เพื่อนกัน วันฟ้าใส

ลำดับตอนที่ #2 : รูมเมท

ผมเดินจูง เอ้ย เดินนำนายคนนั้นมาจนถึงห้องพักที่ชั้น 6 เล่นเอาเหนื่อยแฮะ



ผมบอกให้นายคนนั้นเอากุญแจที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อของผมไปไขกุญแจห้อง



\"ทำไมนายไม่ไขเองละ กุญแจอยู่ที่นายไม่ใช่เหรอ\"



\"เหรอ ให้ใช่อะไรเปิดละ ปากหรืออะไร\"ผมตอบเสียงเรียบ



นายคนนั้นทำทาอิดออดเล็กๆ แล้วเดินทำหน้าเครียดมาทางผม ทำไมต้องขมวดคิ้วด้วยฟะ -*-



ผมถือโอกาสพิจารณาดูนายคนนั้น เอ... ดูๆไปก็หน้าตาดีแฮะ ผิวดีอีกต่างหาก ขาวด้วย คิ้วเข้มๆ ตาตี่ น่าจะเป็นคนจีนนะ



ผมใช้ลางสังหรณ์อันแม่นยำ (หรือเปล่า) ของผม ว่าแต่ว่าทำไมมันล้วงอยู่ที่หน้าอกกุนานนักนาเนี่ยะ กุจักกาจี้นาเว้ย -*-



\"นี่ กระเป๋าเสื้อนะไม่ใช่หลุมลึกมาเรียน่า เอาเชือกปีนลงไปดูมะ\"



\"อ๊ะ ก็ดอกมันเล็กนี่ หยิบไม่ติด ได้แล้วๆ\"



น่าน เอากะมาน ไปได้ข้างๆคูๆ



นายคนนั้นหันหลังไปไขลูกบิดกุญแจก่อน แล้วก็ไขกุญแจที่คล้องไว้อีกชั้น น่าจะได้แล้วนะ ทำไมมันนานนักฟะ -*-



\"นี่ ไขไม่ออกเหรอ นานแล้วนะ เราหนัก\"



\"หนักก็วางสิ\" นายคนนั้นตอบเสียงเรียบ



เอาแล้วครับ แตกอีกแล้วหน้าผม นั่นสินะ ทำไมกุไม่วางกระเป๋าแล้วไปไขเองแต่ทีแรก เง้อ-*-



\"สงสัยว่าจะผิดห้องนะ ไขไม่ออกสักที\"



\"ไหน เอามาดูสิ\" ผมพูดพลางรับลูกกุญแจมา มือมันยังนิ่มอีก



ผมเอาลูกกุญแจมาพิจารณา ก็ถูกแล้วนี่ มีเลขห้องเล็กๆสลักไว้ด้วย ผมลองไขดู กุญแจหลุดออกได้ง่ายดาย



\"อ้าว เฮ้ย ทำไมเราไขไม่เห็นได้เลยอะ\"นายคนนั้นบ่นอุบอิบพร้อมกับทำหน้างงๆ



\"ชาติก่อนเราอาจเกิดเป็นขุนแผนก็ได้ \" ผมพูดพลางยิ้มเยาะๆไปในหน้าที่ดูงุนงงนั้น



\"เพียงแต่ถ้านายพลิกด้านนะ ก็ได้ไปแล้ว\" ผมถือโอกาสยิ้มเยาะไปทางนายคนนั้น



ผมเปิดประตูเดินเข้าไป ไม่มีกลิ่นอับ อื้อ!!! ห้องไม่แคบอย่างที่คิด ผมมองไปรอบๆห้อง มีทีวีกับเครื่องเล่นวีซีดีด้วย



มีโต๊ะกินข้าวเล็กๆกับเก้าอี้ที่ดูเข้าชุดกัน เมื่อเดินไปทางหลังก็เห็นห้องครัวขนาดย่อม มีเตาแก๊ส ต้เย็น มีไมโครเวปด้วย



มองไปอีกห้อง เป็นห้องนอน ว้าว เตียงคู่ขนาดคิงไซด์เลย คงไม่ตกเตียงอีกแล้ว



หะ!!!! เตียงคู่ เราต้องนอนเตียงเดียวกะไอหมอนั้นเหรอT_T



แล้วห้องน้ำละ ผมเดินไปอีกฟากของห้องเปิดประตูสีขาว หน้าประตูมีคำว่า\"เหงื่อออกน้อยน้ำตาออกมาก เหงื่อออกมากน้ำตาออกน้อย\"



