คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5 : Impend
Chapter 5 : Impend
.
.
.
.
.
.
.
.
.
หลังจากที่เมื่อคืนเอกได้พูดกับเบสไว้ว่าจะมาซื้อเสื้อผ้านั่น ถึงแม้ว่าเจ้าตัวจะไม่ได้ไปสัญญาหรือตกลงอะไรไว้เลยก็ตาม แต่สุดท้ายแล้วก็เป็นเขานั่นแหละที่ต้องเป็นคนพาเอกมาซื้อเสื้อผ้าอยู่ดี เฮ้อออ~~~ยุ่งวุ่นวายจริงเชียว แถมวันนี้เขายังมีเรียนบ่ายด้วยเลยต้องตื่นแต่เช้าเพื่อมาปลุกไอเจ้าขี้เซานี้ให้รีบออกมา ทั้งๆทีกะว่าจะนอนจนถึงเที่ยงแล้วแท้ๆนะ
“หาววว~นี่ ทำไมต้องรีบมาแต่เช้าด้วยล่ะ เช้าๆแบบนี้ร้านเสื้อผ้าที่ไหนจะเปิด” เอกที่เดินตามหลังเบสมาปิดปากหาวไปฟอดใหญ่ก่อนจะถามคำถามที่ตัวเองสงสัยอยู่ เช้าๆแบบนี้ร้านไหนจะเปิดล่ะ
“วันนี้ฉันมีเรียนบ่าย ถ้าไม่มาตอนนี้จะมาตอนไหนล่ะ อีกอย่างมันก็ไม่ได้ชเขนาดนั้นด้วย มันเพิ่งจะ 10 โมงเองนะ ร้านเขาเปิดอยู่แล้วแหละน่า ไม่รู้อะไรก็เงียบๆไปป่ะ รำคาญ” คนหัวชมพูพูดขึ้นอย่างนึกหงุดหงิดเมื่อคืนก็นอนดึกเพราะต้องเถียงกับไอตาแดงนี่ ตอนเช้ายังต้องลุกขึ้นมาปลุกมันอีก จะได้พักผ่อนสบายๆหน่อยก็ไม่ได้ ชิส์!
“อ่อ นายยังเรียนอยู่หรอ?” ไอเจ้าตาแดงที่เบสเพิ่งบ่นในใจไปเมื่อครู่นี้พยักหน้าเหมือนจะเข้าใจก่อนจะตั้งคำถามถามขึ้นมาอีก
“อือ ปี 4 แล้ว แล้วนายล่ะไม่เรียนรึไง? ดูแล้วน่าจะอายุพอๆกับฉันนิ” เพราะเบสก็อายุ 22 เข้าไปแล้วดูจากตัวจากหน้าเอกก็น่าจะพอๆกับเขานะ เพราะเจ้าหมาตาแดงได้ยินคำถามเช่นนั้นก็แทบจะสำลักอากาศขึ้นมาทันที เพราะอะไรน่ะหรอ? …. หมาป่าอย่างเขาน่ะอยู่มาร้อยกว่าปีแล้วน่ะสิ ต่อให้จะไม่ใช่หมาป่าที่มีสายเลือดบริสุทธิ์แต่สายเลือดหมาป่าของเขาถือว่าเป็นสายเลือดชั้นสูงที่ต่อจะให้มีเลือดมนุษย์มาปะปนก็ยังควรค่าต่อการนับถืออยุ่ดี
“เอ่ออ… คือ ป่าวไม่ได้เรียนแล้ว หมายถึงว่าจบแล้วน่ะ!!” เอกเสมองไปซ้ายทีขวาทีไม่กล้ามองเบสต่อให้จะเดินอยุ่ข้างหลังก็ตามทีเถอะ
“อ่อ จบเร็วดีเนอะ นั่นไง!! ร้านนั้นแหละเจ้าของร้านฉันรู้จัก ป่ะๆ” ถึงแหมว่าเบสจะยังสงสัยอยู่ก็ตามว่าทำไมถึงได้จบเร็วนักแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรกลับไปคงเพราะไม่อยากจะยุ่งเรื่องส่วนตัวของอีกฝ่ายให้มันมากนักน่ะแหละ เอกก็รู้สึกโล่งใจที่คนหัวชมพูไม่ได้ถามอะไรต่อ ไม่งั้นเขาคงแถไม่ออกแน่ๆ เลยได้เพียงแค่เดินตามคนตัวเล็กไปยังร้านที่เจ้าตัวชี้ให้ดู
