คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : :: 1 New student :: 100%
1
นักเรียนใหม่
New student
Dazzle High School, Dazzle North Area
เช้าวันนี้เป็นวันที่สดใสเหมือนเคย... เมืองสทริคท์ ซิตี้ แห่งนี้ก็ยังคงเดิมไม่เปลี่ยนแปลง หากแต่ทุกย่างก้าวต่างเริ่มมีการจัดของ ขนของ ซื้อของเตรียมไว้เพื่อ ‘วันฮัลโลวีน’ ในปีนี้โดยเฉพาะ J ก็นะ อีกแค่สองสามวันก็จะถึงแล้วนี่นา และคราวนี้ฉันก็ไม่ลืมแพลนสำหรับชุดที่จะใส่ไปในงาน ‘Fantasy Halloween #19’ ที่โรงเรียนแดซเซิลไฮฯ แห่งนี้ด้วย ว่าแต่ตัวไหนก็ถูกใจหมดเลยเนี้ยนะสิ ชุดแม่มดน้อยก็น่ารัก ชุดมนุษย์หมาป่าขาดๆ โชว์ขาอ่อนสุดเซ็กซี่ แต่อะ! O_o ตรงนั้นมันชุดคอแล็กชั่นใหม่ของวิกตอเรีย’ส ซีเคร็ต* ที่เป็นชุดของเบลล่าในเรื่อง Twilight นี้นา!! ฉันจะต้องซื้อชุดนี้แน่
ในขณะที่ฉันกำลังเดินเลือกซื้อของในย่าน Dazzle North (อ้อ! ลืมบอกไป ที่โรงเรียนแห่งนี้เปรียบเสมือนเมืองเล็กๆ (?) แห่งหนึ่งเลยก็ว่าได้ อัตราส่วนของพื้นที่โรงเรียนทั้งหมดต่อเมืองสทริคท์ ซิตี้ ประมาณ 3/5 เลย ที่นี้มีครบครั้นไม่ว่าจะเป็นสระว่ายน้ำ สนามกอล์ฟ สนามบิน แหล่งช็อปปิ้งมากมาย ศาลต่างๆ โรงพยาบาล บลาๆๆ มีมากมายก่ายกอง ฉันแทบจะไม่ต้องออกจากเมืองนี้เลยก็ว่าได้) สายตาของฉันก็เหลือบไปเห็นนาฬิกาแควนขนาดยักษ์ตรงหน้าร้าน Adam & Eve สถานที่ที่ฉันหมายปองชุดเบลล่า~ แต่ทว่า...
…08.47 A.M. O_O!!!
ตายๆๆๆ ตายแน่ๆ ‘เจนีวา คาร์แล็ค’ เธอต้องตายแน่ๆ จริงอยู่ที่สถาบันแห่งนี้ไม่มีการเคารพธงชาติเหมือนโรงเรียนทั่วๆ ไป (เพราะโรงเรียนฉันเป็นโรงเรียนนานาชาติที่มีนักเรียนหลากหลายเชื้อชาติเรียนอยู่) และฉันที่เก่งพอตัว (ยืดคอ ชูอก โฮะๆ *O* ก็ฉันเก่งจริงๆ นี่นา) ไม่จำเป็นต้องมาเรียนก็ได้ แค่อ่านหนังสืออยู่บ้านแล้วพอถึงเวลาสอบก็มาสอบเลย แต่วันนี้ไม่ใช่แน่! วันนี้มีสมาริรีนสอบเทสต์ซะด้วย TOT มีสฯ บอกว่าหากใครไม่เข้าคลาสและสอบกับหล่อน นักเรียนผู้นั้นมีหวังคะแนนเรียงเป็นตัววงกลมงามๆ ทุกช่องแน่ๆ TOT และชื่อของฉันอาจจะอยู่ในลิสต์นั้นก็เป็นได้ถ้าฉันไปไม่ทันเก้าโมง!
กรี๊ด!! ศูนย์ ฉันเกลียดแก๊!! T^T
จริงอยู่ที่ฉันมีเวลาตั้ง...สิบกว่านาทีที่จะเดินทางไปเข้าคลาส แต่ก็อย่างที่บอก แดซเซิลไฮฯ กว้าง (และไกล) มากๆ และหนทางที่จะไปแดนเซิลไฮฯ ยิ่งคดเคี้ยวประหนึ่งอยู่ในเขาวงกต บวกกับฉันอยู่แหล่งช็อปปิ้งทางเหนือแล้วด้วย (ทางเหนือของแดซเซิลฯ เป็นทางสำหรับพวกที่มีอันจะกิน (ชูคออีกครั้ง) ร่ำรวย แต่ตรงข้ามกับทางทิศใต้ที่มักจะเป็นทิศสำหรับพวกที่ไม่มีอันจะกินหรือเรียกง่ายๆ ว่า ‘จน!’ นั่นเอง) กว่าจะไปถึงคงประมาณยี่สิบนาทีถ้ารถไม่ติดมากนัก
“ซวย!” ฉันสบถออกมาเบาๆ ด้วยความโกรธ ให้ตาย! ถึงพ่อฉันจะใหญ่แต่ก็ใช่ว่าจะใช้วิธีคนรวย (เงินฟาดหัว) กับมีสมาริรีนได้เพราะหล่อนนะเจ้าระเบียบและเฮี้ยบมากเลยละ -O-;;
ปิ๊ง!
