รักแห่งสยาม ภาคเกาะเสม็ดเสร็จทุกราย

ลำดับตอนที่ #5 : เกาะเสม็ดเสร็จทุกราย 5

เมื่อรถทัวร์เริ่มออกตัว โต้งก็โทรศัพท์หาสุนีย์ เพื่อที่จะบอกรายละเอียดการเดินทางให้แม่ของเค้าได้รับรู้ จากนั้น โต้งซึ่งนั่งอยู่ข้างๆมิว ก็หยิบถุงใส่หมูปิ้งและข้าวเหนียวขึ้นมา โต้งหยิบข้าวเหนียวไว้ถุงหนึ่ง ดันข้าวเหนียวออกมาพอให้กินได้สะดวก แล้วจึงหยิบหมูปิ้งออกมาไม้หนึ่ง จากนั้นจึงยื่นถุงข้าวเหนียวให้มิว พร้อมกับบอกว่า “มิวกินสิ เราซื้อมาเผื่อน่ะ”

มิวมองไปที่ถุงข้าวเหนียวที่โต้งยื่นมาให้ แล้วจึงหยิบข้าวเหนียวออกมาถุงหนึ่ง แล้วดันข้าวเหนียวออกมาเพื่อให้กินได้สะดวก จากนั้น มิวจึงยื่นมือจะไปคว้าถุงหมูปิ้งจากโต้ง แต่โต้งก็รีบเอาถุงหมูปิ้งหลบไป ไม่ให้มิวแย่งไปได้ มิวมองไปที่โต้งอย่างงุนงง แต่สักพักหนึ่ง มิวก็เข้าใจเจตนาของโต้ง โต้งซึ่งเคี้ยวหมูปิ้งอยู่เต็มปาก อมยิ้มให้กับมิว พร้อมกับค่อยๆเอาไม้หมูปิ้งแหย่ไปใกล้ๆปากของมิว มิวก็รีบอ้าปากแล้วงับหมูปิ้งไว้ชิ้นหนึ่งทันที จากนั้น โต้งก็ค่อยๆรูดไม้หมูปิ้งออกมา มิวจึงเริ่มเคี้ยวหมูปิ้ง พร้อมกับกินข้าวเหนียวตามไปด้วย มิวนึกในใจ ‘เดี๋ยวนี้ โต้งเริ่มเอาใจเก่งขึ้นเรื่อยๆเลยนะเนี่ย อืม อย่างนี้รักตายเลย’ มิวอมยิ้ม พร้อมกับเคี้ยวหมูปิ้งอย่างเอร็ดอร่อย มิวรู้สึกว่า หมูปิ้งไม้นี้และไม้ต่อๆไปที่โต้งป้อนให้เค้านี้ มันช่างอร่อยที่สุดในโลกเลย

เมื่อทั้งคู่กินหมูปิ้งและกินน้ำเสร็จ ก็เริ่มคุยกันเบาๆ โดยโต้งซักถามมิวถึงเรื่องในอดีตที่ผ่านมา โต้งได้อ่านเรื่องในวัยเด็กของมิวจาก e-mail ที่มิวส่งให้เค้าตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่โต้งก็ยังอยากรู้รายละเอียดต่างๆมากขึ้นอีก ซึ่งมิวก็เล่าให้โต้งฟัง ทั้งคนเล่าก็เล่าอย่างไม่มีเบื่อ ในขณะที่คนฟังต่างก็เพลิดเพลินไปด้วยเช่นกัน

เมื่อรถทัวร์วิ่งไปได้สักพักหนึ่ง ขณะที่กำลังจะข้ามสะพานแห่งหนึ่ง มิวเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ มิวรีบบอกกับโต้งว่า “โต้ง มิวขอเวลาแป๊บนึงนะ เดี๋ยวค่อยคุยต่อนะ”

โต้งมองมิวอย่างงุนงง โต้งเห็นมิวค่อยๆหันหน้าไปมองนอกหน้าต่าง พร้อมกับค่อยๆเอามือทั้งสองข้างขึ้นมาแนบที่ริมฝีปาก มิวเงียบไป ไม่ยอมพูดจาอะไรทั้งสิ้น จนกระทั่งโต้งเริ่มเห็นมิวมีสีหน้าที่เกร็งขึ้นเรื่อยๆ โต้งเรียกมิวเบาๆ “มิว มีอะไรหรือ” แต่มิวก็ไม่ยอมตอบแต่อย่างใด