“ต๊ายยยยยยยยยย!!!! หนูเบสสสสสสส ไม่ได้เจอหน้าตั้งนานเลยนะคร้า~~นึกว่าโดนใครจับปล้ำไปแล้วซะอีก ฮ่าๆๆๆ” ผู้ชายร่างใหญ่แต่ใจสวยสาวทักขึ้นเมื่อทั้งเอกและเบสเดินเข้ามาในร้าน คนที่ถึงพาดพิงถึงทำได้แค่เพียงยิ้มแหยๆ เหมือนกับปลงตกกับสิ่งที่อีกฝ่ายเอ่ยแซวมาซะแล้ว แต่แล้วร่างชายใจหญิงผู้นี้ก็ต้องชะงักมือที่กำลังจะกอดเบสไปสะดุดตาเข้ากับร่างที่อยู่เบื้องหลังเหมือนดั่งต้องมนต์สะกด…
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!! ไม่เจอแค่แปบเดี๋ยวนี่แกมีผัวหล่อขนาดนี้แล้วหรอย่ะห๊ะ!!! จะเกินหน้าเกินตาฉันไปแล้วน่า อร๊ายยยยยยย!!!!” เหมือนดั่งท้องฟ้าแปรปรวนวิปริตแผ่นดินไหวขึ้นใจกลางกรุงเทพเมื่ออยู่ดีๆกะเทยผู้นี้ก็ทำการกรีดร้องขึ้นอย่างบ้าคลั่ง ทำเอาทั้งเอกและเบสเอามืออุดหูแทบไม่ทัน =.=
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!! ไม่ใช่เว้ยเจ๊!!!!! ผัวเผอที่ไหนเล่า!!! อย่ามาพูดให้ขนลุกน่า ผมแค่พาไอนี่มาดูเสื้อผ้าเฉยๆไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย!!” เบสปากเบะทันทีเมื่อเจ๊ที่เขาพูดถึงดันนึกไปไกลคิดว่าเขามีอะไรกับไอเจ้าตาแดงนี่ พูดซะเขาขนลุกซู่เลย ได้ข่าวว่าผมเป็นผู้ชายนะ แล้วผมก็ต้องมีเมียด้วย!!! ทำไมต้องยัดเยียดสถานะความเป็นหญิงให้อยู่เรื่อยเลย เบสเพลีย
“ต๊ายยยยย!!! งั้นหรอจ๊ะ อ่ะๆ ขอโทษก็ด่ะ พ่อรูปหล่ออออ ชื่ออะไรหรอจ๊ะ พี่สาวชื่อเคที่นะจ๊ะหรือจะเรียกสั้นๆว่าที่รักก็ได้นะจ๊ะ เคที่ไม่ถือออออ อร๊ายยยยย!!!” พูดเองก็กรี๊ดเองเล่นเอาเอกที่โดนควงแขนไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ถึงกับเกาหัวด้วยความมึนงงปนประหลาดใจ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าบนประเทศไทยจะมีตัวประหลาดสายพันธุ์ใหม่ออกมาด้วย นี่เขาต้องศึกษาอะไรอีกเยอะสินะ
“เอ่อออ….. ผมชื่อเอกครับ จะมาดูเสื้อผ้าน่ะครับ ” เอกว่าพลางพยายามแกะตีนตุ๊กแกที่เกาะแขนเขาอยู่ออกไป เขาว่าเขาก็แรงเยอะนะ แต่ทำไมถึงยังแกะไม่ออกอีกล่ะ? เหนียวจริงเชียว
“เจ๊ปล่อยมันให้ไปเลือกเสื้อผ้าได้แล้วแหละ ผมเป็นคนพามันมานะ ผมมีเรียนบ่ายด้วยเดี๋ยวผมก็สายพอดีหรอก!” เบสว่าหน้ายู่อย่างขัดใจ เจอคนหล่อหน่อยเป็นไม่ได้เลยแหละ เหอะ!!
