รักแห่งสยาม ภาคเกาะเสม็ดเสร็จทุกราย

ลำดับตอนที่ #2 : เกาะเสม็ดเสร็จทุกราย 2

ในช่วงก่อนรุ่งเช้าของวันเดียวกันนี้ ณ บ้านหลังหนึ่ง ซึ่งเป็นบ้านของโต้ง กรและสุนีย์กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงในห้องนอนอย่างมีความสุข ในขณะที่โต้งก็กำลังนอนหลับอยู่อีกห้องหนึ่ง ในค่ำคืนที่ผ่านมานี้ โต้งมัวแต่ใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการอ่าน e-mail ของมิว โดย e-mail เหล่านี้ เป็น e-mail ที่มิวเริ่มเขียนตั้งแต่ มิวได้สูญเสียอาม่า เพื่อเป็นการระบายความในใจถึงโต้งซึ่งเป็นเพื่อนที่มิวรักมากที่สุดในวัยเด็ก e-mail เหล่านี้ ทำให้โต้งมีความเข้าใจในตัวของมิวและทำให้โต้งยิ่งรู้สึกรักและสงสารมิวมากขึ้นไปอีก ก่อนที่โต้งจะนอนในค่ำคืนที่ผ่านมานี้ โต้งก็ใช้เวลาในการเก็บเสื้อผ้าและของใช้ที่จำเป็นไม่นานมากนัก และก่อนที่จะนอน โต้งก็ไม่ลืมที่จะตั้งนาฬิกาปลุกไว้ด้วย

เมื่อถึงช่วงเวลาก่อนพระอาทิตย์จะขึ้น โต้งสะดุ้งตื่นขึ้นมา พร้อมกับลุกขึ้นนั่ง ตามใบหน้าและลำตัวของโต้งมีเหงื่อออกเล็กน้อย โต้งรู้สึกตกใจอะไรบางอย่าง แต่เมื่อโต้งมองไปรอบๆห้องแล้ว โต้งก็รู้ทันทีว่าเค้าฝันไปนั่นเอง แต่พอโต้งจะนึกถึงความฝันนั้นอีกครั้งหนึ่ง โต้งกลับไม่สามารถจำความฝันนั้นได้ โต้งรู้สึกว้าวุ่นใจเล็กน้อย โต้งพยายามที่จะล้มตัวลงนอน พร้อมกับข่มตาให้หลับ แต่เมื่อโต้งชำเลืองมองไปที่นาฬิกา โต้งก็ต้องตกใจ พร้อมกับคว้านาฬิกาปลุกขึ้นมาดู ‘นี่มันจะหกโมงแล้วนี่นา แต่ก่อนนอนเราจำได้ว่า ตั้งปลุกไว้ที่ตีห้าครึ่งนี่นา’ โต้งนึกในใจ พร้อมกับสำรวจที่ปุ่มเปิดปิดการตั้งปลุก ซึ่งก็พบว่ามันถูกกดปิดไว้ซะแล้ว ‘หรือว่า เรานอนดิ้น แล้วมือไปโดนเข้าเนี่ย’ โต้งคิดในใจ แต่ก็ไม่มีเวลาให้นึกอะไรมากนัก โต้งรีบสลัดผ้าห่มและหมอนข้างออกไปจากตัว แล้ววิ่งไปเข้าห้องน้ำทันที โต้งใช้เวลาในการอาบน้ำไม่ถึง 10 นาที และเมื่อเค้าเดินออกมาจากห้องน้ำ ก็พบว่า แม่ของเค้ากำลังรอที่จะเข้าห้องน้ำต่อจากเค้า สุนีย์ยิ้มพร้อมกับแซวลูกชายว่า “แหม ตื่นเช้าเชียวนะเราเนี่ย ปกติไม่เห็นเคยตื่นได้เช้าแบบนี้เลยนะ” โต้งยิ้มให้กับแม่เค้าที่มุมปากเล็กน้อย พร้อมกับรีบเร่งให้แม่ของเค้าไปอาบน้ำแต่งตัวให้เสร็จเร็วๆ สุนีย์ก็รีบเดินเข้าห้องน้ำ พร้อมกับรู้สึกขบขันกับท่าทางของโต้งอยู่เล็กน้อย

