมือนันล่ะแ่ไม่แสมันออมา็เท่านั้น
ใ่ ั้แ่เมื่อวานที่ันสารภาพออไปว่าันอบานยอล เราสอน็ลายเป็นอะไรันสัอย่า็ไม่รู้ ือไม่มีใรพูว่าเราเป็นแฟนัน เพียแ่เราสอนอบัน เพราะเรื่อพี่ริสเราสอนถึเสียใ้วยันทัู้่เรา็เลยไม่มีใรถามใรว่าเราเป็นอะไรัน...ส่วนานยอล หลัาปาร์ี้บเา็มาส่ันที่หอพร้อมับพูับันแ่ว่า...่อไปันะูแลเธอเอ....ือไม่้อพูว่าเราเป็นอะไรันหรอ แ่นี้ัน็ระ่าิแล้ว
ไม่้อรู้ว่าเราบันแบบไหน....
“นูน่ารับ....” เสียเบาๆัมาาเบาะ้าๆที่ไำลันั่ใส่หูฟั้อมือถืออยู่
ันหันไปมอเาๆ “หืม?”
“นูน่าิยัไับผู้ายเ็ว่า” เาถามันอายๆ
“ถามทำไมอ่ะ?” นี่หรือว่าเาอบัน? เฮ้ย....ไม่ริมั้
ไพ่นลมหายใ “ผมผิ้วยเหรอที่ผมอบผู้หิแ่ว่าอ่ะ”
“มะ....ไม่ผิหรอ....แ่.....”
“แ่ไม่วริ ยิ่เพาะผู้หิที่เ้ามีเ้าอหัวใแล้วยิ่ห้ามิ” เสียานยอลบอ่อนที่เาะเลิพิันแล้วลืมาึ้นมาะโมอไ “ห้ามิเ้าใป่ะ”
ไมอานยอลๆ “ฮยอิว่าผมิอะไรเนี่ย ผมไม่ไ้หมายถึ...”
“แฟนลับเป็นผู้หิอันนะ นายห้ามยุ่อิน” านยอลเอ่ยเหมือนเ็หวอเล่น
“ฮยอะบ้าเหรอ ผมไม่ไ้หมายถึเธอ”
“ไม่ไ้หมายถึแฟนลับแล้วหมายถึใร?” านยอลมวิ้ววนๆ่อนะเหล่ามอไ
“เอ่อ...” ไลืนน้ำลาย “็หมายถึนอื่นไ”
านยอลมวิ้วอีรอบ “นอื่นนี่......เฮ้ย อย่าบอนะว่านายยัไม่ลืมรีนนูน่าอ่ะ”
“เอ่อ...”
“สอปีแล้วนะอิน ให้าย ัน็ิว่านายทำใไ้แล้ว” านยอลบอห้วนๆ
ไถอนหายใ “ผมทำใไ้แล้วแน่ๆถ้าเธอไม่ลับมาอีน่ะ”
“นาย...อบเธอมาสอปีเลยเหรอ?” ันถามบ้า “นานเหมือนันนะเนี่ย”
“ผมรู้ แ่ะทำไไ้ล่ะ นมันอบไปแล้วนี่” ไบอเหนื่อยๆ “แ่ปัหา็ือเธอไม่ไ้ิอะไรับผมนอาน้อายเลยนี่แหละ”
“แหล่ะ รีนนูน่าน่ะอายุมาว่านายั้หลายปี” านยอลบอหน่ายๆ “เป็นัน็ิไม่ลหรอ”
ันหันไปมอานยอลวนๆทันที “มัน็ไม่แน่หรอน่า”
“ทำไมิั้นล่ะ” านยอลถามันๆ
“ันิว่าอายุไม่น่าใ่อุปสรร” ันบอ “ัน็เห็นหลายๆู่ผู้หิแ่ว่ายับันยาวเลย”
ไมอัน้วยาเป็นประายทันที “ริเหรอนูน่า?”