“ชิส์!! ขี้งก! แค่นี้ก็ต้องหวงด้วย เชอะ!! เคที่งอลลล เชิญดูได้ตามสบายเลยจ้า คนสวยไม่กวนแหละ คิคิ” เคที่ว่าก่อนจะเลิกเกาะแกะเอกแล้วเดินไปจัดเสื้อผ้าต่อ แต่ตอนเดินผ่านเบสก็ยังไม่วายตบหัวคนชมพูไปทีหนึ่ง เบสก็ได้แต่ร้องโอ๊ยลูบหัวปอยๆเพราะทำอะไรคนอายุมากกว่าไม่ได้ พอเบสหันมาหาอีกฝ่ายก็กลายเป็นว่า เอกยังคงมองเบสไม่วางตาสายตาที่เอกมองมาไม่ได้แฝงแววอะไรอยู่ในนั้นเลยเหมือนกับแค่มองเฉยๆ แต่ถึงจะแค่มองเฉยๆก็ทำให้เบสรู้สึกประหม่าได้เช่นกัน ลองคิดดูสิอยู่ดีๆมีคนมาจ้องเราไม่วางตาอย่างเนี้ยะ เป็นใครก็คงประหม่านั่นแหละ
“รีบไปเลือกเสื้อผ้าได้แล้วป่ะ! ฉันจะได้รีบไปเรียน” เบสเป็นฝ่ายหลบตาเอกไปก่อนแล้วพูดเป็นเชิงไล่ให้อีกฝ่ายรีบไปทำธุระของตัวเองให้เสร็จๆไปซะ…. ขืนโดนจ้องมากกว่านี้คนหวั่นไหวง่ายอย่างเขาอาจจะคิดอะไรไปเองคนเดียวก็ได้น่ะสิ……
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
~ณ คอนโดแห่งหนึ่ง~
“ท่านออยครับ ท่านออยครับ ตื่นได้แล้วนะครับ ลุกมากินอาหารเช้าก่อนครับ” เสียงใสพูดขึ้นด้วยเสียงที่ค่อนข้างจะดัง แต่ก็ไม่ได้ถึงกับตะโกนพยายามจะปลุกคนผมทองที่ยังคงนอนหลับอุตุอยู่ภายใต้ผ้าห่มด้วยความสบาย
“เฮ้อออ ท่านออยครับ” เมื่อเห็นว่าเพียงแค่เสียงของตนคงจะไม่สามารถทำให้อีกฝ่ายตื่นขึ้นมาได้ คนตัวเล็กเลยเพิ่มออฟชั่นเสริมเป็นการเขย่าร่างบนเตียงแทน และดูเหมือนว่าครั้งนี้จะเริ่มได้ผลขึ้นมาหน่อย เพราะคนที่นอนอยู่เริ่มจะขยับตัวขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ยังไม่ทันที่คิวจะได้เอามือออกจากร่างของคนตรงหน้า ก็โดนกระชากดึงเข้ามาล้มไปทับกับคนที่นอนอยู่บนเตียงซะแล้ว
“ใครใช้ให้เข้ามาในห้องของฉัน หื้ม?” คนผมทองกระซิบข้างหูของอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงงัวเงีย แต่นั่นทำให้ฟังดูแล้วเซ็กซี่อย่างบอกไม่ถูก บวกกับลมหายใจที่คลอเคลียอยู่ริมใบหูยิ่งทำให้อัตราการเต้นหัวใจของคิวกระหน่ำดังขึ้นมารัวแรงมากขึ้นทวีคูณ
“เอ่อ… คะ ขอโทษครับ” คิวพูดขึ้นด้วยเสียงสั่นๆแล้วพยายามจะดันร่างของตัวเองให้ขึ้นมายืนเหมือนเดิม แต่ก็ไม่สามารถทำได้ดั่งใจเมื่ออีกฝ่ายยังคงกดร่างของเขาไว้อยู่อย่างนั้นไม่ยอมปล่อยให้เป็นอิสระ
“…ทะ ท่านออยครับ ต้องการอะไรหรือป่าวครับ?” นี่เป็นเพียงสิ่งเดียวที่คนตัวเล็กจะคิดได้เมื่ออีกฝ่ายยังคงไม่ปล่อยเขา เจ้านายจอมเอาแต่ใจคนนี้คงต้องการอะไรอยู่แน่ๆ…
“นาย… ผอมลงไปนะ” ออยพูดขึ้นด้วยเสียงอันแผ่วเบาพลางลูบข้อมือเล็กที่ตัวเองกอบกุมอยู่ เมื่อคิวได้ยินอีกฝ่ายพูดอย่างนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่าย สิ่งที่เขาเห็นตรงหน้าก็คือ สายตาที่เขาคุ้นเคยกำลังฉายแววแห่งความเจ็บปวดอยู่ มันคล้ายกับว่ากำลังโหยหา…และคิดถึง แต่…ก็เพียงแค่แปบเดียวเท่านั้น
พลั่ก!!!