จริงสิ!! ฉันลืมไปได้ยังไงว่ามีทางลัดระหว่างตึกมากินส์ของอิสเบลล่า (เพื่อนในคลาสของฉันเอง) เชื่อมกับหลังตึกเก่าของแดซเซิลไฮฯ นี่นา (หล่อนพาฉันออกจากแดซเซิลฯ โดยใช้ทางนี้ทะลุผ่านตึกของเธอ เธอบอกกับฉันว่าทางนี้เธอทำไว้ให้ตัวเองโดยเฉพาะ (แอบกระซิบว่างบแค่สร้างถนนเล็กๆ เจาะผ่านใต้ดินโผล่มายังตึกเก่าที่ไม่ได้ใช้ของแดซเซิล มูลค่าหลายแสนเลยเหอะ) เธอยังบอกอีกว่าสร้างไว้เผื่อยามฉุกเฉิน อยากออกมาแดนซ์แต่ดันติดแหง็กอยู่ที่โรงเรียนเธอก็จะใช้ทางนี้แหละออกไป) พาหนะสำหรับเดินทางคือ...เท้าเปล่ากับรองเท้าจิมมี่ชูคู่นี้ -_-d
ฉันให้คนขับรถมาส่งที่ตึกมากินส์อย่างรวดเร็วและเปิดประตูพรวดพราดเข้าไปในตึกโดยที่การ์ดสองคนไม่สามารถทำอะไรได้ แถมยังก้มหัวเคารพฉันอีกด้วย ฉันเดินไปห้องใต้ดินที่ติดแปะไว้ว่า ‘For Isabella, No entry outsider’ (สำหรับอิสเบลล่า คนนอกห้ามเข้า) แล้วรีบสาวเท้าไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
ภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ กว้างประมาณคนสามคนยืนเรียงแถวหน้ากระดานกัน แต่ยาวไกลมากๆ ข้างบนติดหลอดไฟสีนีออนแบบคลาสสิกทั้งวัน บนพื้นปูด้วยพรมเปอร์เซียของแท้ไปจนสุดทางเดิน
ผ่านไปห้านาที ฉันเริ่มเห็นแสงสว่างข้างหน้า แต่ทว่า...มีใครบางคนยืนพิงพนังปูนด้วยท่าทางนิ่งๆ (ข้างในเป็นดินของแดซเซิลฯ ณ ตอนนี้ฉันก็อยู่ใต้ดินแล้ว แต่ฉันก็แอบสงสัยเหมือนกันว่าทำไมที่ใต้ดินถึงมีอากาศผ่านเข้าออกให้หายใจได้ แต่ช่างเหอะ ฉันไม่ใช่นักวิทยาศาสตร์อยู่แล้วที่จะต้องไปสงสัยใคร่รู้อะไรมากมาย) ในมือของเขาถือบุหรี่ที่กำลังอัดเข้าปอดเมื่อสักครู่อยู่
หืม...? ‘For Isabella, No entry outsider’ ไม่ใช่เหรอ ฉันไม่เห็นรู้จักหมอนี้เลย หมอนี้เป็นใครถึงได้มายืนในที่ส่วนตัวแบบนี้ด้วย (ลืมบอกไปอีกอย่าง อิสเบลล่าซื้อที่ดินตรงส่วนที่เป็นทางเดินไว้เรียบร้อยแล้ว จึงไม่มีปัญหาสำหรับการขุดเจาะหนทาง) ว่าแต่หมอนี้เป็นใครกัน?
ฉันชะงักกึกอยู่กับที่แล้วมองชายตรงหน้าที่ห่างไปประมาณห้าหกก้าวเห็นจะได้ ผมสีน้ำตาลอ่อนเซตเป็นทรงเท่บาดใจ ตัวสูงราวๆ 179 cm. น้ำหนักประมาณ 46 เห็นจะได้... ทั้งตัวหมอนี้ประดับไว้ด้วยของมียี่ห้อบ่งบอกถึงฐานะและรสนิยมตัวเองเป็นอย่างดี เพียงชั่ววินาที...ชายหนุ่มตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉันทำให้ฉันนิ่งค้างราวกับหลงอยู่ในห้วงอารมณ์ที่ยากเกินจะคาดเดา นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลทำให้ฉันเผลอมองเขานานเกินไป... ริมฝีปากบางสีชมพูติจะคล่ำนิดๆ เพราะสูบบุหรี่จัด (คาดการณ์จากสิ่งที่อยู่ในมือเขา) ทำให้ฉันเผลอลอบกลืนน้ำลายดังอึก!
“คะ...คุณเป็นใครคะ”
ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจถามในสิ่งที่ตัวเองสงสัยมาได้ไม่นาน
“ผมชื่อเจสัน เจสัน มาร์ค”
“แล้วคุณมาที่นี้...” ดูเหมือนว่าคุณมาร์คจะรู้ว่าฉันอยากจะถามอะไรจึงรีบชิงพูดตัดหน้า -*-
“ผมมาที่นี้ได้เพราะฮัตสันพามา แต่ผมไม่อยากเข้าไปในโรงเรียน น่าเบื่อเป็นบ้า!” ประโยคหลังดูเหมือนว่าเขาจะพึมพำกับตัวเองมากกว่า ว่าแต่ฮัตสันคือพี่ชายของอิสเบลล่าสินะ...หมอนี้คงเป็นเพื่อนพี่ของอิสเบลล่า “เอ่อ...ผมกำลังรอฮัตสันเลิกคลาสนะ”
“เอ่อ...งั้นฉันขอตัว”
“เชิญครับ” คุณมาร์คผายมือไปตรงหน้าให้กับฉันแล้วยิ้มให้น้อยๆ ฉันจึงยิ้มตอบตามมารยาทอย่างช่วยไม่ได้ ว่าแต่ฉันลืมอะไรนะ...
