คุณเชื่อในพรหมลิขิตมั้ย

ลำดับตอนที่ #1 : บทเริ่มต้นของพรหมลิขิต

   เช้าวันหนึ่งอากาศเย็นสบายพร้อมไปด้วยเสียงฝนที่ตก เปาะแปะ นอกหน้าต่าง ชายหนุ่มวัย 22 ปี นอนหลับอย่างสบายอารมณ์ แต่แล้วก็ ... ติ๊กต๊อกติ๊กตอก!!!!! ชายหนุ่มท่าทางงัวเงียลุกขึ้นมาจะกดปิด แต่เมื่อชำเลืองมองดูนาฬิกา ดวงตาของเขาลุกพองโตขึ้นมาทันที พร้อมกับกระเด้งจากที่นอน วิ่งถอดเสื้อเข้าห้องน้ำล้างหน้าทันที

 

 "เฮ้ย!! ตายแล้วๆๆๆ ไอ้เชนจะมาถึงแล้ว จะไปสนามบินทันไหมว่ะเนี่ย ทำไมตั้งปลุกแล้วมันเพิ่งมาดังตอนนี้ว่ะ " เขาได้แต่ตะโกนบ่นกับตัวเองวิ่งวนไปมาอยู่ในห้อง ข้าวของกระจุยกระจาย "แล้วจะเลือกชุดไหนใส่ไปสนามบินดีว่ะเนี่ย เกิดมาก็ไม่เคยไปซะด้วยสนามบินเนี่ย จะไปหาไอ้เชนเจอมั๊ยว่ะ ตื่นเต้นชะมัดเลย" ว่าแล้วชายหนุ่มก็คว้าเสื้อเชิ๊ตสีน้ำตาลใส่กับกางเกงยีนส์สีดำ วิ่งถลาลงมาจากหอพักนักศึกษาแล้วโบกรถแท๊กซี่เพื่อจะไปที่สนามบิน

 

 "พี่ครับเร็ว ๆ เลยนะครับ ผมกลัวไปไม่ทันเพื่อน ใช้เวลานานมั๊ยครับกว่าจะถึง" ชายหนุ่มถามคนขับแท๊กซี่อย่างร้อนรน "ใจเย็น ๆ นะครับ ไม่ช้าหรอกประมาณครึ่งชั่วโมงเอง ใจเย็น ๆ นะครับ" คนขับแท๊กซี่บอกอย่างเอือม ๆ เมื่อชายหนุ่มได้ยินดังนั้นก็ลงไปนั่งพิงอย่างสบายได้สักที เมื่อมาถึงสนามบิน ชายหนุ่มได้แต่ยืนตาค้างกับความยิ่งใหญ่ของสนามบิน และผสมความหลงทิศหลงทางของผู้ที่เพิ่งมาครั้งแรกเข้าไปด้วย เขาเดินวนไปวนมาอยู่หลายรอบ "แล้วเราจะไปหาไอ้เชนมันตรงไหนได้ว่ะเนี่ย ผู้โดยสารจากลอนดอนมันจะมาลงตรงไหนว่ะ คนก็เยอะซะขนาดนี้ สนามบินก็ใหญ่ ตายแน่เรา" เขาได้แต่เดินไปขยี้หัวตัวเองไปและมองไปมองมาอย่างไร้สติ

 

   เมื่อเครื่องบินจากลอนดอนเทียบท่า เชน เพื่อนสนิทของชายหนุ่ม ก็เดินออกมาแล้วมองหาเพื่อนรักของตัวเองอย่างตื่นเต้น "เออ 10 ปีมาแล้วซินะที่ไม่ได้เจอหน้าไอ้พีช ไม่รู้ป่านนี้มันเป็นยังไงบ้าง จำหน้าคงแทบจะไม่ได้แล้ว เฮ้อมีแต่เราที่ส่งรูปไปให้มันดู มันตอบจดหมายมาไม่เคยส่งรูปมาเลยแย่จริง" เชนได้แต่ยืนบ่นกับตัวเองแล้วพยายามกวาดสายตามองเพื่อนไปรอบ ๆ ในขณะที่เขาเองก็กำลังเข็นรถกระเป๋าของเขา แล้วก็ โครม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

