แพนตี้แมน ฮีโร่พันธ์หื่น

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 ปฐมบทแห่งความหื่น

"...."
".."
"."
 "จะจ้องกันอีกนานใหม หา~~~~? " เสียงกรีดร้องของหญิงสาวที่ดังขึ้นในห้องแต่งตัวทำให้อาจารย์ฝ่ายปกครองวิ่งมาทันที
เพราะกลัวเกิดเหตุร้าย ขึ้นแต่ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้เขาถึงกับหลุดหัวเราะออกมาเมื่อเห็นตัวการที่ก่อเรื่องเข้า

ภาพที่เห็นคือเด็กหนุ่มผมดำคนหนึ่งที่มีหน้าตาออกแนวหวานคล้ายเด็กทะเล้นกำลังโดนสาวน้อยผมสีนำตาลเจ้าของสัดส่วนน่าน้ำลายหกประจำชั้นมัธยมปลายปี2ห้องBกระทืบอย่างเมามัน ร่างของเขากลิ้งไปมาราวกลับลูกบอลด้วยฝีมือของเจ้าหล่อนที่เป็นคาราเต้สายดำ+เทควันโดสายดำเด็กหนุ่มร้องครวญครางอย่างน่าขนลุก(แต่สีหน้านี่ดูคล้ายกับว่ากำลังยินดีอยู่ยังไงก็ไม่รู้แฮะ)เพื่อนๆในชั้น(หญิงล้วนเพราะนี่คือห้องแต่งตัว)พากันไปยืนอยู่ห่างๆอย่างขยะ แขยง

"เอ่อ ...เบาๆมือบ้างก็ดีนะ " อาจารย์เอ่ยปรามด้วยความสมเพช(+)เวทนา ซึ่งเด็กสาวเองก็วางมือจากเรื่องนี้แบบไม่เต็มใจนัก
"โอ้ที่รัก วันนี้นุ่งแพนตี้สีดำลายลูกไม้ซะด้วย แค่ได้เห็นคืนนี้ก็นอนหลับได้แล้ว~~~"  ตัวการก่อเรื่องวุ่นวายยังไม่วายหันมาเอ่อป่วนสถานการณ์ต่ออย่างสนุกสนานแม้จะโดนยำอยู่ก็ตาม

"หนวกหูเฟ้ย เจ้าขยะไร้ค่า เจ้าสิ่งที่ไม่สมควรเกิดมาบนโลกนี้~~~" หญิงสาวที่เดินห่างออกไปทนไม่ไหวหันกลับมาพร้อมคว้าเก้าอี้ยาวที่ยึดหมุดเหล๊กติดกับพื้นเอาไว้มาด้วย(เล่นถอนออกมาแบบถึงรากถึงโคนเลยทีเดียว ทั้งน็อตทั้งตัวยึดบนพื้นถึงกับหักเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเลยทีเดียว!!!.) แล้วจัดการเขวี้ยงใส่แบบไม่มีออมแรงเลยแม้แต่น้อย
"จ๊าก~~~~"     
   ...........

"อูย~~เจ็บเป็นบ้าเลย..ขว้างมาได้นะเนี่ย...." เด็กหนุ่มที่กำลังนั่งทำแผลอยู่ที่ห้องพยาบาลเอ่ยโอดครวญออกมาต่างจากสภาพกวนโอ๊ยในตอนแรกลิบลับเลยยามที่อยู่ต่อหน้าอาจารย์ห้องพยาบาลสุดสะบึมแต่มีท่าทางราวกับนักเลงสาว(มารู้ตอนหลังว่าอดีตเคยเป็นหัวหน้าแก็งซิ่งที่ใหญ่ที่สุดในคันโต..เรดไลน์) เขาเอ่ยด้วยท่าทีที่ใครๆก็คงคิดไม่ถึงเพราะมันไม่มีจากท่าทีหื่นๆดังเช่นปกติเลยแม้แต่น้อย

"ก็เราน่ะสิ ทำตัวเองแท้ๆเลย~ เขาจะเลิกอยู่แล้วก็ดันไปยั่วเขาอีก ...สมควรโดยแล้วล่ะ" อาจารย์สาวเอ่ยอย่างไมได้จริงจังในคำพูดมากนัก เธอบรรจงเช็ดแผลถลอกตามเนื้อตัวและบนใบหน้าของเขาอย่างอ่อนโยนผิดกับคำพูดของเธอ

"ก็หน้าเขามันน่ายั่วนี่นา " เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างไม่เข็ดหลาบต่ออิทธิฤทธิ์ของสาวเจ้า อีกทั้งยังดูจะสนุกสนานซะด้วย

 " หัดอ่อนโยนกับผู้หญิงบ้างสิ ทำตัวแบบนี้เป็นใครเขาก็เอือมกันทั้งนั้นแหละ " อาจารย์ห้องพยาบาลเอ่ยอย่างจนใจที่ช่วยเหลืออะไรไม่ได้ เพราะเขาทำตัวของเขาเองนี่นา

"ถึงเกลียดก็ไม่เป็นไร หรอก'แม่' ยังไงซะผมก็อยู่ในความทรงจำของพวกเธออยู่ดี แถมเป็นความทรงจำที่ติดตราตรึงซะด้วยสิ " เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจอีกทั้งยังมีท่าทีภูมิอกภูมิใจซะด้วย

"ความทรงจำพิเรนท์ๆนั่นน่ะนะ?" หญิงสาวเอ่ยอย่างขบขันในความคิดบ้าๆของเด็กหนุ่ม ซึ่งพยักหน้าอย่างพออกพอใจ

"เหตุการณ์ต่างๆน่ะ ไม่ว่าจะเป็นในรูปแบบไหน สุดท้ายมันจะก่อให้เกิดสายสัมพันธ์ในที่สุด ไม่ว่าจะด้วยวิธีการไหนขอแค่ได้ถูกจดจำไว้จากใครสักคนก็พอ " เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างเคร่งขรึมและสง่างามจนถ้าคนอื่นที่รู้จักเขาในรูปลักษณ์จอมหื่นมาเห็นเข้าคงคิดว่าตนเองตาฝาด หรือกำลังฝันไปอย่างแน่นอน

"หึๆ" อาจารย์สาวหัวเราะเบาๆกับแนวคิดแหวกแนวไม่ซ้ำใครของเด็กหนุ่มที่ชอบเรียกเธอว่าแม่ (ทั้งๆที่ไม่มีสายเลือดเดียวกันซะหน่อย แต่ก็น่าแปลกที่เธอก็ปล่อยให้เขาเรียกไปโดยไม่ว่าอะไร) เขาเป็นคนขี้เหงาจึงได้แต่ทำตัวให้เป็นจุดสนใจของคนอื่นๆ แม้ว่าจะด้วยรูปลักษณ์แบบใดก็ตามหากทำให้เขาสมหวังได้ เขาทำได้หมด



"มีช่องโหว่แล้ว !"เด็กหนุ่มร้องเสียงดังก็จะฉกบราเซียร์ออกจากเสื้อของอาจารย์ได้อย่างไม่น่าเชื่อ 

"นี่แก เล่นกระทั้งชั้นเชียวเรอะ !" อาจารย์สาวขบกรามแน่นก่อนจะคว้าดาบไม้ที่พกประจำมาฟาดแบบเต็มเหนี่ยว

"เจ้าหื่นเรียกพ่อเอ๊ย"

...........................................................................................