...กรี๊ด!!! O_O ฉันลืมสอบเทสต์ของมีสมาริรีน!!! ซวยบรรลัย
เฮ้อ~ ในที่สุดฉันก็ไปขอร้อง (แกมทวงบุญคุณ เพราะพ่อของฉันมักจะบริจาคเงินให้แก่โรงเรียน ล่าสุดท่านต่อเติมห้องสมุดให้กว้างขึ้นอีกเป็นเท่าตัวและสั่งซื้อหนังสือที่มีประโยชน์ไว้ประมาณสิบกว่ากล่องเห็นจะได้ กล่องหนึ่งเท่ากับกล่องตู้เย็นบ้านฉันเลยละ -O-) ให้ฉันได้สอบเทสต์ในครั้งนี้ และก็แน่นอน...ฉันต้องได้สอบอยู่แล้ว และคะแนนที่ได้แม้จะไม่ค่อยภูมิใจนักแต่ยังถือว่าโอเค...โอเคที่คนที่ได้คะแนน Top Number 1 คือ ‘คาโอริ’ เพื่อนสาวสวยส่งตรงจากญี่ปุ่นโดยแท้จริง ผมยาวตรงสีดำสนิท และตาตี๋ๆ สีดำแต่แอบเซ็กซี่เบาๆ และนั่นทำให้ฉันค่อยดีใจขึ้นมาหน่อยที่ไม่มีใครแย่งอับดับไปจากอกฉัน เพราะตลอดมา แม้ว่าจะสอบอะไรคนที่ได้ Top Number 1 ก็คือ ‘เจนีวา’ คนนี้ J แต่เพราะวันนี้มันมีเรื่องต่างๆ (แค่ตอนเดินทางลับนั่นแหละยะ!) ทำให้ฉันว้าวุ่นเลยเผลอกาข้อผิดไปหนึ่งข้อ ผลออกมาเลยทำให้ฉันได้ที่สองไปครอบครอง T_T
แต่ถึงยังไงซะที่หนึ่งในตอนปลายภาคเรียนมันก็ต้องเป็นฉันอยู่ดี! :)
ฉันละสายความคิดของตัวเองชั่วครู่หันไปมองเพื่อนรักที่บังอาจแย่งที่หนึ่งไปจากฉัน (ยังคงไม่เลิกจิกกัด -*-) ที่หันไปเมาท์กับเพื่อนในคลาสคนอื่นๆ เกี่ยวกับเรื่องที่จะถึงในไม่กี่วันนี้เอง
...และมันคงหนีไม่พ้นเรื่อง ‘วันฮัลโลวีน’
“เจน” คาโอริเรียกฉันด้วยชื่อที่คนสนิทเท่านั้นที่ฉันจะอนุญาตให้เรียกแล้วสะกิดน้อยๆ ที่ไหล่ ทำหน้าตาเป็นประกายหลังจากที่ได้ยินข่าวดีๆ (?) จากเพื่อนคนหนึ่งในวงสนทนาเมื่อสักครู่ “เธอรู้มั้ยว่าชุดชั้นใน Victoria Secret ต้อนรับเทศกาล Halloween จะเข้ามาที่ Dazzle High ตอนไหน ฉันอยากซื้อจะแย่!”
“เธอคงหมายถึงชุดชั้นในคุณพยาบาลสุดเซ็กซี่หรือไม่ก็ชุดชั้นในลายเสื้อดาวสุดสวาทที่ Victoria Secret ทำให้มันสุดเร้าใจนั่นนะเหรอ...มันเข้ามาเมื่อประมาณหกชั่วโมงกว่า :)”
“สมเป็นเธอ! O_O รู้ของแบรนด์ดังสุดๆ ได้ทันทีที่มันวางอยู่หลังร้าน!”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แค่คุณพ่อฉันเป็นหุ้นส่วนของ Adam Shopping Canter เจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ก็แค่นั้นทำให้ฉันรู้ข่าวสารเกี่ยวกับแบรนด์ที่ฉันหมายตาเอาไว้ได้ทันทีก่อนใครเพื่อน” ฉันเหยียดยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจ
“ให้ตายเถอะ! ฉันอยากเกิดเป็นลูกสาวของท่านนายกเมืองนี้ชะมัด!! :(”
“หึ! มันไม่สนุกหรอกนะกับการที่ได้เป็นลูกสาว ‘คนที่สอง’ ของตระกูลคาร์แล็คนะ” ฉันบอกอย่างนึกหมั่นไส้ในพี่สาวตัวเองที่มีหน้าตาสวยทำให้ฉัน (แอบ) อิจฉา และหัวสมองระดับ Top Class เลยก็ว่าได้ คุณพ่อเลยไว้ใจหล่อนมากกว่าฉันทั้งๆ ที่พวกเราก็เกิดห่างกันแค่สิบนาที!! -__-^^
อ้อ! แล้วก็เรื่องหนึ่งที่ฉันพยายามทุ่มเทเพื่อให้คุณพ่อแลเห็นความดีบนตัวฉัน (?) นั่นก็คือ ‘การเรียน’ ยังไงล่ะ!! ^-^ สิ่งหนึ่งที่ขาดไม่ได้สำหรับมนุษย์อย่างเราๆ ก็คือ ‘ความฉลาด’ และ ‘ความดี’ หากใครมีทั้งสองสิ่งรวมกันในตัวมันจะยิ่งขับให้ตัวเองดีเด่นตั้งแต่เริ่มแรก ถึงแม้ว่าตอนนั้นเราจะท้อแท้ เศร้าเสียใจแต่ฉันบอกไว้เลยว่าอนาคตของพวกคุณต้องเริดแน่ๆ แบบว่าอดทนตอนนี้แล้วได้เงินแบบจัดหนักในอนาคตเลยละ!!