เด็กผู้หญิงอายุ 18 ปี ลงไปนอนหน้าคะมำอยู่กับพื้น เชนตกใจมาก รีบเดินเข้าไปคว้าตัวเด็กผู้หญิงขึ้นมา แต่รองเท้าของเชนลื่นทำให้เสียหลักเข้าไปคว้าเด็กผู้หญิงคนนั้นกอดแล้วนอนกลิ้งไปกับพื้นทั้งคู่ เด็กผู้หญิงตกใจมาก คว้ามือตบหน้าเชนฉาดใหญ่ ๆ ทำให้เชนไม่พอใจและเกิดการทะเลาะวิวาทกันใหญ่โต "นี่นาย นายจะมาลวนลามฉันเหรอ คนอะไรอ่ะ แต่งตัวก็ดูดีอยู่หรอกนะ แต่ไม่นึกว่าจะเป็นพวกโรคจิตแบบนี้" เด็กผู้หญิงพูดจาว่ากล่าวใส่เชนอย่างเร็ว เชนลุกยืนขึ้นแล้วปัดเสื้อนอกของตัวเองก่อนที่จะหันไปพูดบ้าง "นี่คุณ ผมไม่ได้คิดอะไรบ้า ๆ อย่างนั้นนะ ผมชนคุณล้มผมก็ตกใจแล้วก็เลยจะไปพยุงตัวคุณขึ้นมา แต่รองเท้ามันดันลื่น ผมหวังดีดันมาตบผมอีก คุณนี่มันใจดำจริง ๆ เลย" ฝ่ายเด็กผู้หญิงได้ยินอย่างนั้นก็เกิดอาการฉุนไม่พอใจอีก เลยหันควับกลับมาที่เชน แล้วเอาแก้วน้ำที่ตั้งอยู่ตรงเก้าอี้บริเวณใกล้ ๆ สาดใส่เชน "ไอ้พวกผู้ชายก็นิสัยทุเรศแบบนี้ทุกคนแหละ ถ้าล่วงเกินได้ ขอให้ได้เถอะ นิดหน่อยก็ยังดีใช่ไหมล่ะ แต่อย่ามาฝันว่าคนอย่างฉันจะยอม ไอ้โรคจิต" และเธอก็เดินไป

 

 เชนเดินตามและคว้าแขนของเด็กผู้หญิงดึงมาใกล้ ๆ ตัวแล้วก็โวยวายใส่เธอ "นี่เธอรู้ไหม ว่าชุดที่ผมใส่อยู่เนี่ยมันกี่บาท คุณทำมันเลอะเทอะหมดเลย ยังไงซะผมก็ไม่มีวันปล่อยตัวคุณจนกว่าคุณจะขอโทษผม" เชนดึงแขนของเด็กผู้หญิงไว้แน่น และพยายามดึงเข้าหาตัวเหมือนจะดึงมากอด ในขณะเดียวกันนั้นแฟนหนุ่มของเด็กผู้หญิงเดินเข้ามาเห็นพอดี จึงชกหน้าเชนนอนคว่ำลงไปกับพื้น และจะเข้าไปชกต่อ แต่ทว่าชายหนุ่มเพื่อนของเชนได้ยินเสียงดังและคนมุงดูกันจึงรีบวิ่งตามเข้าไปดู "นี่แน่ะแก กล้าดียังไงมาลวนลามแฟนกู จะได้รู้ว่ายุ่งกะแฟนของคนอื่นเนี่ยมันยิ่งกว่าตกนรก" แฟนหนุ่มของหญิงสาวกำลังง้างมือจะชกหน้าเชนที่กำลังนอนราบอยู่กับพื้น แต่จังหวะดีที่ว่า "เฮ้ยไอ้เชน!!!!!!!!!!!!!!!!!" ทุกคนหันมามองเสียงตะโกนนั้น เชนดีใจผลักแฟนหนุ่มของหญิงสาวกลิ้งไปอีกทางแล้วรีบลุกไปหาเพื่อนสนิททันที "เฮ้ยไอ้พีช" ทั้งสองเดินเข้าหากันแล้วเชนก็เอาแขนของเขาคล้องที่ไหล่ของพีชอย่างดีใจ

