Neon Melody | vkook

ตอนที่ 14 : track 13 ; bae

     มันเป็นวันที่ดีนะ แล้วเราจะทำอะไรกันดีล่ะ?

ช่วยคุกเข่าของคุณลงแล้วช่วยผมหน่อยสิ

     คิมแทฮยองกำลังมองผ่านบานกระจกด้านหน้าของรถยนต์อย่างใจจดใจจ่อ นับตั้งแต่ที่ร่างผอมบางของใครบางคนก้าวขาออกมาจากรถยนต์คันข้างหน้า ชายร่างท้วมลักษณะท่าทางดูร่ำรวยอยู่ไม่น้อยเดินตามร่างอรชรนั้นออกมาจากฝั่งคนขับ แขนของเขาคว้าเอวบางของคนตัวขาวให้ร่างนั้นเข้ามาอยู่ใกล้ๆกัน ก่อนจะฝังจมูกลงบนแก้มเนียนพร้อมกับสูดความหอมเข้าไปจนเต็มปอด

     ซึ่งคนร่างบางนั้นก็ดูจะเต็มใจเสียเหลือเกินกับการกระทำที่ดูรุกล้ำร่างกายนั้น พวกเขาทำมันบนฟุตบาทริมถนนโล่งๆในตอนเกือบๆเที่ยงคืน

     หลังจากส่งเพื่อนที่เมาแอ๋จากการเลี้ยงฉลองวันเกิดของเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มกลับบ้านกันครบทุกคนแล้ว ก็ถึงตาเขาบ้างที่จะกลับไปนอนหลับพักผ่อนยังเตียงนอนนุ่มๆของตัวเอง แทฮยองจึงเลือกใช้ถนนสายนี้ในการเดินทางกลับคอนโดของตัวเอง เพราะเห็นว่าเป็นทางลัดและรถไม่ค่อยติดสักเท่าไหร่นัก ถ้าเทียบกันกับถนนเส้นใหญ่ที่คนชอบใช้กัน

     สายตาคมเกือบจะเสมองไปทางอื่นแล้ว ถ้าไม่ติดว่าคนร่างบางที่ยืนอยู่ตรงนั้นฉีกรอยยิ้มน่ารักออกมาให้แก่ชายร่างท้วม พร้อมกับโบกมือลาในขณะที่ชายคนนั้นกลับเข้าในตัวรถ และขับห่างออกไป

     รอยยิ้มสดใสบนใบหน้าโรยริน แทฮยองจำมันได้ดีแม้จะยังไม่แน่ใจนักว่าใช่คนเดียวกันกับที่เขาคิดหรือเปล่า รถยนต์คันหรูขับเคลื่อนไปจอดแทนที่รถยนต์คันที่พึ่งเคลื่อนออกไปด้วยสัญชาตญาณความใคร่ที่จะรู้ของเจ้าของ ลอบมองเสี้ยวหน้าหวานผ่านกระจกรถสีทึบ พลันก้อนเนื้อในอกก็ดันเต้นผิดจังหวะขึ้นมาทันที เมื่อคนที่ยังยืนอยู่บนฟุตบาทตอนนี้เป็นคนเดียวกันกับที่แทฮยองคิดจริงๆเมื่อได้เห็นใกล้ๆ

     ชายร่างบอบบางผู้เป็นรักแรกตอนสมัยที่เขายังอยู่มัธยม

     เป็นความเพ้อฝันของคิมแทฮยองในวัยสิบเจ็ดปีว่าเขาจะรักและดูแลคนๆนี้ตลอดไปให้ดีที่สุด

     และเป็นความเจ็บปวดที่แสนสาหัสซะจนร่างสูงคิดว่าตัวเองจะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกแล้ว ในวันที่เขาคนนั้นเดินจากไป

     จอนจองกุก รักแรกของเขายืนอยู่ห่างกันเพียงแค่ประตูรถยนต์ขวางกั้นนี้เอง

     ไม่คาดคิดเลยว่าจากวันนั้นเราทั้งคู่จะมีโอกาสได้เจอกันอีกในวันที่โตเป็นผู้ใหญ่กันแล้วขนาดนี้ ตอนนั้นมันเป็นแค่ความเพ้อฝันของคิมแทฮยองที่ว่าเขาอยากจะดูแลรักแรก และแฟนคนแรกของเขาอย่างจอนจองกุกตลอดไป แต่ทุกสิ่งอย่างที่วาดฝันไว้กลับต้องพังทลายลงทั้งหมด เมื่อจอนจองกุกเลือกที่จะเดินออกไปจากความสัมพันธ์และปล่อยมือไปจากเขา เพียงเพราะต้องการจะกลับไปหาคนรักเก่าที่ตัวเองยังลืมไม่ลง

