คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 : Memory
Chapter 4 : Memory
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ไม่!! ฉันจะนอนบนเตียง!”เสียงทุ้มต่ำตะโกนพูดขึ้นด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยจะพอใจสักเท่าไหร่
“นายจะบ้ารึไง! ฉันเป็นเจ้าของห้องนะ! ฉันก็ต้องนอนบนเตียงสิ! นายน่ะ นอนบนพื้นไปเลย!”เสียงนุ่มหวานก็ตะโกนว่ากลับอย่างไม่ยอมลดละเหมือนกัน พวกเขาสองคนเถียงกันเรื่องที่ว่าใครจะนอนบนเตียงมาได้นานสองนานแล้ว อีกคนก็ไม่ยอมนอนพื้น อีกคนก็จ้องแต่จะนอนบนเตียง เฮ้ออ~
“ไม่!! ยังไงฉันก็ไม่ยอม!!”เอกยังคงปฏิเสธเสียงแข็ง เรื่องอะไรล่ะ หมาป่าผู้สูงศักดิ์อย่างเขา ยังไง๊ยังไงก็ไม่มีทางนอนพื้นเด็ดขาด
“อย่าเรื่องมากได้ไหมห๊ะ!!”เบสก็เริ่มที่จะเหลืออดกับเอกแล้วเช่นกัน คนอะไรเอาแต่ใจชะมัด
“ไม่!!!”คราวนี้เอกพูดเสียงดังกว่าเดิม แถมยังเดินก้าวฉับๆผ่านหน้าเบสไป แล้วก็กระโดดล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยท่าทางถือดีทันที ถึงกับทำให้เบสอ้าปากค้างแล้วยกมือกุมขมับขึ้น โอ๊ยยยยย งี่เง่าเอ้ยยยย!!
“ชิส์!! อยากนอนก็นอนไป”พอเบสว่าจบ ก็เดินไปหยิบผ้านวมออกมาจากตู้ เพื่อมาปูที่นอนให้ตัวเองในคืนนี้ เมื่อไหร่ไอเจ้าบ้านี่จะหายๆไปจากชีวิตซะที!!
“…เบส”เพิ่งจะปิดไฟนอนไปได้ไม่นาน อยู่ดีๆเอกก็เรียกเบสขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“……….”แต่สิ่งที่เอกได้ตอบรับ กลับมีเพียงความเงียบเท่านั้น
“….เบสส”คราวนี้เอกเรียกยานคางอีกสักหน่อย พร้อมกับหันตัวมามองคนที่นอนขดอยู่ใต้ผ้าห่มอยู่บนพื้น
“…………….”แต่เบสก็ยังไม่ตอบอีกเช่นเคยย
“เบส! รู้นะว่ายังไม่หลับอ่ะ! ตอบหน่อยดิ!”เอกลุกขึ้นพูดเสียงดังพร้อมกับดึงผ้าห่มที่เบสห่มอยู่ออกอย่างแรง
“โอ๊ยยยยยย!!!!!!! คนจะนอนนนนน นายอย่ายุ่งได้ไหมห๊ะ!!!!”เบสลุกขึ้นมาพร้อมกับคว้าหมอนที่ตัวเองนอนอยู่ฟาดตีหน้าเอกอย่างจังแล้วก็แย่งผ้าห่มคืนมาจากเอก
“โอ๊ย!! อยากตายรึไงห๊ะ!!”ครั้งนี้เอกลุกพรวดยืนขึ้นเท้าเอวถามต่อหน้าเบสด้วยท่าทางเอาเรื่อง
“นายนั่นแหละอยากตายรึไง!! นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วห๊ะ!!พรุ่งนี้ฉันมีเรียนเช้านะ!!ช่วยอยู่เงียบๆได้ไหม!!!!!!!”เบสก็ไม่ยอมลุกขึ้นมาประจันหน้ากับเอกเช่นกัน ท่าทางเบสจะหัวเสียน่าดูเพราะตอนนี้ก็ถือได้ว่าเลยเที่ยงคืนมาครึ่งชั่วโมงแล้ว คนเรียนมาเหนื่อยๆก็อยากจะพักบ้างอะไรบ้าง แต่ดันมีตัวป่วนมาซะได้…
“ก็ลุกมาคุยก่อนดิ!!! เรื่องเสื้อผ้าน่ะ จะทำไง? ฉันไม่มีอะไรใส่เลยนะ คิดจะให้นุ่งผ้าผืนเดียวอย่างนี้ไปตลอดรึไง! พรุ่งนี้พาไปซื้อด้วย!!”เอกพูดขึ้นรัวๆโดยไม่ยอมเปิดโอกาสให้เบสขัดขึ้นได้เลย พอสั่งๆเสร็จแล้วตัวเองก็ล้มตัวลงนอนปล่อยให้คนหัวชมพูยืนมองตามตาปริบๆ เขาไม่ใช่ทาสของใครน่ะ!!!! คิดจะมาสั่งก็สั่งได้ง่ายๆอย่างนี้เลยรึไง!!!