แต่ถึงยังไงเซลล์สมองของฉันก็ไปไม่ทันพี่สาวของฉันอยู่ดี -*- ปลายปีที่แล้ว ฉันได้รับใบเกรดเฉลี่ยแสนจะภาคภูมิใจของฉันแล้วนำมันมาเทียบกับของพี่สาวเพื่อแยะเย้ยหล่อน ไม่อยากจะบอกว่าฉันได้ 3.99 เลยละ! *O* แต่ยังไง! ฉันก็แพ้ให้พี่สาวตัวเองอยู่ดี T_T ซึ่งเกรดของพี่สาวฉันที่ชนะฉันขาดลอยจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจาก...4.00!!! TOT ฉันว่าหล่อนต้องโกงข้อสอบแน่ๆ เลย (แพ้แล้วพาลนั่นเอง -*-)
“แต่ถึงยังไงเธอก็ใช้นามสกุล ‘คารแล็ค’ ที่พอคนรู้ถึงกับต้องปูพรมแดงให้เธอเดินเลยนะ! ฉันว่าเรื่องที่พี่สาวเธอแย่งสิ่งต่างๆ ไปก็ใช่ว่าเธอจะไม่ได้อะไรเลย เธอได้ เธอมีในสิ่งที่พวกเราหรือพวกโซนใต้ (Dazzle South Area) ไม่มี ฉันว่าแค่นี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว! O_O”
“แต่ฉันอยากเป็นที่หนึ่ง!”
“เจน”
คาโอริปรามฉันเบาๆ ด้วยหางตา เป็นอย่างนี้ทุกครั้งสินะที่พอมีชื่อ ‘ไอริส คาร์แล็ค’ เข้ามาในวงสนทนาแล้วฉันเป็นต้องอารมณ์เสียทุกครั้งไป :( และทุกครั้งคาโอริจะเป็นคนห้ามฉัน...
“...แฮ่ม!!”
ฉันแกล้งไอดังๆ ให้พวกขี้เมาท์ในกลุ่มเปลี่ยนประเด็นอย่างรวดเร็ว และก็เป็นดังคาด เมื่อหนึ่งในนั้นเริ่มพูดเรื่องใหม่บางอย่างที่ฉันสนใจบ้างไม่สนบ้าง
“ได้ยินมาว่าห้องเรามีนักเรียนเข้าใหม่ไม่ใช่เหรอ ทำไมฉันไม่เห็นพวกเขาเลยละ”
คำว่า ‘นักเรียนใหม่’ ทำให้ฉันชะงัก จริงสิ...อิสเบลล่าบอกว่าเพื่อนพี่ของหล่อนจะย้ายมาอยู่ห้องเรา งั้น ‘นักเรียนใหม่’ ที่ว่าคงเป็นหนุ่มตาฟ้าที่อยู่ในทางลัดนั่นสินะ :P
“นักเรียนใหม่?” ฉันทวนคำของเจสสิก้าเบาๆ เธอพยักหน้าให้ฉันเบาๆ หนึ่งทีก่อนจะเริ่มพูดต่อ
“อืม...เมื่อเช้ามีสควาเตอร์พานักเรียนใหม่สามคนมาแนะนำให้ทุกคนในห้องเราได้รู้จักนะ เอิ่ม...มากันสามคนใช่มั้ยเอเลน่า” เจสสิก้าหันไปถามเอเลน่าก่อนจะได้รับคำตอบเป็นการหยักหน้าเบาๆ “พอดีฉันมัวแต่สนใจกับนิตยสาร Time Dazzle ที่ลงข่าวเธออีกแล้วละ!”
ใช่...ฉันรู้ดี มันจะเป็นอย่างนี้เป็นประจำสำหรับพวกที่ ‘ใหญ่โต’ อะไรประมาณนั้น เมื่อก่อนก็ชักรำคาญนะเวลาที่เดินไปไหนมาไหนมีแต่เสียงแฟลตสาดใส่ตลอดเวลา แต่นานวันเข้าฉันชักจะ ‘ชิน’ กับคนพวกนี้ซะแล้ว :) และนิตยสาร Time Dazzle ที่เจสสิก้าพูดถึงก็คือนิตยสารรายสัปดาห์ของทางโรงเรียน Dazzle High School แห่งนี้ และหน้าหนึ่งก็จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากฉัน...แต่ -*- ทุกๆ สัปดาห์หน้าฉันจะสลับเปลี่ยนกับ ‘หน้าตาของโรงเรียน’ เป็นประจำ -_- ‘หน้าตาของโรงเรียน’ ที่ฉันพูดถึงคือกลุ่มผู้ทรงอิทธิพลแห่ง Dazzle High หรือที่ทุกคนเรียกกันในนาม ‘Seven Star’ ยังไงล่ะ!!
‘Seven Star’ คือหน้าตาของสถาบันแห่งนี้ เซเว่น สตาร์ประกอบไปด้วยนักเรียนผู้ทรงอิทธิพลทั้งเจ็ดคนที่ร่วมตัวเพื่อทำทุกๆ อย่างเพื่อโรงเรียน ไม่ว่าจะเป็นโปรโมทโรงเรียน ทำทุกๆ อย่างเหมือนกับพวกคณะกรรมการนักเรียนละมั้ง ที่ฉันหงุดหงิดทุกทีก็เพราะหนึ่งในเซเว่น สตาร์มี ‘พี่สาวสุดที่รัก’ อย่าง ‘ไอริส คาร์แล็ค’ ร่วมอยู่ด้วย แอบกระซิบก็ได้ว่ามีคนทาบทามฉันให้เป็นหนึ่งในเซเว่นสตาร์แต่ทว่าฉันกลับปฏิเสธโดยพลันด้วยเหตุผลว่า ‘ไม่มีเวลาคะ ^^’ แต่ทว่าใต้จิตสำนึกของฉันพร่ำบอกกับตัวเองว่า Seven Star คือกลุ่มที่ลึกลับ น่ากลัว และเหมือนมีบางอย่างปกปิดซ่อนเอา ไว้รู้เพียงคนในกลุ่ม แค่คิดก็ขนลุกจะแย่ และที่สำคัญ...ฉันไม่มีทางทำงานให้กับโรงเรียนจนปวดหลัง (ที่จริงแล้วไม่อยากเห็นหน้าพี่สาวตัวเองตลอดเวลา เพราะรู้สึกเอียนมากกว่า -O-) และมันยังสามารถทำให้เล็บที่ฉันถนอมมันอย่างดีราวกับเป็นชุดชั้นในของ วิกตอเรีย’ส ซีเคร็ต ที่มีมูลค่ามากที่สุดในโลก สี่สิบล้านกว่า -O- พังเอาได้ง่ายๆ ซึ่งนั่นฉันไม่อยู่นิ่งแน่ๆ ละ เหอะๆ
“แล้วไงต่อ...” ฉันมองเจสสิก้าใจจดใจจ่อ หวังว่าสิ่งที่เธอพูดมันจะไม่ทำให้ฉันประสาทกินนะ!
