รักใสใสหัวใจติดปีก

ลำดับตอนที่ #6 : ลูกผู้ชายตัวจริง

“เฮ้!!! ทาเคะดะเมื่อหวานแกไปอยู่ที่ไหนฉันตามหาแกแทบแย่เลย ^ - ^ ???”



“ฉันก็มานี่แล้วไงแกไม่ต้องถามฉันได้ไหม”

“เออ ! เออ!  ก็ได้คุณชายทาเคดะผมจะไม่ถามคุณก็ได้แต่บอกมาก่อนว่าวันนี้แกจะไปไหนหรือเปล่าฉันมีเรื่องให้แกช่วยหน่อย”



\"เรื่องอะไรถ้าเป็นเรื่องที่จะให้ไปขอโทษแม่นั่นล่ะก็นายฝันไปได้เลยเพื่อน!!! *--*!  



แกก็รู้นี่หว่าว่าฉันไม่อยากทำ ไม่เอา ไม่มีเหตุผลใด ๆ ทั้งสิ้น” “หยุดเลยแก! หยุดเลย ! ทาเคดะให้ฉันพูดบ้างแกเล่นพูดซะไม่เว้นวรรคตัวอักษรเลยยังไม่ทันบอกว่าจะทำอะไรคิดไปซะไกลเลย



ฉันแค่ให้แกไปเอาดอกไม้ไปส่งให้เจ้าของเค้าก็เท่านั้นและพูดสั้น ๆ ว่า ให้คุณ เท่านี้พอ” “แกจะให้ฉันเอาดอกไม้ไปให้ใคร ? ที่ไหน?



แล้วทำไมแกไม่เอาไปให้เอง” “ก็ฉัน… ก็ฉัน… ติดเรียนวิชาที่ลงซ่อมไว้เทอมที่แล้วอาจารย์นัดส่งงาน



เออ !!! แถมยังนำเสนองานด้วยนะเยอะมาก” “ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย”



“ก็เมื่อวานนายหายตัวไปนี่หว่าฉันเองเพิ่งรู้เมื่อวานเหมือนกัน +--+  *--+  แล้วแกตกลงหรือเปล่าว่าไงทาเคดะ”



“ก็ได้ว่ามากี่โมง??” “สักประมาณ 6 โมงเย็นที่ร้านเดิมที่เราไปกันบ่อยๆ โต๊ะที่ 2 นับจากทางซ้ายมือ



ตอนส่งให้แกต้องยิ้มด้วย แล้ววันนั้นแกห้ามโกรธใคร ท่องไว้เลยว่า  อารมณ์ดี ^--^  อารมณ์ดี ^--^ “ก็ได้ฉันทำให้นายได้ไม่ต้องห่วงเรื่องแค่นี้เองสบายมาก”



“เออเกือบลืมให้แล้วแกจะกินข้าวต่อที่นั่นหรือจะกลับเลยก็ได้ฉันไม่ว่าแต่ฉันคงไปไม่ได้นะขอโทษด้วยจริง ๆ



เพื่อนเพราะคงเลิกค่ำมากแน่นอน” เทซุงปาดเหงื่อที่ไหลออกมาอย่างไม่หยุด  ส่วนทาเคดะเองก็ยังงงว่าทำไมต้องส่งดอกไม้ด้วยแต่ไม่ใช่



เรื่องที่ต้องมาคิดเพราะเค้าเองไม่ชอบเซ้าซี้ใครเหมือนเทซุง” “เอานี่ไปใบเสร็จรับดอกไม้ที่ร้านดอกไม้ตรงปากทางใกล้กับร้านอาหารพอดี”



“ฉันไปก่อนนะเพื่อนเดี๋ยวอาจารย์รอมันไม่ดี ไปล่ะ” ทาเคดะรับปากเทซุงยังไงก็ต้องทำให้ได้เหมือนกับที่รับปากไว้แต่ลืมถามไปว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายจะวิ่งไปเทซุงก็หายไปแล้วซึ่งเทซุงเองก็ไม่ได้หายไปไหนเพียงแค่หลบอยู่มุมตึกสังเกตทาเคดะอยู่ห่างๆ ใจภาวนาว่าถ้าสำเร็จรับรองฝันเป็นจริงแต่ถ้าล้มเหลวล่ะก็ถึงชีวิตอาจเข้าเฝือกหรือไม่ก็… ไม่คิดดีกว่าเสียว!!!