แม้จะไม่เข้าใจในคำนั้นนัก แต่ก็ไม่ใช้เรื่องที่ผมจะต้องเข้าใจ เปิดผ่านประตูไป ก็เห็นอ่างล่างหน้ากับอ่างน้ำสีขาว  มีเครื่องทำน้ำอุ่นด้วย



โอ้!! นี่คือหอพักโรงเรียนเหรอ ผมแอบชื่อชมความหรูหราอยู่ในใจ แต่ก็ได้แค่เพียงไม่นาน เมื่อคิดถึงค่าเช่าอันแพงลิบ -*-



\"นายๆ รู้ไหมว่าค่าเช่ามันเดือนละเท่าไรกัน\"ผมถามนายคนนั้น



\"เอ... ไม่รู้สิ ก็ราวๆ4000-5000มั้ง ของก็ไม่ได้ดีอะไรนักนี่\"



ไอเด็กบ้า ผมตะโกนด่ามันอยู่ในใจ ไม่ได้ดีอะไรสำหรับแกแต่มันโคตรหรูสำหรับชั้นเว้ย



สำหรับครอบครัวที่เป็นมนุษย์เงินเดือนแบบครอบครัวผม เงิน 4000 - 5000 นั้นมีค่าไม่ใช่น้อย หากต้องมาเสียไปเพราะความสะดวก



สบายส่วนตัว ผมยอมไม่ได้หรอก



ระหว่างที่ผมทำหน้าเครียด นายคนนั้นก็พูดขึ้น



\"นี่ นายไม่ต้องห่วงหรอก พ่อแม่นายเป็นคนจอง เราก็ด้วย ท่านคงเห็นว่าสมควรแล้ว ไม่เช่นนั้นท่านคงไม่เลือกให้หรอก\"



อือ พูดมีเหตุผลแฮะ ไม่แน่ว่าอาจจะไม่ถึง4000ก็ได้ ผมกำลังคิดถึงพ่อแม่ ตอนนี้ท่านจะเป็นอย่างไรบ้างนะ



โครก!!!!!!!



ผมหันไปดูทางต้นเสียง นายคนนั้นเขินจนหน้าแดง ก้มหน้าอยู่ หุหุ คงหิวละสิ ท้องร้องด้วย เสียงดังไม่ใช่เล่น



\"นี่ๆ นาย ไปกินข้าวที่ไหนอะ\"



\"ไม่รู้เหรอ วันแรกเขาให้เตรียมอาหารมาเองนะ ในระเบียบการก็เขียนไว้\"ผมตอบไปตามความจริง



ว่าไปก็ชักหิวแฮะ แล้วผมก็ควานหาข้าวกล่องที่อยู่ในกระเป๋า พร้อมกับเปิดรับประทาน ข้าวผัดเจ้านี้อร่อยดีนะ



โครก!!!!!



เสียงท้องนายคนนั้นร้องอีกครั้งราวกับว่าจะเรียกให้เจ้าของเอาอะไรลงไปให้มันหม่ำสักที ผมก็นึกในใจว่า ไอ้หมอนี่ ใจร้าย



แกล้งแม้กระทั่งท้องของตัวเอง



โครก!!! กรึกๆๆๆๆ



\"นี่ นายเป็นอะไรอะหิวก็ทานสิ\" ผมหันไปดุ ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องของผมนัก จะว่าเรารำคาญเสียงท้องเหรอ เราขี้รำคาญขนาดนั้นเลยเหรอ



\"ก็ เอ่อ... เรา... เอ่อ.... ไม่ได้เอามา\"



ว่าแล้ว ไม่งั้นมันจะรออยู่ทำไม ผมดึงกระเป๋าใบเดิม พร้อมกับหยิบข้าวกล่องอีกกล่องที่ซื้อมาเผื่อไว้



\"เอานี่ไปกินก่อน ไม่งั้นคืนนี้เรานอนไม่หลับกับเสียงท้องนายแน่\"



\"อ๊ะ จะดีเหรอ\"



นายคนนั้นเงอะๆงะๆแต่ก็รับกล่องข้าวไป



\"ข้าวผัดเองเหรอ\"