“อื้ม” ันพยัหน้า “ถ้าเป็นันนะ...ันะูที่นิสัย แล้ว็วามีมาว่าอายุอผู้ายนนั้น”
“แ่นูน่า็อบนรุ่นเียวันอยู่ีนี่นา” ไบอัน
“พูถูใ เี๋ยวสนับสนุน” านยอลหัวเราะ่อนะแะมือับไอย่าเ้าา แล้วเา็หันมายิ้มให้ันวนๆ “ยัไเธอ็อบัน เห็นป่ะ”
ันถอนหายใ “อมีสาระสัระยะะไ้มั้ยานยอล”
“อ่า ็ไ้รับ ผมะไม่ื้อับแฟนลับแล้ว” านยอลบอยิ้มๆ่อนะทำหน้าสลแล้วเียบไป
(-,,-) อายุสมออหมอนีเหมือนเ็ห้าวบไม่มีผิ
ันพ่นลมหายใแล้วหันไปหาไอีรอบ “แล้วนายเยบอเธอไปรึยัว่านายอบ?”
“ผมไม่ล้าหรอ” ไบอันอย่าเินๆ่อนะถอนหายใ “เธอมอผมเป็นเ็ลอเลย”
“็บอแล้วว่านายเ็” านยอลเสริม่อนะหันมาเอสายาอัมหิอันเา็เลยยิ้มและเียบไป
ันมอานยอล้อนๆแล้วหันลับมาหาไ่อ “อบ็บอไปเลยว่าอบ ยัไเรา็ไม่มีอะไระเสียไปมาว่านี้อีแล้วนะ แล้วถ้านายไม่บอนาย็เหมือนับว่าไม่ไ้ทำอะไรเลย”
“อ่า....ผมไม่ล้า” เาบออย่าเริ่มยีผมัวเอ
“เี๋ยววามทรมา็ทำให้นายล้าเอแหละ” ันบอยิ้มๆ่อนะหันไปมอานยอลทีำลัมอันยิ้มๆเหมือนัน “ยิ้มอะไร”
านยอลส่ายหัวยิ้มๆ “็แ่...ีใที่เธอล้าพู”
“โหยฮยอ...ะเลิหวานสัห้านาทีไ้มั้ย ผมเรียอยู่นะ” ไบอ่อนะเบะปาแล้วออหันไปมอนอหน้า่าอย่าเ็ๆ
END FANCLUB PART………………….
..............35 เปอร์เน์
Kai part:
ผมนั่ถอนหายใอย่าเหนื่อยหน่าย่อนะเินลารถเมื่อมาถึสถานีวิทยุ ผมมอร่าบาที่เินลมาารถอฝั่Mอย่าเป็นห่ว รีนนูน่าอผมำลัยืนบิัวไปมาอยู่้าหน้ารถพร้อมับเทา
เธอะรู้มั้ยว่าผมแอบมอเธอลอเลยนะ.......
เมื่อเินเ้ามาในสถานีวิทยุพวเรา็ทำหน้าที่ให้สัมภาษ์อย่าเ็มที่ เพราะยอูฮยอป่วยอยู่เลยไม่ไ้มา้วย ผมเลยไม่่อยะมีเพื่อนุย เพราะมี็แ่เาที่อบรับฟัเรื่อที่ผมเล่าทุอย่า เฮ้อ.....
“นูน่า ไม่มานั่ฝั่ผมอีเหรอ” เสียเทาัึ้นในะที่รีนนูน่าำลัเินมาทารถอผมหลัาที่พวเราทำานเสร็แล้วในวันนี้
ผมมอเธออย่าๆ่อนะมอเทาที่เาหัวและเินึ้นรถไป.........
รีนนูน่าพ่นลมหายใ่อนะเินมาหาุนมยอนฮยอ “ันอนั่ไป้วยนะ เมื่อี๊ันเือบะไ้่าน”
“่าน?” ุนมยอนฮยอถามๆ “่าใร?”