“นี่!!! ลุกมาคุยกันเดี๋ยวนี้เลยนะ!”ไม่ว่าเปล่า เบสยังใช้เท้าถีบไปที่คนบนเตียงเต็มๆตีน…
“โอ๊ยยย!!!ก็บอกเองว่าจะนอนไม่ใช่รึไง! งั้นก็นอนไปดิ หยุด!! แล้วก็ไม่ต้องเถียงด้วย! เรื่องตังค์ฉันจ่ายเองแต่นายต้องพาฉันไปซื้อ ฉันไม่ใช่คนแถวนี้จะรู้ได้ไงว่าที่ไหนเป็นที่ไหน แหน่ะ!! ก็บอกว่าอย่าเถียงไง จะอ้าปากทำไม! นอนๆไปเลยป่ะรำคาญ!!”เอกร่ายมายาววววว จนคนฟัง ฟังแทบจะไม่ทัน อะไรของเขาว่ะเนี้ยยยยยยย โอ๊ยยยยยยย ขี้บ่นชะมัดยาด! เอาแต่ใจเป็นที่หนึ่ง! ไอพวกเผด็จการรรรรร!! พูดแล้วก็เปลืองน้ำลายเปล่าๆ ชักสงสัยแล้วสิว่าเบสจะทนอยู่กับเอกได้นานสักแค่ไหน เฮ้อออ~~~
.
.
.
.
.
.
.
.
.
~ณ คอนโดแห่งหนึ่ง~
“ท่านออยครับ? ท่านออย?”ชายหนุ่มร่างเล็กกำลังพยายามเขย่าร่างของชายหนุ่มผมสีทองที่นอนอยู่ตรงโซฟาด้วยรอยยิ้มเล็กๆ ตอนที่ท่านออยนอนเนี่ยะเป็นอะไรที่ดูน่ารักดีแฮะ ไม่อยากจะปลุกเอาซะเล้ยยยย
“อื้มม~”ออยบิดตัวไปมาเล็กน้อยก่อนที่จะค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งด้วยสีหน้างัวเงีย
“ลุกขึ้นไปนอนในห้องเถอะครับ นอนตรงนี้มันไม่ดีต่อสุขภาพนะ”คิวพูดเตือนไปด้วยก็ยิ้มไปด้วย ขนาดตาปรือๆ หัวยุ่งๆ ท่านออยยังหล่ออยู่เลย ให้ตายเถอะเขาชอบมองหน้าของออยจัง
“อื้ม….แล้วนายล่ะ?”ระหว่างที่ออยกำลังจะเดินเข้าห้องไปนอน อยู่ดีๆออยก็หันหลังกลับมาถามคิว ด้วคำถามที่คิวไม่ได้มีความเข้าใจเลย
“ครับ?”คิวก็ตอบรับกลับไปด้วยสีหน้ามึนๆ แล้วนายล่ะ อะไร?