     แต่จะว่าไป แถวนี้ไม่มีหอพัก หรือร้านอาหารรอบดึกอะไรมากนัก จะมีก็แต่ร้านสะดวกซื้อที่บริการตลอด24ชั่วโมงตั้งเด่นหราอยู่ตรงนั้น

     ประเมินจากสถานการณ์แล้ว แทฮยองคิดว่าเหตุการณ์ตรงหน้าเป็นไปได้สองทาง

     จอนจองกุกอาจเป็นพวกเด็กป๋า หรือไม่ก็ขายตัว

          "หึ"

     ไม่คาดคิดว่าจะได้เจอกันอีก และนึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจามาไกลได้ถึงเพียงนี้

     บานกระจกรถถูกเลื่อนลง ในขณะที่อีกฝ่ายก็เดินเข้ามาใกล้ๆตัวรถพร้อมด้วยรอยยิ้มสดใส และใบหน้าแสนสวยที่แทฮยองเคยได้หลงใหลจนจะเป็นจะตายนั้นซีดเผือดลงในทันทีเมื่อดวงตากลมคู่สวยได้มองเห็นเสี้ยวหน้าของเจ้าของรถยนต์ชัดๆ ผิดกับแทฮยองที่กระตุกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาเมื่อได้เห็นท่าทางของอีกฝ่ายว่าเป็นแบบนั้น

          "แทฮยอง..."

     แทฮยองดีใจอย่างปิดไม่มิดที่มีโอกาสได้เจอกันอีกครั้ง และอีกฝ่ายยังจำชื่อเสียงเรียงนามกันถูก เขายิ่งรู้สึกดีมากขึ้นไปอีกขั้น เมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังมีอำนาจเหนืออีกฝ่าย

          "ขึ้นมาก่อนสิครับ แถวนี้ดึกๆมันอันตราย"

     แทฮยองพูดออกไปด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม สวนทางกับสายตาดุคมที่แกมบังคับให้ร่างบางของคนตัวขาวที่ยืนทำตัวไม่ถูกอยู่ตรงนั้นจำต้องยอมเปิดประตูเข้ามาอยู่บนรถด้วยกันแต่โดยดี

     สายตาคู่คมลอบมองเสี้ยวหน้าไม่เต็มใจนักของอีกฝ่ายพลันหลุดยิ้มมุมปากออกมา น่าตลกดีที่ตอนนั้นแทฮยองร้องไห้ฟูมฟายเป็นหมาบ้าที่เจ้าของไม่เอา ขอร้องและอ้อนวอนแทบเป็นแทบตายให้อีกฝ่ายกลับมา แต่จองกุกกลับปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย

     พอมาวันนี้ เขารู้สึกสะใจเสียเหลือเกินที่คนร่างบางเป็นฝ่ายเข้ามาอยู่ในเกมของเขาบ้าง

          "ใครมาส่งเหรอครับเมื่อกี้ โอบกอดหอมจูบอย่างสนิทสนมเชียว"

     บทสนทนาแรกในรอบหลายปีเริ่มขึ้นโดยแทฮยองที่กำลังขับรถอยู่อย่างช้าๆบนถนนเส้นโล่ง และดูจะเป็นคำถามที่ไม่น่าพิสมัยเท่าไรนัก เพราะเล่นทำเอาสีหน้าของจอนจองกุกที่นั่งอยู่เบาะรถข้างๆเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

          "เอ้ ผมก็จอดดูอยู่นาน ประเมินจากหน้าตาแล้วผมก็นึกว่าพ่อของพี่ด้วยซ้ำนะครับ"

     "..."

     "แต่ก็เหมือนจะไม่ใช่ พ่อที่ไหนเขาจะจอดรถทิ้งลูกตัวเองลงข้างทางแบบนี้กัน"

          "แถมยังกอดจูบกันแบบนั้นด้วย..."