\"จะกินไม่กิน ไม่กินก็เอามา\"



\"อ๊ะ กินๆ\" เขาพูดพลางรีบตักคำแรกเข้าปาก พร้อมกับก้มหน้าก้มตากิน



แหม หิวแล้วทำเล่นตัว คนรวยเป็นแบบนี้กันหมดไหมนี่ ผมคิดพลางหันไปสนใจกับข้าวผัดที่ตัวเองกินค้างอยู่



\"เอ่อ... นี่ นาย เอ่อ..\"



\"อะไรอีกละ ไม่อร่อยเหรอ กินไปก่อนกันปวดท้อง อย่าเรื่องมากได้ไหม\"



\"เปล่า เอ่อ.. คือ... เอ่อ... ขอบคุณนะ\"



อ๋อ จะขอบคุณ ยังดีนะที่รู้จักขอบคุณ แล้วทำไมมันไมขอโทษเราที่ทำเราเจ็บตั้ง2ครั้ง2ครานะ



ผมพยักหน้า เชิงว่าไม่เป็นไรแล้วกินต่อไป



เมื่อกินเสร็จ ผมก็หยิบขยะไปทิ้ง พร้อมกับดื่มน้ำที่เอามา เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่มีน้ำ ผมก็ยื่นน้ำให้



นายคนนั้นรับไปแล้วก็กล่าวขอบคุณอีก เอ... หรือว่าคราวก่อนมันจะไม่ได้ตั้งใจลืมนะ



เมื่อรับประทานอาหารเสร็จ กิจวัตรของผมนอกจากอ่านหนังสือแล้วก็คือการท่องโลกอินเตอร์เนต โดยที่รู้มาก่อนว่าที่โรงเรียนนี้



มีระบบ writeless ผมจึงเล่นเนตได้สะดวก ระหว่างที่กำลังท่องเวบโปรดอยู่นั้น ( เวบdek-d หรือป่าว น่าจะใช่ อิอิ) ผมได้ยินเสียงประตูห้องน้ำ



ปิด นายคนนั้นคงเข้าไปอาบน้ำแล้ว เมื่อเล่นไปได้สักพัก ก็เจอข่าวที่น่าสนใจ เมื่อทันทีที่ผมคลิกเม้าส์



พรึบ!!!!



ความมืดปกคลุมห้องผม แม้จะมีแสงไฟผ่านมาตามช่องว่างของผ้าม่าน ทำให้ดูสลัวๆ แต่ไม่ได้ทำให้ผมดีขึ้นเลย ผมตัดสินใจจะปิด



โน้ตบุคของผม แต่ทันใดนั้น ความรู้สึกก็บอกว่ามีอะไรบางอย่างเย็นๆ มายืนอยู่ที่ด้านหลัง ผมตกใจกลัวมากเมื่อเงาของร่างนั้นที่ปรากฎบนโต๊ะ



ค่อยๆชัดขึ้นทุกที ผมตัดสินใจอยู่ว่าจะนับ 1 2 3 แล้วลุกขึ้นกระโดดไปข้างหน้าแล้วหันว่าอะไรอยู่ด้านหลัง



1!!!



2!!!



เมื่อผมกำลังจะนับสาม มือเย็นๆ เปียกๆ มาแตะที่ลำคอผม



ผมลุกขึ้นแกมกระโดด ทำให้เก้าอี้ที่ผมนั่งอยู่ล้มลง เกิดเสียงดังโครม



\"นี่ อย่าเข้ามา อย่าทำอะไรนะ ข้ามีพระนะ อย่าเข้ามา\"



\"อะไร นี่เราเอง\"



นายคนนั้นเดินออกมาจากห้องน้ำตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ร่างเปียกโชกที่นุ่งผ้าเช็ดตัวสีขาว แสงสลัวๆพอทำให้ผมเห็นร่างอีกฝ่ายได้ หุ่นดีอีกต่าง



หาก มันจะเข้าขั้น เพอร์เฟค นะ



\"โธ่ จะมาทำไม่ไม่ให้สุ่มให้เสียง เราตกใจแทบตาย\"



\"เราก็กลัวนี่ แล้วเราก็ไม่มีสบู่กับยาสระผม ยาสีฟัน แล้วก็แปรงสีฟันด้วย\"



