คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : :: 2 Majall She is Come Back 100%::
2
‘May-jell’ She is Come Back
เฮือก!!
ฉันเด้งตัวขึ้นจากเตียงทันที! ความรู้สึกเมื่อสักครู่ราวกับตัวเองพึ่งกระโดดบันจี้จัมพ์ไปหมาดๆ มันเสียววูบไปทั้งร่างจนฉันอธิบายไม่ถูกว่ามันเป็นยังไง แต่ที่รู้ๆ คือ...มะ...เมื่อกี่นี้มันอะไรกัน!? ฉันฝันไป? ฉันเป็นบ้าไปแล้ว? ฉันว่ามันต้องเป็นฝันแน่ๆ ไม่อยากจะเชื่อเลย!
ฉันหันซ้ายหันขวาด้วยความเร็วก่อนจะเจ็บแปล๊บเข้าที่หัวในทันที มือกุมขมับอย่างอัตโนมัติก่อนจะรู้สึกว่ามือของตัวเองสัมผัสเข้ากับผ้าอะไรบางอย่างที่พันอยู่รอบหัว ฉันคลำๆ ดูก็ต้องตกใจอีกครั้ง O_O มันพันหัวฉันจริงๆ ด้วย! พระเจ้า นี่ฉันไปทำอะไรให้หัวถูกผ้าบ้าๆ นี้คลุมด้วยเนี้ย
ฉันค่อยๆ หันไปทางซ้ายช้าๆ และเบาที่สุดเพื่อไม่ให้อาการเจ็บแปล๊บที่หัวของฉันเกิดขึ้นอีก ฉันอยู่ห้องสี่เหลี่ยมสีขาว กว้างพอสมควร ข้างๆ มีโซฟาสีครีมที่มีผ้าห่มสีฟ้าลายโดเรม่อน –O– คลุมอะไรบางอย่าง (ตัวโตๆ) ที่ซุกตัวอยู่บนโซฟา นั่นมันอะไรนะ? ฉันเตรียมจะลุกขึ้นแต่ทว่า...
กึก!
มือข้างขวาของฉันถูกอะไรบางอย่างดึงเอาไว้และมันก็เจ็บเอาการ T_T ฉันหันไปมองก็ต้องประหลาดใจเมื่อหลังมือของฉันถูกสายน้ำเกลือเจาะอยู่!? O_o บ้าน่า ทำไมฉันถึงถูกเติมน้ำเกลือ งั้นก็หมายความว่าที่นี่คือ...โรงพยาบาล!
พอสมองของฉันรับรู้ว่าที่นี่คือโรงพยาบาล ฉันก็ทำท่าจะเป็นลม (?) ก็ฉันเกลียดโรงพยาบาล!! ฉันเกลียดกลิ่นยา กลิ่นศพ กลิ่น...กรี๊ดดด!! ช่างเถอะ ฉันเกลียดโรงพยาบาลก็คือโรงพยาบาล!
“โอ๊ย~”
ฉันร้องโอ๊ยทันทีที่ฉันพยายามจะดึงสายน้ำเกลือบ้าๆ นั่นออกไปให้พ้นตัว ทันใดนั้นเอง...สิ่งที่ฉันสงสัยว่าข้างใต้ผ้าห่มคืออะไรฉันก็ได้รู้ทันทีว่ามันคือ...คน!!
...ผู้ชายซะด้วย!
“คุณเป็นบ้าอะไรนะ! ถอดสายน้ำเกลือออกทำไม!?” ชายหนุ่มตรงหน้าพูดกับฉันเสียงขุ่น ทำท่าไม่พอใจนิดๆ
“ฉันเกลียด...ฉันเกลียดที่นี่!!”
“แต่ยังไงคุณก็ต้องรักษาตัวนะเมเจลล์”
“O_O”
เขาพูดเสียงอ่อน ทำให้ฉันหันไปมองเขาด้วยความสงสัยว่าเขารู้จักชื่อของฉันได้ยังไง?
อึก!
ทันทีที่ฉันเห็นหน้าของชายตรงหน้าชัดๆ ทำให้ฉันสะอึกพร้อมๆ กับเป็นลมล้มลงตรงนี้ ใบหน้าขาวใสตัดกับทรงผมสีดำซอยระต้นคอ นัยน์ตาสีเขียวมรกตน่าดึงดูด ริมฝีปากแดงออกจะติดคล่ำซะนิดๆ เพราะ (ขาดเดา) ว่าเขาคงจะเป็นคนที่ชอบสูบบุหรี่ ให้ตายเถอะเมจลล์ เขาคือผู้ชายที่เพอร์เฟ็กต์มากๆ!