“นที่ฟันเหยินที่สุในรถันนั้น” เธอบอ่อนะหันไปหาอฮวานฮยอ “โอป้าไปนั่ันนั้นเลย สลับันบ้า ันนั้นมันพูันแ่ภาษาีน รีนนี่ปวหัว”
เมเนเอร์อฮวานหัวเราะลั่น่อนะเินไปทำามที่เธอบออย่า่ายาย หลัานั้นรีนนูน่า็เินมาทาผม่อนที่เธอะพ่นลมหายใแล้วเินผ่านัวผมึ้นรถไป
ผมมอามเธอ่อนะเินึ้นไปบนรถู้าม่อนะมอหาที่นั่ แฟนลับนูน่าพยัหน้าให้ผมบอให้ไปนั่ับรีนนูน่า่อนที่เธอะหันไปีานยอลฮยอที่ำลัึผมเธอ
(-_-) ผมล่ะเพลียับฮยอนนี้ริๆ
ผมถอนหายใ่อนะเินไปนั่้ารีนนูน่านิ่ๆ เธอำลัเหม่อออไปนอรถแล้วเมื่อเธอเห็นผมมนั่้าๆเธอ็ทำหน้าวนบาทาใส่ผมเหมือนเย อ่า ริสิ เมื่อวานผมูบแฟนอุนมยอนฮยอนี่นา ผมถึลายเป็นนนิสัยเลวในสายาอเธอแบบนี้
ีวิอผมมันิลบะมัเลยนะอนนี้....
ผมถอนหายใ่อนะเริ่มพู “นูน่า....ผมอโทษ”
“อโทษ?” รีนนูน่าหันมามอผมๆ “อโทษอะไร”
“็เรื่อเมื่อืน.....”
“ะมาอโทษันทำไม นายะูบับใรมัน็สิทธิ์อนายิ” เธอบอ “นที่นายวรอโทษวระเป็นไอุ้นมยอนมาว่าป่ะ”
“อ่า......ผมอโทษเาไปแล้ว”
เธอพ่นลมหายใ “็ี”
ผมนั่ถอนหายใ่อนะนั่เียบๆนเียว่อไป ท่ามลาเสียเพลลอๆบนรถู้ แล้วรถ็ับออมาอย่ารวเร็ว วันนี้พวเราแวะมาเยี่ยมยอูฮยอที่โรพยาบาล่อนลับ
รถมาอที่ั้นใ้ินอโรพยาบาล ทุนเินลารถไปอย่าพร้อมัน ผมมอผู้หิ้าๆที่ำลันอนหลับอย่าไม่รู้เรื่ออย่าวิเราะห์ นูน่าะรู้บ้ามั้ยว่าผม้ออยแอบมอเธอนานี้
ผมมอ่อนะเอามือเี่ยผมเธอออาหน้าเธอพร้อม้อมอใบหน้าาวๆีๆที่ำลัหลับาพริ้ม นูน่าอผม...ผมะ้อทำยัไนูน่าถึะเลิมอผมเป็นเ็ะที สอปีที่ผ่านมา...ผมยัรอที่ะเอเธอเสมอ แ่อีใ็ไม่อยาเออีเหมือนัน เพราะผมรู้ไว่าถ้าเิเธอลับมาผมอาะัใ็ไ้
“หายไปไหนันหมวะ” เสียห้วนๆัึ้น แล้วเธอ็่อยๆลืมาึ้นมามอผมอย่านิ่ๆ แล้ว็ทำหน้า่อนะมอในรถึ่ทุนลไปหมแล้วเหลือแ่ผมับเธอ
“เอ่อ....ทุนลไปเยี่ยมยอูฮยอฮะ” ผมอบ
เธอพยัหน้า่อนะมอผม “แล้วทำไมนายไม่ไป”
“อ่า...ผมรอไปพร้อมนูน่า”
“ฮะ?” เธอมวิ้วมอผม “รอันั้นเหรอ?”
“เอ่อ...ผมลัวนูน่าไปไม่ถูเพราะไม่เยมาไ”
“อืมๆ อบใ” เธอหาว่อนะบิัวไปมาแล้วมอผมอีรอบ “นี่อิน”
“รับ?”
“เมื่อี๊นี้.........” เธอเอ่ยนิ่ๆ “นายทำอะไร....”
ผมมวิ้วลับ “อะไรืออะไรเหรอรับ?”
