SF[เอกxเบส] : Wolf

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 : Wolf

Chapter 1 : Wolf

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เมื่อวันเวลาหมุนมาจนถึงยามราตรี แสงจากดวงจันทร์ในวันนี้ดูเปลี่ยนไป

จากแสงสีเรืองรองที่ทอมาให้อุ่นใจ กลับกลายเป็นอะไรที่ดูน่ากลัว….

~ณ โรงแรมแห่งหนึ่ง~

“ยะ..อย่า ไม่! ไอปีศาจ!!! อ๊ะ…อ๊ากกกกกกกก!!!!!!!!”เสียงกรีดร้องจากผู้หญิงแสดงถึงความทุกข์ทรมานอย่างยาวนาน จนในที่สุดเสียงนั้นก็เงียบสงบไปราวกับเสียงที่เธอเปล่งออกมาเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

“ฮึ!บังอาจเปรียบฉันเป็นพวกปีศาจชั้นต่ำ พวกที่ต้องการเพื่อแค่ความโสมมอย่างมนุษย์ไม่ต่ำยิ่งกว่างั้นหรอ”ชายหนุ่มดวงตาสีแดงฉานที่ทั้งเนื้อทั้งตัวชุ่มไปด้วยเลือดเอ่ยขึ้นก่อนจะลุกขึ้นมาจากร่างของหญิงสาวที่เมื่อก่อนเคยสวยงามดั่งภาพวาดแต่ ณ บัดนี้กลับเหลือเพื่อแค่เศษซากของชิ้นเนื้อที่เคยสวยงามเท่านั้น เนื้อพวกนั้นเต็มไปด้วยรอยเขี้ยวที่ดูดุดันและเหี้ยมโหดแสดงถึงความหิวกระหายของสัตว์ตัวร้ายได้เป็นอย่างดี

“เฮ้อออ~ตามหาตั้งนาน อยู่ที่นี้เองงั้นหรอ…เอก”เสียงดังขึ้นมาจากทางประตูห้องเผยให้เห็นร่างของหนุ่มแว่นที่มองมาทางชายหนุ่มเปื้อนเลือดที่เขาเรียกว่า ‘เอก’ อย่างยิ้มๆก่อนที่จะขยับแว่นตาให้เข้าที่

“ชิ!ยังอุตส่าห์หาเจอนะ สมแล้วที่เป็นลูกชายคนโตของตระกูลนักล่า…เก่งจริงๆนะโน๊ต”เอกพูดขึ้นก่อนจะหยิบเสื้อที่หล่นอยู่ที่พื้นขึ้นมาสวมใส่พร้อมกับมองไปทาง ‘โน๊ต’ ยิ้มๆ

“ฮึๆ ขอบคุณสำหรับคำชม…และขอไว้อาลัยให้กับนายด้วย!”โน้ตพูดขึ้นพร้อมกับหยิบปืนออกมาจากข้างหลังและเหนี่ยวไกยิงไปยังที่เอกยืนอยู่ แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะเอกกระโดดหลบได้ทัน

“โอ้วว คุยกันก่อนดีกว่าม้างง ใจร้อนจริงๆ!”เอกแสยะยิ้มพูดก่อนจะกระโจนไปตะครุบตัวของโน๊ตด้วยความรวดเร็ว

“ก็ได้นะ…ถ้านายยังสามารถเปล่งเสียงได้อยู่ละก็นะ หึหึ”สิ้นคำพูดโน๊ตก็หยิบกริชขึ้นมากรีดลงไปที่หน้าอกของเอกจนเป็นทางยาว

“อ๊ากกกกก!!แสบนักนะ!”เอกกระโดดตัวหนีออกไปในทันที

“ฮึ!มันยังไม่จบแค่นี้หรอกนะ สัตว์ร้ายอย่างนายถ้าไม่ตายฉันจะไม่หยุดล่า!”พูดจบโน้ตก็กระโจนเข้าใส่เอกหวังที่จะแทงให้ตายในทันที แต่ยังช้าไปเมื่อเทียบกับความเร็วของเอกที่กระโดดหลบได้อย่างทันท่วงที

“งั้นก็ล่าฉันต่อไปจนกว่าจะตายก็แล้วกัน!”พูดจบเอกก็กระโดดลงทางหน้าต่างในทันที

“แม่งเอ้ย!!”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

“โอ๊ยยย!!เลือดไหลไม่หยุดเลย ฝนแม่งก็ตกอยู่ได้!!หงุดหงิดเว้ย!”เมื่อหาที่ซ่อนได้แล้วเอกก็พูดขึ้นมาอย่างหัวเสีย เมื่อเห็นว่าเลือดไหลออกมาจากปากแผลที่โน้ตฝากเอาไว้ยังไหลไม่หยุดสักทีแถมฝนยังมาตกอีก ใช่!เขาเป็นหมาป่าหรือถ้าพูดให้ถูกก็คือมนุษย์หมาป่าเขาถือว่าเป็นสายเลือดของหมาป่าที่เหลืออยู่อีกแค่ไม่กี่คนบนโลกไปนี้ ถึงภายนอกจะดูเหมือนมนุษย์ปกติทั่วไปแต่ลึกๆข้างในก็ยังมีสัญชาตญาณของสัตว์ร้ายอยู่ สัญชาตญาณของเขาจะถูกปลุกขึ้นมาอย่างเต็มตัวในวันที่พระจันทร์เต็มดวงหรือก็คือ…วันนี้ แล้วทุกๆครั้งที่พระจันทร์เต็มดวงนักล่าก็จะออกมาเพื่อตามฆ่ามนุษย์หมาป่าอย่างเขาเช่นกันอย่างเช่น ‘โน๊ต’ โน้ตเป็นนักล่ามนุษย์หมาป่าตัวยงเขาตามล่าเอกมาอย่างยาวนานแต่ก็ไม่มีครั้งไหนเลยที่ทำได้สำเร็จ…ครั้งนี้ก็เช่นกัน