“คุณรู้จักฉัน?”
ฉันถามเขาไปตามความคิดของตัวเอง แต่ทว่า...ทันทีที่ฉันเผลอพลั่งปากพูดคำร้ายๆ แบบนั้นลงไปทำให้นัยน์ตาสีเขียวคู่สวยคู่นั้นสั่นไหวทันที...
“...”
“เอ่อ...”
“คุณจำอะไรไม่ได้เลยอย่างนั้นเหรอเมเจลล์...” เสียงของเขาตะกุกตะกักราวกับจะร้องไห้
“ฉัน...ไม่รู้” ฉันตอบเสียงแผ่ว ทำไมนะทำไม...ทำไมฉันถึงไม่อยากเห็น ‘เขาคนนี้’ ทำหน้าเศร้าๆ แบบนั้นเลย...ทั้งๆ ที่ฉันไม่รู้จักเขา
ใช่...ฉันไม่เคยรู้จักผู้ชายสุดเพอร์เฟ็กต์คนนี้เลยจริงๆ
“ไม่เป็นไรหรอกเมเจลล์ ^^ มันอาจจะเป็นเรื่องปกติที่สมองของคนเราเวลาถูกกระทบกระเทือนแล้วจำไม่ได้...ไปสักพัก”
“กระทบกระเทือน?”
“ใช่...คุณถูกรถชนแล้วมีผู้หวังดีส่งคุณเข้าโรงพยาบาลได้ทัน”
“!!”
ฉันลองคิดทบทวนดีๆ ปรากฏว่ามีภาพๆ หนึ่งลอยเข้ามาในหัวของฉัน...ภาพรถบรรทุกของพุ่งตรงมาชนรถของฉันแล้วฉันก็หมดสติไป...แล้วก็มาอยู่ที่โรงพยาบาล?
แต่เดี๋ยวก่อน...
ฉันรู้สึกว่ามันมีเหตุการณ์บางอย่างที่คั่นอยู่ตรงกลางระหว่างเหตุการณ์ถูกรถชนกับเหตุการณ์ที่ฉันมานอนแบ็บอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้... แล้วมันคือเหตุการณ์อะไรล่ะ!?
‘ที่นี่คือ ‘จุดกึ่งกลางระหว่างสามภพ’ ’
…
‘เธอตายแล้ว’
…
‘เธอไม่แค้นพวกมันรึไง~’
พระเจ้า!! O_O ใช่แล้ว! มันมีเหตุการณ์สุดเหนือจินตนาการคั่นกลางระหว่างเหตุการณ์ที่ฉันถูกรถชนกับเหตุการณ์ที่ฉันมานอนอยู่ที่โรง’บาลแห่งนี้!
มันเป็นเรื่องจริงอย่างนั้นเหรอ... งั้นก็หมายความว่า...ฉันตายแล้ว แต่ฉันกลับมาเป็น ‘เมเจลล์ คอนเทย์เลอร์’คนใหม่และก็สมบูรณ์สุดๆ O_O
“พระเจ้า...” ฉันพูดเสียงแผ่วด้วยความช็อกปนความหวาดกลัวที่เกาะกินอยู่อีกด้านหนึ่งของจิตใจของฉัน...
“คุณเป็นอะไรเมเจลล์” เขายื่นหน้ามาใกล้จนทำให้ใจของฉันสั่นไหวน้อยๆ
“มะ...ไม่เป็นอะไร ว่าแต่คุณ...เอ่อ”
“...ผมชื่อ...แฮรดริก แฮรดริก คราวน์สัน ให้ตายเถอะเมลล์ คุณทำให้ผมเป็นบ้า ผมเป็นแฟนของคุณนะ! เดี๋ยวผมจะไปเรียกหมอมานะ”
“ดะ เดี๋ยวก่อน ฟะ...แฟน?”
แฮรดริก...คือชื่อของเขา แล้วเขาคือ ‘แฟน’ ของฉัน นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี้ย!!?