“็ นายเอามือมาับผมัน” เธอเอ่ยแล้วมอผมนิ่ๆ
“นูน่ารู้สึ้วยเหรอ...เอ่อ...ือ...” ผมมอเธออึ้ๆเพราะไม่ิว่าเธอะรู้สึ “ผม็แ่เอาผมออให้ลัวนูน่าะรำามัน”
“อ๋อ อืม อบใ”
“เอ่อือ.... ริๆแล้ว......” ผมรวบรวมลมหายใ่อนะ้อเธอริๆัๆ “นูน่าำเรื่อที่นูน่าเยถามผมในห้อเรียนไ้มั้ย ที่อนนั้นนูน่าถามว่าผู้ายอบผู้หิแบบไหน”
เธอฟั่อนะพยัหน้า “อ๋อ ำไ้ ทำไมอีล่ะ”
“ือ....ที่ผมอบนูน่าอ่ะ ผมพูรินะ” ผมบออย่าเริ่มะร้อนหน้า
เธอพยัหน้า่อนะอ้าปาอย่าๆ “พูริือ?”
“เอ่อ....ผม......”
รื.!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียเปิประูรถัึ้นพร้อมร่าสูที่เปิประูรถ ริสฮยอมอเ้ามาในรถ่อนะเอเ้าับพวเรา เาพ่นลมหายใ่อนะมอรีนนูน่านิ่ๆ
“ออมา”
“ฮะ?” รีนนูน่าทำหน้าๆ “อะไรอนาย มีอะไร”
ริสฮยอมอวนๆ “บอให้ออมาารถไ”
“อะไรอมัน”
รีนนูน่าบ่น่อนะผลัให้ผมเินลมาารถ่อนานั้นเธอ็เินามผมลมา่อนะเินไปหยุยืนรหน้าอริสฮยอที่ำลัยืนทำหน้านิ่อยู่นเียว
ริสฮยอพ่นลมหายใ่อนะพู “ทำไมไม่เ้าไปในโรพยาบาล”
“เพิ่ื่น มีอะไร” เธออบนิ่ๆ
“นึว่าำลัินเ็ะอี” ริสฮยอเหล่ามามอผม่อนะหันลับไปหาเธอ “แล้วะยืน้อันอีนานมั้ย สยอะมั”
รีนนูน่ามอเานิ่ๆ “นายมาามันั้นเหรอ”
“เปล่า ็แ่ลืมหมวไว้ที่รถเลยเินมาเอา แล้วแบฮยอน็ฝาให้มาูเธอ” เาบอเธอนิ่ๆ “แ่็ไม่ิว่าเธอำลัสวีทับอินอยู่”
“สวีทบ้านป้านายิไอ้โย่”
“็ถ้าไม่ใ่ะนั่อยู่ในรถทำไมั้นาน”
“็บอว่าหลับ เพิ่ื่น เมื่อี๊ไม่ไ้ฟัรึไวะ”
“ไปหลอเ็เหอะ”
“โอ้ยไอ้บ้านี่” รีนนูน่าัปา่อนะพู่อ “ทำไม ถ้าันับอินสวีทันนายะทำไม มีปัหาับันมานัเหรอไอ้โย่ สสัยไม่อยาแ่ายใ่มั้ยฮะ...”
ริสฮยอทำหน้านิ่ใส่เธอ่อนะพูึ้น “ไม่ทำไม รำาลูะา”
“เวร!”
“ใรเวร พูให้มันีๆ” ริสฮยอบอเธอห้วนๆ “เป็นผู้หิหัพูให้มันเพราะๆบ้า”
รีนนูน่าทำหน้าวนๆ “แล้วันไปพูไม่เพราะบนหัวนายป่ะ”
“อยาายเหรอ” ริสฮยอบอโหๆ
“นายนั่นแหละะาย่อน ไอ้โย่”
“เลิโวยวายแล้วไปับันไ้แล้ว น่ารำาะมั”
เาบอห้วนๆ่อนะเอามือับแนเธอแล้วลาเธอออไปาารสนทนาท่ามลาวาม็ออผม อะไรอ่ะ ผมำลัะบอเธอว่าผมอบเธอนะ ทำไมฮยอ้อมาัผม้วย(><)
ผมมอ่อนะเินามไปับมืออริสฮยอออ “ฮยอ ับแนนูน่าแบบนี้มันไม่ีนะ เี๋ยวถ้าเิมีปาปารัี่มาเอเ้าะเป็น่าวไ้”
“อบในะอิน” รีนนูน่าหันมาบอผมแล้ว็ถอยาริสฮยอมายืน้าผมแทน “ไ้ยินแล้ว็เินไป่อนันะเินามไป้าหลั”