     

     ยิ่งจองกุกเงียบ แทฮยองยิ่งสนุกกับท่าทางกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนั้นที่ปรากฏชัดอยู่บนใบหน้าของอีกฝ่าย เสียงทุ้มจึงแสร้งหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีเพื่อทำลายสถานการณ์น่าอึดอัดที่กำลังก่อตัวขึ้นบนรถยนต์

          "ว่าแต่พี่สบายดีนะครับ ไม่เจอกันตั้งนาน"

     "แทฮยอง"

     เสียงหวานใสที่เขาไม่ได้ยินมาตั้งนานแล้วเอ่ยเรียกชื่อ จองกุกเอ่ยมันออกมาเสียงเบา แต่ก็ดังพอที่จะทำให้คนที่อยู่บนรถด้วยกันได้ยิน

          "จะถามอะไรกันแน่ อย่ามากระแนะกระแหนกันแบบนี้ พี่ไม่ชอบ"

     "เท่าไหร่"

     "หมายถึงอะไร"

     "ก็ขายตัวไม่ใช่เหรอครับ?"

     จอนจองกุกเหมือนสะอึกไปนิดหน่อยในตอนที่ถูกถามออกมาตรงๆแบบนั้น แทฮยองฉีกยิ้มกว้างอย่างชอบใจเมื่อได้เห็นท่าทางเลิกลัก มือหนาข้างที่ไม่ได้จับพวงมาลัยถูกส่งไปลูบไล้ยังต้นขาเนียนที่โผล่พ้นกางเกงขาสั้นของอีกฝ่ายอย่างหยาบคายไม่แพ้กันกับคำพูดของตัวเอง

          "แทฮยอง เอามือออกไป อย่ามาทำรุ่มร่ามแบบนี้"

     "ทำไม หรือว่าขายให้ไอ่พวกเสี่ยแก่ๆมันเงินดี?"

     "อย่ามาพูดจาแบบนี้กับพี่นะ"

     "พูดความจริงจะไม่ยอมรับหรือไง ก็เห็นอยู่ว่าพี่ทำอะไร จะช่วยสงเคราะห์ให้ไม่ชอบเหรอ?"

     เสียงทุ้มต่ำเริ่มพูดเสียงดังขึ้นเมื่อรู้สึกว่าตนเองกำลังถูกเถียง จอนจองกุกเงียบปาก เลื่อนสายตามองออกไปนอกหน้าต่างพลางกำมือของตัวเองไว้แน่นเมื่อตัวเขาเองก็ทำอะไรไม่ได้

     จอนจองกุกผู้เป็นรักแรก และแทฮยองปฏิเสธใจตัวเองไม่ได้เลยว่าตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ มันก็ยังคงเป็นจองกุกเสมอมา ร่างสูงจ้องมองคนข้างๆด้วยสายตาคับแค้นและแสนเจ็บปวดใจที่ความสัมพันธ์ในครั้งนั้นของเขาและอีกฝ่ายถูกตัดขาดกันไปอย่างอึกทึก โดยที่ยังไม่ทันตั้งตัว หรือแทฮยองอาจจะรู้ตัวก่อนหน้านั้นแล้วด้วยซ้ำว่าจอนจองกุกแค่เอ็นดูตนเองในฐานะรุ่นน้องที่โรงเรียนคนหนึ่ง ร่างบางไม่ได้คิดเกินเลยไปมากกว่านั้น

     และเป็นเขาที่ถูกอีกฝ่ายทอดทิ้งไปอย่างโหดร้าย แทฮยองแสนเจ็บใจและอยากที่จะทำลายอีกฝ่ายให้ปวดใจเฉกเช่นที่ตัวเองเคยรู้สึกเสียเหลือเกิน คำพูดเจ็บแสบถึงได้หลุดออกจากปากเพื่อบอกกล่าวแก่บุคคลที่ตัวเองคยรักสุดหัวใจ

          "ร้อนเงินมากเหรอ จอนจองกุกแสนดีที่ผมเคยทะนุถนอมถึงได้มาทำอะไรต่ำค่าไร้ราคาแบบนี้"

     แทฮยองพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเหยียดหยัน เหมือนความเจ็บปวดและเจ็บใจที่ประทุอยู่ในอกนั้นส่งผ่านมาถึงยังจองกุกอย่างไรอย่างนั้น

     มันเป็นความจริงอย่างที่แทฮยองพูด จอนจองกุกเคยเป็นเด็กดี แต่บัดนี้กลับกลายเป็นคนไร้ราคาที่หาเลี้ยงชีพตัวเองด้วยเรื่องอย่างว่าไปวันๆ 

