รักแห่งสยาม ภาคเกาะเสม็ดเสร็จทุกราย

ลำดับตอนที่ #8 : เกาะเสม็ดเสร็จทุกราย 8

หลังจากที่มิวและเพื่อนๆ ซื้อของกินเล่นเรียบร้อยแล้ว ทุกคนก็มายืนรอเพื่อนคนอื่นๆอยู่แถวๆท่าเรือ บรรยากาศก่อนเที่ยง ณ ท่าเรือบ้านเทในวันนี้ ก็เหมือนๆกับทุกๆวัน โดยท้องฟ้าโปร่งใส ทะเลก็สีฟ้าใส มีคลื่นลูกเล็กๆพัดมากระทบชายฝั่งเป็นระยะ พร้อมกับสายลมที่พัดมาค่อนข้างแรงพอสมควร ซึ่งก็สร้างความเย็นสบายและร่มรื่นให้กับผู้คนในบริเวณนี้เป็นอย่างดี ผ่านไปไม่นานนัก โต้งและเพื่อนก็เดินเข้ามาสมทบ ในระหว่างที่ทุกคนกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น แวนก็เหลือบไปเห็นผู้ชายสี่คนกำลังยืนเถียงกันอยู่ โดยมีลักษณะสีหน้าค่อนข้างเคร่งเครียด และเสียงก็ดังขึ้นเรื่อยๆ แวนจึงบอกให้เพื่อนๆทุกคนดู

เด็กหนุ่มคนหนึ่งซึ่งมีรูปร่างหน้าตาดีทีเดียว สวมเสื้อยืดสีขาวสลับน้ำตาล พูดเสียงดังขึ้นมาว่า “ผมว่า พี่คืนปากกาผมมาซะดีๆดีกว่านะ ไม่งั้นผมแจ้งตำรวจแน่”

เด็กหนุ่มอีกคนหนึ่ง รูปร่างสันทัด ใส่เสื้อยืดสีแดง ส่งเสียงสนับสนุนด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวเล็กน้อยว่า “ใช่แล้ว พวกพี่ทำอย่างนี้ มันไม่ถูกนะ”

 แต่ชายหนุ่มอีกสองคนซึ่งดูจากลักษณะแล้ว น่าจะมีอายุเกือบๆจะสามสิบได้ พูดสวนกลับไปว่า “ไอ้เชี่ย พวกมึงนี่พูดไม่รู้เรื่องหรือไงวะ กูบอกว่า ปากกาของกูโว้ย” “พวกน้องอย่ามากล่าวหากันลอยๆสิครับ หลักฐานอะไรก็ไม่มี ปากกามันอาจจะบังเอิญเหมือนกันก็ได้”

เด็กหนุ่มที่ใส่เสื้อยืดสีขาวสลับน้ำตาลรีบบอกว่า “แต่มันมีรอยสลักที่ปากกาก็เป็นตัวอักษรย่อของชื่อเล่นผมด้วยนะพี่ ผมว่าพี่คืนผมมาซะดีๆดีกว่านะ”

ชายหนุ่มที่ใส่เสื้อยืดสีดำเริ่มจะมีอารมณ์ขึ้นมาเหมือนกัน “พวกมึงนี่ พูดไม่รู้เรื่องหรือไงวะ กูบอกว่า ปากกานี่มันของกู แล้วตัวอักษรเนี่ย มันก็นามสกุลของกู”

เด็กหนุ่มสองคนได้ยินดังนั้น ก็อึ้งไปเล็กน้อย ทั้งคู่หันไปพูดคุยกันเล็กน้อย ก่อนที่เด็กหนุ่มที่อ้างตัวว่าเป็นเจ้าของปากกาจะพูดขึ้นมาว่า “งั้นผมว่า พี่แกะปากกาออกมาดูดีกว่า ว่าไส้ที่ใส่อยู่ในปากกาน่ะ มันยี่ห้ออะไร ยี่ห้อเดียวกับปากกาหรือเปล่า แล้วเป็นของจริงหรือของปลอม”

ชายหนุ่มทั้งสองคนได้ยินที่เด็กหนุ่มพูด ก็รู้สึกไม่พอใจที่เด็กหนุ่มทั้งสองพยายามยัดเยียดข้อหาว่าเป็นหัวขโมยให้กับพวกเค้า ชายหนุ่มที่ใส่เสื้อยืดสีดำรีบพูดว่า “นี่ น้องอย่ามาเซ้าซี้ดีกว่านะ หลักฐานอะไรก็ไม่มีว่าเป็นของน้อง แล้วพี่ก็ไม่รู้ว่าน้องมีปากกาจริงหรือเปล่า พวกน้องอาจจะไม่มีเลยก็ได้ แต่มาโมเมหาเรื่องพวกพี่ จะแบล็คเมล์กันใช่ไหมเนี่ย”