“อะ...อื้ม! ใช่ พวกนักเรียนใหม่มากันสามคน หญิงหนึ่ง ชายสอง แต่ฉันคิดว่าพวกเขาต้องมีอะไรแปลกๆ แน่เลยละ! มัน...แปลกๆ นะเธอว่าไหม” เจสสิก้าหันไปถามเพื่อนคนอื่นๆ ที่ตั้งหน้าตั้งตาฟังราวกับสิ่งที่เจสสิก้าพูดจะออกสอบในไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า
“หมายความว่ายังไงเจสสิก้า แปลกๆ ที่เธอพูดหมายถึงอะไรบ้าง”
“ก็แบบว่า...คนพวกนั้นบอกว่ามาจากแม็กซิโกแต่ตัวแทบจะขาวเหมือนคนเอเชีย เหมือนจะขาวกว่าซะด้วยนะ!”
“มันแปลกยังไงเจส -_- พวกเขาอาจจะอยู่แต่บ้าน หรือไม่พวกเขาอาจจะบินไปเที่ยวที่แม็กซิโกก็เลยบอกว่ามาจากแม็กซิโก บางทีพวกเขาอาจจะเป็นคนเอเชียก็ได้ใครจะไปรู้ ยิ่งดูผู้ชายคนนั้นสิ ตาตี๋ซะไม่มี”
“ใช่ๆ แล้วผู้หญิงอีกคนที่มาด้วยนะ! สายตาของหล่อนมองขว้างๆ แบบประหลาดๆ ด้วยละ เหมือนกำลังหาเรื่องทุกคนที่เข้ามาขวางทางของหล่อน! ไม่น่าคบเอาซะเลย”
แล้วพวกเพื่อนๆ ที่ตั้งวงเมาท์ก็สาธยายเกี่ยวกับพวกนักเรียนใหม่ที่มา ไม่ใช่งั้นเหรอหนุ่มตาฟ้าคนนั้น...ว่าแต่ฉันจะคิดถึงหมอนั่นทำไมนะ -*-!
“จริงด้วยสินะเจนีวา มีคนหนึ่งไม่มาด้วยละ แต่สองคนนั้นบอกว่าเขาป่วยกระทันหันทำให้มาไม่ได้”
ตึกตัก...
คนๆ นั้นอาจจะเป็นเขาก็เป็นได้!
13.27 P.M.
@ Dazzle North Area, Echo 13th Street
ฉันก้าวลงจากแอสตัน มาร์ตินสีขาวที่เหมาะกับชุดเดรสผ้าชิฟฟอนสีขาวสะอาดตา พอเวลาลมพัดอ่อนๆ จะเผยให้เห็นขาอ่อนสุดเซ็กซี่ ผู้ชายที่ได้เห็นฉันเกือบทุกคนหยุดหายใจด้วยความงามที่ปรากฏบนใบหน้าของฉัน รอยยิ้มที่ดูสดใส ขี้เล่น ซุกซนทำให้ผู้ชายหลายๆ คนอ่อนระทวยกันเป็นทิวแถว และนั่นแหละคือสิ่งที่ฉันต้องการ :)
วันนี้เป็นวันหยุดที่น่าเบื่อสำหรับเจนีวา คาร์แล็คคนนี้ซะจริงเชียว -*- มีมิสคอร์ลมามากกว่าสิบสายและเมสเสจส่งมาหลายข้อความ แต่ฉันขี้เกียจจะเปิดอ่านหรือรับโทรศัพท์ เพราะฉันรู้ดีว่าเรื่องที่ฉันจะได้ยินคืออะไร...มันคือคำชมจากชายมากหน้าหลายตาและสุดท้ายเขาก็จะขอเดต แต่ ณ เวลานี้ฉันไม่มีอารมณ์อะไรที่จะมาเดตหรือมาปาร์ตี้อะไรทั้งนั้น เหมือนโลกใบนี้น่าเบื่อเกินทน ให้ตาย!! ฉันไม่เคยรู้สึกเบื่อและไม่เคยปฏิเสธสายที่โทรหาฉันเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่ามันน่าเบื่อ ชีวิตของฉันควรจะมีสีสันมากกว่านี้...
และการแก้เซ็งของฉันคือช็อปปิ้งตามประสาเด็กผู้หญิงทุกคนที่อยากทำ ^^
“อ้าว! O_O เจน!! ทางนี้”
ฉันหรี่ตามองไปยังผู้หญิงที่ ‘ทำตัวให้เป็นที่สนใจ’ ร้องตะโกนเรียกชื่อฉันแบบสนิทสนมทั้งๆ ที่ฉันเกือบจะลืมชื่อเธอไปซะแล้ว...=_= ใครกัน? นี้คือคำถามแรกที่ผุดขึ้นมาบนหัวเมื่อเห็นใบหน้าขาวๆ ตาตี๋ๆ สงสัยยัยนี้ต้องมาจากจีนไม่ก็เกาหลีมาอย่างแน่นอน (- -) (_ _)
“เธอ...?”
