คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : :: Prologue 100%::
Prologue
The Beginning…Part
พวกเขาทำให้เธอเจ็บเจียน ‘ตาย!’
เพราะเหตุนั้น...เธอจึงกลับมา ‘แก้แค้น’ ให้สาสมกับที่ ‘พวกเขา’ ได้ทำกับเธอเอาไว้!!
‘They gave her I nearly die’
‘Because of that she back revenge for vengeance against the them she has to do with it’
ร่างหนากำยำของชายหนุ่มฉุดมือเรียวยาวของหญิงสาวหน้าตาสะสวยเข้าไปในบ้านร้างที่ไม่มีใครอยู่...และไม่มีใครผ่าน ชายหนุ่มผลักประตูไม้เก่าๆ ออกเผยให้เห็นห้องรับแขกที่ฝุ่นเขรอะกรัง ใยแมงมุมเกาะติดอยู่ทุกมุมของบ้านไม้หลังนี้
“แค่กๆ” หญิงสาวสำลักฝุ่นที่คละคลุ้งอยู่รอบตัวทันทีที่ชายหนุ่มผลักประตูเปิดออก เธอใช้มือปิดจมูกไว้ก่อนจะขานเรียกชื่อเขา
“อัล...” เธออ้าปากพูดทว่าเสียงนั้นกลับถูกดูดกลืนด้วยจูบอันเร่าร้อนของชายตรงหน้า
เขาบดขยี้ริมฝีปากด้วยความป่าเถื่อนและรุนแรงก่อนจะเตะประตูห้องที่ทำจากไม้พุพังจนมันหักอยู่คาเท้าของเขา ชายหนุ่มผลักร่างของหญิงสาวลงบนเตียงนอนที่สะอาดเกินกว่าจะตั้งอยู่บนบ้านหลังนี้พร้อมกับก้มลงจูบเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับหมาป่าที่กำลังหิวโซ หญิงสาวหอบหายใจแรงๆ เพราะไม่อาจต้านทานเสน่ห์ของชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าได้ บรรยากาศที่เงียบสงบก่อนหน้านี้หายไปหมดสิ้น มีเพียงเสียงหอบหายใจของทั้งคู่
“ดะ...เดี๋ยวก่อนอัลเบิร์ต!”
เธอพยายามรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายผลักชายหนุ่มออก
“อือ...” คนที่ได้ชื่อว่า ‘อัลเบิร์ต’ เงยหน้าขึ้นสบตากับนัยน์ตาสีดำสนิทของเธอด้วยความขัดใจ
“ฉันไม่อยากอยู่ในสถานที่สกปรกแบบนี้!!” หญิงสาวพูดด้วยความโกรธจัดแกมสมเพช
“เธอจะให้เราไปที่ไหนละ โรงแรมเหรอ? หรือว่าที่บ้านละ!?” ชายหนุ่มตวัดนัยน์ตาสีดำเข้มของเขาไปสบเข้ากับดวงตาของเธอทำให้เธอเบือนหน้าหนีเพราะไม่มีทางปฏิเสธนัยน์ตาสีดำสนิทที่ทรงเสน่ห์ของเขาได้เลย
“ไม่มีทาง! ฉันไม่มีทางไปที่แบบนั้นหรอก และก็ตัดไปได้เลยสำหรับที่บ้าน...หึ!”
“งั้นก็ที่นี่แหละเหมาะแล้ว” อัลเบิร์ตพูดก่อนจะก้มลงจูบเธอต่อแต่ทว่าเธอกลับใช้มือของเธอผลักใบหน้าขาวใสของชายหนุ่มให้ออกห่างพลางลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับเขา
“ไม่! ฉัน...ไม่อยากทำ!”
“เราคบกันมาสามปีแล้วนะ ‘เมเจลล์’ ฉันไม่อยากรออีกแล้ว!” อัลเบิร์ตตวาดใส่หญิงสาวร่างบางนามว่า ‘เมเจลล์’ เสียงดัง ความโกรธปรี๊ดขึ้นหัวเธอด้วยความรวดเร็วและมันกำลังจะระเบิดเร็วๆ นี้ เพราะคำว่า ‘ไม่อยากรอ!’