     ทางเลือกในชีวิตของคนเรามีอยู่ไม่เหมือนกัน ทั้งแม่ที่ป่วยหนักและน้องชายที่มีอาการดาวน์ซินโดรม จอนจองกุกรับผิดชอบค่าใช้จ่ายพวกนั้นไม่ไหว และเขาไม่มีทางเลือกอย่างอื่นแล้วนอกจากการทำอาชีพนี้ในเวลากลางคืน เพื่อที่ตอนกลางวันเขาจะได้กลับไปดูแลแม่และน้องชายแทนการทิ้งทั้งคู่ไว้แทนไปทำงานพาร์ทไทม์ที่เงินเดือนแสนจะน้อยนิด

          "พี่ก็รู้ว่าผมมีเงิน จะเอาเท่าไหร่ก็ว่ามาเถอะ"

     "พี่ไม่ขายให้เธอ"

     "อ๋อ จะให้เอาฟรี?"

     นึกสมเพชตัวเองอยู่ไม่น้อยที่ตอนนี้เขาปล่อยให้อีกฝ่ายค่อยๆคุกคามร่างกายของตัวเองอยู่ทีละนิดๆ โดยที่ตัวเองปฏิเสธอะไรไม่ได้สักอย่าง

          "ถ้าเธอเคยรักพี่ อย่าทำกับพี่แบบนี้ได้ไหม"

     "มาเห็นค่าความรักของผมอะไรตอนนี้?"

     ใบหน้าหวานมีน้ำตาคลอเบ้า จองกุกเองก็รู้สึกเจ็บปวดและทุกข์ทนอยู่ในใจไม่แพ้กันที่ตอนนั้นเขาปฏิเสธความรักความหวังดีของแทฮยอง หันไปเลือกคนรักเก่าที่สุดท้ายแล้วก็ทิ้งจองกุกไปมีคนอื่นอีกเหมือนเดิม จองกุกก็เสียใจไม่แพ้กันที่ทำร้ายความรู้สึกของแทฮยองในวันนั้น

     ไม่ใช่ว่าจองกุกไม่เคยรัก ไม่ใช่ว่าจองกุกจะลืมไปหมดแล้ว เรื่องราวของเด็กหนุ่มเพ้อฝันคนนั้นยังอยู่ในใจของจองกุกเสมอมาเหมือนกัน

     แต่จนถึงตอนนี้ แทฮยองก็คงจะเกลียดจองกุกไปแล้ว

     ผมรู้ว่ามันผิดที่รักคุณ

เพราะไม่ว่าเมื่อไหร่ก็มีแต่ผมฝ่ายเดียวที่เจ็บ

          "คืนนี้ผมจะซื้อพี่ กลับมารับรู้อีกครั้งแล้วกันว่าตอนนั้นผมรักพี่มากแค่ไหน พี่จองกุก"

     ที่รัก ผมยังต้องการความรักจากคุณ

ไม่ว่ะ จริงๆแล้วผมก็แค่อยากมีอะไรกับคุณ

     รถยนต์คันหรูจอดสนิทที่ลานจอดรถใต้คอนโดของแทฮยองในเวลาเที่ยงคืนเศษๆ ร่างผอมบางและอิดโรยของจองกุกถูกผลักให้ไปอยู่เบาะด้านหลัง ตามมาด้วยร่างของแทฮยองที่ทาบทับเข้ามาแทบจะทันที อาภรณ์ผืนบางที่ติดตัวร่างบางอยู่ถูกกระชากออกจากตัวอย่างไม่ใยดีโดยการกระทำของร่างสูง แผ่นหลังนวลเนียนเสียดสีไปกับผืนเบาะจนจองกุกเริ่มที่จะแสบผิวขึ้นมาบ้างแล้ว

          "ทะ.. อื้อออ"

     เรียวขาเปลือยเปล่าทั้งสองข้างถูกจับอ้าออกกว้างโดยมีร่างสูงของแทฮยองที่แทรกเข้ามาอยู่ระหว่างกลาง คิมแทฮยองในวัยที่โตเป็นหนุ่มเต็มตัวบดจูบเร่าร้อนลงบนริมฝีปากเย้ายวนของรักแรกในวัยสิบเจ็ดปี เอียงศีรษะปรับองศาให้ทั้งใบหน้าและร่างกายแนบชิดไปด้วยกัน กระทำรุนแรงและอ่อนโยนด้วยแรงอารมณ์ที่พาไปใส่คนใต้ร่างที่รองรับอยู่อย่างมีอารมณ์ร่วม

          "ผิวขาวๆของพี่ ริมฝีปากของพี่ กลิ่นกายของพี่"

     "อึก.. อ๊ะ"

     "ผมรักทุกอย่างที่เป็นพี่เลยล่ะ รู้ไหม"

     "อ๊ะ .. ทะ แท..อ๊า! ใส่ถุง.. ใส่ถุงยาง!"