“ก็แล้วนายล่ะ นอนไหน?”ออยถามไปพร้อมกับขยี้ผมที่ฟูของตัวเองไปด้วย ให้ยุ่งมากไปกว่าเดิม
“เอ่ออ…ผมก็นอนที่โซฟามาตั้งแต่แรกแล้วนะครับ”คิวตอบกลับไปด้วยท่าทางลังเลกับคำตอบของตัวเอง นี่ออยง่วงถึงกับมึนขนาดนี้เลยรึไงนะเนี้ยะ ท่าทางจะเป็นเอามาก
“หือ? ไม่มานอนด้วยกันล่ะ?”ออยถามไปก็หาวหวอดๆไป แถมสีหน้าที่ถามคิวยังดูเหมือนกับเป็นคำถามที่ปกติสามัญมากกก ซึ่งต่างจากคิวโดยสิ้นเชิง ที่ตอนนี้ตัวเองเริ่มตาโตขึ้นๆจนกลายเป็นเบิกกว้างก่อนจะหน้าแดงและมองออยอย่างไม่ละสายตา…
“แฮะๆ ผมว่าท่านออยคงจะง่วงมากไปหน่อยนะครับ ผมนอนตรงนี้แหละดีแล้ว ท่านออยไปนอนเถอะครับ”คิวพูดขึ้นด้วยท่าทางเขินๆเล็กน้อย พอได้รับคำตอบอย่างนั้นออยก็พยักหน้าเข้าใจก่อนจะหาวอีกรอบและเดินไปทางห้องนอนของตัวเอง
“ฝันดีนะตัวเล็ก”ก่อนที่ออยจะปิดประตูห้องนอน เจ้าตัวก็หันหน้ามาบอกฝันดีกับคนหัวน้ำเงินก่อนจะปิดประตูไปโดยไม่ได้มองหน้าของอีกคนเลย แต่น้ำเสียงที่เขาพูดมานั้นก็เรียบเฉยเหมือนเป็นประโยคที่พูดอยู่ทุกวัน ประโยคที่ออยพูดออกมาเมื่อกี้แทบจะทำให้คนฟังเสียน้ำตาได้เลยทีเดียว
“…พี่ออย”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
[Flashback : ออยคิว]
‘ฮึก! ฮึก!...ฮืออออ….. แงงงงงงง!!!!!’เสียงของเด็กผู้ชายแหกปากร้องไห้ออกมาท่ามกลางป่าสีเขียวที่รอบๆกายมีเพียงแค่ต้นไม่เท่านั้น คาดคะเนจากรูปร่างแล้วเด็กน้อยคนนี้น่าจะอายุไม่เกิน 10 ขวบ
‘ตัวเล็ก!! ตัวเล็กอยู่ไหนน!! ตอบพี่สิตัวเล็ก!’ก่อนที่จะมีเสียงอีกเสียงหนึ่งดังก้องเข้ามา พอคนที่กำลังร้องไห้ได้ยินเสียงนี้ก็แทบจะตะโกนออกมาด้วยความดีใจ
‘พี่ออยยยย!!! พี่ออยยย คิวอยู่นี่! พี่ออยช่วยคิวด้วย! ฮืออ~~’เด็กชายร่างบางตะโกนเรียกชื่อผู้ที่ตนหวังพึ่งพาก่อนที่จะร้องไห้ออกมาอีกรอบหนึ่ง
‘ตัวเล็ก!!! พี่อยู่นี่ โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับคนเก่ง แผลนิดเดียวเองนะ มาๆพี่เป่ามนต์วิเศษให้นะ’พอเด็กชายผมสีทองหาคนที่ตัวเองหาอยู่เจอแล้ว พอเห็นว่าคนหัวน้ำเงินมีแผลอยู่ที่ข้อศอกและหัวเข่าก็รีบปลอบเด็กชายเสียยกใหญ่
‘โอมมมมม ความเจ็บเอ๋ยจงหายออกไปจากที่แห่งนี้~~เพี้ยงงงงง~~จุ๊ป!’เด็กผู้ชายที่ชื่อออยทำไม้ทำมือเหมือนจะร่ายมนต์ก่อนที่จะเป่าลมไปที่แผลและตบท้ายด้วยการจูบเบาๆที่หน้าผากของคิว
‘ฮึก! ฮือออ~ คิวจะไม่เจ็บแล้วใช่ไหม?’เด็กหัวน้ำเงินกระตุกชายเสื้อของคนผมทองเบาๆแล้วทำท่าเบะปากเหมือนพยายามกลั้นสะอื้น
‘อื้ม!! แม่พี่ทำแบบนี้ให้พี่ประจำเลยเวลาพี่เจ็บ แล้วพอทำเสร็จพี่ก็ไม่เจ็บเลยนะ! ตัวเล็กต้องหายเจ็บแน่ๆ!!’ออยพูดไปยิ้มไปแล้วก็ลูบหัวคนตรงหน้าไปด้วย
‘จริงๆนะ?’คิวช้อนตามองคนร่ายมนต์ให้อีกรอบ
‘จริงๆสิ!’ออยก็ยืนยันด้วยสีหน้ายิ้มๆ พอได้ยินอย่างนั้นคิวก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกก่อนที่จะอยู่ดีๆตัวของคิวก็เอนตัวล้มลงไปพิงตรงอกของออย พอออยพยายามจะเรียกก็กลายเป็นว่าคิวหลับไปซะแล้ว ดูท่าจะร้องไห้จนเหนื่อยจัด
‘ฝันดีนะตัวเล็ก…’
.
.
.
.
.
.
.
.
TBC>>>
ความคิดเห็น