\"เหรอ โอ้ย แปป เดี๋ยวเอาของเราไปใช้ก่อน\"



ผมพูดแบบหงุดหงิด แล้วก็เดินไปหยิบของที่ว่าให้ นี่มันไม่เอาอะไรมาเลยเหรอ -*-



\"เอา นี่ รีบอาบนะ เราก็เหนียวตัวเหมือนกัน\" ผมพูดพลางยื่นให้



นายคนนั้นรับไป แล้วก็ยืนอยู่อย่างนั้น ผมไม่สนใจ คิดว่าจะยืนดูว่าสบู่ยี่ห้ออะไรกระมัง



\"นี่ นาย เร็วๆเข้าสิ อย่าเรื่องมากนะ ขอร้อง ใช้ๆไปเหอะ\"



นายคนนั้นทำหน้าอิดออดเล็กน้อย



\"เอ่อ... เรากลัว ไม่กล้าอาบคนเดียว\"



\"อ้อ เหรอ แล้วจะให้เราทำไง ไปอาบกับนายงั้นสิ\" ผมประชด นายคนนั้นนิ่งเงียบ



ผมพอจะเข้าใจในอาการ เงียบ ของนายคนนั้นได้



\"เฮ้ย ไม่ได้เว้ย นายจะบ้าเหรอ อาบพร้อมกันเนี่ยะนะ ไม่มีทางละ\" ผมปฏิเสธ



\"เอ่อ... ทำไมละ\"



\"ก็บอกว่าไม่ก็ไม่สิ\"



ผมหันหลังไปที่เตียง ล้มตัวลงนอน แล้วก็รอให้นายคนนั้นเข้าไป แต่ผมยังเห็นนายคนนั้นยืนอยู่ที่เดิม ตัวเริ่มสั่นด้วยความหนาว



เอ... เราพูดเกินไปหรือเปล่าเนี่ยะ อันที่จริง ผู้ชายกับผู้ชายอาบน้ำพร้อมกันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะ แล้วอีกอย่าง ตอนนี้ไฟก็ดับด้วย



ผมตัดปัญหา เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว



\"เออ ก็ได้ รีบๆละกัน แล้วนี้มีขันแค่ใบเดียว แล้วจะอาบกันยังไง\"



\"มีอีกใบในห้องน้ำ\"



อะไรเนี่ยะ เหมือนกับทางโรงเรียนเตรียมพร้อมไว้ให้เลย ว่างั้น -*-



ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำ มีนายคนนั้นเดินตามมาเมื่อนายคนนั้นปิดประตู ความมืดก็ครอบงำเรา มองไม่เห็นอะไรเลย ผมค่อยๆ ถอดเสื้อและ



กางเกงออก แล้วก็คลำหาขันที่ว่า แล้วก็ตักน้ำขึ้นอาบอย่างรวดเร็ว



เสียงนายคนนั้นก็กำลังอาบน้ำเหมือนกัน เอ... อาบน้ำพร้อมกับคนอื่นครั้งแรก รู้สึกแปลกๆแฮะ



ผมถูสบู่แล้วก็บีบยาสระผมลงบนศีรษะ แล้วก็ขยี้ ราวกับโกรธแค้น เส้นผมน้อยๆนั้น



\"โอ้ย นายเหยียบเท้าเรานะ\"ผมร้องเสียงดังขึ้น



\"อ๊ะ ขอโทดที\"



ผมหันไปอีกทาง แม้ไม่แน่ใจว่านายคนนั้นอยู่ไหน



แล้วก็ตักน้ำอีกขันเพื่อที่จะราดฟองยาสระผมที่อยู่บนศีรษะ



เมื่อตักขันที่2



พรึบ!!!!