“เฮอะ” ริสฮยอบอห้วนๆ่อนะเินนำหน้าไป
ผมมอเาอย่าถอนหายใ่อนะหันลับมามอน้าๆ “นูน่า...ไปันเถอะฮะ”
END KAI PART…………………
Baekhyun part:
ผมำลันั่ถอนหายใ้อมอมือถืออยู่ในห้อพัผู้ป่วยอยอู โอา ทำไมยัยนี่ไม่โผล่มาะที ผมิถึเธอนใะาายอยู่แล้วนะ
วันนี้ผมโทรเรียโอาให้มาเยี่ยมยอู โยหวัว่าเธอะมา แ่เธอ็บอว่ายัไม่แน่ใเพราะิธุระเลยไม่รู้ว่าะมาไ้รึเปล่า ทุๆวันผมะส่้อวามุยับเธอลอ แ่วันนี้ผมใ้เรื่อยอูป่วยเป็น้ออ้าให้เธอมาเยี่ยมเพื่อที่เราะไ้เอัน
ผมไม่ไ้เอับเธอเลยั้แ่วันที่เราล้าห้อน้ำ้วยัน...แล้ว็ูบ เอ่อ อย่าเรียว่าูบเลย เรียว่าอุบัิเหุีว่าเพราะว่ามันเป็นอุบัิเหุริๆ(-_-!)
หวัว่า....เธอะมาในวันนี้นะ เพราะผมิถึเธอะแย่แล้ว อยาเห็นหน้า อยาพูุยันแบบเอหน้าันบ้าไม่ใ่ทามือถืออ่ะ ที่ผม้อมามีสภาพะาใายแบบนี้มันเพราะเธอล้วนๆ ผมไม่น่า...อบเธอเลย(T^T)
เสียเปิประูัึ้น ริสฮยอเินนำมา่อนที่รีนนูน่ะเินามเ้ามาพร้อมอิน ผมมออย่าไม่ไ้ใส่ใ่อนะถอนหายใอีรอบ
“เป็นบ้าอะไรอนาย ถอนหายใเป็นร้อยรั้แล้วมั้วันนี้” านยอลถามผมอย่าสสัย
ผมพ่นลมหายใ “เปล่า”
“เปล่าือเป็น?” เสียแฟนลับ “เป็นอะไร็เล่ามา ถอนหายใอยู่ไ้”
“เอาเรื่อัวเอให้รอ่อนเถอะยัย๊อ” ผมบอแฟนลับพลาเหล่าไปมอริสฮยอ
แฟนลับทำท่าเหมือนะ่าผม่อนะนั่เียบ่อไป้าๆับานยอล ผมหัวเราะเล็ๆ่อนะหันไปมอรีนนูน่าที่ำลัเินนไหล่ริสฮยอแล้วเธอ็เินเ้ามาหาผม
“นายเรียันเหรอ” เธอถามผม
ผมพยัหน้า “ฮะ”
“มีอะไร” เธอหันไปเหยียบเท้าริสฮยอที่ลาเธอมา้วย่อนะเินมาหาผมๆ “ถึให้ไอ้โย่ไปลาันมาแบบนี้”
“ออไปุยันนอห้อเถอะ” ผมบอ่อนะลาเธอออมาาห้อพัอยอู
ผมถอนหายใหน่ายๆพลาเินไปนั่ที่เ้าอี้หน้าห้อ รีนนูน่ามวิ้ว่อนะเินมานั่้าๆับผมแล้วานั้นบทสนทนาอพวเรา็เริ่มึ้น
“มีอะไร” เธอถามผมห้วนๆ
ผมมอหน้าเธอ่อนะเบะปาอยาะร้อไห้ “ป้า.....ผมวยแล้ว ฮือๆ”
“วยอะไรวะ?....” เธอมวิ้ว
“ผม....อ้า! ผมอบเพื่อนัวเออ่า!”
“หา!” รีนนูน่าย่นิ้ว “านยอลอ่ะเหรอ? โถ ันเ้าในะ วันๆ็เอหน้าันทุวัน เป็นใร็หวั่นไหวไ้ แ่นายอย่าลืมนะว่าานยอลมีแฟนไปแล้ว”
“ไม่ใ่!!” ผมอ้าปาอย่าหน่ายๆ
“ไม่ใ่อะไร”
“ไม่ใ่านยอล” ผมบอ่ออย่าเ็ๆ “ผมหมายถึเพื่อนผม”
“อ้าว เพื่อนที่ไหนอีล่ะ”
“เพื่อนสมัยเ็” ผมบอนิ่ๆ
“ใรวะ?”
