ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic CL and Dara 2NE1] Falling In Love

    ลำดับตอนที่ #6 : Part 5

    • อัปเดตล่าสุด 15 ก.ค. 56


    5

     

    ก๊อกๆ

    “อื้ม.. อะไรแต่เช้าเนี้ย” ฉันลุกขึ้นจากเตียงด้วยความงัวเงียเพราะ ถูกปลุกด้วยเสียงเคาะประตูห้อง มาปลุกอะไรกันแต่เช้า.. นี่เพิ่งจะ  6.30 เองนะ

    “ใครคะ? ฉันลุกขึ้นและเดินไปเปิดประตูห้องพร้อมกับความงัวเงีย

    “สวัสดี” คนที่เป็นเจ้าของแบรนด์เสื้อผ้า ที่ฉันไปสมัครงานมาเมื่อวานยืมยิ้มอยู่หน้าประตู

    “อ..อ้าว! เธอ .. เอ้ย ท่านมาทำอะไรที่นี้คะ” ฉันตกใจจนใช้สรรพนามเรียกเธอไม่ถูก..

    “ฉันก็แค่มาตาม ท่านประธานบริษัทไปทำงานน่ะสิ” เธอยิ้มกว้างและกว้าเข้าห้องฉันด้วยอาการสบายๆ

    “ต..แต่นี่มันเพิ่งจะ 6.30 เองนะคะ” เธอไม่สนใจคำพูดฉันแต่กับเดินไปนั่งบนโซฟาอย่างสบายใจ

    “มีท่านประธานคนไหนตื่นสายมั้งละคะ ชุดนอนเธอน่ารักจังนะ” เธอยิ้มกว้างพร้อมกับกั้นหัวเราะ

    “อไอกู! ฉันจะไปเปลี่ยนมันเดียวนี้ละ!” ฉันรีบวิ่งเข้าห้องแต่งตัวทันที หลังจากที่แชรินทักชุดฉันมันตลกตรงไหนก็แค่เสื้อยืดสีชมพู กับกางเกงลายสก๊อต สีชมพูสลับม่วง..

    “มาแล้วคะ” ฉันเดินออกจากห้องน้ำพร้อมกับชุดใหม่ที่สบายๆ เสื้อยืดกางเกงยีนขายาว

    “เธอนี่ก็รวยใช่เล่นนิน่า” เสียงของแชรินดังมาจากห้องข้างๆกับห้องรับแขกนั้นก็คือห้องนอน

    “อ..ไอกู! นี่เธอทำอะไรน่ะ!” ฉันรีบวิ่งเข้าไปจับตัวเธอไว้ก่อนที่เธอจะหยิบอะไรบางอย่างออกมา

    “อะไรกัน.. ฉันก็แค่เข้ามาดูเฉยๆ” เธอหันมามองฉันด้วยสีหน้าเฉยๆสบายๆ

    “อ..ขอโทษคะ” ฉันสังเกตมือฉันที่จับแขนเธอไว้ก่อนจะ รู้ตัวและปล่อยพร้อมกับขอโทษเธออย่างนอบน้อม

    “ฮ่าๆ ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้นี่ ฉันไม่แกล้งเธอแล้วละไปที่โซฟากันฉันจะมาคุยเรื่องงานกับเธอน่ะ” เธอยิ้มพร้อมกับหัวเราะก่อนจะเดินออกจากห้องไป.. คุยเรื่องงาน.. คุยกันที่บริษัทก็ได้นี่

    [ห้องรับแขก]

    “วันนนี้เป็นวันแรกที่เธอจะทำงานใช่ไหม” เธอหยิบของในกระเป๋าที่เธอพกมาด้วย

    “ใช่คะ” ฉันนั่งอย่างสุภาพก่อนจะตอบรับเธอ

    “ไม่ต้องคะ ค่ะ ก็ได้เธออายุมากว่าฉันอีกแล้วก็เรียกฉันว่า แชริน เฉยๆก็ได้นะ” เธอยิ้มกว้างก่อนจะเปิด I pad ที่เธอพกมาด้วย

    “เอาละงานของเธอ เป็นแบบนี้นะ” แชรินเริ่มอธิบายงาน อย่าเข้าใจง่ายให้ฉันฟังไปที่ละนิดหน่อย.. ฉันก็ได้แต่มองเธอพร้อมกับพยายามฟังให้เข้าใจ.. อายุก็น้อยกว่าฉันแต่ความสามารถของเธอและความคิดของเธอกลับเป็นผู้ใหญ่กว่าฉัน.. เก่งจัง

