ตอนที่ 5 : track 04 ; chit chat ting
-มนุษย์
สิ่งมีชีวิตที่ไม่เคยพอใจในสิ่งที่ตนเองมี
พอได้หนึ่งอย่าง ก็จะเอาอีกหนึ่งอย่าง
เหมือนกับผม
พอผมได้เจอคุณ
ผมก็อยากจะเจอคุณอีกหลายๆครั้ง
พอได้เจอคุณหลายๆครั้ง
ผมก็หวังจะได้คุยกับคุณสักครั้ง
พอได้คุยกับคุณเพียงสักครั้ง
นั่นก็ทำให้ผมอยากคุยกับคุณอีกทุกวัน
ความต้องการของผมมันมากขึ้นเรื่อยๆ
มากขึ้นทุกวันและมากขึ้นทุกครั้งที่เราได้ใช้เวลาร่วมกัน
คิมแทฮยอง
เจ้าของกิจการร้านกาแฟร้านหนึ่งในซอย
ชายร่างสูงใหญ่วัยกลางคนคนนี้แหละ
เชื้อเพลิงชั้นดีในการสุมไฟร่านในอกของผม
พิศวาสเขามาก
อยากได้เป็นผั.. แค่กๆๆ
กริ๊งๆ
กระดิ่งเล็กๆสีทองส่งเสียงเมื่อผมเปิดประตูเข้ามาในร้าน
ผนังสีม่วงอ่อนที่คุณชอบมันทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่มาที่นี่
สอดส่องสายตามองหาคุณได้ไม่นาน
เสียงของใครบางคนที่ดังเข้ามากระทบโสตประสาทก็เรียกให้ผมต้องหันไปสนใจ
เสียงแฟนของคุณ
“สวัสดีค่ะคุณจอนจองกุก เชิญด้านในเลยค่ะ”
“คุณแทฮยองอยู่หรือเปล่าครับ”
“ไปข้างนอกน่ะค่ะเดี๋ยวก็กลับมา รอสักครู่นะคะ”
ผมไม่ตอบกลับแต่เดินไปนั่งโต๊ะไม้ที่ประจำมุมหนึ่งของร้าน
แฟนของคุณมีค่าแค่นั้นสำหรับผม
ไม่จำเป็นเลยที่ผมจะต้องพูดพร่ำอะไรกับเธอมากนัก
แล้วก็ไม่ได้สนใจด้วยว่าเจ้าของหัวใจของคุณก็คือเธอ
ผมไม่ได้สนใจหรอกว่าคุณกับเธอจะเป็นยังไง
ผมสนใจแค่ว่าทำยังไงให้ได้รักกับคุณ
อ้าว
ไม่ได้เหรอ
ทำไมล่ะครับ? ในเมื่อผมเป็นมนุษย์
และมนุษย์อย่างผมต้องการคุณ
ไม่ได้เข้าหาคุณเพราะคุณดูง่ายๆหรอกนะ
แต่ผมอยากรักกับคุณจริงๆอ่ะ
“อ้าว คุณจองกุก?”
คุณเรียกชื่อของผมเป็นคนแรกเมื่อคุณกลับเข้ามาในร้าน
คุณให้ความสำคัญกับผมเสมอ
คุณไม่เปลี่ยนไปเลย
คุณยังคงเป็นคนที่ทำให้หัวใจของผมเต้นแรงได้เสมอ
“คุณจองกุกเขามานั่งรอแน่ะ แทนี่นะ เราบอกว่าเราจะไปเองๆก็ยังจะห้ามเราอีก”
“แค่นี้เองน่า ผมไม่อยากให้มือสวยๆของคุณต้องเปื้อนนี่ครับ”
กับอีแค่เอาขยะไปทิ้งข้างนอกทำไมต้องหยอดหวานขนาดนั้น?
ผมปั้นสีหน้ายิ้มแย้มขึ้นมาทันทีที่คุณเดินตรงเข้ามาหา
เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามถูกจับจองโดยคุณ
อย่ายิ้มแบบนั้นสิคุณ ผมหงุดหงิด
“ขึ้นข้างบนเถอะครับ เดี๋ยวผมจะคุยงานกับคุณจองกุก”
“อื้อ ตั้งใจทำงานนะคะที่รัก”
เธอเดินขึ้นชั้นสองของร้านไป
คุณยิ้มทิ้งท้ายให้กับเธออย่างอ่อนโยนและเต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก
ผมหวังว่าวันหนึ่งผมจะได้พูดแบบนั้นกับคุณบ้างนะ
“เอาขยะไปทิ้งมาเหรอครับ?”
