รักแห่งสยาม ภาคเกาะเสม็ดเสร็จทุกราย

ลำดับตอนที่ #9 : เกาะเสม็ดเสร็จทุกราย 9

หลังจากเหตุการณ์ที่ท่าเรือผ่านไปได้ด้วยดี มิวและเพื่อนๆทั้งหมดก็พากันลงเรือเพื่อที่จะเดินทางต่อไปยังเกาะเสม็ด บรรยากาศระหว่างทางที่เรือแล่นไปตามท้องทะเลนี้ เต็มไปด้วยความสดชื่น ท้องฟ้าใสมีเมฆสีขาวอยู่บ้างเล็กน้อย มองไปไกลๆก็จะเห็นนกบินไปมาอยู่เป็นระยะ ในขณะที่ลมก็พัดแรงพอประมาณ ส่วนท้องทะเลนั้น ก็มีสีน้ำเงินคราม มองดูสะอาดสบายตาอย่างยิ่ง คลื่นน้ำทำให้เรือโคลงบ้างเล็กน้อย แต่ถ้าคนที่ไม่คุ้นเคยก็อาจจะรู้สึกไม่ปกตินัก มิวและเพื่อนๆต่างก็พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่เมื่อเรือเริ่มแล่นไปได้สักพักหนึ่ง โต้งก็เริ่มสังเกตเห็นว่า มิวกำลังนั่งนิ่งเงียบ ไม่พูดคุยเหมือนช่วงแรกๆที่ลงเรือมา

โต้งถามมิวด้วยความเป็นห่วงว่า “มิว เป็นอะไรหรือเปล่าน่ะ ทำไมนั่งนิ่งไปล่ะ”

มิวฝืนยิ้มให้โต้ง ก่อนที่จะค่อยๆบอกว่า “ไม่รู้เหมือนกัน มันเวียนๆหัวน่ะโต้ง”

โต้งทำหน้าครุ่นคิดอะไรเล็กน้อย ก่อนที่จะพูดว่า “สงสัยโดนลมเข้าไป อาจจะเป็นไข้ล่ะมั๊ง” แล้วโต้งก็เอาเปิดกระเป๋า พร้อมกับคว้าถุงยาที่แม่ของเค้าซื้อมาให้ จากนั้น โต้งจึงหยิบยาแก้ไขออกมา 2 เม็ด พร้อมกับส่งให้มิว “กินยานี่เถอะมิว เดี๋ยวก็ดีขึ้นแล้วล่ะ”

มิวรับยามาจากโต้ง แล้วจึงกินลงไปพร้อมกับดื่มน้ำในขวดตามลงไปด้วย ส่วนโต้งก็หาเสื้อที่เค้าดูแล้วว่า น่าจะหนาที่สุด พอที่จะสร้างความอบอุ่นได้ แล้วส่งให้มิว พร้อมกับบอกให้มิวใส่สับไปอีกตัว ซึ่งมิวก็คว้าเสื้อจากโต้งไปสวมทับแต่โดยดี

หญิงซึ่งนั่งถัดไปจากมิวและเพื่อนๆ เห็นมิวรับเสื้อจากโต้งมาใส่ทับ ก็เดินเข้ามาเบียดนั่งลงข้างๆมิว พร้อมกับถามว่า “มิว เป็นอะไรเนี่ย ทำไมใส่เสื้อทับสองตัวอย่างนี้ล่ะ”

มิวหันไปมองหญิง พร้อมกับฝืนยิ้มให้เล็กน้อย ก่อนที่จะพูดว่า “สงสัยจะเป็นไข้น่ะหญิง มันรู้สึกเวียนหัวยังไงไม่รู้สิ”

โต้งรีบบอกขึ้นมาว่า “เราให้ยาแก้ไขกินไปแล้วล่ะ เดี๋ยวก็น่าจะดีขึ้นนะ”

หญิงมองไปที่มิว ก่อนที่จะค่อยๆเอามือข้างหนึ่งแตะไปที่หน้าผากของมิวและเอามืออีกข้างแตะไปที่หน้าผากของโต้ง “อืม ไม่นะเนี่ย ตัวมิวไม่ร้อนเลยนะ” จากนั้นหญิงจึงเอามือออก แล้วถามมิวว่า “แล้วมิวหนาวไหมเนี่ย”

