ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ร้านอาหารหรือสนามรบกันแน่
“เชิญด้านในเลยครับ” เสียงของพนักงานต้อนรับที่เชื้อเชิญเค้าอย่างสุภาพ “ขอบคุณครับ”*--*วันนี้คนเยอะกว่าปกติกว่าทุกครั้งที่เค้าเคยมาแต่แปลกตรงที่วันนี้ทำไมพนักงานถึงใส่ชุดสีชมพูกันทุกคน “น้อง ๆ พี่ขอถามอะไรหน่อย”
“ถามมาเลยพี่” “วันนี้ร้านอาหารจัดงานอะไรหรือเปล่า” “อ๋อ!!! วันนี้จะมีการจัดงานวันเกิดครับ” ทาเคดะกำลังจะถามว่าเป็นงานวันเกิดของใครแต่ก็ไม่ทันซะแล้วพนักงานเดินไปบริการแขกที่มางานและพนักงานส่วนหนึ่งก็กำลังจัดแต่งสถานที่ให้พร้อมทันงานคืนนี้แต่แขกที่ไม่ได้รับเชิญอย่างเค้ารอเพียงเวลาที่ดอกไม้ที่ถือในมือจะส่งสู่เจ้าของที่แท้จริงซักที!!
“คุณครับรอใครอยู่หรือครับ” “รอส่งดอกไม้ใหักับคนที่จองโต๊ะที่ผมนั่งอยู่ตรงนี้ครับ” > -- <
“โธ่ !!! คุณไม่ถามก็คงจะไม่รู้ว่าโต๊ะที่คุณนั่งอยู่เป็นโต๊ะของเจ้าของวันเกิดชื่อคุณ…..” “ครับ! ครับ!\"
เดี่ยวสักครู่นะครับเดี๋ยวผมเอามาให้ครับ” พูดไม่ทันรู้เรื่องแขกโต๊ะอื่นมาใช้ให้พนักงานไปหยิบเครื่องดื่มเพิ่มอีกแล้ววันนี้ดอกไม้ช่อนี้จะให้ใครกันแน่นี่ก็ดึกมากแล้ว
“เอะ !!! นั้นมันมิยูโกะตัวแสบนี่หว่าตาคงไม่ฝาดแล้วเธอมาทำอะไรที่นี่หรือว่าเทซุงมันจะ…*--* ^--*
“ขอเสียงปรบมือดัง ๆ ให้กับเจ้าภาพของงานด้วยครับ” เสียงปรบมือดังจนทาเคดะตกใจหันไปมองหญิงสาวที่กำลังเดินขึ้นไปกล่าวขอบคุณแขกที่มางานในวันนี้แต่ที่แปลกมากที่สุดทาเคดะถึงกับตะลึงเพราะคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือ
มิยูโกะแต่ไม่จบเท่านั้นทาเคดะยืนตาค้างกับความสวยที่เปล่งประกายในค่ำคืนนี้ไม่น่าเชื่อสายตาตัวเองว่านี่คือยายตัวแสบที่เค้าไม่ชอบหน้า
ตั้งแต่แรกพบแต่วันนี้เธอเปลี่ยนแปลงเหมือนที่เทซุงมันพูดไม่มีผิดเค้าเชื่อแล้วว่าความโกรธทำให้คน ตาบอด ตาคม จมูกคม แก้มแดง คิ้ว
คันศร ปากกระจับใช่เลยแต่ทาเคดะเองจินตนาการเหมือนกับพระเอกหนังไทยตอนพบนางเอกครั้งแรกแต่เค้าเองเก็บอาการได้เก่งทำเป็นคน