“ใช่ครับ ข้างนอกนั่นอากาศร้อนมากเลย”
ไอ่ท่าทางจับคอเสื้อแล้วสะบัดไปมาไล่ความร้อนออกจากกายนั่นน่ะ
ถ้าไม่ติดว่ามีแฟนแล้วผมคงคิดว่าคุณอ่อย
รอยเหงื่อที่ซึมมาจากแผงอกกว้างใต้เสื้อยืดสีขาวนั่นอีก
ผู้ชายบ้าอะไรแค่เหงื่อออกยังดูดี
“แล้วเรื่องอะไรเหรอครับที่คุณอยากให้ผมช่วย”
เพราะวันนี้เป็นวันหยุด
ผมจึงมีเวลามากพอที่จะมาขลุกอยู่กับคุณทั้งวัน
และจากที่คุณส่งเมสเสจมาหาผมเมื่อคืนนี้
คิดว่าคงต้องมีเรื่องที่ผมสามารถทำตัวให้เป็นประโยชน์ต่อคุณได้
คุณอยากให้ผมช่วยอะไรผมก็เต็มใจช่วยทั้งนั้น
“ผมอยากจะทำเซอร์ไพรส์เธอ แต่ผมไม่รู้จะเริ่มต้นจากอะไรก่อนดี”
ผมขอเปลี่ยนคำพูดที่บอกว่าเต็มใจช่วย
หากคุณสังเกตดีๆคุณคงรู้ว่าลึกๆในแววตาของผมมันซ่อนความไม่พอใจเอาไว้อยู่
ท่าทีของคุณดูประหม่าและกังวลนิดหน่อย
ชักอยากจะรู้แล้วว่าผู้หญิงที่โชคดีคนนั้น
คนที่ได้หัวใจของคุณไปจะได้อะไรจากคุณอีก?
“แล้วอยากจะเซอร์ไพรส์อะไรเธอล่ะครับ?”
“ผมว่า..”
รอยยิ้มนึกสนุกแบบนั้นทำให้ผมอดที่จะเบ้ปากเบาๆไม่ได้จริงๆแหละ
คุณมันทั้งน่ารักทั้งน่าหมั่นไส้ พ่อคนหล่อของผม
“เซอร์ไพรส์ขอแต่งงานมันก็น่าสนุกดี”
แต่กับผมมันไม่สนุกเลยน่ะสิ
ถ้าเดินออกจากร้านได้ผมคงเดินออกไปแล้ว
หงุดหงิดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ถึงผมจะรักคุณ เทิดทูนคุณสุดหัวใจขนาดไหน
แต่ผมก็มนุษย์คนหนึ่งที่มีความรู้สึก มีก้อนเนื้อในอกข้างซ้าย
ก้อนเนื้อเล็กๆเท่ากำปั้นที่ร้องไห้ได้และเจ็บเป็น
“ง งั้นเหรอครับ?”
เสียงสั่นๆของผมคงทำให้คุณไหวตัว
คุณแสดงท่าทีเป็นห่วงพร้อมกับถามผมอย่างเป็นใย
“เป็นอะไรไปหรือเปล่าครับคุณจองกุก”
ผมรู้ว่าคุณเองก็รู้น่าว่าผมคิดยังไง
เพียงแต่คุณเลือกที่จะมองข้ามมันแล้วให้ความเป็นเพื่อนกับผมแทน
“เปล่าหรอกครับ แค่นึกได้ว่าวันนี้จะมีคนเอาดอกไม้มาส่งที่ร้าน นี่ก็ใกล้จะได้เวลาแล้วด้วย”
ผมลุกขึ้นยืนในขณะที่มือข้างหนึ่งก็หยิบสัมภาระขึ้นมาสะพาย
ไม่อยากจะมองหน้าคุณเลยล่ะตอนนี้
ใบหน้าที่ผมอยากเจอหนักหนากำลังทำให้ผมค่อยๆเกลียดที่จะเจอมัน
“ค่อยคุยกันวันหลังแล้วกันนะครับ วันนี้ผมต้องไปแล้วจริงๆ”
“เดี๋ยวสิครับคุณจองกุก คุณจองกุก”
เสียงของคุณไม่ได้ทำให้ผมมีความรู้สึกอยากจะหันไปขานรับเท่าไรนัก
ขณะที่ผมกำลังจะเดินออกจากร้าน
ในหัวของผมก็คิดเรื่องอะไรบางอย่างไปด้วย
ผมกำลังคิดว่าผมควรที่จะตัดใจจากคุณไปซะตอนนี้เลยดีไหม?