“เฮ้ย!!คุณเป็นอะไรรึป่าว!!!”ในระหว่างที่เอกกำลังคิดหาทางที่จะหนีต่ออยู่ดีๆก็มีเสียงใสๆดังขึ้นมาจากข้างหลังทำให้เอกสะดุ้งขึ้นมา

“แกเป็นใคร!!!”ด้วยความระแวงเอกจึงเผลอตวาดไปเสียงดังจนเด็กหนุ่มผมสีชมพูที่กำลังถือร่มอยู่ถึงกับต้องหดคอลงด้วยความตกใจเลยทีเดียว

“เอ่ออ…ผมเห็นเลือดมันไหลไปทางถนนน่ะก็เลยเดินมาดู”เด็กหนุ่มผมสีชมพูพูดขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ ด้วยปฏิกิริยาที่ดูจริงใจแบบนั้นเลยทำให้เอกเริ่มมั่นใจว่าคนๆนี้ไม่ใช่นักล่าอย่างแน่นอน

“ออกไป จะไปไหนก็ไป”แต่เอกก็ยังคงไล่เด็กหนุ่มคนนี้ไปอยู่ดี

“แต่…เลือดของคุณไหลไม่หยุดเลยนะ ไปโรงพยาบาลไหม?”แต่เด็กหนุ่มคนนั้นก็ยังไม่ลดละความพยายามของตนที่ต้องการจะช่วยเหลืออีกฝ่าย

“ไม่ต้อง!!บอกให้ออกไปไม่ได้ยินรึไง!!”เมื่อเอกเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มพูดไม่รู้เรื่องจึงเริ่มที่จะตวาดขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง เลยทำให้อีกฝ่ายเริ่มลังเลว่าจะออกไปดีหรือไม่

“แต่…”เมื่อเด็กหนุ่มผมชมพูพูดคำว่าแต่ขึ้นอีกครั้งเลยทำให้เอกต้องตวัดสายตามองไปด้วยความแข็งกร้าว เด็กหนุ่มผมชมพูถึงกับก้มหัวลงไปเลยทันที

“…ก็ได้ครับ”แล้วเด็กหนุ่มคนนั้นก็คอตกเดินหันหลังกลับไปเลยในทันที

ตุบ!!?

แต่เดินมาได้เพียงไม่กี่ก้าวเสียงจากทางข้างหลังก็ดังขึ้นทำไมเด็กหนุ่มต้องหยุดชะงักเท้าที่เดินอยู่แล้วหันหลังกลับมามองในทันที สิ่งที่เด็กหนุ่มเห็นก็คือร่างของชายหนุ่มที่ล้มลงไปนอนกับพื้นดวงตาสีแดงฉานดังเลือดปิดสนิท เลือดไหลออกมาจากปากแผลอย่างไม่หยุดหย่อน

“เฮ้อออ แล้วยังจะมาทำเป็นอวดเก่งอีก”เด็กหนุ่มถอนหายใจก่อนจะพูดขึ้นมาเบาๆแล้วเดินเข้าไปพยุงร่างที่ไม่ได้สตินั้นขึ้นมาหวังจะพากลับบ้านไปทำแผล โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ตนเก็บมานั้นจะทำให้ชีวิตของตัวเองเปลี่ยนไป…

.

.

.

.

.

.

.

เพี๊ยะ!!

“ฉันบอกให้เฝ้าไว้ให้ดีๆไม่ใช่รึไง ห๊ะ!!!”เสียงที่บ่งบอกได้ถึงการตบดังก้องกังวานไปทั่วป่าที่มืดมิด พร้อมกับใบหน้าที่หันไปตามแรงปะทะ จากแก้มขาวๆกลับกลายเป็นสีแดงดูแล้วน่าเจ็บปวด…แต่สู้ไม่ได้กับใจที่เจ็บยิ่งกว่า การปะทะทางกายไม่เจ็บเท่ากับผลกระทบทางใจ…

“…ขอโทษครับ ท่านออย”เสียงเล็กๆใสๆกล่าวคำขอโทษขึ้นด้วยความเศร้าหมอง เพราะชายที่ตนมองไม่เคยเหลียวแลตนเลยแม้สักครั้ง

“นายนี้มันไม่ได้เรื่องจริงๆเลยนะคิว!เอกหายไปแล้ว แล้วจะทำยังไง!”ผู้ที่มีศักดิ์สูงกว่ายังคงตะโกนด่าทอเด็กหนุ่มร่างเล็กอย่างไม่ขาดสาย

“ผมจะรับผิดชอบโดยการไปหาท่านเอกเองครับ”เด็กหนุ่มร่างเล็กยังคงก้มหน้าพูดต่อไปด้วยความสำนึกผิด จริงๆก็เป็นความผิดของเขาที่ทำหน้าที่ได้ไม่ดี เขาต้องรับผิดชอบ

“ไม่ต้อง!...ฉันไปเอง!!”สิ้นสุดเสียงแข็งกร้าว ร่างที่เคยอยู่ตรงหน้าก็หายไปด้วยความรวดเร็ว

.

.

.

.

.

.

.

“ฮึ!ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือหมาป่าก็ช่างโง่เขลาเสียจริง”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

TBC>>>

THE★ FARRY