คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 0002 ห้องลี้ลับ
Gantz..
บทที่ 0002 ห้องลี้ลับ
แฮก แฮก.. ผมกับคาโต้ ยืนหอบหายใจเหนื่อย..หลายคนในห้องหันมาจ้องมองที่เราสองคน หลังจากนั้นความรู้สึกเหมือนกำลังมีขบวนรถไฟวิ่งเข้ามาหาเราจากทางข้างหลังก็เกิดขึ้นมาอย่างฉับพลัน!! เราทั้งคู่หันไปมองอย่างตกใจ!! แต่กลับพบแค่เพียงบานประตูห้องสองบานที่เปิดอยู่!!..นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย!?!
“พวกเธอก็เกือบตายมาเหมือนกันสินะ?” ชายสวมแว่นตายืนทำหน้าสงใสอยู่ด้านหน้าลูกบอลสีดำพูดกับพวกเราสองคน เราสองคนทรุดตัวลงชันเข่าอย่างไร้เรี่ยวแรง
“แฮก แฮก..ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เราก็รอดมาได้ เห็นไหมล่ะ?” คาโต้บอกผม
“ยังจะมีหน้ามาพูดอีกรึ?” ผมบอก ก็เพราะนายไม่ใช่รึ? ที่ทำให้ฉันเกือบตาย
“ไม่ได้รอดตาย หรอกนะ!?!” ชายแก่หน้าซีดๆเหมือนคนป่วยอยู่ในชุดเสื้อแขนยาวสีขาวและกางเกงผ้ายืดสีขาวนั่งอยู่ที่พื้นติดกำแพงข้างๆ คาโต้ บอกพวกเราสองคน “ที่นี่คือสวรรค์..พวกเราหน่ะตายกันหมดแล้ว”
“เช่อะ!!..อยากตายนักนายก็ตายไปคนเดียวสิ” เด็กผู้ชายวัยรุ่นผมยาวสีทองและมัดเอาไว้ข้างหลังเหมือนหางม้า อยู่ในชุดเสื้อฮูดมีหมวกสีเขียวกับกางเกงยีนสีเข้ม หน้าตาเหมือนผู้หญิงเลย นั่งอยู่ข้างๆ ชายแก่ก้มหน้าพูดออกมาอย่างหงุดหงิด
“..เมื่อกี้ฉันกำลังต่อสู้กับมะเร็งอยู่ที่โรงพยาบาล แต่พอมาตอนนี้อาการเจ็บปวดก็หายเป็นปลิดทิ้ง..แล้วอย่างนี้จะอธิบายว่ายังไงกันล่ะ?” ชายแก่อธิบาย พวกเรานิ่งอึ้ง..
“ฮะ ฮะ นั่นก็เป็นสมมติฐานอย่างหนึ่ง” ชายส่วมแว่น ยืนล้วงกระเป๋าบอกเราสองคนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
ตายไปแล้วงั้นเหรอ!?! ผมเอามือกุมหน้าอกของตัวเอง..หัวใจของผมยังเต้นอยู่..ลมหายใจก็ยังมีอยู่เลย.. “เฮ้!?! ดูโน่นสิ โน่นมันโตเกียวทาวเวอร์ไม่ใช่เหรอ?” คาโต้เอามือชี้ออกไปนอกกระจกห้อง โตเกียวทาวเวอร์ งั้นเหรอ? ใช่แล้ว..ที่นี่ก็แค่ห้องในอพาร์ทเมนท์ห้องหนึ่งเท่านั้น..สวรรค์อะไรจะมาอยู่ในที่แบบนี้กัน
ผมลองนับจำนวนคนที่อยู่ในห้องนี้ดู..ทั้งหมดมีอยู่ 5 คน มีชายสวมแว่นที่เอ่ยทักเราเป็นคนแรก ชายแก่ที่บอกว่าตัวเองเป็นมะเร็ง ชายหนุ่มสวมเสื้อฮูดที่หน้าเหมือนผู้หญิง เด็กผู้ชายสวมแจ็กเก็ทสีน้ำตาลที่นั่งเงียบอยู่คนเดียว ส่วนชายหนุ่มที่เหลืออีกคน ตัวใหญ่มีกล้าม หน้าตาเอาเรื่องเหมือนพวกแก้งค์ยากูซ่านั่งอยู่ข้างหลังลูกบอลสีดำ รวมผมกับคาโต้ด้วยก็เป็น 7 คนพอดี
คาโต้ลุกยืนขึ้นไปที่บานกระจกประตูระเบียงแล้วพยายามจะเปิดมันออก..แต่ดูเหมือนว่ามันถูกล็อกเอาไว้อยู่ ผมลุกตามขึ้นไปขอลองเปิดดูบ้าง..แต่มันเปิดไม่ได้ ไม่ใช่สิ!..ไม่ใช่ว่ามันเปิดไม่ได้ เราสัมผัสมันไม่ได้ต่างหาก!?! เราไม่สามารถจับที่เปิดประตูได้เลย พวกนั้นกำลังหัวเราะเราสองคน
“ไม่ใช่ว่าเปิดไม่ได้ แต่มันสัมผัสไม่ได้มากกว่า..ทุกส่วนในห้องนี้เหมือนกันหมด ถ้าออกไปได้คงไม่มีใครอยากมานั่งจมปักอยู่ตรงนี้หรอก” ชายสวมแว่นบอกเราสองคน ดูเหมือนพวกเขาคงลองพยายามเปิดดูแล้วแต่ไม่สำเร็จ “ดูมือถือสิ ไม่มีไฟเข้าเลยสักนิด” เขาเอามือถือที่หน้าจอว่างเปล่าออกมาให้เราดู “บ้าน่า!!” คาโต้บอกแล้ววิ่งออกประตูบานหนึ่งที่เปิดอยู่สองบานออกไป ด้านนอกเป็นทางเดินแคบๆ เหมือนจะไปลองเปิดประตูหน้าห้องดู “ที่ประตูทางเข้าก็เหมือนกันแหล่ะ” ชายสวมแว่นร้องบอกคาโต้ แล้วก็ได้ยินเสียงคาโต้พึมพำว่า นี่มันอะไรกันเนี่ย..