“จริงสินะ ขอโทษน่าแฮรดริก” ยังไงก็เถอะ ตอนนี้ฉันต้องเล่นตามน้ำไปก่อน “เอ่อ...แฮรดริก ฉันหิวข้าวนะ...ช่วย” ฉันยังพูดไม่จบแฮรดริกก็เหมือนกับว่าจะรู้ความหมายที่ฉันตั้งใจจะพูด เขาพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะถามย้ำฉันอีกหน
“คุณอยากกินอะไรล่ะ เดี๋ยวผมจะไปซื้อให้”
“อะไรก็ได้” ฉันบอกยิ้มๆ เขาพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องนี้ไป...
หึ! ฉันรอเวลานี้แหละ...
รอเวลาเพื่อพิสูจน์ว่าเรื่อง ‘เหนือจินตนาการ’ เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า!!?
“ยมทูต!! ฉันรู้ว่านายอยู่รอบตัวฉัน ออกมาให้ฉันเห็นนะ!”
ฉันตะโกนออกไปกลางอากาศราวกับคนบ้า ทว่า...กลับไม่มีเสียงที่เย็นยะเยือกเหมือนตอนนั้นตอบกลับมา...หรือว่านั่นจะเป็นความฝัน?
“ยมทูต BK หมายเลข 79! ออกมาให้ฉันเห็นหน้านะ”
‘พูดแค่นี้ก็สิ้นเรื่อง~’
น้ำเสียงเย็นยะเยือกเหมือนเมื่อตอนนั้นดังก้องอยู่ในหัวฉันไปมา... หึ! มันเป็นเรื่องจริงสินะ...เรื่องจริงที่ว่าฉัน ‘ตายแล้วฟื้นคืนชีพ’ นะ!
‘ถูกต้องเมเจลล์~’
“ฉันอยากจะถามคุณว่า...ผู้ชายคนนั้นคือใคร” ฉันหลับตาถามยมทูต
‘เขาคือ ‘ผู้แพ้’ ของฉัน เธอไม่ต้องไปสนใจหรอก เขาจะเป็น ‘ตัวช่วย’ ทำให้แผนเธอสำเร็จเอง’
“หมายความว่ายังไง”
‘ก็หมายความตามที่ฉันพูด เมื่อถึงเวลาเธอก็จะรู้เอง’
“ฉันไม่เข้าใจ”
‘ฉันจะเฝ้ามองเธอทุกที่...เธอทำอะไร...ฉันย่อมรู้ดี’
“นายมันเห็นแก่ตัว”
‘จำไว้...เธอต้องแก้แค้นพวกมัน! แล้วอย่าแพร่งพรายความลับที่เธอได้รู้ให้ใครฟัง ไม่ว่าจะเป็น ‘ผู้แพ้’ ของฉัน’
“ฉัน...!!! O_O”
“คุณพูดกับใครนะเมเจลล์”
แฮรดริกเปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วถามฉันด้วยสีหน้างวยงงให้ตายเถอะ บอกเขาทีว่าเขามาผิดเวลา! L
“ฉัน...คุยโทรศัพท์ ^^;;” ฉันโกหกพร้อมส่งยิ้มแห้งๆ ให้กับแฮรดริก
“เหรอ...ไหนคุณบอกว่าจำอะไรไม่ค่อยได้ไง แล้วคุณโทรหาใคร?” ฉันเกลียดคนความจำดีชะมัด!L
“ฉัน...ก็ฉันพอจะรู้แล้วนี่นา”
“คุณจำได้แล้ว!?” แฮรดริกถามด้วยสีหน้าตื่นตระหนกตกใจพร้อมๆ กับดีใจไปในตัว (?)
“อืม...ฉันเริ่มจำได้นิดๆ แล้วละ” ฉันฉีดยิ้มกว้างใส่แฮรดริกแม้ว่ามันจะออกแปลกๆ สักนิด แต่เขาไม่น่าจะเห็น? “ว่าแต่...ฉันจะได้ออกจากโรงพยาบาลนี้เมื่อไหร่”
“คงอีกสักคืนสองคืนเนี่ยแหละ เดี๋ยวผมไปเรียกหมอมาก่อนนะ!”
แฮรดริกพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นก่อนจะวิ่งออกจากห้องไปในที่สุด...
เฮ้อ... –O–
ในที่สุดฉันก็ ‘ฟื้นคืนชีพ!’ และฉันจะทุ่มเทอนาคตของฉันเพื่อการแก้แค้น...เพียงอย่างเดียวแล้วสินะ!
หึๆๆ! ในที่สุดฉันก็ไม่ตาย! May-jell She is Come Back!!! (and the free boyfriend )
สองวันผ่านไป...