ราวกับเกิดซุปเปอร์โนวาในห้องน้ำเล็กๆนี้ แสงสว่างจ้า พร้อมกับอาการตาพร่าเพราะม่านตาปรับขนาดไม่ทัน



\"อ๊ะ ไฟมาแล้วดีจัง ไม่ต้องนอนมืดๆแล้ว\"ผมพูดอย่างดีใจ พร้อมกับมองไปที่เบื้องหน้า



ภาพนายคนนั้นยืนอยู่ ทำสีหน้าที่ไม่เคยเห็นมาก่อน จ้องมาทางผม มีอะไรอยู่หลังผมเหรอ



ผมหันไปดู ก็ไม่เห็นมีอะไร



\"นี่ มีอะไรอยู่ที่ข้างหลังเราเหรอ\"



นายคนนั้นส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังจ้องอยู่



มันจ้องอะไรหว่า ไม่ใช่ที่ข้างหลังผม แต่เป็นที่ตัวผม ผมเห็นสายตานายคนนั้นลดต่ำลง



ผมมองลงไปตามสายตานั้น แล้วมองไปที่นายคนนั้นตั้งแต่เท้าขึ้นไปบนหัวอีกครั้ง เมื่อเราสบตากัน



คงรู้นะครับ ว่าอะไร -*-



ว้าก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!



ผมรีบหยิบผ้าเช็ดตัวที่พาดไว้ที่ราวข้างห้อง แล้วก็นุ่งอย่างรวดเร็ว นายคนนั้นก็รวดเร็วไม่แพ้กัน



ผมรีบเดินออกไปที่ตู้เสื้อผ้าพร้อมกับหยิบชุดนอนสีฟ้าอ่อนๆมาสวม แล้วก็ไปนั่งที่ด้านหนึ่งของเตียงแล้วก้มหน้า



รู้สึกทำไมหน้าเราร้อนๆแฮะ



นายคนนั้นเปลี่ยนเป็นชุดนอนแพรสีแดงสด แล้วก็มานั่งอีกด้านของเตียง แล้วก้มหน้า



รู้สึกเวลาผ่านไป แต่ไม่รู้ว่ามันเร็วหรือช้า ภาพที่เห็นยังวนเวียนกลับมา -*-



ผมเห็นอีกฝ่ายเงียบไปจึงหันไปดู



นายคนนั้นก็กำลังหันมาดูผม



หน้าแดงอีกแล้ว



บรรยากาศที่น่ากลัวนี้ เมื่อไรจะจบลงสักทีนะ



ผมรีบพูด ทำลายบรรยากาศที่น่ากลัวนี้ แบบไม่คิดอะไร



\"เอ่อ นาย\"



นายคนนั้นพยักหน้า แล้วทำตาโต ผมคิดเอาเองหรือเปล่า แต่น่าจะใช่ เพราะในเวลาปกติ แทบไม่เห็นดวงตาเขาเลย -*-



\"เราว่านะ รีบนอนดีกว่าพรุ่งนี้ต้องรีบตื่นไปวิ่งอีก เดี๋ยวจะวิ่งไม่ไหวเอา\"



นายคนนั้นก็พยักหน้าอีก



\"เอ่อ นอนนะ\"



ผมลุกขึ้นไปปิดไฟ แล้วเดินมาที่เตียง แล้วก็ล้มตัวลงนอนช้าๆ



ผมมองไปที่หน้าต่าง ม่านไหวเล็กๆเพราะแรงลม มีแสงสลัวๆ ลอดผ่านเข้ามา เห็นเงาต้นไม้ใหญ่ไหวเพราะแรงลมอยู่ด้านนอก



ผมได้ยินเสียงกรนดังๆมากจากข้างหลัง  ไอ้หมอนี่ ทำไมหลับง่ายนักนะ



ผมพยายามสลัดความคิดทั้งหมดออกไป หลับตาเบาๆ ทำไมวันนี้เราไม่รู้สึกง่วงนอนเลยนะ



เรากำลังเป็นอะไรอยู่หรือเปล่าเนี่ยะ



ไม่ๆๆๆๆ ไม่เป็นอะไรทั้งนั้นละ คงจะแปลกที่นะสิ ถึงนอนไม่หลับ



แล้วผมก็คิดถึงรูมเมทของผมอีกครั้ง เขาเป็นคนยังไงกันแน่นะ บางทีก็ดูยโส บางที่ก็ดูตื่นกลัว บางทีก็ดูขี้อาย บางทีก็ดูเอ๋อๆเหมือนเด็ก



รูมเมทผมคงเป็นคนที่น่าคบคนนึงละน่า



เสียงกรนเริ่มดังขึ้นอีก แต่คราวนี้ผมไม่รู้สึกรำคาญ หากแต่เหมือนบทเห่กล่อม ผมหลับไปช้าๆ



ฝันดี รูมเมทของผม