เพื่อนกัน วันฟ้าใส

ลำดับตอนที่ #1 : วันแรก

รถตู้ที่ดูหรูหราวิ่งไปตามเส้นทางที่ค่อนข้างขรุขระและธุรกันดาร ผ่านป่า และทุ่งนาหลายแห่ง

มันช่างดูไม่เข้ากันเสียเลยเมื่อมองดูจากภายนอก นี่เรากำลังจะไปโรงเรียนหรือผจญภัยกันเนี่ยะ

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า โรงเรียนประจำแบบ \"โรงเรียนคีตวิทย์\" ถึงต้องมาอยู่ในที่ๆไกลแบบนี้ด้วย

ผมนั่งรถมาประมาณชั่วโมงกว่าแล้ว แต่ด้วยทางที่ทำให้ดูว่าเหมือนกำลังแข่งแรลลี่วิบากอยู่ ยิ่งทำ

ให้ผมรู้สึกจินตนาการถึงโรงเรียนใหม่ของผมไม่ถูกเสียที

ผมนั่งมองทิวทัศน์ข้างทาง ชาวนาหลายคนกำลังเดินกลับจากนาของตนเองเพื่อกลับไปยังบ้านของตน

เมื่อรถแล่นผ่านชาวนาเหล่านั้นก็หันมองดู บ้างก็ยิ้มให้ บ้างก็โบกมือทักทาย คนที่นี่อัธยาศัยดีนะ

ผมคิดอะไรเพลินๆจนรถตู้คันนี้ขับพาเราเข้าไปในเส้นทางที่ดูน่ากลัวกว่าเดิมอีก ต้นไม้ใหญ่ๆหลายต้นขึ้นครึ้ม

ราวกับป่ารกชัฎ \"โอ้ย\" ผมอุทานออกมาเบาๆ อะไรกันนักหนาเนี่ยะ เมื่อวิ่งผ่านป่าไป ผมก็เห็นเขตรั้วโรงเรียน

ตึกสูงๆหลายตึกตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางอ้อมกอดของขุนเขาที่คอยโอบกอดอยูเบื้องหลัง สวยไม่ใช่เล่นเลยนะเนี่ยะ

เมื่อรถแล่นผ่านเข้าไปในเขตโรงเรียน ผ่านสนามหญ้ากว้างสีเขียวสด ผ่านสระน้ำ มีนักเรียนบางส่วนนั่งอยู่ริมสระน้ำ

คงมีบางส่วนมาก่อนแล้วสินะ ผมคิด เมื่อรถตู้ขับเลยไปทางด้านหลัง เห็นตึกใหญ่อีก2ตึก คงเป็นหอพักละมั้ง

ผมคิดไม่ผิด อาจารย์ที่นั่งมาในรถบอกให้นักเรียนเตรียมตัวเอาสัมภาระและของต่างๆเพื่อที่จะเอากลับเข้าไปในห้องพัก นักเรียนราวๆ 7 คนที่นั่งมาต่างลุกขึ้นละจักข้าวของของตนเอง ผมเองก็ก้มลงหยิบกระเป๋าที่วางอยู่ข้างล่าง

\"ตุ๊บ\"

\"โอ้ย\"

อะไรบางอย่างหล่นใส่หัวผม ผมยกมือลูบหัวด้วยความเจ็บ อะไรกันเนี่ยะ ผมพูดพลางยกมือหยิบของที่ยังตั้งอยู่บนหัวผม

\"นั่นของเราเอง เราทำมันตกจากชั้นบน \" เสียงเสียงหนึ่งดังขั้น ผมหันไปดูด้วยความไม่พอใจ

เห็นนักเรียนชายคนหนึ่งยืนอยู่กำลังสะพายเป้และเอื้อมมือมาหยิบกระเป๋า ผมไม่ทันจะพูดอะไร เขาก็ดึงกระเป๋าแล้วก็ออกไปด้านนอก

\"อะไรวะ ขอโทษสักคำก็ไม่มี\" ผมนั่งบ่นอุบอิบอยู่คนเดียว

\"เธอ ทำอะไรอยู่นะ เพื่อนๆลงไปกันหมดแล้ว อยากนอนบนรถหรือ \"อาจารย์ที่นั่งมาด้วยในรถดุผมด้วยสีหน้าที่ดูขรึมๆ

\"อ๊ะ ขอโทษครับ อาจารย์..เอ่อ\"

\"เอ่ออะไร ลงไปได้แล้ว\"

\"ครับๆ\"

อะไรฟะ แค่จะถามชื่อก็ไม่ได้ถาม เฮ้อ ช่างเหอะ ยังไงก็ต้องรู้จักอยู่ดี เมื่อผมเดินลากกระเป๋าไปทางทางเพื่อจะขึ้นไปที่หอพัก มีนักเรียนรออยู่บางส่วนแล้ว มีอาจารย์คนหนึ่งผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ น่าจะเป็นผู้ดูแลหอ กำลังตรวจรายชื่อ

\"สวัสดีนักเรียนทุกคน ครูชื่ออ.กัลยา เป็นผู้ดูแลหอหญิงนะ ส่วนอาจารยท่านนี้คือ อ.ทรงพลเป็นผู้ดูแลหอชาย เอาละนักเรียนหญิงตามครูมา

ส่วนนักเรียนชายตามอ.ทรงพลไป

นักเรียนกล่าวสวัสดีแล้วก็แยกย้ายกันไปตามที่อาจารย์บอก ผมเดินตามอาจารย์ทรงพลไป ตัวใหญ่แบบนี้ น่าจะเป็นครูพละนะ