หน้าตายแต่ใจคิดไปไกลถึงไหนต่อไหน…พิธีกรประกาศต่อว่า ขอเชิญผู้ที่จะมามอบดอกไม้และร่วมร้องเพลงวันเกิดให้กับเจ้าภาพขอเชิญ
ครับ” ทาเคดะมองซ้ายมองขวา
ใคร??? กันที่จะมอบดอกไม้ คงไม่ใช่เราหรอกนะ พิธีกรเห็นไม่มีใครจะขึ้นมาสักทีก็เลยประกาศชื่อ ขอเชิญ
คุณทาเคดะขึ้นมามอบดอกไม้เลยครับ ซวย! ซวย! ซวย! เค้าท่องในใจแล้วกล้า ๆ กลัว ๆจนแทบจะสะดุดเท้าตัวเองที่ต้องเดินขึ้นไป
มอบดอกไม้เพราะต้องเสียหน้าแน่เลย แต่ในเมื่อสัญญาไว้กับเทซุงแล้วเค้าจะต้องทำให้ได้ เค้าถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมที่จะส่งดอกไม้ให้
แล้วรีบกลับลงมาจากเวที
“ขอเชิญครับ ขอเชิญครับ” พิธีกรกล่าวย้ำและพิธีกรยังแซ่วอีกว่าสงสัยสุภาพบุรุษคงจะอายจนหน้าแดงเลยครับ
จนทาเคดะเองอายจนแทบพลิกแผ่นดินหนี เค้าเดินขึ้นไปบนเวทีจนทำให้มิยูโกะเองก็ตกใจเหมือนกันเพราะคนที่น่าจะขึ้นมามากที่สุดคือเท
ซุง เพื่อนรักของเค้าเพราะมิยูโกะเองสั่งดอกไม้จากร้านของเทซุงแต่ไม่คิดมาก่อนว่าจะมีการมอบดอกไม้บนเวทีด้วย
“รับสิเยตัวแสบอย่าคิดนะว่าฉันจะขอโทษเธอ ไม่มีทาง”
“ฉันเองก็ไม่อยากฟังคำขอโทษจากนายเหมือนกัน”
“เอามา!!! แล้วรีบลงไปได้แล้ว” “ฉันเองก็ไม่อยากมาหรอกถ้ารู้ว่าเอาดอกไม้มาให้เธอ ให้ฉันตายซะดีกว่า” “นี่ผู้ชายอย่างนายต้องโดนแบบนี้” หล่อนยกเท้าแล้วเหยียบลงไปบนเท้าของทาเคดะอย่างแรงจนเค้าเองแทบจะกลั้นความเจ็บไว้ไม่อยู่”
“โอ๊ย! โอ๊ย! *-* >-< ^-^
นี่เธอจะบ้าหรือไงนี่เท้าฉันนะไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ของเธอ” ทาเคดะกระซิบข้างหูของหล่อนเบาๆ แต่แทบจะดังออกมา จนพิธีกรต้องเชิญให้ทั้งคู่ลงจากเวทีแล้วเสียงปรบมือก็ดังขึ้นอีกครั้ง พิธีกรไม่ปล่อยให้โอกาสในการพูดหลุดลอยไปเดี๋ยวจะเสียชื่อพิธีกรรายการ....ซะหมดจึงแซวต่อว่าสงสัยคุณสุภาพบุรุษจะดีใจจนหน้าเขียวแล้วครับเดินลงจากเวทีดี ๆ นะครับ ทุกคนในงานเป็นห่วงนะครับ
“ เห็นหรือเปล่าเยตัวแสบเพราะเธอคนเดียวคนทำให้ฉันเกือบจะตกเวที” “ก็นายเองก็ว่าฉันเหมือนกันทำไมไม่คิดบ้างโทษแต่คนอื่นฉันไม่น่ารับดอกไม้จากนายเลย” “เสียใจด้วยนะเธอรับไปแล้วและจะเป็นช่อเดียวเท่านั้นที่ฉันจะให้เธอจำไว้ด้วย” “ฉันเองก็จะรับดอกไม้จากนายเป็นช่อสุดท้ายเหมือนกันคอยดู” *-* > - <