“หยงหยีไง! O_O หรือว่าเธอลืมชื่อฉัน”
“ก็...ประมาณนั้น” ฉันยักไหล่ให้ยัยหยงหยาหยงหยีอะไรนั่น (ใครกล้าตั้งชื่อหล่อนแบบนั้นกันย่ะ) ฉันเห็นหล่อนเบ้หน้าใส่ฉันน้อยๆ (อย่างลับหลัง) หลังจากที่หล่อนช็อกกับคำพูดที่เหมือนจะเป็นการตอกหน้าเธอแบบเจ็บๆ (?) หึ! ก็แบบนี้แหละน่า~ ฉันชินซะแล้วละกับการกระทำของพวกนกสองหัวหรือพวกสวมหน้ากากที่อยู่รอบกายฉันทุกยี่สิบสี่ชั่วโมง ทุกคนที่เข้าหาฉันล้วนอยากเด่น อยากดังก็เท่านั้นเอง
ก็นะ...นามสกุลฉัน ‘คาร์แล็ค’ เชียวนะ -*- เหอะ~ (ประชดที่สุดในสามโลกกก~)
“ธะ...เธอมาทำอะไรที่นี้เหรอ ^^;;”
“มาขายกะปิมั้ง -_-” ฉันตอบคำถามยัยมังกรหยกบ้าบอคอหอยหลอดนั่นด้วยใบหน้าตึงๆ เหมือนจะรำคาญเต็มทน! ไม่เหมือนหรอก ฉันโคตรจะรำคาญหล่อนเลยละ -_-+
“ระ...เหรอ T^T ดูเหมือนเธอจะอารมณ์เสียนะ ฉันว่าฉันไปก่อนดีกว่า ^^;;; บายเจ...เจนีวา แฮะๆ T^T;” ยัยมังกรหยก (?) ยิ้มให้ฉันแบบฝืดๆ ก่อนจะเดินตัวลีบลอยผ่านหน้าฉันไป เหอะ! เมื่อกี้หล่อนเกือบจะเรียกฉันว่า ‘เจน’ ถ้าไม่ติดตรงที่เห็นฉันทำหน้าแบบนี้ >> -_-++
คงจะไม่มีพวกมด พวกแมลงสาบมาแล้วนะ! =_=!
ผ่านไปสามสิบนาที~
ฉันที่เดินช็อปตั้งแต่ชั้นหนึ่งยันชั้นสามรวดภายในระยะเวลาครึ่งชั่วโมง มันทำให้ขาของฉันเริ่มอ่อน T^T ก่อนจะเริ่มลุยกันในชั้นสี่ฉันว่าต้องหาร้านอาหารอร่อยๆ ซักร้านแถวๆ นี้เพื่อพักเอาแรงกาย (และเพื่อกระเพาะของตัวเอง)
นั่นไง! ร้าน ‘Coffee Tea Cake’ ที่อยู่ตรงข้างๆ ตรงมุมโค้งนั่น ^O^
ฉันเดินผลักประตูเข้าไปในร้าน กลิ่นหอมของกาแฟ ชา และเค้ก ลอยปะทะเข้าสู่จมูกฉันอ่อนๆ ผสมกันไปหมดทำให้รู้สึกเหมือนอยู่บ้านขนมหวานไม่มีผิด มันหอมและหวานมากๆ เลยละ! บรรยากาศในร้านเงียบสงบทำให้ฉันค่อนข้างพอใจเป็นที่สุด ร้านตกแต่งด้วยโทนสีดำสลับแดง โดยธีมรวมๆ กันก็คงจะหนีไปไม่พ้นเทศกาลที่ฮอตฮิตกันในเดือนตุลาคม ฮัลโลวีนยังไงล่ะ!! O_O
การตกแต่งของที่นี้ถือว่าอยู่ในระดับดีเยี่ยมเลยทีเดียว แต่งแบบโทนดาร์กๆ สำหรับฮัลโลวีนแต่ให้ความรู้สึกหวานๆ เหมือนเทศกาลวาเลนไทน์ ฉันเลือกโต๊ะที่ดูจะมุมดีที่สุดเพราะข้างๆ มีน้ำตกเล็กๆ ดูน่ารักได้แบบอึมครึม (?) =_=; เพราะมันมีตุ๊กตาผีเล็กๆ ตกแต่งตามเนินดินบนน้ำตก และแบล็กกราวนด์จะใช้โทนดำๆ ทำให้ฉันรู้สึกอึมครึมยังไงล่ะ -_-;
“รับอะไรดีครับ ^^ ทางร้านมีเมนูแนะนำด้วยครับ”
“เมนูแนะนำมีอะไรบ้างคะ” ฉันบอกพนักงานพร้อมกับใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม
“เมนูแนะนำสำหรับช่วงเทศกาลฮัลโลวีนในครั้งนี้คือ เค้กดาร์กช็อกโกแล็ตผสมฟักทอง บรานว์นี่ฟักทอง ส่วนเครื่องดื่มจะเป็น ชาดาร์จีลิงค์สูตรฮัลโลวีนเดย์ ครับ”
“ฉันเอาเค้กช็อกโกแล็ตสูตรฮัลโลวีนแต่ไม่ผสมฟักทอง ส่วนเครื่องดื่มเอาชามะนาวแล้วกัน ^^”
ฉันยิ้มให้กับพนักงานชายตรงหน้า เขาดูมีปฏิกิริยาเล็กน้อยหลังจากที่ฉันยิ้มไป “คะ...ครับ! >_</ /”
ระหว่างรอเค้กและชามะนาวมาเสิร์ฟฉันก็เปิด iPhone ของตัวเองขึ้นมาเพื่อเช็คความคืบหน้าบน Facebook >_< ผ่านไปสิบนาทีฉันชักเบื่อๆ กับการเล่นเฟซบุ๊ก พนักงานร้านนี้ก็ทำงานกันช้าเหลือเกิน -_-!!! (ได้ข่าวว่าเธอสั่งของที่พนักงานเขาไม่ได้ทำไว้? =_=)
