ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 มังกรเผยตัว
ณ พื้นที่ราบแห่งหนึ่งในโคกุเรียว(เกาหลี)เด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ในป่าไผ่สีแดง ที่กำลังอยู่ในบรรยากาศเงียบสงบ
ราวกับกับอยู่บนยอดเขาเอเวอเรด(เกี่ยวไรวะ?)
"ซู่ม~~~" แสงสีดำสายหนึ่งพุ่งผ่านศรีษะของเขาไปด้วยความรวดเร็ว เด็กหนุ่มหันขวับพร้อมตวาดเสียงดังว่า
" อยู่ล่ะ! ปฐพีกำราบมาร " อักขระรูปสัญลักษณ์สวัสดิกะพลันปรากฏขึ้นบนพื้นดินพร้อมแผ่พุ่งพลังสีเหลือง
ทองสายหนึ่งขึ้นท้องฟ้า คลอบคลุมทางหลบหนีทุกสายของแสงนั้นจนหมดสิ้น แสงสีดำสายนั้นชะลอตัวก่อน
ที่จะได้ปะทะเข้ากับพลังสายนั้นเข้า
" กี๊~~~ " เมื่อแสงสีดำหยุดลงมันก็เผยให้เห็นถึงสิ่งที่อยู่ภายใน ร่างของสัตว์ประหลาดสีดำรูปร่างคล้ายกับ
ลิงผสมค้างคาวตัวเท่าสุนัขกำลังขู่ขวัญมาที่ชายหนุ่มอย่างตื่นกลัว
"เอ้าๆ ขู่เข้าไปๆ เห็นหน้าข้าเหมือนอริเจ้ารึไงฮะ หน้าข้าออกจะหล่อเหลาเหมือนเทพบุตรแท้ๆ แต่เจ้าดันมา
ทำกับข้าเหมือนว่าข้าเป็นอสุรกายที่น่าหวาดกลัวที่สุดในโลก(คิดเองเออเอง)แบบนี้มันเสียเครดิตข้านะเฟ้ย "
เด็กหนุ่มส่ายหน้าอย่างรำคาญใจพร้อมทำท่าราวกับว่ามันฟังรู้เรื่อง เขายื่นมือออกมาข้างหน้าในระดับอกแล้ว
กำมือทันที
" บรึ้ม!!! " ร่างของสัตว์ประหลาดสีดำพลันโดนอาณาเขตพลังที่ล้อมรอบอยู่ บีบเข้าจนร่างโดนบดขยี้แหลกเละ
อยู่กลางอากาศพร้อมระเบิดเสียงดังสนั่นแต่ก็ไม่น่าจะมีใครได้ยิน เหตุเพราะเด็กหนุ่มกางอาณาเขตเก็บเสียง
เอาไว้แล้ว
"ฟุ่บ" ร่างสูงโปร่งในชุดรัดรูปสีน้ำเงินพร้อมปิดหน้าปิดตาราวกับนินจาพลันโผล่ขึ้นมาจากเงาของเด็กหนุ่มพร้อม
ทรุดตัวลงชันเข่าข้างนึงรายงานช้าๆว่า
"รายงานขอรับ" เขาเอ่ยด้วยท่าทีเคารพ
" ว่ามา" เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบพลางเช็ดมืออย่างเจ้าสำอาง
" ท่านพญายมยอมให้ท่านไปพักร้อนได้แล้วขอรับ " เมื่อรายงานจบ ชายหนุ่มชุดน้ำเงินก็จางหายไปราวกับวิญญาณ
" หึๆๆๆๆ ในทีสุดตาแก่บ้านั่นก็ยอมปล่อยตูไปพักร้อนแล้วโว้ย!!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ " เด็กหนุ่มหัวเราะออกมาอย่าง
ยินดี
เขาตะเบ็งเสียงหัวเราะด้วยความสะใจมือไม้ก็วาดไปมาราวกับกำลังเต้นระบำอยู่ เขาสาดพุ่งร่างขึ้นท้องฟ้าพร้อม
ตะโกนเสียงดังว่า
"นภาประจักษ์แจ้ง " บนท้องฟ้าพลันปรากฏอักขระรูปสวัสดิกะขึ้นพร้อมๆกับที่มีพลังประหลาดสีน้ำเงินสายหนึ่ง
ปะทุออกมาจากอักขระแล้วห่อหุ้มร่างของเขาจนมิด
" ซู่ม~~~~ " เด็กหนุ่มผู้นี้สวมชุดรัดรูปแขนกุดสีดำขลิบทอง เขาโลดแล่นร่างไปบนท้องฟ้าด้วยระดับความไวสุด
ที่สายตาของมนุษย์จะมองตามได้ทัน เพียงชั่วพริบตาร่างของเขาก็หายลับไปบนนภาที่กว้างสุดลูกหูลูกตาเสียแล้ว
...............................................................................................................................................................................................................