มิวสั่นหัวไปมาเล็กน้อย พร้อมกับตอบว่า “ไม่หนาวหรอก”

หญิงอมยิ้ม พร้อมกับบอกว่า “เราว่านะ เราว่า มิวเมาเรือมากกว่าน่ะ” แล้วหญิงก็หันไปมองโต้งแบบขำๆ พร้อมกับพูดต่อว่าโต้งแบบทีเล่นทีจริงว่า “แหม โต้ง เอายาให้มิวกินเนี่ย ไม่ดูอาการเลยนะ”

โต้งได้ยินที่หญิงพูด จึงบอกว่า “เราไม่รู้นี่นา” โต้งเริ่มรู้สึกผิดขึ้นมาทันที โต้งรีบหันไปขอโทษมิว “โทษทีนะมิว เราไม่รู้น่ะ” แล้วโต้งก็ช่วยมิวถอดเสื้อที่เค้าเพิ่งให้มิวใส่ไว้ออกมา แล้วเอาเก็บใส่กระเป๋าไว้

มิวยิ้มกว้างๆให้โต้ง พร้อมกับบอกว่า “ไม่เป็นไรหรอกโต้ง แค่ยาแก้ไข กินเข้าไป ไม่ตายหรอกน่า แล้วเราก็เหมือนจะมีไข้จริงๆด้วยนะ” มิวพยายามพูดให้โต้งสบายใจ

แต่มิวพูดไม่ทันจบ ก็ต้องรีบพยุงตัวไปที่ขอบเรือ พร้อมกับอาเจียนออกมาเป็นระยะ โต้งกับหญิงก็ดูอยู่ข้าง โต้งค่อยๆเอามือลูบหลับของมิวขึ้นลงสลับไปมา หญิงเห็นเข้าก็อดอมยิ้มไม่ได้ หญิงบอกกับโต้งว่า “โต้ง ตกลงโต้งจะลูบหลังมิวยังไงเนี่ย จะขึ้นหรือลงล่ะเนี่ย เดี๋ยวมันก็เข้าๆออกๆหมดหรอก”

โต้งได้ยินหญิงพูดขึ้น ก็รีบหยุดทันที พร้อมกับหันไปถามหญิงด้วยความประหม่าว่า “แล้วเค้าลูบขึ้นหรือลงกันล่ะหญิง”

หญิงรีบบอกว่า “เราก็แซวเล่นน่ะโต้ง จะลูบขึ้นหรือลงก็เหมือนๆกันน่ะแหละ”

โต้งขยับจะหันไปลูบหลังให้กับมิวต่อ แต่มิวก็หันมาพร้อมกับใบหน้าที่ซีดลงไปอย่างเห็นได้ชัด พร้อมกับดวงตาที่แดงกล่ำ มิวบอกกับโต้งว่า “หมดแล้วล่ะโต้ง”

โต้งมองที่มิว พร้อมกับเขยิบตัวเข้าไปใกล้ๆมิว จากนั้นจึงประคองหัวของมิวเข้ามาใกล้ๆ แล้วดึงเสื้อที่เค้าใส่อยู่ให้ยืดออกมา พร้อมกับเช็ดไปที่ปากและแก้มของมิว “มันเปรอะน่ะ” ซึ่งมิวก็แทบจะยิ้มแกล้มปริหายจากอาการมึนงงไปทันที และแน่นอนว่า เหตุการณ์ทั้งหมดต้องไม่รอดไปจากตากล้องจำเป็นอย่างนายเอ็กซ์ไปได้

จากนั้น โต้งกับหญิงจึงค่อยๆประคองมิวกับมานั่งที่เดิม โต้งรีบเปิดกระเป๋า แล้วหายาแก้เมาเรือ แล้วจึงส่งให้มิว ซึ่งมิวก็รับมากินเข้าไปทันที แล้วหญิงจึงขอตัวไปนั่งกับเพื่อนๆต่อ โดยไม่ลืมที่จะกำชับให้โต้งดูแลมิวให้ดี ซึ่งโต้งก็รับปากหญิงอย่างจริงจังทีเดียว

