รักใสใสหัวใจติดปีก

ลำดับตอนที่ #9 : นายแบบจำเป็น(จำยอม)

กริ๊ง...กริ๊ง....กริ๊ง... !!! *- * ขอให้คุณฝากข้อความไว้หากได้ยินเสียงนี้  







คุณทาเคดะคุณได้รับเลือกให้เป็นตัวแทนของมหาวิทยาลัยให้เป็นนายแบบรายละเอียดต่าง ๆ คุณโทรกลับมาที่ 02-555-3333  ครับด่วน !!! อะไรนะฉันฟังไม่ถนัดเดินแบบอะไรกัน  ทาเคดะตื่นขึ้นมาได้ยินเสียงข้อความที่ฝากไว้แล้วรีบโทรกลับไปทันที







“ นี่คุณเดินแบบอะไรกันครับ ผมไม่เห็นรู้เรื่องอะไรเลยและยังไม่ได้ตกลงเลยนะครับ” “แต่ว่า...แต่ว่า” “คุณไม่ต้องมาแต่ว่าผมไม่ได้ตกลงอะไรเลยครับแค่นี้นะครับ” เสียงที่วางโทรศัพท์บ่งบอกได้ว่าทาเคดะต้องอารมณ์เสียแต่เช้าเค้าไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อจะไปมหาวิทยาลัยให้เร็วที่สุด







“เทซุงแกมาก็ดีแล้วตามฉันมา” “นี่นายจะลากฉันไปไหน” “ก็ลากไปที่ห้องอธิการไงล่ะ”ทั้งคู่เดินไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นจนถึงห้องอธิการบดี “ผมขอเข้าพบท่านอธิการบดีครับ” “รอก่อนนะคะ”





เสียงตอบรับที่บอกให้รู้ว่าท่านอธิการบดีมีแขกเข้าพบอยู่  “ผมมีธุระด่วนขอเค้าพบเดี๋ยวนี้” “นี่แกจะบ้าหรือไงอธิการบดีนะไม่ใช่เพื่อนแก” “เข้าไม่ได้คะจนกว่าท่านอธิการจะอนุญาต”





“ผมจะเข้าเดี๋ยวนี้ถอยไป”

“ไม่ได้คะ!  ไม่ได้!  คุณพูดไม่เชื่อฉันจะเรียก ร.ป.ภ. นะคะ”







“ทาเคดะแกใจเย็นก่อนฉันไม่รู้หรอกว่าแกจะมีเรื่องอะไรก็ตามขอให้รู้จักคำว่ารอบ้าง” เทซุงเตือนเพื่อนด้วยความหวังดี พูดไม่ทันจะจบเลขาหน้าห้องก็เดินมา “เชิญคุณทาเคดะเข้าพบได้คะท่านอธิการต้องการพบคุณอยู่พอดี”





เค้ารีบวิ่งจนเทซุงเองนึกเป็นห่วงเพื่อนที่ใจร้อนไม่เคยเปลี่ยนแปลงนิสัยตัวเองเลย





“ปิดประตูด้วยทาเคดะแล้วนั่งลง” “ขอบคุณครับ” “คุณมาก็ดีแล้วพบต้องการพบตัวคุณพอดีแล้วคุณคนนี้คือคนที่โทรไปหาเธอเมื่อเช้า”





“ฉันต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้บอกเธอก่อนแต่ฉันโทรไปบอกคุณพ่อของเธอแล้วว่าท่านก็ตกลง” “แต่ท่านอธิการบดีครับผม”







“เธอไม่ต้องพูดแล้วฟังฉัน”





“มหาวิทยาลัยของเราได้รับเกียรติให้มีส่วนร่วมในการจัดงานวันรวมน้ำใจช่วยผู้ยากไร้ ที่เค้าประสพภัยซึนามิที่สื่อต่างๆ ลงข่าวกันอยู่ทุกวันฉัน



ก็เลยร่วมบริจาคเงินในตัวแทนของมหาวิทยาลัยและที่มากไปกว่านั้นเค้ามีการเดินแบบการกุศลด้วยฉันคิดว่าเธอคงไม่ขัดข้องอยู่แล้วเพราะ



เป็นการทำบุญเพราะฉันเองก็เพิ่งรู้ข่าวว่าเธอเคยคิดที่จะช่วยคนที่กำลังจะจมน้ำด้วยแต่เป็นรายการโทรทัศน์ที่คุณคนนี้เคยให้นามบัตรเธอไว้จำ



ได้หรือเปล่า” “ผมจำได้แล้วคุณนั่นเอง” “ว่าไงล่ะตกลงหรือเปล่าทาเคดะการกุศลเพื่อช่วยคนได้บุญนะ” ทาเคดะนั่งคิดอยู่นานเอายังไงเอากัน



ไหน ๆ ก็ตกลงมาแล้วจะถอนตัวคงลำบากมันเป็นแค่การกุศลเท่านั้นเอง “ตกลงครับผมยินดีทำงานนี้เพื่อการกุศลครับท่านอธิการบดี”







“เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ 9 โมงเช้าผมจะให้เด็กมารับคุณทาเคดะไปซ้อมการเดินที่สถานที่จริงนะครับ ขอบคุณนะครับที่ให้ความร่วมมือกับเรา”





“ไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะครับท่านอธิการบดี”





“เชิญแล้วแต่สะดวก” ทาเคดะคิดว่าเราจะเดินแบบยังไง ออกมารูปไหนกันแน่แต่เมื่อรับปากแล้วต้องทำให้สำเร็จ อีกใจก็คิดว่ามันเป็นการกุศล



น่าจะช่วยให้เต็มที่ “ทาเคดะแกหายเข้าไปซะนานเลยว่ายังไงบ้าง” “เค้าให้นายเดินแบบการกุศลแล้วแกว่ายังไง”



“ฉันก็ตอบตกลงไปแล้ว ทำยังไงได้ท่านอธิการบดีเชียร์เต็มที่เลยปฏิเสธยาก”





“ฉันนึกว่าแกอยากทำบุญซะอีก” “ฉันอยากทำบุญแต่มันอายวะเกิดมาไม่เคยขึ้นเวทีเดินแบบเลยมีแต่เดินเล่นซะมากกว่า*-*





“เอาเถอะเพื่อนถือว่าเป็นการกุศลแล้วกันแต่ฉันคิดว่าคงไม่มีนายแค่คนเดียวที่ไปร่วมงานนี้คงมีนักศึกษาอีกหลายคนที่ร่วมเดินแบบกับนาย\"





“ก็ดีสิวะเทซุงฉันจะได้มีเพื่อนร่วมสถาบัน”





เรื่องคงไม่ง่ายขนาดนี้ต้องมีอะไรที่ทาเคดะไม่รู้เพราะเทซุงเริ่มมีแผนการเกิดขึ้นในสมอง อีกแล้ว