แฮรดริกขับรถมาส่งฉันที่อพาทย์เมนต์แห่งหนึ่งระดับหกดาว ใช่...มันหรูจริงๆ เขาเปิดห้องใหม่ให้ฉันเพียงแค่ฉันพูดว่า ‘ไม่อยากกลับบ้าน’ เขาก็พร้อมที่จะทำให้ฉันทุกอย่าง พูดถึงที่บ้านก็ทำให้ฉันแค้นใจ! ‘พวกเขา’ ไม่เคยรับรู้เลยว่าฉันนอนใกล้ตายอยู่ที่โรงพยาบาล แถมยังไม่คิดจะมาเห็นหัวของฉันเลย!
แม้แต่ ‘ผู้ชายคนนั้น’ ทั้งๆ ที่เขารู้แล้วแท้ๆ ว่าฉันประสบอุบัติเหตุ...แต่ก็ไม่มาเยี่ยมฉัน
ฉันเหลือบสายตาไปมองนาฬิกาแขวนแบบมีสไตล์สีขาวบนผนังก็พบว่าตอนนี้มันเลยเที่ยงมาแล้ว และอาหารสักชิ้นก็ยังไม่ตกถึงท้องฉันเลยด้วยซ้ำ คิดได้ดังนั้นฉันจึงเตรียมยกโทรศัพท์กดโทรสั่งอาหาร ทว่า...
ติ๊งติ๊อง!
ใครบางคนมากดออดหน้าห้องของฉัน ฉันเดินไปเปิดประตูด้วยความรวดเร็ว เผยให้เห็นหนุ่มผมดำสนิทที่ยืนฉีกยิ้มให้ฉัน นัยน์ตาสีเขียวมรกตน่าดึงดูดมีแววตาทอประกายสดใสทำให้ผู้พบเห็นต้องเคลิ้มเป็นธรรมดา ฉันยิ้มกว้างต้อนรับเขาก่อนจะผายมือเชิญเขาเข้ามาในห้อง
แฮรดริกเข้ามาในห้องก่อนจะนั่งลงที่โซฟาสีครีมหรูหรา ฉันจึงนั่งตามเขาอย่างเสียไม่ได้ เมื่อก้นฉันแตะพื้นโซฟาฉันก็เริ่มเปิดปากพูด
“แฮดมีอะไรเหรอคะ?” ฉันเอียงคอถามด้วยนัยน์ตาใสซื่อ
“ผม...อยากชวนคุณไปทานข้าว เอ่อ...ถ้าหากเมเจลล์ไม่ว่าง...”
“ไม่ ไม่คะ J ฉันยังไม่ได้ทานอะไรเลย ถ้าหากคุณไม่มาฉันก็ว่าจะสั่งอาหารทานอยู่แล้ว ดีนะคะที่คุณมาพอดี” ฉันแย้มยิ้มบางๆ ส่งไปให้ชายตรงหน้า
“โอเคครับ งั้นเราไปกันเลยแล้วกัน”
“คะ J”
ภายในเวลาไม่นาน แฮรดริกก็พาฉันมาที่ร้านอาหารดูดีมีสไตล์ร้านหนึ่ง ฉันเดินตามเขาเข้าไปในร้าน บรรยากาศเงียบสงบเหมาะสำหรับคนที่ชอบรักความสงบ มีต้นไม้รอบทางเดินทำให้ได้บรรยากาศของธรรมชาติ
กรุ๊งกริ๊ง~
แฮรดริกผลักประตูเข้าไปในร้านส่งผลให้กระดิ่งที่แขวนอยู่ตรงประตูส่งเสียงร้องออกมา เราเลือกที่นั่งที่ ‘เพอร์เฟ็กต์’ ที่สุด ด้านข้างของฉันคือกระจกใสบางๆ มองผ่านออกไปก็จะเห็นน้ำตกขนาดเล็กที่เจ้าของร้านทำเพื่อให้ได้บรรยากาศธรรมชาติ
ฉันว่าที่นี้มัน Very Good ชะมัด! O_O
“รับอะไรดีครับ”
บริกรหนุ่มเดินเข้ามาถามพวกเรา แฮรดริกส่งยิ้มให้ฉันก่อนจะพูดขึ้น
“เมลล์อยากทานอะไรครับ” ‘เมลล์’ อย่างงั้นเหรอ หึ! นั่นมันชื่อย่อที่มีแค่คนสนิทเรียกเท่านั้นไม่ใช่เหรอ...แต่เขาก็เป็นถึงขั้น ‘แฟน’ ฉัน...จะเรียกก็ไม่ผิด...จริงมั้ย?