ไม่สิ
จอนจองกุกไม่ใช่คนดีที่จะเห็นคนที่ตัวเองรักก้าวเข้าประตูวิวาห์กับคนอื่นแล้วมีความสุขได้
“ถ้าอย่างนั้นคุณแทฮยองมาหาผมที่ร้านดีไหมครับ ร้านของผมอยู่ตรงหัวมุมนี่เอง”
รอบตัวคุณไม่มีอะไรแปลกใหม่เลยนี่
เบื่อใช่ไหมล่ะ ผมอยากจะไปต่อกับคุณนะ
ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอว่าตอนนี้แฟนของคุณมันน่าเบื่อแค่ไหน
แต่ผมว่าผมเห็นความรู้สึกนั้นในแววตาของคุณนะ
งานแต่งงานของคุณที่จะถูกจัดขึ้นในอีกสี่วันถูกยกเลิกลงอย่างกะทันหัน
สาเหตุมาจากการที่คุณและเธอทะเลาะกันอย่างรุนแรงจนถึงขั้นเลิกขาด
คุณโทรหาผมตอนสี่ทุ่มตรงด้วยน้ำเสียงสั่นๆเหมือนจะร้องไห้
และคุณก็พาร่างกายของคุณมาหาผมถึงที่บ้าน
มาแค่ร่างกายน่ะถูกแล้ว
หัวใจของคุณยังอยู่ที่เธอ ผมรู้หรอกน่า
“ทะเลาะกันรุนแรงมากเหรอครับ?”
ผมถามออกไปเมื่อท่าทีของคุณดูสงบลงสักพักแล้ว
ดวงตาคมตวัดมามองผม
สายตาดุดันนั้นมันมีแต่ความอ่อนแอ
และมันก็พลอยทำให้หัวใจของผมอ่อนยวบไปด้วย
“เธอไปแล้วอ่ะคุณ หัวใจของผมทิ้งผมไปแล้ว”
คุณร้องไห้ออกมาอีกครั้งอย่างเงียบๆ
จับราวระเบียงไว้แน่นอย่างไม่มีแรงจะยืนต่อ
ผมทำอะไรไม่ถูกเลยล่ะ
แล้วก็ไม่ชอบเลยนะที่เห็นว่าคุณเป็นแบบนี้
“ผมพยายามทำมันออกมาให้ดีที่สุด อยากมีอนาคตร่วมกันกับเธอ”
“…”
“แต่ก็เหมือนว่ามันยังไม่ดีพอ”
“…”
“นี่ผมต้องเสียเธอไปจริงๆใช่ไหมคุณจองกุก?”
“…”
บางครั้งผมก็เกลียดที่ตัวเองรักคุณมากเกินไป
และเกลียดที่ต้องมาทนดูคุณในสภาพนี้
คุณที่เอาแต่พร่ำเพ้อถึงเขาคงไม่รู้
ว่าหัวใจของผมก็เจ็บปวดเหมือนกันเวลาที่เห็นคุณเจ็บปวด
“คุณดูรักเธอจัง”
“…”
“แล้วผมล่ะ?”
“ผมรักคุณแบบที่คุณรักเธอบ้างได้ไหมครับ?”
“คุณจองกุก?”