 

แฟนหนุ่มของหญิงสาวยังไม่พอใจ เดินตรงมาที่พีชกับเชน แล้วทำท่าจะชกเชนอีกครั้ง แต่คราวนี้เคราะห์ร้ายเชนหลบได้ทัน แล้วจึงถีบเสยหน้าแฟนหนุ่มของหญิงสาวนอนราบไปกับพื้น ก่อนที่เชนจะเข็นกระเป๋าออกไปกับเพื่อนสนิท

 

หญิงสาวเดินเข้าไปดูแฟนหนุ่มแต่ก็สังเกตเห็นมีสิ่งของบางอย่างตกอยู่ มันเป็นกล่องสีดำเล็ก ๆ หญิงสาวทายได้ทันทีว่าต้องเป็นของเชนแน่นอน จึงมองไปรอบ ๆ เพื่อจะเอากล่องนั้นไปคืนเชน แต่ก็มองหาเชนไม่พบ จึงเอาเก็บใส่กระเป๋าแล้วเดินเข้าไปดูแฟนหนุ่มของเธอ "เป็นยังไงบ้างบิ๊ก เจ็บมากไหม ไม่น่าเลยจริง ๆ" หญิงสาวมองแฟนหนุ่มด้วยความเป็นห่วง "บิ๊กไม่เป็นไรมากหรอก บิ๊กไม่ชอบทั้งนั้นถ้าใครมาทำอย่างนี้กับเฟรม เพราะบิ๊กรักเฟรมที่สุดนะ เจ็บแค่นี้มันยังไม่เท่าเจ็บใจที่มันมาจับมือเฟรม" แฟนหนุ่มทำท่าออดอ้อน แต่หญิงสาวไม่ได้สนใจสายตาอันออดอ้อนของแฟนเธอเลย เธอได้แต่คิดในใจว่า กล่องสีดำนั้นคืออะไร แล้วจะเอาไปคืนเชนได้อย่างไร

 

มาทางเชนเมื่อได้ขึ้นรถลิมูซีนก็นั่งคุยกับเพื่อนเฮฮามาตลอดทาง จนถึงหอพักของเพื่อน ทำเอาเชนยืนมองอย่างตะลึงงัน "เอ่อ...พีช ทำไมที่พักของนายมันช่าง...ดูโบราณ ดูเก่า สกปรกและก็เล็กจังว่ะมีแอร์รึเปล่านี่" เชนหันมาถามเพื่อนอย่างสงสัยและต้องการคำตอบ พีชยิ้มให้เชนก่อนที่จะตอบกับเชนด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า "ไม่มี ..." เชนมีสีหน้าอย่างไร้หวังและหงุดหงิดกับสิ่งที่ได้เห็นและคำตอบที่ได้ฟังจากพีชมาก เชนเดินเข้าไปนั่งในห้องพักของพีชก็ต้องวิ่งกลับออกมาอย่างรวดเร็ว เพราะห้องของพีชมีฝุ่นหนามาก เชนหายใจไม่ออกและอึดอัดมาก เชนจึงบอกกับพีชว่าเขาไม่สามารถอยู่อย่างนี้ได้ จึงชวนพีชออกไปหาซื้อคอนโดหรูเพราะครอบครัวของเชนทั้งหมดย้ายไปอยู่ที่ลอนดอนกันหมด

 