\"เอาละ เมื่อครูเรียกชื่อแล้วให้เธอเดินออกมานะแล้วครูจะบอกว่าอยู่ห้องไหน ครูจะได้จำหน้าได้ด้วยไง เออลืมบอก ห้องพักนี่เราจะมีรูมเมทนะ ห้องละ2คน \"

เมื่ออาจารย์เริ่มขานชื่อนักเรียนก็เดินออกไป แล้วแยกย้ายกันไปตามห้อง มีรูมเมทด้วยเหรอ รูมเมทเราจะเป็นคนยังไงนะผมยืนคิดอยู่เงียบๆ เมื่อนักเรียนเริ่มเดินออกไปเรื่อยๆ เหลือผมยืนอยู่คนเดียว

\"กฤษ\"

\"ครับ\" ผมขาน

\"ห้องเธออยู่ชั้น6นะ ห้อง 261 อะนี่กุญแจ\"

ผมยื่นมือไปรับ

\"อาจารย์ครับ ผมต้องอยู่คนเดียวหรือครับ\"

\"ไม่นะ ยังมีรายชื่ออีกคนหนึ่ง พัฒน์ พัฒน์ อยู่ไหน\"

\"ครับๆอาจารย์ ขอโทษครับ\"

มีเสียงหนึ่งวิ่งมาจากทางด้านหลัง เสียงคุ้นๆแฮะ

ผมหันไปเห็นก็เป็นนายคนที่ทำกระเป๋าหล่นใส่หัวเรา แล้วไม่ยอมขอโทษนี่เอง มาอยูห้องเดียวกับเราเหรอนี่

ผมไม่ทันคิดอะไรไปมากกว่านี่ นายคนนั้นก็วิ่งผ่านผมไป กระเป๋าเป้กระแทกผมจนเซ เกือบล้มลง เอาอีกแล้วนะแก>.<

\"อ๊ะ ระวังหน่อยสิ เพื่อนเธอยืนอยู่นะ\"อ.ดุไอเด็กบ้านั่น

เขาหันมาดูผม สีหน้าดูตื่นเต้น

\"เธอก็เหมือนกัน เอ...ชื่อไรนะ อ๋อ กฤษ เพื่อนชนแค่นี้เกือบล้มเชียว ฝึกความแข็งแรงบ้างนะ

อะไรกัน ผมโดนชน ยังมาว่าผมอีกหรือเนี่ยะ -*-

\"อาจารย์ครับ ผมอยู่ห้องไหนหรือครับ\" นายคนนั้นถาม

\"เธออยู่ห้องเดียวกับกฤษ คนนี้ไง\"อาจารย์พูดพลางชี้มาทางผม

นายคนนั้นหันดูผมอีกครั้ง ผมก็สู้หน้า ทำสายตาประมาณว่า เหรอ แล้วไงละ

\"กฤษเธอพาเพื่อนไปที่ห้องพักด้วยนะ แล้วรีบนอนละ พรุ่งนี้เช้าตื่นจะได้มีแรง ครูจะพาวิ่งชมรอบโรงเรียน อ.พละทุกคนก็วิ่งด้วย\"

\"หา อะไรนะครับ\" ผมกับนายคนนั้นอุทานพร้อมกัน อาจารย์ทรงพลยักไหล่เล็กน้อยแล้ววิ่งเหยาะๆ ออกไปทางตึกอีกตึกหนึ่ง อาจารย์พละจริงๆด้วย ลางสังหรณ์เรานี่แม่นนะ  ผมคิดพลางนึกชื่นชมตัวเอง แต่สายตาเหลือบไปเห็นคนยืนอยู่ใกล้ๆแล้วหงุดหงิดยังไงบอกไม่ถูกนะ

\"ไหน นายพาเราไปที่ห้องสิ\"

ผมมองด้วยสายตาที่ไม่ค่อยจะเป็นมิตรเท่าไร ไอ้คนๆนี้ทำไมพูดจาไม่ค่อยจะเข้าหูเลยนะ

ผมก็ได้แต่เดินนำไปที่บันไดก่อนขึ้นไป มีนายคนนั้นเดินตามหลังผมมา

\"นี่นาย\"

\"อะไร\" ผมถามด้วยเสียงที่ดูจะไม่ค่อยเป็นมิตรเลย ก็มันดูไม่เป็นมิตรก่อนนี่ จะพูดขอโทษเหรอ อิอิ /gg

\"มือนายว่างใช่ปะ ช่วยถือกระเป๋าเราใบนี้หน่อย\"

โอ้โห  พระเจ้าท่วยช่วยก๊อด เอ๊ย พระเจ้าช่วยกล้วยทอด อะไรเนี่ยะ ไอคนๆนี้มันเป็นคนยังไงกันแน่นะ

\"ได้ เอามาสิ\" ผมรีบกระชากกระเป๋าจากมือนายคนนั้นมา โห หนักนะเนี่ยะ ทำไมมันหนักยังงี้เนี่ยะ

ผมรีบเดินขึ้นไปยังชั้น 6!!! โอ้ยตายแน่ ผมก้าวขาอย่างรวดเร็ว มีนายคนนั้นเดิมตามหลังมา

ขนาดวันแรกของผมยังเป็นขนาดนี้ แล้ววันต่อไปของผมจะเป็นยังไงเนี่ยะ T_T