สงครามเวหา ล่าทะลุโลกออนไล

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่1 : เรื่องราวเริ่มปรากฎ

      "จิ๊บๆๆๆๆ" ในยามเช้าที่แสนสดใสของวันอาทิตย์ เสียงนกร้องยามเช้าฟังดูแล้วช่างน่าเคลิบเคลิ้มยิ่ง
 
หากแต่เสียงโทรศัพที์ที่ดังขึ้นขัดจังหวะนั้นปลุกให้ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นมาด้วยอารมณ์ขุ่นมัว

"สุดหล่อ รับโทรศัพท์หน่อยๆๆๆๆๆๆๆ" เสียงริงโทนเรียกเข้าที่สุดแสนจะแสดงความเป็นตัวของตัวเองนั้น

หาได้ทำให้อารมณ์ของเด็กหนุ่มหายขุ่นมัวไม่ เหตุเพราะเข้าพึ่งทำงานวิจัยเรื่อง ของออลหรือ.นวสสารเสร็จ
  งานวิจัยนี้ถือเป็นงานวิจัยที่ยังหาข้อสรุปไม่ได้ แน่นอนว่าคนที่ได้นอนแค่ 2ชั่วโมงหลังจากอดนอนมากว่า3วัน
คงไม่มีใครดีใจแน่ที่ถูกปลุก ขึ้นมาแบบนี้

“ใครแม่-โทรมาตอนนี้ว่ะ? ไม่รู้รึไงว่านี้มันกี่โมงกี่ยามกันห่ะ? นี่มันวันอาทิตย์นะโว้ยจะโทรมาหาเตี่ยเอ็งเรอะ” ชายหนุ่มกรอกเสียงลงโทรศัพท์อย่างหยาบโลนที่สุดเท่าที่จะนึกออกเพื่อจะได้ทำให้อีกฝ่ายวางสายให้เร็วที่สุด

“เออ กูเองโว้ย! ไอ้ธัน มึงรีบตื่นมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ตอนนี้พวกกูกำลังงานเข้าโว้ย มาช่วยหน่อย..ปังๆๆๆๆๆๆๆ!” เสียงของชายหนุ่มที่ตวาดกลับมา พร้อมกับเสียงปืนที่ดังถี่ๆ ปลุกให้ชายหนุ่มที่นอนสะลึมสะลืออยู่บนเตียงผุดลุกขึ้นมาทันที
ตาทั้ง2ข้างของเขากระพริบถี่ๆอย่างตื่นเต็มตา มือทั้ง2ข้างก็คว้าเอาชุดใกล้ๆมาสวมอย่างรวดเร็วชนิดว่าถ้ามีแข่ง
เปลี่ยนชุดล่ะก็ ชายหนุ่มคงกินตำแหน่งแชมป์ได้อย่างแน่นอน สายตาเหลือบมองนาฬิกา ก็เห็นว่าเป็นเวลา 7 โมงเท่านั้น
เขาคิดในใจว่าถ้าเรื่องไม่ใหญ่จริงๆล่ะก็ เขาจะตื้บเพื่อนของเขาให้เละเลยคอยดูสิ ฮึ่ม!

 “บรืน~~ ” ชายหนุ่มสาวเท้าออกจากบ้านพร้อมเรียก วิจช์เตอร์(มอเตอร์ไซพลังงานแม่เหล็ก )... ออกมาจากโรงรถ

ข้างตัวบ้าน เขาก้าวเท้าขึ้นขี่มันอย่างคล่องแคล่ว เสียงเครื่องยนต์ครางกระฮึ่มก่อนจะแล่นออกไปด้วยความเร็วกว่า350 km/h   ตัววิจช์เตอร์ถือเป็นวัตถุโบราณชนิดหนึ่งในยุคนี้ เพราะเดี๋ยวนี้เขาใช้ ระบบขับเคลื่อนพลังงานนวสสารกันหมดแล้ว

 แต่ชายหนุ่มก็ยังพิศมัยในระบบเครื่องยนต์พลังงานแม่เหล็กมากกว่า แถมเขายังคิดว่ามันคลาศสิกดีอีกด้วย

“ ที่ไหน? “ ชายหนุ่มกรอกเสียงใส่ โทรศัพท์อย่างไม่สบอารมณ์นัก

“ ที่ห้าง บาราดานีย่า ในเมือง วาเรเที่ยม ทวีป แทงท์เซีย ” เสียงที่ตอบกลับมาฟังดูกระท่อนกระแท่นคล้ายกับว่าเจ้าของเสียงนั้นอ่อนล้ากับการหลบหนีเต็มทีแล้ว แต่คำพูดของเขากลับทำเอาชายหนุ่มขมวดคิ้วอย่างฉงนสุดๆ