เมื่อได้คอนโดที่ต้องการแล้วเชนรีบจัดข้าวของอย่างดี และสั่งซื้อข้าวของเข้าห้องมากมายอย่างหรูหรา เพราะความเนี๊ยบและหรูหราคือนิสัยหลักของเชน พีชช่วยเชนจัดของแล้วต้องตกใจกับสิ่งที่เขาได้เห็นในกรอบรูปใบหนึ่ง พีชหยิบขึ้นมามองมือสั่น แล้ววิ่งตรงไปที่เชนทันที "เชน...นายได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งเหรียญทองจากมหาวิทยาลัยในลอนดอนเหรอเนี่ย และแถมไม่ใช่แค่นั้น นายจบปริญญาโทแล้วเหรอ" พีชมองหน้าเชนอย่างคาดไม่ถึงกับสิ่งที่เขาเห็น แต่เชนกลับรู้สึกเฉย ๆพร้อมกับยิ้มรับแล้วตอบว่า "ก็ใช่อ่ะนะ" พีชยืนนิ่งอยู่ครู่นึงก่อนจะเดินเข้าไปเขย่าบ่าเชนอย่างตื่นเต้น "นายทำได้ไงอ่ะ มันเป็นอะไรที่สุดยอดมากเลย นายนี่เก่งจริงๆ" เชนรู้สึกเฉยกับคำพูดเหล่านี้มากได้แต่ยิ้มให้พีชแล้วบอกว่า "นายเอาไปเก็บที่แล้วระวังมันตกแตก" แล้วเชนก็หันกลับไปจัดข้าวของของเขาต่อ ในขณะที่พีชยังไม่หยุดความตื่นเต้นนั้น และแล้วเชนก็เริ่มมีท่าทีหงุดหงิดกระวนกระวายใจอย่างเห็นได้ชัด พีชเห็นแล้วรู้ได้ทันทีว่าเชนต้องหาของสำคัญบางอย่างไม่เจอ "เชน นายหาอะไรอยู่เหรอ เดี๋ยวเราช่วยนายหาก็ได้นะ" เชนหันมามองหน้าพีชด้วยสีหน้าไม่สบายใจแล้วตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ว่า "คือเอ่อ...มันเป็นสร้อยที่เราออกแบบเองตอนเรียนดีไซน์ที่นั่น เรากะว่าจะเอาสร้อยนั้นมอบให้กับผู้หญิงที่เรารัก เราเชื่อว่าเราต้องมาเจอรักแท้ที่นี่ มันอยู่ในกล่องสีดำกำมะหยี่ สร้อยข้างในสั่งทำเป็นพิเศษ ไม่มีที่ไหนแน่ ๆ" เชนพูดจบแล้วเดินไปสำรวจหากล่องสีดำนั้นอย่างใจจดใจจ่อ พีชได้แต่มองตามเพื่อนและพยายามช่วยหาแต่ทว่าผ่านไปหลายชั่วโมงก็ไม่พบ "นายยังเก็บแบบสร้อยคอเส้นนั้นไว้ไหม เราอยากเห็นน่ะ เผื่อถ้าเราเจอ เราจะได้รู้ และก็ถ้าหาไม่เจอ เราก็ยังไปสั่งทำใหม่ได้นะ เพราะยังไงช่างฝีมือของไทยก็ฝีมือดีไม่แพ้ที่เมืองนอกหรอก" พีชจับบ่าเชนและพูดกับเพื่อน เชนหันมาสบตาพีชแล้วเดินไปหยิบแผ่นม้วนกระดาษสีขาวปึกนึงออกมา ในนั้นมีสารพัดสิ่งที่เขาออกแบบไว้ทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นบ้าน การตกแต่ง เครื่องประดับ เสื้อผ้า และเฟอร์นิเจอร์ต่าง ๆ จนกระทั่งแผ่นสุดท้าย คือภาพสร้อยทองรูปนกฟีนิกซ์ดวงตาสีน้ำเงินและวางลวดลายที่บริเวณปีกโดยเอาเพชรมาเรียงกันเป็นลายสวยงามมาก "ทั้งหมดนี่เรากะว่าจะสร้างบ้านแบบนี้ตกแต่งแบบนี้ เฟอร์นิเจอร์แบบนี้ อยู่กับคนที่เรารัก และก็จะมอบสร้อยเส้นนี้ให้เธอคนนั้น" เชนพูดไปยิ้มไปอย่างมีความสุข "แสดงว่าเชน นายมีคนรักแล้วเหรอ" พีชถามเชนอย่างสงสัยเพราะก่อนหน้านี้เชนไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย "เปล่าหรอก แต่เราเชื่อว่าต้องมี...ในสักวันหนึ่ง แต่ก็...สร้อยมันหายไปซะแล้ว ชีวิตเราคงไม่มีทางได้เจอรักแท้มั๊ง" เชนเดินออกจากห้องไปท่าทีหงอยๆ พีชได้แต่มองเชนเดินออกไปพร้อมกับในมือเขาถือแบบอยู่ และก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมเชนต้องออกแบบสร้อยอย่างนี้