“แล้วแต่แฮดก็แล้วกันคะ”
“งั้น...ผมสั่ง ผัดบล็อกคลอรี...อย่างละสองที่ครับ”
...ผัดบล็อกคลอรี นั่นมันของชอบฉันนี่นา
พลันหัวใจของฉันกลับเต้นแรงขึ้นทีละนิด ทำไมกันทำไม ฉันไม่เข้าใจตัวเองเลยให้ตาย กะอีแค่เขาสั่งของโปรดที่ไม่มีใครรู้ มันเป็นได้ถึงขนาดนี้เชียวเหรอ และที่แปลกอีกอย่างหนึ่งคือ...ที่หรูๆ อย่างนี่แต่เขากลับสั่งเหมือนอาหารข้างทาง ร้านนี่มีรึไงกัน!? แต่นั่นเป็นประเด็นรอง ประเด็นหลักคือ...เขาจงใจสั่งมา...อาจจะเพื่อฉัน?
บ้าน่า!!!
ฉันสะบัดหัวแรงๆ ไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัวให้หมดจนคนตรงหน้ามองฉันด้วยแววตาสงสัย ใช่แล้ว...มันอาจจะเป็นความบังเอิญ...บังเอิญจริงๆ
“เมลล์เป็นอะไรไปนะ”
“เอ่อ...ฉันแค่สงสัยนะ” ฉันหลับตาตอบอ้อมแอ้ม
“ฮ่าๆๆ เมล์คงสงสัยเรื่องที่ทำไมผมถึงรู้ของโปรดของเมลล์สินะ” เขาถามพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะยื่นหน้าขาวๆ ของเขามาใกล้กับหน้าของฉัน
“ฉะ...ฉันเปล่าซะหน่อย!”
“เห็นๆ กันอยู่น่า~” เขาพูดยิ้มๆ ก่อนจะใช้ดวงตาสีเขียวที่น่าหลงใหลนั้นสบเข้ากับนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนของฉัน (ฉันลืมบอกไป ฉันสั่งให้ยมทูตเปลี่ยนสีตาให้เป็นสีน้ำตาลอ่อนแบบธรรมชาติ เพื่อความโดดเด่นโดยเฉพาะ (สั่งเปลี่ยนสีตาง่ายประหนึ่งสั่งไก่ KFC) ) “...คุณอยากรู้รึเปล่าละว่าผมรู้ได้ยังไงว่าของโปรดคุณคือบล็อกคลอรี”
“ฉัน...” ฉันยังไม่ทันได้อ้าปากพูดเขาก็ใช้นิ้วเรียวยาวแตะที่ริมฝีปากของฉันเบาๆ
“นั่นก็เพราะผมสังเกตคุณตลอดเวลานะสิ” แฮรดริกพูดยิ้มๆ ก่อนจะเล่าต่อ “ผมสังเกตได้ว่ามื้อไหนที่มีผักบล็อกคลอรีอยู่ดวงตาคุณจะเป็นประกาย...”
“คะ...คุณ O_O”
บอกฉันทีว่าเขาไม่ใช่พระเจ้า ทำไมเขาถึงได้รู้อะไรมากมายอย่างนี้!
“และผมยังรู้อีกว่าคุณเกลียดพริกหวานยิ่งกว่าอะไร”
“O_O”
“หึ~” แฮรดริกคลายมือจากริมฝีปากของฉันเพราะบริกรนำอาหารมาเสิร์ฟแล้ว ไม่อยากจะเชื่อ! O_O เขารู้...รู้ในเรื่องเล็กๆ ที่ไม่มีใครแม้อยากจะจำและรับรู้ แต่เขากลับ...
ตึกตัก...ตึกตัก
แต่ถึงยังไง...เขามันก็เป็นแค่หนึ่งใน ‘เหยื่อ’ ตัวหนึ่งในเกมแก้แค้นของฉัน! ฉันจะไม่มีทางหวั่นไหวเขาแน่! เพราะถ้าหากฉันหวั่นไหว...ฉันอาจจะไม่ได้ ‘สั่งสอน’ ให้พวกคนเลวได้สำนึกในสิ่งที่พวกเขาต้องได้รับ... พวกเขาต้องได้รับการสั่งสอนจาก ‘พระเจ้าอย่างฉัน!’
(To be Continied)
ความคิดเห็น