ทั้งคู่ต่างไม่ยอมกันหาทางจะชนะแลกหมัดใส่กันจนกรรมการไม่กล้าที่จะนับ เทซุงคิดผิดหรือคิดถูกที่ให้ทาเคดะมาในงานวันนี้ ซึ่งเป็นการเปิดศึกอย่างเปิดเผยว่าทั้งคู่คงยากที่จะยอมมาคืนดีกัน “นายกลับไปได้แล้วฉันขอให้นายออกไปจากงานของฉันเดี๋ยวนี้!!! ” “เธอไม่มีสิทธิ์มาไล่คนอย่างฉัน”
“คนอย่างเธอวิเศษมาจากไหนกันก็ไม่ต่างอะไรกับผู้ชายที่ปากจัดดี ๆ นี่เองฉันเองก็เพิ่งเคยเห็นผู้ชายปากจัดแบบเธอชอบทะเลาะกับผู้หญิงน่าไม่อายจริงๆ” “หากผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เธอฉันจะยอมผู้หญิงคนนั้นแต่โดยดี”
“ทาเคดะเธอจำไว้เลยว่าฉันจะไม่มีทางญาติดีกับเธอหากเธอยังเป็นผู้ชายที่ปากจัดแบบนี้อยู่”
“โธ่ !!! มิยูโกะเธอนึกหรือว่าฉันอยากจะญาติดีกับเธอต่อให้เทซุงมันขอร้องให้ตายฉันก็ไม่ยอมคอยดูแล้วกัน ฉันไปก็ได้เธอจำคำพูดของเธอไว้นะมิยูโกะคนอย่างทาเคดะพูดคำไหนคำนั้น”
มิยูโกะกลับมานั่งที่โต๊ะพร้อมทั้งทาเคดะที่เดินออกไปอย่างไม่สนใจใครส่วนมิยูโกะเก็บอารมณ์ไม่อยู่ทุบโต๊ะ !!! อย่างแรงแล้วพูดขึ้นว่า “ต่อให้โลกนี้มีผู้ชายเพียงคนเดียวอย่างเธอฉันจะไม่ขอมีแฟนขออยู่คนเดียวจนวันตาย!!! *๐*”
หล่อนไม่อายใครอีกต่อไปความโกรธทำให้ทุกอย่างกลายเป็นเรื่องที่เลวร้ายลงเรื่อย ๆ แผนการของเทซุงก็คงถือว่าล้มเหลวคงไม่ต้องเดา
เลยว่าทั้งคู่จะมาคืนดีกันง่ายๆ ต่างแรงด้วยกันทั้งคู่แผนการของเทซุงจะดำเนินการไปอย่างไรนั้นต้องขึ้นอยู่กับจิตใจของคนทั้งสองและ
พรหมลิขิตที่จะบันดาลให้ทั้งคู่เลิกทะเลาะกันได้ แต่คงจะยากแน่นอน...
“ถามมาเลยพี่” “วันนี้ร้านอาหารจัดงานอะไรหรือเปล่า” “อ๋อ!!! วันนี้จะมีการจัดงานวันเกิดครับ” ทาเคดะกำลังจะถามว่าเป็นงานวันเกิดของใครแต่ก็ไม่ทันซะแล้วพนักงานเดินไปบริการแขกที่มางานและพนักงานส่วนหนึ่งก็กำลังจัดแต่งสถานที่ให้พร้อมทันงานคืนนี้แต่แขกที่ไม่ได้รับเชิญอย่างเค้ารอเพียงเวลาที่ดอกไม้ที่ถือในมือจะส่งสู่เจ้าของที่แท้จริงซักที!!
