คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6 : Just You
Chapter 6 : Just You
.
.
.
.
.
.
.
.
“ช้าชะมัด…” เบสบ่นขึ้นมาทันทีที่เอกเดินออกมาจากร้านพร้อมกับถุงเสื้อผ้ามากมายภายในมือที่ใช้เครดิตการ์ดสีทองรูดซื้อมาอย่างไม่เกรงว่าของในร้านจะหมด…
“…ขี้บ่นว่ะ” เอกเห็นคนหัวชมพูบ่นอย่างนั้นก็อดไม่ได้ที่จะแขวะใส่ไปทีหนึ่ง เอาแต่นั่งอยู่หน้าร้านไม่เห็นจะเข้าไปช่วยเขาเลือกซื้ออะไรเลยย แถมบางครั้งที่เอกหันกลับมามองก็กลายเป็นว่าไม่เห็นเบสนั่งอยู่ตรงนั้นพอรีบวิ่งออกมาหน้าร้านจึงรู้ว่าเบสออกไปซื้ออะไรกินโดยไม่บอกเขาอีก จะรอกันหน่อยก็ไม่ได้
“ไม่ต้องมาว่าเลย!! ก็บอกอยู่ว่าหลังจากนี้มีเรียนก็ยังจะยืดยาดอยู่ได้” เบสว่าด้วยอารมณ์หงุดหงิดก่อนจะหันหลังเดินหนีอีกฝ่ายออกมา
“อ่าๆๆ โอเคๆ ขอโทษก็ได้ ไปหาอะไรกินกันก่อนป่ะ ค่อยไปเรียน” เอกที่พอจะสำนึกได้ว่าตัวเองมีส่วนผิดก็วิ่งตามไปดึงข้อมือบางนั้นเอาไว้ได้ทันก่อนที่คนหัวชมพูจากเดินออกจากห้างไปจริงๆ เลยทำให้คนหัวชมพูหยุดเดินแล้วหันกลับมามองเอกช้าๆ ถอนหายใจไปหนึ่งทีแล้วสะบัดมือของตัวเองออกเบาๆ
“ไม่ต้อง จะกินก็กินไปคนเดียวเถอะ ฉันต้องไปเรียนแล้วเดี๋ยวสาย” คำพูดนิ่งๆที่ถูกพูดออกมาด้วยสายตานิ่งๆไม่ได้สื่อถึงอะไรแค่พูดออกมาให้อีกฝ่ายรับรู้ แต่ทำให้ไอคนที่ฟังอยู่ถึงกับนิ่งไปเช่นกัน
“…โกรธหรอ?” อีกฝ่ายถามขึ้นมาอย่างใคร่รู้ โดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่าน้ำเสียงที่ตนเอ่ยออกมาแผ่วเบาราวกับจะขอโทษออกมาได้ทันทีเลยยังไงยังงั้น
“ป่าว ทำไมคิดงั้นอ่ะ?” พอเบสได้ยินคำถามที่คนตัวสูงถามออกมาก็ต้องชะงักแล้วถามอีกฝ่ายออกไปด้วยความอยากรู้เช่นกัน นี่เขาทำท่าทางยังไงออกไปกันอีกฝ่ายถึงได้คิดเช่นนี้
“ก็…ป่าวๆ!ไม่มีไร จะไปเรียนก็ไปเรียนป่ะ เดี๋ยวฉันกลับเองได้” เอกทำท่าเหมือนจะตอบอีกฝ่ายแต่ก็ต้องตัดสินใจกลืนคำพูดนั้นเข้าไปแล้วทำเหมือนไม่มีอะไรแทน
“กลับได้หรอ?” เบสก็ถามออกมาอย่างเป็นห่วงโดยไม่ปิดบัง ก็มันตัวคนเดียวเพิ่งจะออกจากที่พักก็ครั้งนี้เอง จะไปไหนเป็นแน่หรอ?
“ได้ดิ จำทางได้แล้วแหละ รีบไปเหอะไป!” เอกว่าเป็นเชิงไล่ให้อีกฝ่ายไป เบสเลยต้องจำยอมเดินออกจากห้างไปแต่ก็ไม่วายส่งสายตาค้อนๆมาให้อีกฝ่ายบ้างที่ขึ้นเสียงใส่เขา
“เฮ้อออ~~~…ออกมาได้แล้วแหละ” ทันทีที่คนตัวเล็กเดินออกไปพ้นรัศมีของสายตาเขาที่สามารถมองได้ เอกก็ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ก่อนที่จะพูดออกมาเบาๆแต่หนักแน่น ทันใดนั้นก็ปรากฏร่างของผู้ชายอีกร่างหนึ่งอยู่ด้านหลังของเอก
“หึหึ รู้ตัวตลอดเลยสินะ” เสียงทุ้มนั้นพูดขึ้นก่อนจะเสยผมขึ้นไปเล็กน้อย
“หึ คิดว่าผมเป็นใครกันล่ะครับ พี่เชฟ…” เอกพูดขึ้นก่อนจะค่อยๆหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย
“ฮ่าๆๆ นั่นน่ะสินะ” ชายหนุ่มที่มีรอยยิ้มที่อบอุ่นเสมอ แววตาภายใต้แว่นกรอบบางนั้นถึงจะมีความอ่อนโยนอยู่แต่ก็ซ่อนอะไรบางอย่างที่ดูลึกลับไว้เช่นกัน ใช่เขาคือ ‘เชฟ’
.