“อ๋อ! ที่นายคบกับฉันก็เพราะเห็นว่าฉันยังเวอร์จิ้นอยู่ใช่มั้ย!!?!”
“ถ้าใช้แล้วจะทำไม!!”
ความโกรธบวกกับความขัดใจของชายหนุ่มที่ชอบเอาแต่ใจ ได้อะไรก็ต้องได้ ทำให้เขาตะคอกเธอกลับด้วยถ้อยคำที่หยาบช้าโดยไม่สนความรู้สึกของหญิงสาวแม้แต่นิด
“!!!” เธอนิ่งด้วยความรู้สึกอึ้งๆ ราวกับมีค้อนปอนด์ทุบหัวเธออย่างหนัก “มันเป็นแบบนี้นี่เอง...” เมเจลล์หันหน้าหนี หยาดน้ำตาใสๆ ของเธอไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เธอยืนนิ่งเป็นน้ำแข็ง ชายที่อยู่ตรงหน้าได้แต่กำหมัดแน่น เขากำลังระงับอารมณ์ที่เดือดพุ่งพล่านของตัวเอง ทว่า...ความอดทนของชายหนุ่มก็หมดลง!!
...อัลเบิร์ตจับร่างของเมเจลล์กดลงบนเตียงด้วยความรุนแรง เมเจลล์เบิกตาโพล่งด้วยความตกใจอัลเบิร์ตระดมจูบไปทั่วหน้าของเมเจลล์ เธอพยายามผลักไสและดีดดิ้นหนีแต่ทว่าแรงของเธอไม่มีทางชนะแรงดั่งช้างสารของอัลเบิร์ตได้ เธอไม่สามารถทำอะไรได้เลย... เมเจลล์หยุดดิ้นหนี เธอค่อยๆ ปล่อยให้เขาทำตามใจตัวเองไปก่อน น้ำตาของเธอค่อยๆ ไหลเป็นทางยาวอย่างระงับไว้ไม่ได้อีกแล้ว...เธอหวังว่าเขาจะสนใจและหยุดการกระทำแบบนี้เหมือนกับในนิยายที่เธอชอบอ่าน แต่...คนเลวมันก็เลวตั้งแต่ชาติกำเนิด! อัลเบิร์ตไม่สนใจเธอแม้แต่น้อย เขาค่อยๆ สอดมือเข้าไปในกระโปร่งยาวถึงหัวเข่าสีชมพูทำให้หน้าเธอชาวาบราวกับมีผู้หญิงซักสิบคนมาระดมตบเข้าที่หน้าของเธอ
ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังสนุกสนาน หญิงสาวกลับทุกข์ระทม ก็มีใครบางคนเปิดประตูเข้ามาในบ้านร้างแห่งนี้เสียงดังปัง!
แรงของประตูที่กระแทกเข้ากับผนังเสียงดังทำให้อัลเบิร์ตหยุดการกระทำที่แสนชั่วช้าของตัวเองแล้วเงยหน้าขึ้นมองผู้มาใหม่ช้าๆ ผ่านประตูไม้ที่หักของเขา (ประตูบ้านกับประตูห้องอยู่ตรงกันพอดี)
“อะ...อัลเบิร์ต”
หญิงสาวสุดเซ็กซี่ในชุดเดรสสั้นสีดำปักเหลือมแดงนิ่งค้างอยู่กับที่ นัยน์ตาเบิกกว้างขึ้น เธอขานชื่อเขาเบาหวิวด้วยความตกใจ
เมื่อตั้งสติได้ ‘ผู้มาใหม่’ ก็สะบัดหัวไปมาก่อนจะสาวเท้าเข้าไปหาอัลเบิร์ตอย่างรวดเร็วแล้วกรีดร้องเสียงดังลั่นด้วยความโกรธที่สุมอยู่ในอก
“แอน!? คุณมาที่นี่ได้ยังไงกัน?”