“ป้าไม่รู้ัหรอ” ผมบอหน่ายๆ “ป้าเยเป็นมั้ย ทุเวลาไม่ว่าะทำอะไรหน้าอนๆนั้น็ะลอยเ้ามาในสมออเราลอ ผม....แย่แน่ๆราวนี้ ฮือๆ”
ผลัวะ!
ฝ่ามือมารฟามาที่หัวผมทันที ่อนที่เ้าอมือมาระ้อผมอย่าหมั่นไส้ “เลิอแแล้วบอมาะทีว่าใร นยิ่สสัยอยู่ไอ้เ็บ้านี่”
“(T^T)” ผมเบะปา่อนะลูบหัวัวเออย่าบรรเทาวามเ็บ นี่มือหรือไม้หน้าสามเนี่ย เ็บหัวะมัยาให้ายเถอะ “ป้าไม่เยอบเพื่อนัวเอป้าไม่เ้าใหรอ ฮึ(เสียสะอื้น) ผมับเธออ่ะเป็นเพื่อนันมาั้สิบปีนะ แล้วผม็มาอบเธอแบบนี้มัน....อ้า!”
“ยัไม่เลิแหปาอี”
“ฮึบ!”
ผมรีบหุบปาอย่ารวเร็วเพระฝ่ามือนั้นำลัะมาอีระลอ...ยิ่ว่าเ็บใือเ็บหัวอ่ะ(T^T)
แล้วเธอ็ถอนหายใหน่ายๆ “อบเ้า็บอเ้าะ ะไ้ไม่้อมานั่ร้อไห้ให้ันฟัแบบนี้”
“แ่ผมไม่ล้า ผมลัว...ถ้าบอไปแล้วเธออาะไปาผม” ผมบออย่าเศร้าๆ “ทรมาะมั”
“แล้วบอับไม่บออย่าไหนมันทรมาว่าัน?”
“ผมไม่รู้”
“ันว่าไม่บอทรมาว่า ไม่บอไม่มีหวัเลย แ่ถ้าบอมันมีหวั”
“อ่า.....ผมสับสนไปหมแล้ว....” ผมบออย่าลุ้มๆ
“เอาี๊” รีนนูน่าเอ่ย “พรุ่นี้วนเพื่อนนายนนั้นมาริ้ัน”
ผมหันวับไปมอน้าๆทันที “นูน่า...ะริ้อีแล้วเหรอ เมื่อืนผมยัไม่หายปวหัวเลยนะ”
“โอ้ย ็นายมันอ่อนไแบฮยอน”
“เมื่อืนนูน่าเมาปลิ้นลิ้เป็นแพน้าไปทั่ว(-,,-)”
รีนนูน่าทำหน้าเออออไปมา “เออน่า บอให้วน็วนมาเหอะ”
“นูน่าิะทำอะไรอีล่ะ แผนาร่วยานยอล็สำเร็ไปแบบเศร้าๆแล้วนะ” ผมว่า “นูน่าไม่้อิมา่วยผมเลย เี๋ยวผมัาร้วยัวเอ”
“อย่านายน่ะเหรอะัาร้วยัวเอ เฮอะ” เธอเอ่ยอย่าไม่เื่อหู
“ใ่ ผมะัารเอ”
“ถ้าัารเอไ้นายไม่มาร้อไห้สะอื้นอยู่ับันหรอ” เธอว่าวนๆ
“อ่า......(T^T)”
“ถ้าร้อแหปาอีรอบันบนายหัวทิ่มแน่ราวนี้”
“ฮึบ!”