เมื่อโต้งใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้ว ก็สำรวจของต่างๆ จนเรียบร้อย โต้งมองไปที่บนโต๊ะ โต้งเห็นหยกที่มิวมอบให้กับเค้า โต้งจึงโดนไปหยิบเพื่อที่จะเก็บหยกใส่กระเป๋ากางเกงไปด้วย แต่เมื่อโต้งใช้มือจับไปที่หยกนั้น โต้งก็ต้องอุทานด้วยความตกใจ “โอ้ย” โต้งรีบชักมือออกแทบไม่ทัน ‘ทำไมมันร้อนยังนี้เนี่ย’ โต้งรู้สึกตกใจอย่างยิ่ง แต่เมื่อเค้ามองสำรวจไปที่มือของเค้า ก็ไม่พบร่องรอยอะไรที่มือของเค้าเลย โต้งค่อยๆใช้ปลายนิ้วแตะไปที่หยก โต้งก็ยังรู้สึกว่ามันยังคงร้อนอยู่อย่างมาก โต้งรู้สึกกังวลใจอย่างยิ่ง โต้งยืนนึกอะไรไปมาอยู่สักพัก แล้วจึงเดินไปเอาผ้าเช็ดหน้ามาวางทับไปที่หยก แล้วค่อยๆใช้ปลายนิ้วสัมผัสไปที่ผ้าเช็ดหน้าแล้วกดลงบนหยก โต้งไม่รู้สึกร้อนแล้ว แต่เมื่อโต้งเอาผ้าเช็ดหน้าออก แล้วใช้ปลายนิ้วแตะไปที่หยกใหม่ โต้งก็ยังคงรู้สึกร้อนอยู่ดี โต้งคิดที่จะเรียกแม่ของเค้ามาช่วยสำรวจหยก แต่ก็กลัวว่า แม่ของเค้าจะวิตกจนไม่ให้เค้าไปเที่ยวกับมิว หรืออาจจะทำให้เสียเวลาเข้าไปอีก โต้งจึงใช้ผ้าเช็ดหน้าห่อหยกเอาไว้ แล้วเก็บใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกง โต้งยังคงรู้สึกเป็นกังวลในใจอย่างยิ่ง ‘มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะเนี่ย แล้วไอ้ความฝันนั้น มันอะไรกัน ... ทำไมถึงจำไม่ได้นะ’ โต้งเฝ้าแต่นึกกังวลอยู่ในใจ แต่ก็ไม่กล้าที่จะปรึกษาแม่ของเค้า

โต้งออกมานั่งรอแม่ของเค้าซึ่งอาบน้ำเสร็จแล้วและกำลังแต่งตัวอยู่ในห้อง เมื่อสุนีย์เดินออกมาก็พบว่า ลูกชายของเค้ากำลังนั่งรอเค้าอยู่ด้วยความกระวนกระวาย โต้งรีบพูดกับแม่ของเค้าว่า “ไปเถอะแม่ สายแล้วเนี่ย”

สุนีย์มองไปที่โต้ง พร้อมกับยิ้มที่มุมปาก แล้วพูดกับลูกชายของเค้าว่า “สายอะไรกัน นี่ยังไม่เจ็ดโมงเลยนะ ... เออ แล้วนี่เรากินอะไรแล้วหรือยังน่ะ กินขนมในตู้เย็นรองท้องไปก่อนสิ เดี๋ยวก็ปวดท้องหรอก” สุนีย์บอกกับลูกชาย พร้อมกับจัดทรงผมให้เข้าที่เข้าทาง

โต้งรีบเดินไปหยิบขนมในตู้เย็นมากินอย่างเร่งรีบ เมื่อกินเสร็จ จึงรีบคว้ากระเป๋าไปใส่ท้ายรถ แล้วเร่งให้แม่ของเค้ามาขึ้นรถเร็วๆ “เร็วหน่อยสิแม่ เจ็ดโมงแล้วเนี่ย เดี๋ยวไปไม่ทันกันพอดี” โต้งเร่งแม่ของเค้า แต่เมื่อสุนีย์เดินออกมาที่รถ โต้งเหมือนจะนึกอะไรได้ จึงรีบบอกกับสุนีย์ว่า “เอ่อ แม่ รอแป๊บนึงนะ”

สุนีย์ทำหน้างงๆ พร้อมกับถามขึ้นว่า “อะไรอีกล่ะเนี่ย แหม แล้วมาเร่งแม่นะ ลูกคนนี้”

โต้งรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน แล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องของพ่อกับแม่ของเค้า โต้งรีบเข้าไปเขย่าตัวกรที่นอนหลับอยู่ เมื่อกรลืมตาขึ้นมาด้วยความอาการสะลึมสะลือ โต้งรีบบอกว่า “พ่อ โต้งไปเที่ยวก่อนนะ หวัดดีครับพ่อ” โต้งบอกพ่อของเค้าพร้อมกับยกมือไหว้ไปด้วย

กรซึ่งอยู่ในอาการมึนงง มองลูกชาย พร้อมกับยิ้มให้ แล้วบอกว่า “ดูแลตัวเองดีๆล่ะ แล้วไปถึงแล้ว อย่าลืมโทรมาบอกพ่อนะ”

โต้งรับปากพ่อของเค้า แล้วรีบวิ่งออกไปขึ้นรถ สุนีย์ซึ่งนั่งอยู่ในรถและสตาร์ทรถรออยู่แล้ว ถามขึ้นว่า “ลืมอะไรอีกหรือน่ะ”

โต้งบอกกับสุนีย์ว่า “ก็ลืมสวัสดีพ่อน่ะ”