เมื่อหญิงกลับไปนั่งกับเพื่อนๆแล้ว โต้งก็นั่งข้างๆมิว พร้อมกับคอยดูอาการของมิวด้วยความเป็นห่วง แต่มิวก็ยืนยันว่าไม่เป็นอะไรมาก มิวบอกกับโต้งว่า “โต้งอย่าคิดมากสิ มันไม่ใช่ความผิดของโต้งหรอก ... ที่เราอ้วกออกมาน่ะ มันเพราะเราเมาเรือนะ ไม่ใช่เพราะยาแก้ไข้ที่โต้งให้กินหรอก” อย่างไรก็ตาม โต้งก็ยังรู้สึกไม่ค่อยดี และก็ยังคงเป็นห่วงมิวอยู่ดี โต้งชวนมิวพูดคุยเป็นระยะ จนกระทั่งมิวรู้สึกเวียนหัวจนกระทั่งเพลียและค่อยๆเอาหัวซบลงไปที่ไหล่ของโต้งและหลับไปในที่สุด

โต้งเหลือบมองมิวที่หลับไป พร้อมกับคิดในใจว่า ‘ทำไม เรานี่แย่จังนะ อยู่ดีๆ ไม่ทันรู้ว่ามิวเป็นอะไร ก็เอายาแก้ไข้ไปให้มิวกินซะแล้วสิ ยังดีนะ ที่ไม่เป็นอะไรมาก’

ขณะที่โต้งกำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้น แวนก็เดินเข้ามาถามโต้งว่า “ไอ้มิวมันเป็นอะไรวะโต้ง”

โต้งตอบแวนไปว่า “เมาเรือน่ะ แต่เราให้กินยาแก้เมาเรือไปแล้วล่ะ”

แวนบอกกับโต้งว่า “อืม มึงดูแลมันดีๆหน่อยล่ะ ไอ้มิวมันค่อนข้างจะอ่อนแอน่ะ” แวนกำชับโต้งด้วยความห่วงใยเพื่อน แล้วจึงเดินกลับไปนั่งลงข้างๆเอ็กซ์เหมือนเดิม

เมื่อแวนนั่งลงข้างๆแล้ว เอ็กซ์ก็ถามขึ้นว่า “ไอ้มิวมันเป็นวะ”

แวนบอกว่า “มันเมาเรือน่ะ แล้วก็อ้วก ... แต่ไอ้โต้งก็ให้มันกินยาแก้เมาเรือไปแล้ว ... นี่มันก็หลับไปแล้วล่ะ”

เอ็กซ์ส่ายหัวเล็กน้อย พร้อมกับพูดว่า “ไอ้มิวเนี่ย มันเหมือนเดิมจริงๆว่ะ”

แวนเหลือบไปมองเอ็กซ์เล็กน้อย พร้อมกับทำหน้าสงสัย แล้วจึงถามเอ็กซ์ว่า “มึงหมายความว่ายังไงวะ”

เอ็กซ์กรอกตาไปมาเล็กน้อย พร้อมกับพูดขึ้นมาว่า “กูก็หมายความว่า มันก็ยังอ่อนแอเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนน่ะ” แต่เอ็กซ์ก็คิดอยู่ในใจว่า ‘เฮ้อ ไอ้มิว กูเห็นมึงแล้ว นึกถึงตอนเข้าค่าย ร.ด. ปี 3 จริงว่ะ” รอยยิ้มเล็กๆค่อยๆปรากฏที่มุมปากของเอ็กซ์อย่างช้า

แต่ไม่ทันที่เอ็กซ์จะได้คิดถึงอดีตต่อไป เอ็กซ์ก็ได้ยินเสียงแวนพูดขึ้นมาว่า “มึงยิ้มอะไรของมิววะเนี่ย” แวนถามด้วยความงุนงง “มึงเนี่ย ชักจะเหมือนไอ้มิวขึ้นทุกทีแล้วว่ะ”

เอ็กซ์สะดุ้งขึ้นมาเล็กน้อย เอ็กซ์รีบบอกกับแวนว่า “เปล่า กูก็แค่นึกอะไรเล็กสนุกๆเล็กน้อยแค่นั้นแหละว่ะ” เอ็กซ์อมยิ้มที่มุมปากอีกครั้ง ก่อนที่จะหันไปคุยกับแวนในเรื่องอื่นๆต่อไป