คิวโดนผลักออกไปอย่างแรงจนแผ่นหลังบางล้มลงไปกระแทกกับพื้นอย่างจัง
“ออกไป” สองคำสั้นๆง่ายๆ ออยพูดโดยไม่ได้มองคิวเลยแม้แต่น้อย คิวเพียงแค่พยายามพยุงตัวเองขึ้นมาเท่านั้นคิวไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายกำลังคิดหรือรู้สึกอะไรอยู่
“ครับ อาหารเช้าเตรียมเสร็จแล้วอยู่ข้างนอกนะครับ” คิวไม่ลืมที่จะบอกผู้เป็นเจ้านายของตัวเองถึงอาหารเช้าที่ตัวเองเป็นคนเตรียมไว้ให้
“อือ” ออยว่าเพียงแค่นั้นก่อนจะลุกจากที่นอนไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่เหลียวแลอีกคนที่อยู่ในห้องเลย
“เฮ้อออ เดาอารมณ์ยากจังล่ะครับ”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
[Flashback : ออยคิว]
“พี่ออยยยยยยย คิวฝึกทำอาหารแหละ อันนี้ผมให้ อ่ะ!!” เด็กหนุ่มร่างเล็กวิ่งถือจานขนมวิ่งมาหาคนหัวทองที่หนังอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นไม้ด้วยรอยยิ้มที่สดใส
“เดี๋ยวเถอะคิว!! พี่บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วห๊ะว่าอย่าวิ่งมันอันตราย!!!” เมื่อเด็กที่โดตกว่าเล็กน้อยเห็นว่าอีกฝ่ายรีบร้อนวิ่งมาหาตัวเองก็จัดการเข็ดไปหนึ่งทีด้วยความเป็นห่วง
“ขอโทษคร้าบบบ ก็ผมรีบนี่ นี่ๆ ป้าสอนคิวทำคุกกี้ พี่ออยกินนะ นะๆๆ” เด็กชายตัวเล็กขยั้นขยอผู้ที่ตัวเองเรียกว่าพี่ให้กินคุกกี้ที่ตนตั้งใจทำมาให้ เมื่ออีกฝ่ายเห็นอย่างนั้นก็ก้มลงมองคุกกี้ที่สภาพดูเหมือนจะเป็นถ่านมากกว่า ดูเหมือนจะไม่น่ากินได้ด้วยซ้ำด้วยความยับยั้งชั่งใจ กินเข้าไปจะท้องเสียไหมเนี้ยะ…
“อยากให้พี่กินหรอครับ?” เด็กผมทองถามเด็กหัวน้ำเงินขึ้นพลางลูบหัวทุยๆนั้นไปมาด้วยความอ่อนโยน
“ครับ!! คิวอยากให้พี่ออยกินล่ะ!” คิวก็ตอบรับกลับมาตามตรงยิ้มหน้าบานด้วยมีความหวังว่าพี่ชายตรงหน้าจะกินคุกกี้ของตน
“งั้นก็ได้ครับ” ออยยิ้มตอบแล้วยิ้มคุกกี้ในจานนั้นขึ้นมาหนึ่งชิ้น มองมันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกินมันเข้าไป
“เป็นไงครับเป็นไง” เด็กน้อยที่เป็นคนทำคุกกี้ก็กระดี้กระด้าอยากจะรู้ว่าฝีมือการทำขนมครั้งแรกของตนจะเป็นอย่างไรบ้าง