    “เอาละพอเข้าใจไหม” เธอยิ้มพร้อมกับหันมาถามฉันด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

    “ก็พอเข้าใจแล้วละ.. ว่าแต่ทำไมเธอถึงไม่ยอมไปอธิบายในบริษัทละ? ฉันสงสัยเลยถามไป

    “อ่า.. มีปัญหานิดหน่อยน่ะ ฉันเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบเข้าบริษัทน่ะ” เธอยิ้มแหยงๆเหมือนมีอะไรปิดบังฉันสักอย่าง

    “อ่า.. เข้าใจแล้ว” ฉันยิ้มกับท่าทางของเธอ เป็นเด็กที่ไม่ชอบการทำงานของคนแก่เท่าไหร่สินะ

    “ตอนนี้ก็ปาไป แปดโมงแล้วเธอไปทำงานได้แล้วละ” เธอลุกขึ้นพร้อมกับเดินไปที่ประตูห้อง

    “ไอกู! จริงด้วย” ฉันลุกขึ้นพร้อมกับรีบเดินไปหยิบกระเป๋าและของจำเป็น

    “งั้นฉันไปละ..รู้สึกแฟนเธอจะมารอแล้วนะ..โชคดี” เธอยิ้มพร้อมกับปิดประตูทันทีโดยที่ฉันยังไม่ได้พูดอะไร.. แฟนฉัน.. หรือจะหมายถึง จียง.. ไอกู! ยัยนั้นเข้าใจผิดแล้ว

    [ลายจอดรถ]

    “ว่าไงประธานบริษัท มาช้าจังนะ” จียงโบกมือเรียกฉันด้วยสีหน้าสดใส.. เอ่อ..

    “นิดหน่อยน่าว่าแต่วันนี้นายว่างหรอ? ฉันถามจียงด้วยสีหน้า นิ่งๆ.. ไม่ได้อยากให้มารับเลยจริงๆ

    “ว่างไม่ว่างฉันก็จะมารับเธออยู่แล้วละ ฮ่าๆ” ฉันหันไปมองกระจกด้วยสีหน้าเกรงใจนิดหน่อย..

    จียงออกรถทันที หลังจากฉันขึ้นไปนั่งบนรถเขาแล้ว หลังจากฉันเดินออกมาจากห้องฉันกับไม่เห็นแชรินเลย.. ทำไมเธอถึงเดินเร็วนักนะ..

    “วันนี้รถไม่ชักติดแหะ” จียงพูดเซ็งๆ

    “มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอไง” ฉันยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมามอง

    “ก็จะได้อยู่กับเธอนานๆหน่อยยังไงละ..เหอ” เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะจอดรถหน้าบริษัท

    “ฮ่าๆ พูดเป็นเล่นน่าขอบคุณนะที่มาส่ง” ฉันเปิดประตูแล้วกว้าเท้าลงจากรถ

    “ฉันพูดจริงต่างหากละ

    “หืม.. อะไรนะ” ฉันได้ยินเสียงบางอย่างมาจากจียงแต่กลับจับใจความไม่ได้เลยหันไปถามเขาแต่เขากับยิ้มพร้อมกับโบกมือบ๊ายบายฉันก่อนจะขับรถออกไป

    “อะไรของเขานะ” ฉันบ่นนิดหน่อยก่อนจะเลิกสนใจจียงและหันไปที่ประตูใหญ่ของบริษัท..วันนี้เราจะกลายเป็น ผู้บริหารคนใหม่สินะ

    ฉันรวบรวมความมั่นใจก่อนจะเปิดประตูและก้าวเท้าเดินเข้าไปในบริษัท..

    “ไอกู! นี่มันอะไรกันเนี้ย” ฉันตกใจกับสิ่งที่เห็น ป้ายต้อนรับอันใหญ่ติดมหึมาติดอยู่บริเวณหน้าเล้าเตอร์ประชาสัมพันธ์..

    “พวกเราพนักงานและคณะบริหารงานขอต้อนรับ ผู้บริหารคนใหม่นะคะ” เสียงตอนรับจากรับโพงดังขึ้นพร้อมกับ เสียงตบมือที่ดังไปทั่ว

    “ขอบคุณสำหรับการต้อนรับที่ดีนะคะ.. ทุกคนช่วยกลับไปทำงานตามหน้าที่ด้วยคะ” ฉันยิ้มก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย.. ฉันดีใจนะแต่ไม่อยากแสดงออกเท่าไหร่

    ฉันเดินไปที่ลิฟท์พร้อมกับขึ้นไปที่ห้องผู้บริหารทันที..
    ---------------------------------------------------------NEXT 6 -------------------

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×