 

ทางฝ่ายเฟรมเมื่อกลับมาถึงบ้าน ก็ไม่มีใครอยู่ที่บ้าน บิ๊กจึงได้โอกาสพยายามที่จะโอ้โลมเธอให้คล้อยตามไปกับเขา "บิ๊กรักเฟรมนะ เฟรมไม่รักบิ๊กบ้างเหรอ บิ๊กทำให้เฟรมได้ทุกอย่าง ทำไมเฟรมไม่ทำอะไรเพื่อบิ๊กบ้างล่ะ" ในขณะที่พูดบิ๊กก็พยายามลูบไล้เฟรมและพยายามไซร้ซอกคอเฟรมให้เฟรมเคลิ้มตามไป ในขณะที่บิ๊กกำลังจะจูบเฟรม เฟรมหลับตา แต่ว่าบิ๊กก็ถูกเฟรมผลักออกในที่สุด บิ๊กรู้สึกเสียใจว่าทำไมเฟรมถึงได้ปฏิเสธตน "ทำไมล่ะเฟรม เราเป็นแฟนกันนะ เราคบกันมาตั้ง 5 ปีแล้วนะเฟรม ถ้าเป็นแฟนกันแล้วทำอย่างนี้ไม่ได้มันก็ไม่ต่างอะไรกับเพื่อนสนิทหรอก แล้วจะคบกันไปทำไม" บิ๊กหัวเสียใส่อารมณ์ใหญ่ "แต่ว่าบิ๊ก เรายังไม่พร้อมนะ มันยังไม่ใช่ตอนนี้อ่ะบิ๊ก รอเวลาอีกหน่อยไม่ได้เหรอ" เฟรมสบตาแฟนหนุ่มแล้วมองเขาอย่างจริงจัง ทำให้บิ๊กโกรธและเดินพรวดออกจากบ้านไป ทำให้เฟรมรู้สึกผิดหวังมากกับแฟนหนุ่มของเธอ "พวกผู้ชายมันก็เป็นแบบนี้กันหมดใช่ไหม เมื่อไรฉันถึงจะเจอผู้ชายที่จริงใจและรักฉันจริง ๆ สักทีนะ" เฟรมได้แต่นอนร้องไห้จนทำให้ลืมกล่องสีดำของเชนที่อยู่ในกระเป๋าของเธอ

 

คืนนั้นเองเฟรมฝันว่าเธอเองไปยืนอยู่ริมแม่น้ำสักที่ และที่แน่ ๆ ในความคิดของเธอไม่ใช่เมืองไทย เธอใส่ชุดคลุมสีดำ ผ้าพันคอสีแดงเข้ม และแว่นตาดำ ในความฝันเธอกำลังหันหน้าไปทางแม่น้ำและกำลังถ่ายภาพด้วยกล้องวีดีโออยู่ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาด้านหลังของเธอแล้วกอดเธอแน่น และหอบแก้มเธอเบา ๆ พร้อมกับบอกว่า "เฟรม ... ผมรักคุณที่สุดนะ" เฟรมรู้สึกมีความสุขกับความฝัน และพอเฟรมกำลังจะหันมองหน้าชายหนุ่ม เธอก็ต้องตกใจเพราะเสียงนาฬิกาปลุกของเธอ