สักพักหนึ่ง มิวค่อยถอนหายใจ พร้อมกับหอบหายใจอย่างแรง โต้งมองไปที่มิวอย่างงุนงง มิวค่อยๆมองไปที่โต้ง พร้อมกับบอกว่า “เมื่อครู่นี้ ... เราข้าม ... แม่น้ำบางปะกง ... น่ะโต้ง” มิวพูดพร้อมกับอาการหอบเล็กน้อย

โต้งยังคงไม่เข้าใจความหมายของมิว จึงถามขึ้นว่า “แล้วไงหรือ”

มิวทำสีหน้าเรียบเฉย พร้อมกับบอกกับโต้งว่า “ก็มันมีคนเคยบอกว่า ... ถ้าเรากลั้นหายใจได้ตลอดเวลาที่ข้ามแม่น้ำบางปะกง ไม่ว่าเราจะอธิฐานอะไรในขณะที่กลั้นหายใจนั้น เราก็จะสมหวังเรื่องนั้นน่ะ” มิวบอกโต้ง พร้อมกับนึกในใจว่า ‘โต้งจะว่าเรางมงายไหมนะเนี่ย’

โต้งฟังมิว พร้อมกับหัวเราะเล็กน้อย โต้งพูดแหย่มิวว่า “โห มิว เชื่อเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ”

มิวทำสีหน้าเรียบเฉย พร้อมกับบอกกับโต้งว่า “โต้งไม่เชื่อก็แล้วไปสิ” แต่มิวนึกในใจว่า ‘โต้งเนี่ย ไม่โรแมนติกเอาซะเลย’

โต้งเห็นมิวทำท่างอนใส่เค้า โต้งรีบบอกว่า “โอ๋ เราล้อเล่นหรอกน่ามิว เดี๋ยวขากลับเราจะลองบ้างนะ”

มิวได้ยินโต้งพูดอย่างนี้ จึงค่อยยิ้มออกมาได้ มิวถามโต้งว่า “แล้วโต้งจะอธิฐานอะไรล่ะ”

โต้งรีบบอกโดยไม่ทันคิด ว่า “เราก็อยากให้พี่แตงกลับมาน่ะ ... ก็อยากให้พ่อหายป่วย แล้วก็อยากให้มิวอยู่กับเราตลอดไปน่ะ”

มิวได้ฟังโต้งพูดขึ้นมา มิวรู้สึกสงสารโต้งจับใจขึ้นมาทันที ซึ่งโต้งก็รู้สึกได้จากสีหน้าของมิว โต้งจึงรีบพูดเพื่อผ่อนคลายบรรยากาศว่า “อืม แต่อันแรกคงเป็นไปไม่ได้หรอก ... อืม แต่เราก็ได้เจอพี่จูน ญาติห่างๆของเรา ... ส่วนข้อที่สอง เรากับแม่ก็จะพยายามช่วยให้พ่อดีขึ้นให้ได้ ... แล้วก็ ข้อสุดท้ายเนี่ย เรามั่นใจที่สุดเลยล่ะมิว” เมื่อโต้งพูดถึงข้อสุดท้าย โต้งก็ยิ้มให้กับมิวไปด้วย

มิวได้ฟังที่โต้งพูด ตอนแรกก็ยิ้มๆให้กับโต้ง แต่พักเดียว มิวก็แกล้งทำคิ้วขมวดเข้าหากัน แล้วรีบถามขึ้นมาว่า “โต้ง ที่ว่ามั่นใจข้อสุดท้ายน่ะ หมายความว่าไงหรือ”

 โต้งจึงทำหน้าเรียบเฉย แล้วบอกว่า “ก็เรารักมิว แล้วมิวก็รักเรา แค่นี้ ก็น่าจะเพียงพอแล้วนี่นา ที่จะทำให้เราอยู่ด้วยกันตลอดไปน่ะ”

มิวรู้สึกเขินเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้าเห็นด้วยกับโต้ง มิวเองก็คิดไม่ต่างไปจากโต้งนัก ‘เรากับโต้งก็ผ่านอะไรกันมาเยอะ เรากับโต้งรักกัน ผ่านอุปสรรคมาด้วยกัน คงไม่มีอะไรมาแยกเรากับโต้งได้อีกแล้วล่ะ’