ราวกับกับอยู่บนยอดเขาเอเวอเรด(เกี่ยวไรวะ?)
"ซู่ม~~~" แสงสีดำสายหนึ่งพุ่งผ่านศรีษะของเขาไปด้วยความรวดเร็ว เด็กหนุ่มหันขวับพร้อมตวาดเสียงดังว่า
" อยู่ล่ะ! ปฐพีกำราบมาร " อักขระรูปสัญลักษณ์สวัสดิกะพลันปรากฏขึ้นบนพื้นดินพร้อมแผ่พุ่งพลังสีเหลือง
ทองสายหนึ่งขึ้นท้องฟ้า คลอบคลุมทางหลบหนีทุกสายของแสงนั้นจนหมดสิ้น แสงสีดำสายนั้นชะลอตัวก่อน
ที่จะได้ปะทะเข้ากับพลังสายนั้นเข้า
" กี๊~~~ " เมื่อแสงสีดำหยุดลงมันก็เผยให้เห็นถึงสิ่งที่อยู่ภายใน ร่างของสัตว์ประหลาดสีดำรูปร่างคล้ายกับ
ลิงผสมค้างคาวตัวเท่าสุนัขกำลังขู่ขวัญมาที่ชายหนุ่มอย่างตื่นกลัว
"เอ้าๆ ขู่เข้าไปๆ เห็นหน้าข้าเหมือนอริเจ้ารึไงฮะ หน้าข้าออกจะหล่อเหลาเหมือนเทพบุตรแท้ๆ แต่เจ้าดันมา
ทำกับข้าเหมือนว่าข้าเป็นอสุรกายที่น่าหวาดกลัวที่สุดในโลก(คิดเองเออเอง)แบบนี้มันเสียเครดิตข้านะเฟ้ย "
เด็กหนุ่มส่ายหน้าอย่างรำคาญใจพร้อมทำท่าราวกับว่ามันฟังรู้เรื่อง เขายื่นมือออกมาข้างหน้าในระดับอกแล้ว
กำมือทันที
" บรึ้ม!!! " ร่างของสัตว์ประหลาดสีดำพลันโดนอาณาเขตพลังที่ล้อมรอบอยู่ บีบเข้าจนร่างโดนบดขยี้แหลกเละ
อยู่กลางอากาศพร้อมระเบิดเสียงดังสนั่นแต่ก็ไม่น่าจะมีใครได้ยิน เหตุเพราะเด็กหนุ่มกางอาณาเขตเก็บเสียง
เอาไว้แล้ว
"ฟุ่บ" ร่างสูงโปร่งในชุดรัดรูปสีน้ำเงินพร้อมปิดหน้าปิดตาราวกับนินจาพลันโผล่ขึ้นมาจากเงาของเด็กหนุ่มพร้อม
ทรุดตัวลงชันเข่าข้างนึงรายงานช้าๆว่า
"รายงานขอรับ" เขาเอ่ยด้วยท่าทีเคารพ
" ว่ามา" เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบพลางเช็ดมืออย่างเจ้าสำอาง
" ท่านพญายมยอมให้ท่านไปพักร้อนได้แล้วขอรับ " เมื่อรายงานจบ ชายหนุ่มชุดน้ำเงินก็จางหายไปราวกับวิญญาณ
" หึๆๆๆๆ ในทีสุดตาแก่บ้านั่นก็ยอมปล่อยตูไปพักร้อนแล้วโว้ย!!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ " เด็กหนุ่มหัวเราะออกมาอย่าง
ยินดี
เขาตะเบ็งเสียงหัวเราะด้วยความสะใจมือไม้ก็วาดไปมาราวกับกำลังเต้นระบำอยู่ เขาสาดพุ่งร่างขึ้นท้องฟ้าพร้อม
ตะโกนเสียงดังว่า
"นภาประจักษ์แจ้ง " บนท้องฟ้าพลันปรากฏอักขระรูปสวัสดิกะขึ้นพร้อมๆกับที่มีพลังประหลาดสีน้ำเงินสายหนึ่ง
ปะทุออกมาจากอักขระแล้วห่อหุ้มร่างของเขาจนมิด
" ซู่ม~~~~ " เด็กหนุ่มผู้นี้สวมชุดรัดรูปแขนกุดสีดำขลิบทอง เขาโลดแล่นร่างไปบนท้องฟ้าด้วยระดับความไวสุด
ที่สายตาของมนุษย์จะมองตามได้ทัน เพียงชั่วพริบตาร่างของเขาก็หายลับไปบนนภาที่กว้างสุดลูกหูลูกตาเสียแล้ว
...............................................................................................................................................................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น