.
.
.
.
.
.
.
~ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง~
“รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?” เสียงนุ่มทุ้มเปิดประเด็นขึ้นมาทันทีเมื่ออาหารมาเสิร์ฟเสร็จเรียบร้อยแล้ว เมื่อชายหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามได้ยินอย่างนั้นก็หัวเราะยิ้มๆขึ้นมาทันที
“รู้ตั้งแต่ตอนหายไปแล้วแหละ โน้ตตามตัวใหญ่เลยนะ” หนุ่มแว่นเอ่ยออกมาอย่างสบายๆไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรก่อนที่เจ้าตัวจะสนใจกับอาหารตรงหน้า
“รายนั้นเล่นเอาผมเกือบตาย เฮ้อออ” เอกบ่นขึ้นมาเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปสนใจอาหารตรงหน้าบ้าง
“ก็แฟนพี่นี่น่า~~ฮ่าๆๆๆ” หนุ่มแว่นยิ้มออกมาอย่างมีความสุขเมื่อพูดถึงคนที่ตนเองรัก
“ชิส์! แล้วออกมาหาผมอย่างนี้ไอนักล่านั่นไม่สงสัยเอาหรอ?” เอกว่าก่อนจะม้วนเส้นสปาเกตตี้เข้าปากตัวเองไป
“ชู่~~ อย่าพูดสิ ช่วงนี้โน้ตยุ่งๆกับการตามล่าน่ะไม่มีเวลามาสนใจพี่เท่าไหร่หรอก พูดแล้วก็น้อยใจ เฮ้ออออ” เชฟว่าพลางถอนหายใจออกมาเสียยกใหญ่กับความน้อยใจของตัวเอง
“ฮ่าๆๆๆ มีแฟนเป็นนักล่าก็เงี้ยะ แล้ว…เขามีแผนอะไรรึป่าวครับ?” เอกถามขึ้นเบาๆ เมื่อเชฟได้ยินคำถามก็ยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะยื่นมือมาเขกหัวคนตรงหน้าไปที เอกอยู่กับเชฟมาตั้งแต่เด็กๆไม่แปลกที่ทั้งสองคนจะสนิทกันมากขนาดนี้
“จ้างให้พี่ก็ไม่บอกหรอกนะ เพราะพี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ แต่ที่แอบรู้มาก็คือ ดูเหมือนจะมีคน…ต้องเรียกว่าหมาป่าดิ อือ ตามหาเราอยู่แหน่ะ” พอเอกได้ยินอย่างนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที ใครกัน?
“ใครอ่ะ?” ไวเท่าความคิดเอกถามเชฟขึ้นมาทันที
“เรื่องนี้พี่ให้คนตามมาให้แล้วแหละ ดูเหมือนจะเป็นออยกับคิวน่ะ นี่ที่อยู่ไงก็ไปหาหน่อยป่ะ” เชฟพูดขึ้นพร้อมกับยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆให้เอก
“เจ้าสองตัวนั้น…ขอบคุณนะครับที่บอก” คำพูดของเอกทำให้เชฟต้องยักไหล่
“ก็ช่วยได้แค่นี้แหละนะ ยังไงพี่ก็เข้าข้างใครไม่ได้อยู่ดี เกิดเป็นเชฟนี่ลำบากจริงๆ” เชฟพูดก่อนจะถอนหายใจออกมาแผ่วเบาอีกครั้งด้วยสีหน้าหนักใจ เขาเป็นหมอให้กับตระกูลของเอกมาช้านานถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเพียงแค่มนุษย์ธรรมดาก็ตามแต่ก็ได้รับความไว้วางใจจากพ่อของเอกมาก แต่พอถึงจุดหนึ่งที่เขามีความรัก แล้วคนที่เขารักดันเป็นศัตรูกับอีกฝ่าย ก็ช่วยไม่ได้ที่เขาจะหนักใจอย่างนี้ พ่อของเอกเลือกที่จะให้เขาออกจากการเป็นหมอของตระกูลหมาป่าแล้วไปหาอีกฝ่ายแทน โดยต้องสัญญาว่าจะปิดเรื่องราวทุกอย่างเป็นความลับทำเหมือนตัวเองไม่รู้เรื่องอะไรทั้งสิ้น และจะไม่ข้องเกี่ยวกันอีก แต่ก็ทำไม่ได้แหละนะ ลูกของเพื่อนรักนี่… แต่ที่เขาหนักใจที่สุดก็คือ ถ้าโน๊ตรู้ว่าเขาเกี่ยวข้องยังไงกับตระกูลหมาป่า โน้ตคง…ไม่ให้อภัยเขาแน่ๆ
.
.
.
.
.
.
.
.