     "พี่จะเป็นของผม เป็นของผมคนเดียว พี่จองกุก"

     จองกุกตัวกระตุกพลางส่งเสียงครางหวานออกมาอย่างกระสัน เมื่อรู้สึกถึงความใหญ่โตของอีกฝ่ายที่กำลังบดเบียดแทรกแซงเข้ามาในร่างกาย นั่นทำให้เขารู้สึกจุกและอึดอัดในช่องท้องไปหมด แทฮยองยังดื้อดึงที่จะดันมันเข้ามาโดยที่ไม่ได้เบิกทางก่อน มือหนาจับเรียวขาทั้งสองข้างแยกออกจากกันให้กว้างขึ้น และออกแรงกระแทกใส่คนที่นอนครวญครางอยู่ใต้ร่างของตัวเองโดยที่ไม่ได้รอให้อีกฝ่ายปรับตัวแต่อย่างใด

          "แท.. ฮึก..พ พี่เจ็บ อ๊ะ"

     "ชู่ว เดี๋ยวก็หายเจ็บแล้วคนดี"

     "อ๊ะ อ๊า อ๊ะ"

     ทั้งความรักและความปราถนาที่จะครอบครองมันตีรวนอยู่ในอก แทฮยองส่งแรงกระแทกใส่คนใต้ร่างอย่างไม่มีท่าทีว่าจะเหน็ดเหนื่อย เฝ้ามองสีหน้าแสนสุขและมีอารมณ์ร่วมของจองกุกในขณะที่กำลังหลอมรวมเป็นหนึ่งอย่างพึงพอใจ แขนบางถูกจับให้คล้องเข้ากับลำคอหนาแทนการจับแน่นอยู่ที่เบาะรถ จมูกโด่งคลอเคลียอยู่บริเวณกกหูเล็กอย่างหลงใหล ก่อนที่ฟันคมจะถูกส่งไปขบกัดมันเบาๆอย่างรักใคร่และเอ็นดู

     

          "อย่าไปทำแบบนี้กับใครอีก"

     "อื้อออ อ๊ะ อ๊ะ"

     "เข้าใจไหมครับ"

     "อืออ ข.. เข้าใจแล้ว อ๊า"

    

     ร่างของจองกุกถูกดึงให้มานั่งทับอยู่บนตักของร่างสูง โดยที่ร่างกายของทั้งสองยังคงเชื่อต่อกันเป็นหนึ่ง สะโพกอวบเริ่มขยับอย่างรู้งาน โดยที่ไม่ต้องให้แทฮยองออกปากสั่ง และมือหนาของเขาก็ซุกซนเหลือเกินที่เอาแต่บีบขย้ำสะโบกอวบอิ่มเต็มไม้เต็มมือจนขึ้นเป็นรอยแดง

          "อ๊ะ แท.. พ..พี่จะ จะเสร็จ"

     จอนจองกุกชันขาขึ้นนั่งเป็นรูปตัวเอ็ม ในขณะที่สะโพกอวบก็ขยับเข้าหาแท่งเนื้อใหญ่ไม่ขาด มือหนาเปลี่ยนมาจับเอวบางให้มั่นพร้อมทั้งกระแทกกระทั้นสวนกลับขึ้นมาบ้าง ร่างบอบบางของจองกุกกระตุกเกร็ง และน้ำสีขุ่นถึงได้พุ่งออกมาจากแกนกายขนาดพอดีของร่างบาง

          "พี่.. จองกุก"

     "อ๊ะ.. อื้อออ"

     "อ้า อ้าปาก"

  