“ได้ไหมครับ ให้ผมได้รักกับคุณบ้างได้ไหม”
สองมือของผมจับเข้าที่แขนของคุณเบาๆ
ขอความรักผ่านแววตากลมโตของตัวเองอย่างออดอ้อน
และหวังว่าคุณเองจะเห็นใจผมบ้าง
“ยังไงก็ได้แบบที่คุณชอบ”
“…”
“อยากให้คุณกอดผม”
“…”
“จูบผม รักกับผม”
“…”
“บอกรักผม แค่นาทีนี้ ตอนนี้”
“…”
“แล้วพรุ่งนี้ก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ดะ…”
ไม่ต้องเดาให้ยากว่าท้ายประโยคของผมขาดห้วงไปไหน
มันกำลังถูกกดทับจากริมฝีปากหยักของคนตรงหน้านี่ไงเล่า
คุณแทฮยองรวบตัวของผมเข้าไปกดจูบ
สองมือของเขากอดตัวผมไว้อย่างที่ผมขอ
จูบอย่างดูดดื่มกับริมฝีปากอิ่มของผมอย่างที่ผมต้องการ
คุณแทฮยองกำลังให้ผมได้รักกับเขา
“คุณไม่ต้องกลัวหรอกว่าพรุ่งนี้เราจะกลายเป็นคนแปลกหน้าของกันและกัน”
“…”
“เพราะผมไม่ได้เมา”
ผมถามว่าผมกอดคุณได้ไหม
ผมหวังว่าผมจะได้คุยกับคุณบ้างนะ
หวังว่าจะได้รักกับคุณด้วย
พอรุ่งเช้าทำเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ได้
แต่ถ้าเราจะแยกกันแล้วกลายเป็นคนแปลกหน้า
งั้นคืนนี้คุณก็มารักกับผมเถอะ
ผมกำลังจะไปหาคุณ
คุณเองก็มาหาผมสิ
แรงสั่นสะเทือนจากโทรศัพท์ของคุณดังขึ้น
ผมเอื้อมมือไปหยิบมันมามอง
ชื่อเจ้าของเบอร์ที่โทรมาไม่ทำให้ผมแปลกใจเลยด้วยซ้ำ
แอบย่องเบาออกจากอ้อมแขนอบอุ่นของคุณที่โอบกอดตัวผมไว้เพื่อไปรับโทรศัพท์
รู้สึกขนลุกนิดหน่อยเมื่อลมเย็นโชยเข้ามาปะทะร่าง
ก็แหงสิ ผมหยิบแค่เสื้อเชิ้ตของคุณใส่ติดตัวมาก็เท่านั้นอ่ะ
“ฮัลโหล”
กรอกเสียงลงไปอย่างไม่คิดอะไร
ปลายสายดูร้อนรนรีบตอบกลับมาด้วยความเป็นห่วง
ผมแอบทำนิสัยไม่ดี แค่นยิ้มออกมาเมื่อได้ยินเสียงจากปลายสาย
(นั่นคุณจองกุกเหรอคะ? แทฮยองอยู่กับคุณรึเปล่า)
ผมเหลือบมองคุณที่หลับสนิทอยู่บนเตียง
จังหวะที่เดินกลับเข้ามามองคุณก็แอบทำหน้าเบ้เล็กน้อยเมื่อรู้สึกเจ็บบริเวณสะโพก
สาเหตุมันก็มาจากคนที่หลับพริ้มอยู่บนเตียงนั่นแหละ
“ครับ เขาหลับอยู่บนเตียง”
(เห้ออ โล่งอกไปที คิดว่าเขาไปเมาที่ไหนซะอีก)
“เขามาที่นี่ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วล่ะครับ ไม่ไปเมาที่ไหนแน่นอน”
(รบกวนคุณจองกุกช่วยปลุกแทฮยองหน่อยได้ไหมคะ ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเขา เรื่องส่วนตัว)
เรื่องส่วนตัวกับคุณแทฮยองเหรอ? เหอะ
“เห็นทีคงจะไม่ได้หรอกครับ”
(ทำไมล่ะคะ แทฮยองไม่อยากคุยกับฉันเหรอ?)
“เปล่าหรอกครับ เพียงแต่ว่า..”
(…)
“เขามาที่นี่ตั้งแต่เมื่อคืน..”
“ แต่ว่าผมกับเขาพึ่งจะได้นอนกันไปไม่กี่นาทีเอง ”
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 31 มีนาคม 2561 / 19:28