“เสียงล่ะ ถ้าเราลองตะโกนออกไปดังๆ ให้ห้องข้างๆ ได้ยิน จะเป็นยังไงบ้าง?” ผมบอก
“ถึงจะส่งเสียงดังแค่ไหน..ดูเหมือนจะไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรกลับมาเลย” ชายส่วมแว่นบอก..
หลังจากนั้นทุกคนในห้องนี้ก็ไม่มีอะไรจะทำ..นอกจากการนั่งก้มหน้าและคิดอะไรกันเงียบๆอย่างเดียวเท่านั้น ตอนนี้กี่โมงแล้วนะ? หนังการ์ตูนเรื่องวันพีชจบแล้วมั้งเนี่ย? ว่าแต่สภาพแบบนี้มันยังไงกัน อ่ะ? หมา มีหมาอยู่ในห้องนี้ด้วย..เจ้าหมามีขนที่ตัวกับใบหูเป็นสีดำ..แต่ขากับหน้าของมันเป็นสีขาว กำลังเดินไปเดินมาอยู่ในห้อง ดูเหมือนว่าจะมีแกอยู่ตัวเดียวสินะ..ที่ไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไร
“ทุกคนฟังทางนี้!!” ชายส่วมแว่นพูดขึ้น “เดี๋ยวพวกเรามาแนะนำตัวกันดีไหม? เริ่มจากชื่อ..อาชีพ และ ตายยังไง?”
.........
“ฉันจะเริ่มคนแรกนะ..” ชายส่วมแว่นบอก “ฉัน..ยามาดะ มาซาชิ เป็นอาจารย์สอนนักเรียนชั้นปี 1 โรงเรียนเนริมะ ขี่สกู้ตเตอร์แล้วประสบอุบัติเหตุ..ต่อไปตาเธอพูดนะ..” เขาหันมาบอกที่ผม หา? ทำไมต้องเป็นผมเนี่ย? ผมมีท่าทีลังเลแต่แล้วก็พูดขึ้น..
“คุโรโนะเค อยู่มัธยมปลายปี 1 ที่เกือบตาย..” ผมบอกเพราะไม่คิดว่าตัวเองได้ตายไปแล้ว “นั่นเพราะไปยุ่งเกี่ยวกับเจ้าหมอนี่แหล่ะ!!” ผมหันไปมองหน้าคาโต้ เขามีท่าทีตกใจ “งั้นเหรอ..” คาโต้บอก “นั่นสินะ..ขอโทดนะ เคจัง.. ไอ้ฉันก็หลงคิดว่านายยินดีช่วยฉันด้วยความเต็มใจซะอีก” คาโต้ก้มหน้าลง จะมีใครบ้าทำแบบนั้นกันล่ะ?
“เอ่อ..แนะนำตัวก่อนเถอะนะ” ชายสวมแว่นบอกคาโต้
“เอ่อ..ฉันชื่อ คาโต้ มาซารุ..กระแทกเข้ากับรถไฟ”
ต่อไปก็ถึงคิวชายแก่ที่บอกว่าตัวเองเป็นโรคมะเร็งแนะนำตัว..อ๊ะ! จะว่าไปแล้ว หมอนี่ ผมก็คุ้นๆหน้าเหมือนว่าเคยเห็นจากโปสเตอร์เกี่ยวกับพวกการเมืองอะไรนี่แหล่ะ
“ฉันชื่อ สุซุกิ โกโร่ ทุกคนจะรู้จักกันไหมนะ?” ไม่มีใครพูดอะไร
“คนต่อไป..” ชายส่วมแว่นบอกไปที่ เด็กผู้ชายส่วมฮูด
“อ๋อ..ฉันขอบายละกัน” เด็กผู้ชายสวมฮูดบอกพร้อมกับเสยผมข้างหน้าที่ตกลงมา “ข้ามไปคนต่อไปเลย มีใครสูบบุหรี่บ้างไหม..ขอฉันสักตัวสิ?” เฮ้ นายเองก็ต้องแนะนำตัวนะ ไม่งั้นคนที่ยอมทำตามแต่โดยดีอย่างฉันก็เสียฟอร์มหมดสิ..หน้าตาเงี้ยอย่างกับผู้หญิงเลย..
ความคิดเห็น