รักหมดใจ ยัยทอมบอย

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ : ซัมเมอร์ที่รัก

สิ่งหนึ่งที่ผมคาดหวังในฤดูร้อน คือสมเย็นๆ ที่พัดมาลูบไล้ผิวหนังอันร้อนระอุ ระคนกับ

ความเปียกชื้นเหนอะหนะไปด้วยเหงื่อไคลที่ไหลย้อยเพราะอากาศที่ร้อนอบ ทำไมน่ะหรือ?

เหตุผลก็คือผมไม่ได้นั่งพิมพ์ข้อความที่คุณอ่านอยู่ในขณะนี้ในห้องที่มีเครื่องปรับอากาศ  หรือ

แอร์ที่ปรับความร้อนให้ละลายกลายเป็นความเย็นเฉียบชุ่มฉ่ำ  ใช่ ผมนั่งพิมพ์ข้อความนี้อยู่ใน

ห้องที่อบอ้าวด้วยความร้อนผสมกับกลิ่นเหงื่อจากไอตัวที่ระเหยขึ้นผสมกับอากาศ – มันทำให้

ผมรู้สึกแย่  แน่ละคุณจะไม่รู้สึกอย่างนั้นแน่ถ้าเหงื่อคุณไม่ได้ไหลย้อยจากหน้าผากผ่านมายัง

ดั้งจมูก เรื่อยลงมาจนกระทั่งมันหยดติ๋งลงบนคีย์บอร์ดที่คุณตั้งใจจะพิมพ์อะไรเรื่อยเปื่อย

เหมือนกับผม

แวบแรกในสมองผมนึกถึงห้างสรรพสินค้า แอร์เย็นเฉียบ สาวๆ เดินกันขวักไขว่ แต่ผมก็ได้

แค่คิดเท่านั้นแหละครับ  ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปไหนกับใครเขาหรอก เพราะช่วงปิดเทอมหน้าร้อน

อันเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขของใครต่อใครนั่นน่ะ …

มันเป็นช่วงเวลาที่แย่ที่สุดของผม

คุณเคยหรือเปล่าครับ??…

ถามกันตรงๆ อย่างนี้แหละ ใครบ้างที่เคยการลงเรียนซัมเมอร์หฤโหด ในช่วงปิดภาคเรียน

ปลาย ฤดูร้อน 3 เดือนเต็ม !  กับเพื่อนร่วมชั้นที่หน้าตาซีเรียสกันเกือบทุกคน แต่ละคอร์ส แต่

ละชั่วโมงที่ผ่านไป ผมรู้สึกราวกับตกอยู่กลางวงล้อมของกลุ่มลัทธิพ่อมดหรือหมอผี โดยมี

เสียงแหบพร่าของอาจารย์แก่ๆ ใบหน้าซูบตอบตาโหลลึก  กำลังพร่ำบ่นถึงสมการเชิงเส้น

หรืออะไรเทือกๆนั้น แต่ผมฟังว่ามันเป็นเสมือนเสียงสวดมนตร์บูชาซาตานจ้าวลัทธิ พร้อมๆ

กับเหล่าสาวกที่ก้มหน้าก้มตาจด “มนตร์” บทที่กำลังถูกสวดพร่ำลงในสมุดโน้ต

เหลียวมองไปนอกหน้าต่าง….เปล่า ไม่มีผู้คนแม้แต่คนเดียว ในอาณาบริเวณอันกว้างขวาง

ของมหาวิทยาลัย  ทั้งๆที่ช่วงเปิดภาคเรียนจะมองเห็นผู้คนเดินขวักไขว่ นักศึกษาชายในชุด

กางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบมักจะมาดักแซวสาวๆ ที่เดินผ่านไปผ่านมา  ทว่าบัดนี้ บทบาทชีวิต

เหล่านั้นกลับจางหายไปพร้อมกับการมาเยือนของหน้าร้อน

มันสร้างความหดหู่ให้กับผม…

เฮ้อ ! ทำไมผมถึงมานั่งอยู่ตรงนี้นะ ผมเฝ้าถามตัวเองหนแล้วหนเล่า คิดวกไปวนมาอยู่ในหัว

ไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ ทั้งๆที่ช่วงเวลานี้ผมควรจะนั่นตากอากาศอยู่ที่ไหนสักแห่ง ริมหาดทรายที่

ถูกซัดด้วยคลื่นจากท้องทะเลสีคราม

อากาศในคลาสร้อนมาก หลายคนกระสับกระส่ายไปมา เพื่อระบายความอ้าวที่แทรกตัวอยู่

รอบๆ ให้หายไป พัดลมแบบตั้งพื้นตัวใหญ่ที่มุมห้องส่งเสียงครางดังหึ่งๆ ยามเมื่อมันส่ายหัว

ระบายลมที่ทำจากไฟฟ้า ให้กระจายไปรอบๆ ห้อง เพื่อช่วยระบายายความร้อนอบให้หายไป

ทว่าผลลัพธ์มันเป็นตรงกันข้าม เพื่อนบางคนเริ่มอึดอัด เหลียวมองหน้าแล้วซุบซิบกันงึมงำๆ

ผม เหลือบมองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่แขวนเอาไว้หน้าห้อง เหนือไวท์บอร์ดกระดานใหญ่เก่า

คร่ำ ที่ท่านอาจารย์ กำลังก้มหน้าก้มตาเขียนสมการเชิงเส้น อยู่อุตลุด โดยไม่สนใจว่าขณะนี้

บรรยากาศในห้องนั้นเป็นอย่างไรบ้าง

เบื่อ…

เซ็ง…

ผมบอกกับตัวเองในใจ  พลางละสายตาจากกระดานไวท์บอร์ดสีขาวโพลน ตัดกับเส้นสมการ

สีน้ำเงินจากปากกาเมจิก สำหรับเขียนกระดานไวท์บอร์ด ที่ อ. กำลังลากเส้นยึกยือ เลี้ยวลดขด

กลมไปมาดูเหมือนชิ้นงานอันเป็นศิลปะของศิลปินฝีมือแย่ นั้น  จ้องมองไปยังหน้าจอของ

คอมพิวเตอร์ที่อยู่เบื้องหน้าอย่างเนือยๆ  

มันดูโล่งว่างเปล่า…แลดูน่าเบื่อไม่ต่างอะไรกับกระดานสีขาวนั้น ..

ทันใดนั้นเอง..

ผมหัวเราะกับตัวเองเบาๆ เมื่อนึกอะไรสนุกๆขึ้นมาได้  พลางเริ่มขยับนิ้วมือลูบไล้ไปตาม

คีย์บอร์ด หูเริ่มพร่าเลือนจากสำเนียงใด ลืมทุกสิ่งทุกอย่างลงชั่วขณะ …ดวงตาจดจ้องอยู่กับจอ

สี่เหลี่ยมว่างเปล่าที่กำลังจะถูกเติมเต็มด้วยอักษร ชั่วขณะนั้นผมเรียนรู้ที่จะอยู่กับความทรงจำ

ของตัวเอง และเริ่มที่จะบันทึกมันลงในคอมพิวเตอร์ตรงหน้า เพราะมันไม่บ่อยนักหรอกที่คน

หัวทึบอย่างผมจะปิ๊งไอเดียอะไรขึ้นมาได้

เอาล่ะครับ ขอเชิญพบกับกล่องความทรงจำเฉพาะกิจของผม…