นอะไร ใร้ายแม๊ระทั่นำลัมีวามทุ์(T^T)
“เออี” เธอบอห้วนๆ “ันะ่วยนายเอเรื่อนี้หายห่ว”
ผมลอบมอเธออย่าล้าๆลัวๆ “นูน่า.......ยิ่่วยผมยิ่เป็นห่วมาว่าเิมอี”
“นายว่าันทำให้เรื่อมันให่ว่าเิมรึไ” เธอมอผม้วยสายาอัมหิ่อนะมอไป้าหลัผมึ่ำลัมีผู้หินนึเินเ้ามา่อนะมาหยุยืนแล้วทำท่าเอ๋อหน้าห้อพัอยอู “แฟนลับยอูรึเปล่าน่ะ?”
ผมมอ่อนะีนิ้ว “อ๋อ ไม่ใ่นะนูน่า นั่นเฟิน เฮ้! เฟิน!”
เฟินที่ำลัยืนๆ้อมๆมอๆอยู่หน้าห้อ่อยๆหันมามอผม่อนะทำหน้าใ “อ่า...แบฮยอนโอป้า”
“มาหาลู่หานฮยอเหรอ?” ผมถามอย่าสสัย
“อ่า ใ่่ะ” เธออบ่อนะหันไปมอที่ประูห้อึ่มีผู้ายหน้าหวานเินออมาพอี “ไอ้เ้!”
ลู่หานฮยอมอเฟินนิ่ๆ่อนะพูวนๆ “ิถึันเหรอเลยมาหาถึที่นี่น่ะ”
“ิถึสิ มา้วย” นัวเล็เอ่ย่อนที่เธอะ.....
ปึ!
เะเ้าที่หน้าแ้อลู่หานฮยอ....
“อ้า! ยัยบ้า!” เสียห้วนๆอลู่หานฮยอัึ้นพร้อมหน้าาบิเบี้ยว “ทำบ้าอะไรอเธอ!!”
เฟินเ็บาลับที่เิม่อนะเท้าเอว “ไม่บใ่มั้ย”
“ไม่บอะไรเล่า! เธอนั่นแหละไม่บ มาเะันทำไมฮะ” เาบอ่อนะลูบาัวเอ
“ันบอนายแล้วใ่มั้ยว่าให้โทรไปุยับแฟนันน่ะ”
“เอ้า ็บอแล้วไว่าไมุ่ย” เาบอห้วนๆ “ะอะไรันนัันหนา”
“ะอะไร....”
ปึ!
เธอเะเ้าไปที่หน้าแ้อเาอีรอบ่อนะเริ่มน้ำาไหล “ถามมาไ้ไ้ไอ้เ้ ที่ันับุนโฮ้อเป็นแบบนี้มัน็เพราะนายนเียวเลย ไอ้นี่เ่า!!!”
“เฮ้ย! อย่าร้อ!” นัวสูรีบมอ้ายมอวาเพื่อหาทาทำให้นรหน้าหยุร้อแล้วเา็หันมาเอผมับรีนนูน่าที่ำลันัู่เหุาร์อยู่อย่าเียบๆ “....ผมไม่ไ้ทำนะ ยัยนี่ร้อไห้เอ”
(-_-!) ยัะมีหน้ามาแ้ัว
“นายมันเลว!”
“อ้าวเฮ้ย! ับอีแ่ไม่โทรไปัน้อเลวเลยเหรอฮะ” ลู่หานฮยอเอ่ยอย่าวนๆ “หยุร้อไห้ไ้แล้ว ันยัไม่ไ้ทำอะไรเธอเลยนะ”
“นายรู้มั้ย ุนโฮน่ะ....เาไมุ่ยับันเลย เพราะนายนเียว!”
“เฮ้ย แ่แฟนเธอ็ไม่เื่อใเธอเอนี่” เาเอ่ย “นี่ถ้ารัันริ็้อเื่อใัน แบบนี้มันไม่ใ่แล้ว”
“นายมันะไปรู้อะไร....ฮึๆ”
“โถ่เอ๊ย” เาสบถ่อนะมอเธอนิ่ๆ “เออๆ ็ไ้ เี๋ยวันะุยับแฟนเธอให้ว่าันโหเรื่อทั้หม สบายใแล้ว็หยุร้อไห้ไ้แล้ว...”
เฟินเียบ่อนะเยหน้ามอเา “ริๆนะ?”
