คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : TMTM: Prologue 100%
จะเป็นอย่างไร...หากคุณกำลังนอนพักร้อนอย่างสบายๆ ในสวนหลังบ้านอยู่ดีๆ
จู่ๆ คุณก็มาโผล่ในที่ๆ ไม่คุ้นชินและสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือร่างของมนุษย์ที่ไร้วิญญาณ! แถมคุณยังรับรู้ว่าขณะนั้นเป็นเวลาของปีถัดมา!!!
Prologue
“ความรัก” อาจจะมาในเวลาที่ไม่ใช่ และกว่าจะผ่านในจุดที่คิดว่าใช่ ต้องเผชิญกับควักหนามมากมาย
คนที่คิดว่า “ไม่ใช่” อาจจะเป็นคนที่ “ใช่” สำหรับคุณก็ได้ เพียงแค่ขอให้พิจารณาด้วย “หัวใจ” ให้ดี
BlacKEyed.
ความเงียบและความเหน็บหนาวกำลังโอบอุ้มร่างของหญิงสาวนามหนึ่งที่ราวกับว่าไม่ได้สติอยู่ตรงลานกว้างที่ไหนสักแห่ง เธอตัวแข็งและด้านชาไร้ความรู้สึกใดๆ แต่ทว่าโสตประสาทของเธอกลับรับรู้ได้อย่างชัดเจน นัยน์ตาของเธอเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นเงาของบุคคลหนึ่งย่ำเท้ามาใกล้ๆ อยากจะลุกขึ้นวิ่งหนีจากสถานที่นี้ไปซะ แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ความคิด ความเป็นจริงกลับไม่สามารถทำได้ดั่งใจคิดเลย บรรยากาศที่หนาวเหน็บ ณ ตอนนี้หญิงสาวกลับไม่รู้สึก เธอกลับร้อนรนและหวาดกลัว เหงื่อผุดขึ้นตามไรผมและใบหน้า
สวบ...สวบ...
เสียงย้ำเท้าหยุดลงที่ปลายเท้าของเธอ หญิงสาวรู้สึกเกร็งไปทั่วร่าง เธอรู้สึกเหมือนกับหายใจไม่ออก จมูกของเธอได้กลิ่นเหม็นแปลกๆ ราวกับเป็นกลิ่นซากศพที่เน่าเปื่อยมานานแล้ว
“หึๆ...หึๆๆ”
เสียงหัวเราะที่เย็นยะเยียบทำให้หญิงสาวขนลุกตั้งชัน รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ไปทั่วร่าง นัยน์ตาเบิกกว้างและสั่นทึม ต้องหนี เธอคิดได้ในตอนนี้
ออกไปห่างๆ ฉัน ออกไป... รังเกียจ!
เธอได้เพียงแต่กรีดร้องอยู่ในใจ ทันใดนั้นเอง หญิงสาวก็ต้องเบิกตากว้างขึ้น ร่างที่แข็งกระด่างกระตุกเฮือกจากการสัมผัสของบุคคลที่เธอไม่ (อยาก) รู้จัก ความเย็บแผ่ซ่านลงบนร่างกายเธอ น้ำตาแห่งความรังเกียจรินไหล จมูกที่หายใจฟุดฟิดก็พยายามกลั้นมันไว้ จู่ๆ ร่างที่นอนตะแคงของเธอกลับพลิกตัวขึ้นมา ภาพที่อยู่ตรงหน้าของเธอไม่อาจจินตนาการได้ว่ามันคือมนุษย์หรือตัวอะไร
น่า...รังเกียจ! ออกไปห่างๆ ฉัน ใครก็ได้พาฉันออกไปจากที่นี่ที!
เธอยังคงกรีดร้องอยู่ในใจ สิ่งที่เธอพึ่งพานพบ ณ ตอนนี้คือตัวอะไรก็ไม่ทราบ มันมีลักษณะเหมือนกับมนุษย์ เพียงแต่ทว่าร่างกายนี้กลับไร้ใบหน้า ใบหน้าที่ควรจะมีปาก จมูก ตาแต่นี่กลับเป็นเพียงหลุมดำลึกๆ อยู่บนหน้า มันช่างน่ารังเกียจและน่าสะอิดสะเอียนยิ่งนัก ร่างกายถูกห่อด้วยเศษผ้าที่สกปรก เนื้อกายเปื้อนโคลน ส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้งราวกับว่าเป็นซากศพ
“หึ!”
“กะ...กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!”
ภายในเสี้ยววินาที ร่างไร้หน้าที่อยู่ปลายเท้าเธอกลับพุ่งเข้ามาจับแขนทั้งสองข้างของเธอไว้ ณ เวลานั้นเธอกลับรู้สึกว่าร่างกายสามารถขยับได้แล้ว และเสียงกรีดร้องนั่นก็ออกมาเองโดยสัญชาตญาณ
“แล้วเราจะได้พบกัน! ความแค้นที่ฉันมีต่อแกฉันจะเอามันคืนภายในปีหน้า!!! ขอให้ตั้งตารอมันไว้ แกจะได้รับมันคืนในสิ่งที่แกได้ทำมันลงไป”
“พะ...พูดอะไร...”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!”
ร่างไร้หน้ากรีดร้องใส่หน้าของหญิงสาวเสียงดังสนั่น เธอเบิกตากว้าง ตกใจและหวาดกลัว ตัวสั่นทึมทำอะไรไม่ถูกไปหมด
“แล้วเจอกัน!”
เสียงนั้นเป็นเสียงสุดท้ายที่หญิงสาวจะได้ยินก่อนที่ภาพตรงหน้าจะเลือนหายไปในที่สุด...
(ติดตามชมตอน1)
ความคิดเห็น