สุนีย์มองไปทางโต้งด้วยความประหลาดใจ โต้งรู้สึกเขินเล็กน้อย โต้งรีบบอกกับสุนีย์ต่อว่า “ก็มิวเค้าบอกไว้น่ะแม่” โต้งนึกถึงมิว มิวมักจะบอกกับโต้งว่า โต้งไม่ค่อยแสดงออกทางสีหน้าและท่าทางมากเท่าไรนัก มิวพยายามที่จะสอนให้โต้งรู้จักแสดงความรัก ความห่วงใจต่อคนรอบข้างให้มากขึ้น นอกจากนี้ มิวยังคอยกำชับเรื่องต่างๆและย้ำให้โต้งฟังบ่อยๆ จนโต้งจำได้หลายๆอย่างแล้ว ซึ่งโต้งก็มักจะเชื่อในสิ่งที่มิวบอกกับเค้า

สุนีย์หัวเราะกับสิ่งที่ได้ยิน พร้อมกับบอกว่า “เออ แม่สอนเนี่ย ไม่เคยจำเลยนะ พอมิวเค้าสอนล่ะ รีบปฏิบัติตามเลยนะ”

โต้งรู้สึกเขินเล็กน้อย จึงรีบแก้ตัวว่า “เปล่านะแม่ ก็แต่ก่อน ... คือ อะไร อะไร มันก็ยังไม่ดีเหมือนตอนนี้น่ะ ตอนนี้ ก็ดีขึ้นเยอะ โต้งก็ลองพยายามช่วยให้มันดีขึ้นบ้างน่ะ”

สุนีย์เข้าใจความหมายในสิ่งที่โต้งบอกกับเค้า สุนีย์รีบสตาร์ทรถ และขับรถออกจากบ้าน เพื่อไปส่งลูกชายของเค้าที่สถานีขนส่ง เพื่อที่ลูกชายของเค้าจะได้ไปเที่ยวกับเพื่อนๆในช่วงปิดเทอมนี้ ตามความรู้สึกของสุนีย์แล้ว สุนีย์ไม่อยากให้โต้งไปเที่ยวกับเพื่อนๆสักเท่าไรนัก เพราะสุนีย์ยังคงไม่ลืมการสูญเสียแตงซึ่งเป็นลูกสาวของเค้ากับกร ถึงแม้ว่า ความรู้สึกของการสูญเสียนั้น จะดีขึ้นมามากแล้ว แต่อย่างไรก็ตาม คนเป็นแม่ก็ไม่มีทางที่จะไม่เป็นห่วงลูกได้อยู่ดี

ในระหว่างที่อยู่บนรถ โทรศัทพ์ของโต้งก็ดังขึ้นมา โต้งจำเสียงเรียกเข้านี้ได้เป็นอย่างดี เพราะเป็นเสียงเพลงที่มิวเป็นคนร้องนั่นเอง และคนที่โทรมาก็คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากมิว โต้งรีบรับโทรศัพท์ทันที “ว่าไงมิว”

มิวซึ่งอยู่บนรถแท็กซี่กับหญิง ถามโต้งว่า “ก็ไม่มีไรหรอกโต้ง แค่จะโทรมาดูว่า โต้งตื่นหรือยังน่ะ กลัวจะมาไม่ทันนัดน่ะสิ”

โต้งรีบบอกกับมิวว่า “ตื่นนานแล้วล่ะ นี่ก็อยู่บนรถกับแม่ล่ะ อีกสักพัก น่าจะประมาณครึ่งชั่วโมงก็น่าจะถึงแล้วนะ แล้วมิวล่ะ อยู่ไหนแล้วเนี่ย”

มิวตอบโต้งว่า “ก็อยู่บนรถแท็กซี่กับหญิงนี่ล่ะ กำลังจะถึงเอกมัยแล้วล่ะ”

โต้งเหมือนจะฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ จึงถามมิวขึ้นมาว่า “เอ่อ มิว หยกที่มิวให้มาน่ะ ...” โต้งขยับจะพูดต่อ แต่ก็เห็นแม่ของเค้าชำเลืองมองมาเล็กน้อย เหมือนกำลังฟังเค้าคุยโทรศัพท์กับมิวอยู่ โต้งจึงรีบบอกกับมิวว่า “คือ เราเอามาด้วยน่ะ ... งั้นแค่นี้ก่อนนะมิว แล้วเดี๋ยวเจอกันนะ” จากนั้น โต้งก็วางสายโทรศัพท์

เมื่อสุนีย์เห็นโต้งวางสายโทรศัพท์แล้ว จึงพูดเตือนโต้งว่า “โต้ง เวลาไปเที่ยวน่ะ เราต้องระวังนะ อย่าเที่ยวเอาข้าวของที่มีค่าออกมาโชว์ให้คนอื่นเห็นล่ะ อย่างหยกชิ้นนั้นน่ะ แม่ไม่แน่ใจหรอกนะว่ามันจะมีราคาขนาดไหน แต่ก็ต้องระวังให้ดีล่ะ”

โต้งยิ้มให้กับแม่ของเค้า แล้วตอบสั้นๆว่า “ครับแม่”

pchysunshine.mp3 - pchy