“เรื่องนั้นไม่ต้องไปสนใจ!!? คุณทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง! คุณไปคั่วกับนังนี่เนี้ยนะ” คนที่อัลเบิร์ตเรียกว่า ‘แอน’ ชี้นิ้วเรียวยาวของเธอไปที่เมเจลล์ก่อนที่เธอจะเบิกตากว้างเล็กน้อยด้วยความตกใจ “มะ...เมเจลล์...” เธอเรียกชื่อเมเจลล์เสียงสั่น
“เธอ?”
“พวกคุณรู้จักกัน?” เหงื่อของอัลเบิร์ตผุดขึ้นมาบนใบหน้าของเขาน้อยๆ
“หึ! รู้ซะยิ่งกว่ารู้... บอกฉันทีว่าผู้หญิงที่นายคล้อมอยู่ไม่ใช่ ‘เมเจลล์ คอนเทย์เลอร์!?’ ” แอนเหยียดยิ้มร้าย
“ธะ...เธอ! แอน...แอนโบนีเหรอ!!” เมเจลล์ได้ทีผลักอกอัลเบิร์ตออกก่อนจะมองหน้าผู้หญิงคนนั้นอย่างพินิจพิเคราะห์
“ใช่! ขอบคุณที่ไม่ลืมชื่อ ‘เพื่อน’ คนนี้”
“อะ...แอน!”
“อย่ามาเรียกชื่อเล่นของฉัน!! เธอกำลังแย่งผู้ชายของฉัน!”
“ไม่จริง! ฉันเป็นแฟนกับอัลเบิร์ต!!” คำๆ นั้นทำให้ความโกรธของแอนโบนีพุ่งสูงขึ้น เธอย่างก้าวเข้าหาเมเจลล์ก่อนจะผลักอกเธอล้มลงหลังจากที่เมเจลล์พึ่งลุกขึ้นมาได้ไม่นาน
“ยัยโง่!! ฉันคบกับอัลเบิร์ตมาสองปีกว่าแล้วย่ะ!” เธอแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ
“ฉันคบกับอัลเบิร์ตสามปี! ฉันเป็นแฟนอัลเบิร์ตก่อนเธออีก!” เมเจลล์ตวาดใส่แอนลั่นด้วยความลืมตัว เธอใช้มือปิดปากแน่นแต่มันสายไปแล้ว...
“!!!”
“ทีนี้เธอคงรู้แล้ว...” เพราะไม่อยากทำให้ ‘ศัตรู (หัวใจ)’ เห็นความอ่อนแอที่ซ่อนอยู่ในแววตานั้น เมเจลล์จึงเชิดหน้าขึ้นสู้อย่างไม่ยอมแพ้
“แล้วยังไง!? คิดว่าฉันเป็นแม่พระปล่อยให้ผู้ชายของฉันไปกับเธออย่างงั้นเหรอ เหอะ!! ถึงเธอจะเป็นแฟนอัลเบิร์ตมาก่อนก็แล้วไง! ถามเขาซิว่าเขาเลือกใคร ระหว่าง ‘ฉัน’ กับ ‘เธอ’ ”
“…”
“หึ! จะบอกอะไรให้นะ ผู้ชายนะเบื่อของที่ใช้แล้วรู้ไว้ด้วย!”
เมเจลล์หน้าชาวาบขึ้นมาทันที เธอกำลังจะบอกว่าเมเจลล์ไม่บริสุทธิ์แล้วงั้นเหรอ
เมเจลล์กับแอนโบนีหันหน้าขวับไปสบตากับนัยน์ตาสีดำสนิทของอัลเบิร์ต เขามีท่าทีลังเลใจก่อนจะเบือนหน้าหนีเพราะคิดไม่ตก...คิดว่าเขาจะเลือกใคร การกระทำของอัลเบิร์ตสร้างความเจ็บแค้นใจให้กับเมเจลล์ขึ้นเรื่อยๆ เธอไม่อยากจะทนมันอีกแล้ว...ไม่มีวันแล้ว!