โต้งเห็นมิวเงียบไป โต้งจึงถามขึ้นมาว่า “แล้วเมื่อกี้นี้ มิวอธิฐานอะไรไปล่ะ”

มิวรีบบอกกับโต้งว่า “ก็ ขอให้โต้งรักเรามากๆ” มิวยังพูดไม่จบ แต่โต้งก็ยิ้มกว้างๆแล้ว เมื่อได้ฟังคำอธิฐานของมิว มิวยังคงพูดต่อไปว่า “ขอให้โต้งและครอบครัวมีความสุขมากๆ” โต้งยิ่งยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวๆ มิวยังคงพูดต่อไปอีก “ขอให้หญิงมีความสุขมากๆ และสมหวังในความรัก” โต้งเริ่มนึกในใจ ‘ก็หญิงรักมิวมากจะตาย ถ้าสมหวังในความรัก เราก็เสียมิวไปสิ มิวเนี่ย อธิฐานมั่วจริงๆ’ แต่โต้งก็อมยิ้ม หัวเราะเล็กน้อยกับความคิดซื่อๆของมิว ในขณะที่มิวก็ยังคงบอกต่อไปว่า “ขอให้เราถูกล็อตเตอรี่รางวัลที่ 1 ขอให้วงออกัสดังมากๆ ขอให้เราเป็นนักร้องที่ดังที่สุดในประเทศไทย ...”  

 เมื่อโต้งได้ฟังคำอธิฐานอันยืดยาวของมิวจนจบ โต้งอดหัวเราะมิวไม่ได้ โต้งพูดด้วยเสียงหัวเราะว่า “โห มิว ทำได้ไงเนี่ย อธิฐานอะไรเยอะขนาดนี้ โลภมากจังนะเนี่ย ปกติเค้าขอกันแค่นิดเดียวเองไม่ใช่หรือ”

มิวรู้สึกเขินหน้าแดง มิวรีบพูดว่า “อ้าว โต้ง ก็มันกลั้นหายใจนานนี่นา แล้วถ้ากลั้นหายใจนานๆ เพื่อขอแค่ไม่กี่ข้อ แล้วเวลาที่เหลือล่ะ แล้วมันจะคุ้มกันไหมล่ะเนี่ย”

แต่เหมือนโต้งจะไม่เข้าใจที่มิวอธิบายแม้แต่น้อย เพราะตอนนี้ โต้งหัวเราะจนน้ำตาไหลออกมาเล็กน้อยแล้ว ส่วนมิวนั้น ในตอนแรก มิวมองไปที่โต้งอย่างงอนๆ ‘โต้งบ้า มันจะตลกอะไรกันขนาดนี้นะเนี่ย’ แต่เมื่อมิวเห็นโต้งหัวเราะไม่เลิก มิวก็เริ่มยิ้มตามไปด้วย ซึ่งการหัวเราะนั้น ก็เหมือนจะเป็นโรคติดต่อชนิดหนึ่งเช่นกัน

เมื่อมิวและโต้งเลิกหัวเราะกันแล้ว ทั้งคู่จึงพบว่า แวน จอย และเอ็กซ์ กำลังหันมามองพวกเค้าด้วยความงุนงง เอ็กซ์ด่ามิวขึ้นมาว่า “ไอ้มิว มึงเป็นเชี่ยไรวะเนี่ย” มิวกับโต้งจึงรีบทำตัวเรียบร้อยกันทันที เพื่อนของมิวและโต้งจึงหันกลับไปคุยกันเหมือนเดิม ในขณะที่มิวกับโต้ง ก็หันมายิ้มให้กัน

จากนั้น โต้งจึงชวนมิวคุยถึงเรื่องในอดีตของมิวต่ออีกครั้งหนึ่ง ซึ่งมิวก็ค่อยๆเล่าให้ฟังอย่างไม่มีเบื่อ จนกระทั่ง โต้งพบว่า เสียงของมิวค่อยๆเบาลง เบาลง อย่างช้าๆ แล้วโต้งก็รู้สึกได้ว่า หัวของมิวค่อยๆเอนซบลงบนไหล่ของเค้า มิวหลับไปด้วยความอ่อนเพลียนั่นเอง