มิวและเพื่อนๆได้ยินผู้ชายทั้งสี่คนยืนเถียงกันเสียงดังเป็นเวลานาน ก็เกิดความสนใจขึ้นมา และก็ไม่เพียงแค่กลุ่มของมิวและเพื่อนๆเท่านั้น ตอนนี้หลายๆคนก็หันมามองและให้ความสนใจกับกลุ่มของผู้ชายสี่คนนี้กันแล้ว มิวมองไปที่เด็กหนุ่มคนหนึ่งในกลุ่มนี้ มิวจำเด็กหนุ่มคนที่ใส่เสื้อยืดสีขาวสลับน้ำตาลได้ทันที เด็กหนุ่มคนนี้คือคนที่มาถามเส้นทางกับเค้า ตอนที่อยู่สถานีขนส่งสายตะวันออกนั่นเอง พร้อมกันนั้น มิวก็เหลือบไปเห็นปากกาที่ชายหนุ่มคนหนึ่งถือไว้ในมือ มิวนึกอะไรขึ้นมาได้ในทันที มิวหันไปทางเอ็กซ์ พร้อมกับขอกล้องถ่ายรูปจากเอ็กซ์

เมื่อมิวเปิดดูรปต่างๆที่เอ็กซ์ถ่ายไว้ มิวก็รีบหันไปบอกกับเอ็กซ์ว่า “เฮ้ย ไอ้เอ็กซ์ มึงดูนี่สิ”

เอ็กซ์มองไปที่รูปในกล้องที่มิวเปิดขึ้นมา โดยเป็นรูปที่มิวกับโต้งกำลังนอนหลับกันอยู่ ในรูปนี้ จะถ่ายติดเด็กหนุ่มสองคนที่นั่งถัดไปด้านหลังจากมิวกับโต้งด้วย โดยเด็กหนุ่มทั้งสองนี้ ก็คือ เด็กหนุ่มซึ่งกำลังยืนเถียงกับผู้ชายสองคนอยู่นั่นเอง จากนั้นมิวก็ค่อยๆซูมไปที่กระเป๋าหน้าอกของเด็กหนุ่มคนที่ใส่เสื้อยืดสีขาวสลับน้ำตาล ซึ่งก็พบว่ามีปากกายี่ห้อเดียวกัน แบบเดียวกันกับที่ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังถืออยู่นั่นเอง

โต้งซึ่งมองอยู่ด้านหลังของมิวก็พูดเบาๆว่า “นี่มันปากกาด้ามนั้นนี่นา” โต้งพูดพร้อมกับมองไปที่ปากกาซึ่งอยู่ในมือของชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังเถียงกันอยู่

มิวรีบคว้ากล้อง พร้อมกับกำลังจะเดินเอารูปดังกล่าวไปให้กลุ่มของผู้ชายทั้งสี่คนที่กำลังถกเถียงกันอยู่ดู แต่แวนรีบคว้าไหล่มิวไว้ จนมิวต้องหันมามองด้วยความงุนงง แวนบอกกับมิวว่า “เฮ้ย มิว กูว่ามึงอย่าไปยุ่งเรื่องของเค้าดีกว่าว่ะ เดี๋ยวมันจะเป็นเรื่องเอานะโว้ย”

แต่มิวก็ให้เหตุผลว่า “แต่รูปนี่ก็เป็นหลักฐานอย่างดีนะโว้ย แล้วมึงจะให้ผู้ชายสองคนนั้นมาโกงปากกาคนอื่นเค้าไปหรือวะ”

แวนพยายามอธิบายว่า “ปากกามันก็คงไม่กี่บาทหรอกว่ะ ... แล้ว ถ้าไอ้สองคนนั่น มันเกิดมาเอาเรื่องมึง เดี๋ยวมึงจะซวยเอานะโว้ย”

มิวนึกตามที่แวนพูด ซึ่งก็มีเหตุผลอยู่บ้าง แต่มิวก็อธิบายว่า “กูเข้าใจ ว่ามึงเป็นห่วงกู แต่ว่า ปากกาอันนั้น มันอาจจะสำคัญกับเจ้าของเค้า ไม่งั้นเค้าคงไม่เถียงขนาดนั้นหรอกว่ะ ... เอ่อ แล้วคนก็เยอะแยะ กูว่า มึงไม่ต้องวิตกไปหรอกว่ะ”

โต้งรีบพูดสนับสนุนมิวว่า “อีกอย่าง เราก็ไม่ใช่คนแถวนี้ด้วย คงไม่ได้มีโอกาสเจอผู้ชายสองคนนั้นอีกหรอก”

เอ็กซ์พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของโต้ง เอ็กซ์รีบพูดสนับสนุนมิวขึ้นมาทันที “เรารีบเอาไปให้พวกเค้าดูกันเถอะว่ะ เดี๋ยวจะสายเกินไป”