     ร่างของจองกุกถูกยกออกจากตักลงไปนั่งบนพื้นรถที่มีพื้นที่กว้างขวางอยู่ไม่น้อย ริมฝีปากบวมเจ่ออ้าออกตามคำสั่งของคนร่างสูง รับเอาน้ำรสชาติขุ่นคาวของคนร่างสูงเข้าปากไปอย่างไม่นึกรังเกียจ บางส่วนก็เลอะอยู่ที่ริมฝีปากสีสวยบ้างเล็กน้อย มือหนาจึงเอื้อมไปเช็ดที่ริมฝีปากของอีกฝ่ายให้อย่างอ่อนโยน สายตาที่ถูกส่งมอบไปให้ก็มีแต่จะรักใคร่และทะนุถนอม ไม่มีแม้แต่ความเกลียดชังอย่างที่สมองคิดจะทำ

     มันถูกต้องแล้ว จองกุกเป็นเจ้าของหัวใจของแทฮยองเสมอมาอย่างไม่คิดที่จะลบล้างออกไปได้

          "พอใจเธอแล้วใช่ไหม แทฮยอง"

     "..."

     "พี่จะได้กลับ"

     "ไม่ ผมไม่ให้พี่ไปไหนทั้งนั้น"

     แทฮยองรีบดึงร่างของจองกุกขึ้นมาโอบกอด สองร่างบดเบียดกันอยู่บนเบาะรถด้านหลังโดยที่จองกุกเป็นฝ่ายนั่งอยู่บนตักของร่างสูงอีกเช่นเคย

          "ปล่อยพี่ไปเถอะนะ แทฮยอง"

     "พี่ก็รู้ใช่ไหมว่าผมรักพี่มากแค่ไหน"

     "..."

     "จะหนีผมไปไหนอีก หื้ม"

     เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างอ่อนโยน พลันริมฝีปากรูปสวยจะบดจูบเข้าที่ริมฝีปากอวบอีกครั้งหนึ่ง แต่จองกุกกลับเบี่ยงหน้าหนี

          "พี่สกปรกแทฮยอง.. ฮึก.. ไม่สมควรได้รับความรักของเธอแม้แต่น้อย"

     "ทำไมถึงคิดแบบนั้น"

     "เราไม่คู่ควรกันเลยจริงๆแทฮยอง และพี่ก็ไม่คู่ควรสำหรับความรักของเธอเลย"

     จอนจองกุกคร่าครวญสิ่งที่อยู่ภายในใจออกมาพลางน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด จองกุกมีสภาพที่น่ารังเกียจเช่นนี้ เขาจะคู่ควรกับแทฮยองได้อย่างไร แทฮยองเป็นคนน่าตาดี มีสังคมที่ดี มีฐานะครอบครัวที่ดี เทียบกันแล้วจองกุกด้อยกว่าในทุกเรื่อง และเขาไม่เหมาะสมกับคนอย่างแทฮยองเลยด้วยซ้ำ

          "คู่ควรหรือไม่ยังไงผมก็เลือกพี่"

     "ฮึก.."

     "ไม่รักผมบ้างเลยหรือ?"

     แทฮยองเปลี่ยนมาถามเสียงอ่อนบ้าง จอนจองกุกส่ายหน้าทั้งที่ก็ยังก้มหน้าก้มตาร้องไห้อยู่

          "รักสิ พี่รักเธอ"

     "งั้นก็ไม่ต้องไปคิดถึงเรื่องอื่น"

     "..."

     "ผมต้องการแค่ความรักจากพี่ พี่จองกุก เรื่องอื่นไม่ต้องไปสนใจเลย ไม่ว่าอดีตเราจะเคยเจ็บปวดกันมากแค่ไหน ผมจะพังมาตั้งเท่าไหร่หรือพี่จะผ่านมือใครมาบ้างแล้ว นับตั้งแต่วันนี้ไปเรามาเริ่มใหม่กัน"

     แทฮยองเอ่ยมันออกมาด้วยแววตาและน้ำเสียงจริงจัง นั่นทำให้หัวใจอันเปราะบางของจองกุกเริ่มอุ่นใจขึ้นมาอีกครั้ง

          "เรามารัก มามีความสุข และใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ต่อจากนี้ไปด้วยกันนะครับ"

     แทฮยองในวัยผู้ใหญ่ เขาเอ่ยคำนั้นออกมาอย่างหนักแน่นและมั่นคง

     นั่นมันเท่ระเบิดไปเลย ถ้าเทียบกับเมื่อเกือบสิบปีที่แล้วที่เขามาสารภาพรักกับจองกุกครั้งแรก