แต่ทว่า...ความคิดของฉันเมื่อครู่กลับหายไปในชั่วพริบตา เมื่อเสียงกระดิ่งเล็กๆ เก๋ๆ ที่แคว้นไว้หน้าประตูดังขึ้นเล็กน้อยหมายถึงการมาเยือนของลูกค้ารายใหม่ และลูกค้ารายใหม่ท่านนี้ฉันชักจะ ‘สนใจ’ ซะแล้วสิ :P
“อ้าว! อิสเบลล่า O.O ไม่นึกว่าจะได้เจอเธอที่นี้”
ฉันยิ้มร่าใส่อิสเบลล่าที่กำลังหัวรอต่อกระซิกกับเพื่อนสาวในแก๊งที่มีกันแค่สองคน (หมายถึงผู้หญิงนะ) -_- เธอหันมาทางต้นเสียงซึ่งก็คือฉันแล้วทำตาโต (แบบฉันเมื่อกี้ ซึ่งฉันแอ๊บทำ -_- และฉันก็คิดว่าหล่อนกำลังทำเหมือนกับฉันเสียด้วย) แล้วขานชื่อฉันเสียงดัง ฉันปรับโฟกัสไปที่ ‘เพื่อนใหม่’ ที่เจอกันในทางลัดเมื่อวันก่อนเพื่อดูว่าเขาจะมีปฏิกิริยาอะไรกับการได้รู้จักชื่อฉัน (ใครๆ ก็อยากรู้จักฉันกันทั้งนั้นแหละ!) และนั่นทำให้ฉันพอใจ...พอสมควร
เขาหันมาทางฉันแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก เขามีเคี้ยวเสน่ห์ด้วย! O_o
“ฉันก็ไม่นึกว่าจะเจอเธอที่นี้เหมือนกันเจน! ดีใจที่เจอเธอ ช่วงนี้ฉันไม่มีเวลาออกมาปาร์ชี้หรือช็อปกับเธอเลย” หล่อนทำหน้าตาเศร้าเสียใจเป็นที่สุดราวกับว่าหล่อนพึ่งได้รับข่าวว่าพ่อของเธอเป็น HIV อะไรประมาณนั้น =_= เหอะ! ฉันเค้นหัวเราะในใจ ใครอยากจะมาปาร์ตี้กับหล่อนกัน ถ้ามากับหล่อนงานก็กร่อยหมดนะสิ ที่ฉันทักเธอเพราะ ‘เพื่อนใหม่’ ของหล่อน (แต่ฉันว่าเป็นเพื่อนของพี่ชายหล่อนมากกว่า -O-)
“อ่า...น่าเสียดายจังเลยนะ ดูสิวันนี้ฉันต้องมาช็อปปิ้งแก้เซ็งคนเดียว U_U” ฉัน (แกล้ง) ทำหน้าตาเสียใจไปตามๆ หล่อน
“งั้นมาร่วมวงกับเราเถอะ!! >O<” Yes!!! J ในที่สุดหล่อนก็ออกปากชวนฉันซะที
“ดีเลย! J”
“เฮ่ หนุ่มๆ วันนี้เรามีสาวสวยมาเพิ่มวงด้วย เธอชื่อ...”
“เจนีวา คาร์แล็ค J” ฉันกรีดยิ้มที่คิดว่าตัวเองสวยที่สุดในปฐพีแล้วทำหน้าให้เซ็กซี่ที่สุดเข้าไว้ (แบบนี้ฉันอ่อยเกินไปไหมนะ =_=;) แล้วชิงพูดชื่อตัวเองตัดหน้านางจอมเสนอหน้าอิสเบลล่าอย่างรวดเร็ว หล่อนได้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้ฉันแล้วพยักหน้าใส่พวกผู้ชายที่มากันสองคนและเพื่อนอิสเบลล่าหนึ่งคน “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
“เยี่ยมไปเลย!! ทีนี้เราก็จะมีคู่ครบซะทีนะครับ J ผมชื่อ ทีโอดอร์ บูสแตง”
“โอ้ว~ คุณบูสแตง O_O หรือว่าคุณคือ...เจ้าของกิจการเสื้อผ้าแบรนด์บูสแตง”
“ฮ่าๆๆ ไม่ขนาดนั้นหรอกครับสาวสวย J และได้โปรดเรียกผมว่าทีโอดอร์เฉยๆ เถอะ มันฟังแล้วห่างเหินพิกล”
“โอเคคะทีโอดอร์ ฉันชอบผลงานคุณมากๆ เลยละ!”
“เรื่องกิจการผมไม่ได้เป็นคนทำทั้งหมดหรอกนะครับ ส่วนมากพี่สาวผมจะทำซะมากกว่า”
“นั่นก็ถือว่าเจ๋งมากแล้วคะ”
เยี่ยม! ที่จริงฉันก็ไม่คิดจะชมหมอนี้นักหรอก -*- เห็นแก่ที่มากับเจสัน (จำชื่อได้ติดปากเลยละ!) แล้วกัน :(
“ส่วนเธอเป็นเพื่อนต่างห้องของฉันนะเจนีวา เธอชื่อนาตาชา โรมานนอฟ” อิสเบลล่าชี้ไปที่ผู้หญิงผมแดงหน้าตาพอใช้ได้ก่อนที่เธอจะยิ้มให้ฉันหนึ่งทีแล้วหันหน้าหนีออกไป...ย้ำ หนึ่งทีจริงๆ -*-
“และคนนี้เจสัน ^^” อิสเบลล่าผายมือไปยังผู้ชายที่มีนัยน์ตาสีเขียวมรกตน่าหลงใหล สีผมของเขาสว่างจ้าทำให้หัวใจของฉันเต้นน้อยๆ ด้วยความตื่นเต้น ตั้งแต่อยู่ในเมืองนี้คนนี้แหละคนแรกที่ฉันพูดได้เต็มปากเต็มคำว่า HOT!!!