“ที่ไหนนะ? ” เขาถามอีกครั้งอย่างไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้ยิน เพราะไอ้ที่พูดออกมานั้น เขาไม่เห็นจะรู้จักเลยสักที่ แล้วแบบนี้เขาจะไปช่วยถูกได้อย่างไรกัน? – หรือว่ามันเบลอจนบอกที่อยู่ไม่ถูก กันนะ? – เขาคิดอย่างหวั่นๆใจ

“ที่ห้าง บาราดานีย่า ในเมือง วาเรเที่ยม ทวีป แทงท์เซีย ” พอได้ยินอีกครั้งชายหนุ่มถึงกับขมวดคิ้วพร้อมเอ่ยถามออกมาอย่างไร้อารมณ์ว่า..” ..อย่าบอกนะว่า............แกอยู่ใน...เกม! ” สิ้นคำถามเขาก็ได้ยินเสียงตอบกลับมาว่า”ก็เออสิฟะ นี่! อย่าบอกนะว่าเอ็งคิดว่าข้ากำลังโดนรุมอยู่ที่ไหนซักแห่งในโลกความจริงน่ะ? ” ชายหนุ่มหยุดรถดัง “เอี้ยด~~~~~~~ ” ดังสนั่น(เสียงเสียดสีกับอากาศขอรับ...) ก่อนจะประกาศเสียงดังว่า”กูไม่ช่วยแล้ว” แล้วจัดการบึ่งรถกลับบ้านทันที

“เฮ้ย! ไอ้ธัน อย่าพึ่งสิว่ะ มาช่วยกุ ก่อนดี้~~น้าๆๆๆๆเพื่อนเลิฟนะ” เจ้าเพื่อนตัวดีรีบเอ่ยออดอ้อนอย่างน่าถีบทันที ซึ่งเขาก็ได้แต่ส่ายหน้าอย้างอ่อนใจ พร้อมเอ่ยตัดความหวังว่า”เสียใจ กูไม่เคยเล่นเกม ไม่ว่าจะออนไลหรือไม่ก็ตาม คงจะเทพได้ไม่ทันช่วยมึงหรอกนะ อีกอย่างกว่ากูจะเข้าไปช่วยได้มึงก็คงโดนเล่นไปแล้วล่ะ กรรมของใครคนนั้นก็รับไปเองก็แล้วกัน แค่ตายในเกมมันคงไม่เป็นห่าเหวอะไรมากนักหรอกมั้ง ” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างไร้เยื่อใย เพราะอารมณ์เสียที่โดนปลุกมาด้วยเรื่องไร้สาระ

“มึงไม่รู้อะไร ไอ้ธัน ไอ้พวกที่กูดันไปมีเรื่องด้วยมันเป็นขาใหญ่ตัวเอ้ ในสมาพันธ์ที่ใหญ่ที่สุดของเกมนี้น่ะสิวะ ขืนโดนมันฆ่าทีนึง มันก็จะฆ่ากูไปจนกว่ากูจะเลิกเล่น นี่สิปัญหาล่ะเพราะกูเก็บไอเทมดีๆไว้เพียบเลยดิฟะ ถ้าเอาไปขายก็หลายร้อยล้านในเกมอยู่นะ ” ชายหนุ่มนามว่า ธัน ได้ฟังแล้วก๊ได้แต่สายหัวอย่างอ่อนใจในความ ‘ งก ‘ ของเพื่อนของตน

“กะอีแค่เงินในเกม” เขาเอ่ยยังไม่ทันจบดีเพื่อนของเขาก็เอ่ยสวนขึ้นมาทันทีว่า “มึงจะโง่ไปถึงไหนวะ ไอ้เกมที่กูเล่นนี่ เงินในเกมมันเอาไปแลกเงินจริงได้เว้ย ไม่งั้นนักเล่นเกมอาชีพอย่างกูจะมาหมกตัวเล่นเกมเถื่อนๆอย่างนี้ทำไมวะ” ชายหนุ่มถึงกับขมวดคิ้วแล้วถามว่า”อัตราส่วนแลกเปลี่ยนเงินมันเท่าไหร่กัน?” ก่อนที่เขาจะต้องตาเหลือกเพราะคำตอบของเพื่อนของเขา

“อัตรา10 : 10……..หรือก็คือ ....เงินในเกมแลกได้เท่ากับเค่าเงินจริงๆไงล่ะ” สิ้นคำตอบชายหนุ่มก็หันรถมุ่งหน้าไปยังทิศที่มีห้างที่ใกล้ที่สุดทันที

“รอหน่อยก็แล้วกัน......กูกำลังไปแล้ว....ขอเวลา1ปี หนีให้รอดล่ะเพื่อน ”.................................

To be continous chapter 2