     แต่ไม่ว่าจะเป็นแทฮยองหรือจะเป็นจองกุกในเวอร์ชั่นไหน จะผ่านไปนานเท่าไหร่ ทั้งสองก็ยังคงรักกันดั่งวันแรกๆที่เริ่มตกลงปลงใจคบหากันตั้งแต่เมื่อเกือบสิบปีที่แล้วอยู่ดี

          "ผมรักพี่นะพี่จองกุก รักมาตลอด"

     "ขอบคุณนะแทฮยอง"

     จมูกโด่งคลอเคลียอยู่ที่เสี้ยวหน้าพร้อมกับทั้งที่ริมฝีปากก็พรมจูบใบหน้าหวานของบุคคลอันเป็นที่รักอย่างต้องการปลอบโยนและทะนุถนอม

     จองกุกก็มีเรื่องที่อยากจะบอก

          "พี่ก็รักเธอมากๆเหมือนกัน"

     จองกุกอยากจะบอกว่าเขาก็รักแทฮยองมากๆไม่แพ้กัน

end

     จะบอกว่าแทฮยองวันนี้หล่อมากกกกก! นั่นเป็นที่มาของตอนนี้ค่ะ ฮื่ออออ

ออกมาเป็นพลอตนี้เพราะรูปที่เราดูเป็น inspiration เราสื่อแทออกมาลักษณะนี้ค่ะ

คือจะดูเป็นคนเห็นแก่ตัวนิดหน่อย อยากได้อะไรก็จะทำให้ได้ มีความหยาบคายในคำพูดนิดหน่อย อะไรประมาณนี้ค่ะ

ส่วนน้องจองกุกเราได้แรงบันดาลใจมาจากเนื้อเพลงที่ใช้ประกอบตอนนี้ค่ะ ลองไปฟังกันนะคะ

     สิ่งที่อยากจะสื่อในตอนนี้ก็คือเรื่องความรักค่ะ มันก็มีจริงๆนะคะคนที่รักมากๆ รักมานาน แต่ในทำนองเดียวกันมันควบคู่มากับความอยากครอบครอง เหมือนแทในตอนนี้ คือเสียจองกุกไปให้ใครไม่ได้เลย พอเสียใจมาก็เจ็บหนัก จนกระทั่งวันหนึ่งที่ได้เจอกันอีกครั้งก็อยากจะเอาคืน อยากครอบครอง อยากอยู่เหนือกว่า แต่ลึกๆแล้วก็ยังรักอยู่แหละค่ะ เราเลยตีความว่ามันเป็นความรักแบบที่อยากจะครอบครองอีกฝ่ายด้วย ส่วนน้องกุกมาสไตล์เอาความสุขตัวเองเป็นหลักค่ะ ที่เลือกทิ้งแทไปกับคนรักเก่าตอนนั้นในเรื่องเราอาจไม่ได้อธิบายอะไรมาก มันอาจดูไม่มีเหตุผล แต่เอาเป็นว่าคนรักเก่าอ่ะค่ะ แค่เป่าไฟถ่านไฟเก่ามันก็ประทุแล้ว5555 นั่นแหละค่ะ แต่พอเลิกรากันไปก็กลับมารู้สึกผิดกับแท และมันยังมีเยื่อใยบางๆขงความรักอยู่ แต่ก็รู้สึกผิดมากๆไงคะ ตอนเจอกันอีกครั้งจองกุกก็เลยจะเกร็งๆหน่อยเพราะทำตัวไม่ถูก แต่สุดท้ายจบด้วยความรักค่ะ ถ้าคุยกันให้เข้าใจกันดีๆทุกอย่างจะจบลงด้วยดีเสมอค่ะเมื่อต่างฝ่ายยังคงมีความรักให้กันอยู่ เราก็ไม่ได้อยากให้มันจบแบบแบดเอนดิ้งอยู่แล้ว

     ในส่วนของฉากคัทคือนิดๆหน่อยๆแหละเนอะ หวังว่าจะไม่โดนแบบนะคะ กลัวมาก5555

สกรีมแท็กได้ที่ #แทร็คลิสวีกุก เลยค่ะ ฝากไปเล่นกันเยอะๆน้า

ขอให้มีความสุขกับฟิคบาปๆอีกตอนในค่ำคืนนี้นะคะ

42 - bae