“ครับ ^^ ผม...แนะนำตัวกับคุณแล้วนี่นา แต่คุณยังไม่ได้แนะนำตัวกับผมเลย ฮ่าๆ”
“อ่า!! O_O พอดีตอนนั้นมันเร่งด่วนมากนะคะ ฉันชื่อเจนีวา คาร์แล็คยินดีที่ได้รู้จักคะ!” ฉันยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับเจสัน เขามีลักยิ้มน้อยๆ ที่ข้างแก้มด้วยละ!
“ฮ่าๆๆ ยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้พบกันอีกครั้ง”
“เจสันรู้จักกับเจนด้วยเหรอ O_o” อิสเบลล่าถามงงๆ
“อื้ม! ฉันรู้จักกับเจสันตอนเดินบนทางลับของเธอนั่นแหละ”
“อ๋อ ที่เธอเกือบมาสอบเทสต์ของมีสมาริลีนไม่ทันนั่นใช่ไหม?”
“ใช่” ฉันตอบอิสเบลล่าสั้นๆ ได้ใจความก่อนจะหันไปยิ้มทักทายกับเจสันอีกครั้ง
“เราไปนั่งโต๊ะกันเถอะพวกเรา~” พวกเราพยักหน้าเห็นด้วยกับทีโอดอร์ ก่อนจะเลือกที่นั่งที่กว้างพอสำหรับนั่งได้หกเจ็ดคน “ทีนี้พวกเราก็ครบคู่ซะที ^^”
“หืม? หมายความว่ายังไงคะทีโอดอร์ ผู้ชายสองคน (เจสัน กับ ทีโอดอร์) กับผู้หญิงสามคน (ฉัน อิสเบลล่าและนาตาชา) จะครบคู่ได้ยังไงกันคะ? ยังขาดผู้ชายอีก...”
“นั่นไง มาแล้ว!!!” ทีโอดอร์ชี้ไปข้างนอกร้านแล้วตะโกนเรียกชื่อบุรุษหน้าใหม่ (?) ให้เข้ามาข้างในด้วยระดับเสียงที่ดังพอตัว...-_-; ยังดีนะที่ร้านนี้ไม่ค่อยมีคนนัก
ฉันหันขวับไปมองตามนิ้วเรียวยาวของทีโอดอร์ ก่อนจะตะลึงงันอยู่กับที่ราวกับได้เห็นเจสัน x2 เลยทีเดียว (ความหล่อ x2 นั่นเอง -_-) ชายร่างสูงโปร่งเดินตรงมาตรงหน้าฉันทำให้หัวใจของฉันเต้นถี่รัวราวกับกลองตีกัน ทรงผมระต้นคอสีดำสนิทบวกกับนัยน์ตาสีดำรัตติกาลที่น่าหลงใหลดูเข้ากันได้ดี ใบหน้าขาวใสทำให้ผู้หญิงอย่างฉันต้องอายเลยให้ตาย!! O_O ยิ่งริมฝีปากสีชมพูติดจะคลำนิดๆ อาจจะเพราะสูบบุหรี่มากไปหน่อยนั้นน่าจับมาจูบ...เอ่อ...นะ นี้ฉันกำลังเพ้ออะไรอยู่เนี้ยยย!!!? >O<
(>_< ) ( >_<) สะบัดหัวไล่ความคิด (หื่นๆ) ออกจาก Memory ในหัวออกให้หมด
“คุณมาช้าทุกทีเลยนะอเล็ก วันหลังหัดทำอะไรให้เร็วๆ บ้างเถอะ”
“ช่างผมเถอะน่าเจสัน” คนที่เจสันเรียกว่า ‘อเล็ก’ โบกไม้โบกมือเป็นเชิงห้ามไม่ให้เจสันพล่ามไปมากกว่านี้ -_-;;
“อะแฮ่ม! วันนี้เรามีแขกนะอเล็ก” ทีโอดอร์กระแอ่มเบาๆ เพื่อเป็นการเตือนให้สองคนหยุดเลิกทำสงคราม (ทางสายตา) กันสักที
“เอ่อ...สวัสดีค่ะ ฉันเจนีวา คาร์แล็ค ยินดี...”
“อเล็กซานเดอร์ จาคอฟ” ‘อเล็กซานเดอร์’ โพล่งขึ้นกลางคันทำให้ฉันที่กำลังแนะนำตัวอยู่หยุดชะงัก หมอนี้ไม่สนใจฉันเลย!? O_O รู้สึกเสียเซลฟ์นิดๆ ละ
“เฮ่! อเล็ก แนะนำตัวดีๆ หน่อยสิ”
“ช้างเถอะคะ J ในเมื่อเขาไม่อยากรู้จักฉัน”
หึ! ถึงแม้นายจะหล่อ รวย (ดูจากยี่ห้อเสื้อ กางเกง รองเท้าและรวมไปถึงเครื่องประดับ) การศึกษา...ไม่รู้ -*- ก็เถอะ ในเมื่อนายทำเมินกับฉันแบบนี้ฉันก็จะไม่มีวันสนใจนาย!!
“เอาน่าคนสวย~ (ไอ้) คุณอเล็กมันก็เป็นแบบนี้แหละ เฉยชา สั้นๆ หวนๆ อย่าถือสามันเลยนะครับ ^^”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี้คะ J”
“โอเคครับคนสวย...งั้นเรามาทานอาหารกันเถอะ!”
* วิกตอเรีย’ส ซีเคร็ต (Victoria’s Secret) คือแบรนด์เสื้อผ้าดังระดับโลก (ชุดที่กล่าวไปข้างต้นไม่มีอยู่จริง)
ความคิดเห็น