มิวกับเพื่อนๆจึงเดินเข้าไปหาผู้ชายทั้งสี่คนที่กำลังยืนเถียงกันอยู่ มิวเดินเข้าไปหาเด็กหนุ่มที่ใส่เสื้อยืดสีขาวสลับน้ำตาล พร้อมกับบอกว่า “สวัสดีครับ พี่ เอ่อ ... จำผมได้ไหมเนี่ย”

เด็กหนุ่มทั้งสองคนหันมามองมิว เด็กหนุ่มที่ใส่เสื้อยืดสีขาวสลับน้ำตาลหันมายิ้มมุมปากให้กับมิวพร้อมกับบอกว่า “จำได้สิครับ น้องมิว ... คือว่า พอดีพี่กำลังยุ่งอยู่น่ะครับ เดี๋ยวเสร็จธุระที่จะคุยด้วยนะ”

มิวรีบบอกว่า “คือว่า ผมกับเพื่อนๆได้ยินพวกพี่เถียงกันเรื่องปากกาน่ะครับ แล้วก็ พอดีเพื่อนผมถ่ายรูปติดพวกพี่พร้อมกับปากกาด้ามนั้นไว้ด้วยน่ะครับ”

เด็กหนุ่มที่ใส่เสื้อยืดสีขาวสลับน้ำตาลรีบมองไปที่รูปภาพในกล้องที่มิวส่งมาให้เค้า เด็กหนุ่มรู้สึกดีใจอย่างยิ่ง “พี่ขอยืมกล้องแป๊บนึงนะครับ” มิวอมยิ้มพร้อมกับพยักหน้าให้กับเด็กหนุ่ม เด็กหนุ่มจึงรีบคว้ากล้องไปโชว์ชายหนุ่มสองคนนั้น พร้อมกับพูดว่า “นี่ไงพี่ หลักฐานที่แสดงว่าปากกาอันนั้นเป็นของผม”

ชายหนุ่มทั้งสองเพิ่งมองไปที่ภาพในกล้องด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนกอยู่ไม่น้อย ในขณะที่เด็กหนุ่มที่ใส่เสื้อยืดสีแดงรีบแย่งคว้าปากกาจากชายหนุ่มมาอย่างรวดเร็ว

ชายหนุ่มที่ใส่เสื้อยืดสีดำตะโกนเสียงดังว่า “เฮ้ย มึงทำอะไรวะ” พร้อมกับเพื่อนอีกคนของเค้าที่แสดงท่าทางพร้อมที่จะเอาเรื่อง

แต่เด็กหนุ่มทั้งสองคนก็ไม่ได้แสดงท่าทางหวาดกลัวแต่อย่างใด เด็กหนุ่มที่ใส่เสื้อยืดสีขาวสลับน้ำตาลบอกว่า “ถ้าพี่ไม่พอใจ เราไปหาตำรวจด้วยกันดีกว่า”

เด็กหนุ่มที่ใส่เสื้อยืดสีแดงก็แสดงท่าทีท้าทายเต็มที่เช่นกับ “พวกพี่กล้าไหมล่ะ”

ชายหนุ่มทั้งสองเริ่มมีท่าทีหวาดหวั่นขึ้นมาทันที ชายหนุ่มที่ใส่เสื้อยืดสีดำชี้นิ้วไปที่เด็กหนุ่มทั้งสองคน พร้อมกับพูดเสียงดังว่า “เออ พวกมึงชนะ กูฝากไปก่อนเถอะ” แล้วชายหนุ่มทั้งสองคนก็วิ่งฝ่าผู้คนที่ยืนมุงดูหนีไปอย่างรวดเร็ว

เด็กหนุ่มทั้งสองคนแสดงท่าทางสะใจและดีใจปนๆกันไป อีกทั้งยังด่าชายหนุ่มทั้งสองที่วิ่งหนีไปแล้วอีกเล็กน้อย ก่อนที่เด็กหนุ่มที่ใส่เสื้อยืดสีขาวสลับน้ำตาลจะหันมาส่งกล้องคืนให้กับมิว พร้อมกับขอบอกขอบใจมิวอยู่เนิ่นนาน จนกระทั่งหญิงและเพื่อนๆเดินเข้ามาสมทบ มิวกับเพื่อนๆจึงขอตัวเพื่อที่จะไปพูดคุยวางแผนการเดินทางกันต่อไป โดยเด็กหนุ่มที่ใส่เสื้อยืดสีขาวสลับน้ำตาลยังคงมองตามมิวอย่างไม่ละสายตา จนกระทั่งเพื่อนของเค้าอีกคนต้องกอดคอเหนี่ยวรั้งพาไปเดินหาซื้อของกันต่อไป