~ณ คอนโดแห่งหนึ่ง~
กริ๊งง~~กริ๊งง~~
เสียงกดกริ๊งจากหน้าห้องของประตูคอนโดแห่งหนึ่งดังขึ้น เสียงที่ดังทำให้ผู้ที่อาศัยอยู่ภายในห้องสองคนเกิดความฉงนขึ้นมา พวกเราไม่มีคนรู้จักเลยแล้วใครกันที่จะมากดกริ๊ง หรืออาจจะมาห้องผิด? แต่ก็ไม่ทันได้วิเคราะห์อะไรมากมายคนตัวเล็กกว่าก็ออกไปเปิดประตูซะแล้ว
“มาแล้วครับ…อ๊ะ!!” ทันทีที่คนตัวเล็กเปิดประตูเข้ามาก็ต้องตกใจตาโตขึ้นมาทันที เมื่อเจอกับบุคคลที่เขาไม่นึกว่าจะได้เจอ…
“ไง” ชายหนุ่มตรงหน้าคนตัวเล็กเอ่ยขึ้นก่อนจะแทรกตัวเข้ามาในห้องโดยไม่ต้องรอคำอนุญาตหรือเชิญชวน
“มะ มาได้ไงกันครับ?” เมื่อคนตัวเล็กตั้งสติได้ก็รีบปิดประตูลงก่อนจะหมุนตัวกลับมาถามคนตัวสูงผมน้ำตาลตรงหน้า ท่านเอกมาได้ยังไง?
“ค่อยคุยกัน ออยล่ะ?” เอกพูดปัดๆก่อนจะถามถึงคนที่ตัวเองต้องการจะพูดคุยด้วย
“อยู่ข้างในครับ” คิวว่าก่อนจะเดินนำคนตัวสูงเพื่อไปหาอีกคน
“ใครน่ะค…เอก!!!” เมื่อคนผมทองเห็นคนที่เดินเข้ามาก็ต้องร้องขึ้นด้วยความตกใจพร้อมกับรีบเดินไปหาอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว
“มะ! มาได้ไง!” ถามคำถามเหมือนกับคำตัวเล็กด้วยใบหน้าตกใจที่ยากจะเห็นได้ถ้าไม่ใช่ในเวลาเช่นนี้และ…กับคนๆนี้
“พี่เชฟบอกน่ะว่าพวกนายกำลังตามหาอยู่ก็เลยบอกให้มาหาหน่อย” เอกว่าก่อนจะถือวิสาสะเดินเข้าไปนั่งบนโซฟา ทำให้ออยเดินตามเข้าไปนั่งด้วย เหลือแค่คิวที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ได้พูดอะไรตั้งแต่เข้ามา
“แล้วนี่เป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนรึป่าว สบายดีไหม แล้ว!” ยังไม่ทันที่ออยจะได้ถามคำถามต่อไปก็โดนเอกยกมือห้ามเอาไว้ซะก่อน
“ฉันไม่เป็นอะไรหรอก เจ็บนิดหน่อย แต่ก็เกือบจะหายแล้วแหละ” เอกว่าก่อนจะลูบไปที่แผลตัวเองเบาๆ
“เฮ้ออออ แล้ว ตอนนี้พักอยู่ไหนอ่ะ?” ออยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
“ก็…สักที่น่ะแหละ ไม่ต้องรู้หรอก แต่ปลอดภัย” เอกพยายามพูดอ้อมๆและสรุปให้เสร็จสรรพเพื่อกันคนหัวทองถามต่อ เขาไม่อยากบอกว่าอยู่ที่ไหน ไม่งั้นได้มีอะไรยุ่งยากแน่
“แน่ใจนะ?” แต่ออยก็ยังไม่วายถามขึ้นอีกครั้ง
“อื้ม ไม่ต้องเป็นห่วงนะ” เอกว่าพลางเอื้อมมือไปขยี้หัวของอีกฝ่ายอย่างเอ็นดูพร้อมกับยิ้มให้บางๆ ภาพที่ดูแล้วทุกคนน่าจะยิ้มตามไปกับความอ่อนโยนที่ต่างฝ่ายต่างมีให้ แต่ไม่ใช่กับคนตัวเล็กที่ยืนมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกเหมือนเจ็บแปล๊บๆ
“เอ่ออ…ผมว่าตัวออกไปซื้อของนะครับ” คิวพูดขึ้นขัดทั้งคู่เอกหันมามองอีกฝ่ายก่อนจะพยักหน้ารับรู้ให้ ต่างจากออยที่ไม่ได้มองมาที่คนตัวเล็กเลยเอาแต่มองแต่คนหัวน้ำตาลอย่างเดียว ใช่ ถูกแล้วล่ะ เขาควรจะเดินออกไปจากที่ตรงนี้ อันที่จริงเขาควรจะเดินออกมาตั้งนานแล้ว ถ้าไม่ติดที่ว่าเขาเคยสาบานกับตัวเองเอาไว้ว่าจะไม่ ‘รัก’ ใครอีก แค่คนๆนี้ ต่อให้เจ็บเขาก็ยอม…
.
.
.
.
.
.
.
TBC>>>
ความคิดเห็น