“คุณครับรอใครอยู่หรือครับ” “รอส่งดอกไม้ใหักับคนที่จองโต๊ะที่ผมนั่งอยู่ตรงนี้ครับ” > -- <
“โธ่ !!! คุณไม่ถามก็คงจะไม่รู้ว่าโต๊ะที่คุณนั่งอยู่เป็นโต๊ะของเจ้าของวันเกิดชื่อคุณ…..” “ครับ! ครับ!\"
เดี่ยวสักครู่นะครับเดี๋ยวผมเอามาให้ครับ” พูดไม่ทันรู้เรื่องแขกโต๊ะอื่นมาใช้ให้พนักงานไปหยิบเครื่องดื่มเพิ่มอีกแล้ววันนี้ดอกไม้ช่อนี้จะให้ใครกันแน่นี่ก็ดึกมากแล้ว
“เอะ !!! นั้นมันมิยูโกะตัวแสบนี่หว่าตาคงไม่ฝาดแล้วเธอมาทำอะไรที่นี่หรือว่าเทซุงมันจะ…*--* ^--*
“ขอเสียงปรบมือดัง ๆ ให้กับเจ้าภาพของงานด้วยครับ” เสียงปรบมือดังจนทาเคดะตกใจหันไปมองหญิงสาวที่กำลังเดินขึ้นไปกล่าวขอบคุณแขกที่มางานในวันนี้แต่ที่แปลกมากที่สุดทาเคดะถึงกับตะลึงเพราะคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือ
มิยูโกะแต่ไม่จบเท่านั้นทาเคดะยืนตาค้างกับความสวยที่เปล่งประกายในค่ำคืนนี้ไม่น่าเชื่อสายตาตัวเองว่านี่คือยายตัวแสบที่เค้าไม่ชอบหน้า
ตั้งแต่แรกพบแต่วันนี้เธอเปลี่ยนแปลงเหมือนที่เทซุงมันพูดไม่มีผิดเค้าเชื่อแล้วว่าความโกรธทำให้คน ตาบอด ตาคม จมูกคม แก้มแดง คิ้ว
คันศร ปากกระจับใช่เลยแต่ทาเคดะเองจินตนาการเหมือนกับพระเอกหนังไทยตอนพบนางเอกครั้งแรกแต่เค้าเองเก็บอาการได้เก่งทำเป็นคน
หน้าตายแต่ใจคิดไปไกลถึงไหนต่อไหน…พิธีกรประกาศต่อว่า ขอเชิญผู้ที่จะมามอบดอกไม้และร่วมร้องเพลงวันเกิดให้กับเจ้าภาพขอเชิญ
ครับ” ทาเคดะมองซ้ายมองขวา
ใคร??? กันที่จะมอบดอกไม้ คงไม่ใช่เราหรอกนะ พิธีกรเห็นไม่มีใครจะขึ้นมาสักทีก็เลยประกาศชื่อ ขอเชิญ
คุณทาเคดะขึ้นมามอบดอกไม้เลยครับ ซวย! ซวย! ซวย! เค้าท่องในใจแล้วกล้า ๆ กลัว ๆจนแทบจะสะดุดเท้าตัวเองที่ต้องเดินขึ้นไป
มอบดอกไม้เพราะต้องเสียหน้าแน่เลย แต่ในเมื่อสัญญาไว้กับเทซุงแล้วเค้าจะต้องทำให้ได้ เค้าถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมที่จะส่งดอกไม้ให้
แล้วรีบกลับลงมาจากเวที
“ขอเชิญครับ ขอเชิญครับ” พิธีกรกล่าวย้ำและพิธีกรยังแซ่วอีกว่าสงสัยสุภาพบุรุษคงจะอายจนหน้าแดงเลยครับ
จนทาเคดะเองอายจนแทบพลิกแผ่นดินหนี เค้าเดินขึ้นไปบนเวทีจนทำให้มิยูโกะเองก็ตกใจเหมือนกันเพราะคนที่น่าจะขึ้นมามากที่สุดคือเท
ซุง เพื่อนรักของเค้าเพราะมิยูโกะเองสั่งดอกไม้จากร้านของเทซุงแต่ไม่คิดมาก่อนว่าจะมีการมอบดอกไม้บนเวทีด้วย
“รับสิเยตัวแสบอย่าคิดนะว่าฉันจะขอโทษเธอ ไม่มีทาง”
“ฉันเองก็ไม่อยากฟังคำขอโทษจากนายเหมือนกัน”
“เอามา!!! แล้วรีบลงไปได้แล้ว” “ฉันเองก็ไม่อยากมาหรอกถ้ารู้ว่าเอาดอกไม้มาให้เธอ ให้ฉันตายซะดีกว่า” “นี่ผู้ชายอย่างนายต้องโดนแบบนี้” หล่อนยกเท้าแล้วเหยียบลงไปบนเท้าของทาเคดะอย่างแรงจนเค้าเองแทบจะกลั้นความเจ็บไว้ไม่อยู่”