“…อะ อร่อยมากเลยครับ” ออยพยายามที่จะเปล่งเสียงออกมาถึงแม้ว่ามันจะยากลำบากแค่ไหนก็ตาม ต่อให้ประโยคที่เขาพูดจะตรงข้ามกับที่เขารู้สึกแต่เขาก็ต้องพูดออกไปเพื่อให้อีกฝ่ายยิ้มได้
“เย้!! จริงหรอๆงั้นคิวกินมั้ง!!” เด็กผมน้ำเงินว่าพลางหยิบคุกกี้เป็นกำเข้าปากตัวเอง …จะห้ามก็คงไม่ทันแล้วแหละนะ
“แหวะ!!!! ไม่เห็นจะอร่อยเลย พี่ออยกินเข้าไปได้ไงอ่ะ คิวทำไม่อร่อย คิวขอโทษ…” เด็กน้อยว่าพลางหน้าง่อยลงไปไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตากับคนที่ตนเรียกว่าพี่ชาย เพราะเขาแท้ๆเลยทำให้พี่ชายต้องกินของไม่อร่อย
“ฮ่าๆๆ อย่าคิดมากสิครับ อร่อยไม่อร่อยแต่คิวตั้งใจทำมันขึ้นมายังไงก็มีคุณค่าอยู่ดี ยังไงมันก็ยังกินได้เห็นไหม เวลาเจอของไม่อร่อยอย่าแหวะอีกนะครับ คิวต้องกินเยอะๆอย่าเลือกกินไม่งั้นจะไม่โตนะ” คนผมทองพยายามที่จะปลอบโยนอีกฝ่าย ลูบหัวเด็กน้อยไปพลางพูดให้ฟังไปเรื่อย จนเด็กน้อยยอมเงยหน้าขึ้นมามองอีกคนแล้ว
“ครับ!! คิวจะไม่เลือกกิน คิวจะกิน คิวจะตัวโตๆ ตัวโตกว่าพี่ออยเลยคอยดู!!” เด็กน้อยว่าอย่างอวดๆ ทำให้เด็กที่โตกว่าไม่กี่ปีหัวเราะออกมาด้วยความไร้เดียงสาของเด็กตัวน้อย
“ครับๆ พี่จะรอดูนะ!”
“งับป๋ม!!”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
~ณ โกดังร้างแห่งหนึ่ง~
“หาตัวมันไปถึงไหนแล้ว?” ชายหนุ่มที่อยู่ในมุมมืดถามอีกฝ่ายขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“…ยังไม่พบเลยครับ” หนุ่มแว่นผมน้ำเงินตอบกลับไปด้วยความสัจจริง
“เหลาะแหละสิ้นดี!! หาตัวมันให้พบก่อนที่ไอพวกหมาป่าพวกนั้นจะเจอ และถ้าเป็นไปได้ฆ่ามันให้หมดซะ!!!” ชายหนุ่มคนนั้นตวาดกลับมาอย่างเกรี้ยวโกรธ
“ครับผม ผมจะตามล่าและฆ่าไม่ให้เหลือ…” สายตาสีฟ้าอ่อนที่อยู่ภายใต้กรอบแว่นที่นานๆครั้งจะได้เห็นอย่างชัดเจน บัดนี้ได้ฉายแววเปล่งประกายออกมาอย่างน่ากลัว…. หายนะคืบคลานเข้ามาแล้วสินะ……….
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
TBC>>>
ลัษณะเหมือนออยคิวแย่งซีน =.=* ฮ่าๆๆๆๆ ดองไว้ซะนานนน มาต่อแล้วนะงับบบ อย่าว่าเค้านะตัวเองงงงงง
ความคิดเห็น