เค้าเดินอย่างใจลอยคิดแต่ว่าจะทำอย่างไรให้ความสับสนในใจนั้นจางหายไปสักทีในเมื่อเค้าเองก็เป็นมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งที่มีรัก โลภ โกรธ และหลง แต่มันกำลังฝืนธรรมชาติอยู่ไม่สามารถบังคับใจตนเองให้ลืมความแค้นที่มันยังฝังแน่นในใจเรื่อยมาได้ยังคงวนเวียนหลอกหลอนจนไม่มีความสุข  ทาเคดะหวังเพียงว่าเค้าจะต้องตื่นจากความฝันแล้วยอมรับกับความเป็นจริงสักที





ทาเคดะใจลอยจนเกือบลืมสัญญาที่ให้ไว้กับเทซุงแหงนดูนาฬิกาเหลือเวลาตั้ง 1 ชั่วโมงกว่าจะถึงเวลานัดหมายไปที่ริมน้ำหน้าวัดดีกว่า

ลมน่าจะเย็นน่าดู



    บรรยากาศริมน้ำเต็มไปด้วยผู้คนที่มานั่งรับลมและให้อาหารปลาที่แวกว่ายจนน้ำกระเซ็นใส่เด็กที่วิ่งเล่นอยู่บริเวณนั้นจนส่งเสียงร้องดังไปทั่วบริเวณนั้น ทาเคดะก็ยังเหม่อลอยมองปลาที่แวกว่ายกินขนมปังที่มีคนใจบุญโยนลงไปอย่างไม่ขาดสายแต่แล้วพวกมันต้องตกใจเพราะเสียงที่ดังมาจากท่าน้ำฝั่งหน้าวัด  “ช่วยด้วย!!! ช่วยด้วย!!! คนตกน้ำ  ใครก็ได้ช่วยลูกฉันด้วย เสียงร้องที่ดังไปทั่วแต่กลับไม่มีใครสักคนที่จะวิ่งมาช่วย!!! “ป้าไหน !!! ลูกป้าอยู่ไหน???*--*จมน้ำตรงไหน???



“ไม่มีหรอกพ่อหนุ่มขอบใจนะที่จะมาช่วยลูกป้า หันไปดูที่ด้านโน้นสิพ่อหนุ่มจะเห็นกล้อง”   เสียงปรบมือที่ดังมาจากทางด้านหลังพร้อมเสียงพูดขึ้นว่า  ขอแสดงความยินดีกับคุณด้วยครับที่คุณได้เป็นผู้โชคดีจากรายการ  !นี่หรือลูกผู้ชาย! จากช่อง 10 ไอเอ็มเอฟ



สถานนีเพื่อคุณครับ ป้าคนนี้เป็นคนที่เราจ้างให้มาช่วยค้นหาผู้ที่เป็นคนดีของสังคมแล้วเราก็ได้เจอคุณทางเราขอมอบเช็คของขวัญมูลค่า  5,000 บาท เพื่อเป็นสินน้ำใจครับ” “ผมรับไม่ได้หรอกครับผมขอมอบให้เป็นค่าอาหารมูลนิธิเด็กกำพร้าบ้านบานเก็ดทั้งหมด”



“คุณเป็นคนดีจริง ๆ ผมขอจับมือหน่อยครับเพื่อเป็นเกียรติแต่ว่าคุณนี่หน้าตาดีจังเลยคงไม่ใช่คนไทยคงเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น”



“ผมขอตัวก่อนนะครับ” ทาเคดะเองไม่ได้คิดอะไรมากแต่ยังงงนี่มันรายการอะไรแต่ก็ยังดีที่เงินนั้นได้ไปตกอยู่กับเด็กกำพร้าบ้านบานเกร็ด“เดี๋ยวก่อนคุณนี่นามบัตรผมหากสนใจอยากเป็นนายแบบโทรได้เลยนะน้องเดี๋ยวพี่จัดให้รับรองเกิด”



    ทาเคดะเก็บนามบัตรแล้วรีบเดินไปที่นัดหมายเพราะเทซุงกำชับไว้ว่าต้องตรงเวลาเพราะมันจะเสียเครดิตร้านขายดอกไม้ของเค้าด้วย



ทาเคดะไม่สนใจนามบัตรที่ได้รับเก็บไว้เพื่อไม่ให้เสียมารยาทแต่ความหล่อได้ถูกใจและเข้าตากรรมการในอนาคตชีวิตของเค้าเองต้องเกิด



การเปลี่ยนแปลงอีกก็เป็นแน่แต่จะดีสำหรับเค้าหรือแย่ลงไปอีกนั้นคงอยากที่จะเดาได้ในเมื่อทุกอย่างได้กำหนดลงในแผนที่ความคิดของเค้าแล้วซะด้วย *--* ^---^  *--+