“คุณไม่พูด!!! คุณมันเห็นแก่ตัวมากอัลเบิร์ต ฉันโง่เองที่ ‘เคย’ ชอบคนอย่างคุณ!” เมเจลล์พูดกระแทกอัลเบิร์ตก่อนจะผลักเขาล้มลงกับเตียงแล้วหันหลังเดินหนีจากสถานที่บ้าๆ แสนโสโครกแบบนี้ ทว่าความซวยมันยังไม่หมดแค่นั้นเมื่อเมเจลล์รีบเดินจนเผลอไปชนเข้ากับไหล่แอนโบนีดังพลั่ก! อย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่ทว่า...แอนกลับคิดว่าเมเจลล์ตั้งใจทำลงไป ด้วยความที่แอนโบนีไม่ชอบตกเป็นรองใคร เธอจึงหันขวับไปหาเมเจลล์แล้วจับไหล่เธอไว้แน่นราวกับว่าไหล่ของเมเจลล์เป็นแค่เศษกระดูกที่เปราะบางและพุพังง่าย
“เธอกล้าดียังไงถึงได้เดินมาชนไหล่ฉัน!” แอนกดเสียงต่ำลงเพื่อข่มศัตรู
“ฉัน...แล้วยังไงล่ะ!”
ถ้าเป็นเมื่อก่อนเมเจลล์คงจะพูดคำว่า ‘ฉันขอโทษ’ ให้กับแอนไปแล้วแต่ด้วยความที่เธอเป็นเด็กดื้อเงียบ ทำให้เธอต้องพูดข่มกลับแล้วทำท่าทีไม่เกรงกลัวศัตรูเลยแม้แต่น้อย...ทั้งที่ใจจริงเธอกลัวจนตัวสั่น!
“แล้วยังไงเหรอ...หึๆ”
เพียะ!!
เสียงฝ่ามือกระทบเข้ากับผิวแก้มของเมเจลล์ดังไปสนั่น เมเจลล์หน้าหันไปทางทิศที่แอนตบด้วยความมึนงงและตั้งตัวไม่ทัน เลือดที่มุมปากของเมเจลล์ค่อยๆ ไหลออกมาช้าๆ ความเจ็บแล่นเข้ามาสุมอยู่ที่แก้มของเธอ ใบหน้าขาวใสบัดนี้มีรอยฝ่ามือเล็กๆ สีแดงนิดๆ ติดอยู่ตรงแก้ม เธอจับแก้มของตัวเองเบาๆ รับรู้ได้เลยว่าแรงตบไม่ใช่เล่นๆ
“แอน...เธอ”
“ทำไม!! ฉันทำไม!” แอนขาดสติ เธอโผล่เข้ามาเขย่าตัวเมเจลล์อย่างบ้าคลั่งราวกับคนบ้า
“กรี๊ดดด! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!” เมเจลล์ตะโกนด้วยความหวาดกลัวเมื่อแอนเปลี่ยนจากการเขย่าเป็นกระชาก ขีดข่วนใบหน้าและร่างกายของเธอด้วยความรุนแรง
บ้าเถื่อนสิ้นดียัยบ้า!!!
เมเจลล์คิดในใจ สายตาเหลือบไปเห็นร่างๆ หนึ่งที่นั่งบนเตียงนอนด้วยใบหน้านิ่งเฉย อัลเบิร์ตไม่คิดช่วยฉัน!?เธอตะโกนอยู่ในใจ ด้วยความแค้นที่เต็มเปี่ยมอยู่ในใจก่อนแล้วของเมเจลล์ บวกกับการได้เห็นท่าทีที่ตัดเยื่อใยของอัลเบิร์ตอีกทำให้เธอเริ่มเดือดแบบสุดขั้ว!
เพียะ!
“หยุดบ้าได้แล้ว!!” เมเจลล์ตะโกนลั่นก่อนจะตบเข้าที่หน้าใสๆ ของแอนทันที! เธอปล่อยให้แอนตกใจกับการกระทำของเธอรีบวิ่งออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ...เพราะเธอไม่อยากอยู่ที่นี่นานๆ แล้ว
...ไม่อยากเห็นสีหน้าเฉยชาของคนที่รัก...เพราะมันจะทำให้เธอทุกข์ใจอย่างช่วยไม่ได้
และตอนนี้...ความเจ็บมันก็มากพอแล้ว
(To be Continued)
ความคิดเห็น