“อืม” เาเอ่ยเสียเรียบ “พรุ่นี้็แล้วัน...ันว่าอนเย็นๆ เธอ็่วยนัแฟนเธอมาเอัน้วยแล้วันเี๋ยวะพูวามริอย่าหมเปลือเลยเอา”
“นาย....ไม่โหันใ่มั้ย” เธอถามพร้อมส่สายาวิวอน
“เออน่า.....ันพูไม่ืนำอยู่แล้ว”
“อบใ” เธอบอ่อนะพ่นลมหายใแล้วเินหายออไปาานสนทนาเียบๆอย่าไม่พูอะไร่อ
ลู่หานฮยอถอนหายใ่อนะหันมามอทาพวเราอีรั้ “ันแพ้น้ำาผู้หิอีแล้วสินะ”
เาบอนิ่ๆ่อนะเินออไปเียบๆนเียว ผมมอ่อนะถอนหายใหน่ายๆ อนนี้เมมเบอร์ทุน่า็มีปัหาหัวใันทั้นั้น ไม่เว้นแม๊แ่ผู้ายหน้าหวานอย่าลู่หานฮยอสินะ...
“เรื่ออพวนายนี่มันับ้อนันริๆนะExo” เสียรีนนูน่า “อย่าับีรี่ย์”
ผมถอนหายใ “แ่ถ้าีรี่ย์มันบสวย็ีิป้า”
“บาเรื่อไม่้อบสวยหรอ เบื่อ ให้พระเอายหรือนาเอายแบบโน่าปาอบ้า็ะเวิร์ เห็นายัน้วยโรรุมเร้าทั้นั้น ูแล้วเบื่อ มันน่าะ่าันายบ้า สนุน่าู”
“โหยป้า....ใรเ้าะไปบ้าิแบบนั้นล่ะป้า” ผมบอวนๆ “ผมไม่าิสส์ิเหมือนป้าหรอ นอะไรเนี่ย ทำัวอย่าับ่ารร้อยศพ(=_=)”
“็ันเบื่อาน้ำเน่านี่หว่า” เธอบอห้วนๆ่อนะยืนึ้น “เอาเป็นว่า...พรุ่นี้ นายพาเพื่อนนายมาให้ไ้ ที่เหลือรีนนูน่าะัารเอ”
เธอบอ่อนะเินลับเ้าไปในห้ออย่าไม่ถามวามเห็นผมสัำ......เฮ้อ...ะไ้เรื่อมั้ยเนี่ย......
END BAEKHYUN PART.............................
อันยอ รีเอร์ที่รั
รีนไรท์เอร์มา่อละ รอรีเอร์เิม
ือแบบำลัสับสนับีวิ
รีเอร์ทั้หลายอย่าเพิ่หมั่นไส้เ้า
เ้า็แ่อยาอยู่ับเ็าว 555
และือแบบ่วนี้สอบ ไรท์ยัสอบ
ไม่บไม่สิ้น วุ่นวายมามาย
แ่็พยายามอัพบ่อยๆ ถึแม๊มันะมาทีละนิแบบนี้
อย่าโรธเ้า อย่าหนีเ้าไปไหนนะ
เ้ารัทุน...เ้าอยาให้ทุนเป็นนาเอ
แ่เ้าทำไม่ไ้ เพราะะนั้นทุนะ
มโนผู้หิในเรื่อนี้ให้เป็นุ555
ปล.ไรท์มีำถามอยาะถาม...ือทุน
เียร์ใรใหู้่ับล่ามรีนอ่ะ ่วนี้ัสินใไม่ไ้
เียนไปสับสนไป่่ะ เอาเป็นว่า่อนะลอน่อไป
เ้าอยาถามวามเห็นอรีเอร์บ้า
หรืออยาให้ล่ามสุิ่ระิ่แมวโึ้นานันไป
อันนี้็แสวามเห็นันไ้นะ5555
เี๋ยวไรท์ะมาไล่อ่านอมเม้นท์แล้วะเอาไปแ่่อ
อ้อ....มีอีเรื่อ...ใรที่สสัยว่า เรื่อราวู่อแฟนลับ
ับานยอลมันบแล้วเหรอ นั่นผิานะะ เพราะ
อุปสรรยัะมาอีระลอ แ่ไม่บอหรอ ฮี่ๆ
อย่าลืมๆ เิมให้เ้าหน่อย อบอ่าน สนี(อินี่ิ)
ความคิดเห็น