“โอ๊ย! โอ๊ย! *-* >-< ^-^
นี่เธอจะบ้าหรือไงนี่เท้าฉันนะไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ของเธอ” ทาเคดะกระซิบข้างหูของหล่อนเบาๆ แต่แทบจะดังออกมา จนพิธีกรต้องเชิญให้ทั้งคู่ลงจากเวทีแล้วเสียงปรบมือก็ดังขึ้นอีกครั้ง พิธีกรไม่ปล่อยให้โอกาสในการพูดหลุดลอยไปเดี๋ยวจะเสียชื่อพิธีกรรายการ....ซะหมดจึงแซวต่อว่าสงสัยคุณสุภาพบุรุษจะดีใจจนหน้าเขียวแล้วครับเดินลงจากเวทีดี ๆ นะครับ ทุกคนในงานเป็นห่วงนะครับ
“ เห็นหรือเปล่าเยตัวแสบเพราะเธอคนเดียวคนทำให้ฉันเกือบจะตกเวที” “ก็นายเองก็ว่าฉันเหมือนกันทำไมไม่คิดบ้างโทษแต่คนอื่นฉันไม่น่ารับดอกไม้จากนายเลย” “เสียใจด้วยนะเธอรับไปแล้วและจะเป็นช่อเดียวเท่านั้นที่ฉันจะให้เธอจำไว้ด้วย” “ฉันเองก็จะรับดอกไม้จากนายเป็นช่อสุดท้ายเหมือนกันคอยดู” *-* > - <
ทั้งคู่ต่างไม่ยอมกันหาทางจะชนะแลกหมัดใส่กันจนกรรมการไม่กล้าที่จะนับ เทซุงคิดผิดหรือคิดถูกที่ให้ทาเคดะมาในงานวันนี้ ซึ่งเป็นการเปิดศึกอย่างเปิดเผยว่าทั้งคู่คงยากที่จะยอมมาคืนดีกัน “นายกลับไปได้แล้วฉันขอให้นายออกไปจากงานของฉันเดี๋ยวนี้!!! ” “เธอไม่มีสิทธิ์มาไล่คนอย่างฉัน”
“คนอย่างเธอวิเศษมาจากไหนกันก็ไม่ต่างอะไรกับผู้ชายที่ปากจัดดี ๆ นี่เองฉันเองก็เพิ่งเคยเห็นผู้ชายปากจัดแบบเธอชอบทะเลาะกับผู้หญิงน่าไม่อายจริงๆ” “หากผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เธอฉันจะยอมผู้หญิงคนนั้นแต่โดยดี”
“ทาเคดะเธอจำไว้เลยว่าฉันจะไม่มีทางญาติดีกับเธอหากเธอยังเป็นผู้ชายที่ปากจัดแบบนี้อยู่”
“โธ่ !!! มิยูโกะเธอนึกหรือว่าฉันอยากจะญาติดีกับเธอต่อให้เทซุงมันขอร้องให้ตายฉันก็ไม่ยอมคอยดูแล้วกัน ฉันไปก็ได้เธอจำคำพูดของเธอไว้นะมิยูโกะคนอย่างทาเคดะพูดคำไหนคำนั้น”
มิยูโกะกลับมานั่งที่โต๊ะพร้อมทั้งทาเคดะที่เดินออกไปอย่างไม่สนใจใครส่วนมิยูโกะเก็บอารมณ์ไม่อยู่ทุบโต๊ะ !!! อย่างแรงแล้วพูดขึ้นว่า “ต่อให้โลกนี้มีผู้ชายเพียงคนเดียวอย่างเธอฉันจะไม่ขอมีแฟนขออยู่คนเดียวจนวันตาย!!! *๐*”
หล่อนไม่อายใครอีกต่อไปความโกรธทำให้ทุกอย่างกลายเป็นเรื่องที่เลวร้ายลงเรื่อย ๆ แผนการของเทซุงก็คงถือว่าล้มเหลวคงไม่ต้องเดา
เลยว่าทั้งคู่จะมาคืนดีกันง่ายๆ ต่างแรงด้วยกันทั้งคู่แผนการของเทซุงจะดำเนินการไปอย่างไรนั้นต้องขึ้นอยู่กับจิตใจของคนทั้งสองและ
พรหมลิขิตที่จะบันดาลให้ทั้งคู่เลิกทะเลาะกันได้ แต่คงจะยากแน่นอน...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น