คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 13 : สมควร!
*หมายเหตุ : ชื่อตอนมาจากความรู้สึกของไรเตอร์ล้วนๆอีกแล้ว=.=*
Chapter 13 : สมควร!
Rate : PG
,
,
,
,
,
,
,
,
หลังจากที่ผมคุยกับน้องมิ้นท์เสร็จผมก็กลับเข้ามาข้างในบ้านทันที พร้อมกับโทรศัพท์หาไอนิวให้มาหาผมด้วยครับ แล้วมันก็ดีจริงๆพอผมโทรหามันปุ๊บมันก็มาหาผมปั๊บเลยครับ ไม่ใช่ว่าทิ้งน้องน่ารักคนนั่นมาหรอกนะ
“ว่าไงมึง?”พอมันเจอตัวผมก็เข้ามาถามผมทันทีเลยครับ
“พากูกลับห้องที”ผมก็บอกถึงความต้องการของผมทันทีเช่นกันครับ
“แล้วเอ…”
“ขอร้อง!”ผมไม่รอให้มันเอ่ยชื่อนั่นออกมาผมก็รีบพูดดักทางมันทันทีเลยครับ ตลอดเวลาที่ผมพูดกับมันผมไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาเลย ผมกลัว ว่าถ้าผมเงยหน้าขึ้นมา…น้ำตาที่ผมพยายามสกัดกั้นเอาไว้มันจะไหลออกมาให้คนตรงหน้าเห็น
“…อื้มม”มันเงียบไปพักหนึ่งก่อนที่จะจูงมือผมเดินออกไปจากงาน แล้วพาผมไปส่งที่ห้องทันที….
.
.
.
.
.
.
.
ตอนนี้ผมอยู่ที่หน้าหอที่ผมกับไอเอกพักอยู่แล้วครับ ผมไม่ได้โทรไปบอกมันว่าผมกลับมาก่อน เพราะมันคงไม่จำเป็น…
“ให้กูอยู่เป็นเพื่อนไหมเบส?”ทันทีที่ผมลงจากรถและกำลังจะหันหลังเดินเข้าหอไปนิวก็คว้าข้อมือผมเอาไว้ก่อนครับ
“ไม่เป็นไร กูอยู่ได้^^”ผมหันกลับมาฝืนยิ้มให้มัน ขอร้องแหละนิวปล่อยกูก่อนที่น้ำตากูจะไหลได้ไหมว่ะ
“…มีอะไรก็โทรหากูนะ”มันว่าพร้อมกับค่อยๆปล่อยมือมันที่จับข้อมือผมอยู่ออก
“อื้มมม ขอบใจ”ผมตอบมันกลับไปแค่เบาๆก่อนที่จะเดินเข้าหอไปเลย พอผมเดินเข้าห้องมาได้ก็แทบจะล้มทั้งยืนแล้วครับ น้ำตาที่ผมอุตส่าห์กลั้นเอาไว้ไม่ให้ไหลในตอนนี้ผมได้ปล่อยมันออกมาทั้งหมด ถ้าการที่ผมร้องไห้ออกมาจะช่วยให้หัวใจผมเจ็บน้อยลงผมยอมให้น้ำตามันไหลออกมาหมดทั้งตัวเลยครับ ผมไม่ไหวแล้วมันเจ็บมาก เจ็บมากจริงๆ
ครืด~ครืด~
โทรศัพท์ที่ผมตั้งเอาไว้ให้เป็นระบบสั่นเรียกสติผมกลับคืนมา ทำให้ต้องรีบหยิบขึ้นมาดูหน้าจอว่าเป็นใครที่โทรมาหาผม และพอผมรู้ว่าเป็นใครผมก็ต้องตัดสายทิ้งและเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม ‘เอก’ นั่นคือชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์…
“คงต้องรีบจัดการแล้วสินะ”
.
.
.
.
.
.
.
.
[Eak : Part]
“โธ่เว้ย!ทำไมไม่รับว่ะเบส”ตอนนี้ผมอารมณ์เสียมากครับ เพราะผมโทรหาเบสกี่ทีๆมันก็ตัดสายผมทิ้งหมดเลย แล้วพอผมลองโทรดูอีกทีครั้งล่าสุด ก็กลายเป็นว่าเบสมันปิดเครื่องครับ แม่งเอ้ย!ตามหาในงานก็ไม่มี ไม่รู้แมร่งไปอยู่ที่ไหน แต่เดี๋ยวก่อน…จะว่าไปไอนิวก็ไม่อยู่นี้ครับ พอผมคิดได้อย่างนั่นก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งแล้วโทรหาไอนิวทันทีเลย
[ว่าไง?]รอไปนานมันก็รับสายผมครับ
“เบสอยู่ไหน?”ไม่พูดพร่ำทำเพลงผมก็เข้าสู่ประเด็นหลักทันที
[ฮึ!หามันไม่เจอรึไง?]ไอเชี่ยนี่ก็ถามแปลกๆถ้าผมหาเบสเจอผมจะโทรหามันไหมว่ะครับ
“เบสอยู่ไหน!”จากที่พูดนิ่งๆตอนนี้กลายเป็นขึ้นเสียงไปแล้วครับ ผมต้องการรู้เดี๋ยวนี้ว่าเบสอยู่ไหน มันหายไปไหน
[…กลับไปหอแล้ว]นิวพูดกับผมเสียงนิ่งๆ ว่าไงนะ?
“กลับหอ?”ถ้ามันกลับไปแล้วทำไมมันไม่โทรมาบอกผมเลยล่ะ
[เออ มันอยากกลับกูเลยไปส่ง…เอก กูเคยบอกมึงแล้วนะว่าถ้าไม่เอากูขอ]มันพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังจนผมต้องกำหมัดแน่น
“เบสของกู!”ผมไม่ยอมยกเบสให้ใครเด็ดขาด
[เห็นแก่ตัว มีน้องมิ้นท์อยู่แล้วยังจะเสือกเก็บเบสไว้อยู่อีก มึงไม่รู้รึไงว่าเบสจะรู้สึกยังไง?]คำพูดมันทำเอาผมถึงกับสะอึกไปเลยครับ
“กูกับมิ้นท์ไม่ได้เป็นอะไรกัน กูไม่ได้มองว่ามิ้นท์เป็นแฟนกู”
[แล้วไง?แล้วน้องมิ้นท์รวมไปถึงคนอื่นๆคิดแบบมึงไหมล่ะเอก]นั่นสินะ ผมรู้ของผมอยู่คนเดียว ถ้าในสายตาของคนอื่นๆก็คงมองว่าผมกับมิ้นท์เป็นแฟนกันนั่นแหละ…เบสก็ด้วยสินะ…
“….”ผมไม่ชอบเลยเวลารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังแพ้
[…เอก มึงคิดยังไงกับเบส?]คำถามมันทำเอาผมต้องสับสนกับตัวเองอีกแล้วครับ
“ไม่รู้…”ครับ ผมไม่รู้…
[…ตอบได้ดีที่สุดแค่นี้สินะ?ระวังไว้เถอะสักวันมึงจะต้องเสียใจที่ไม่ยอมรับความรู้สึกของตัวเอง]มันพูดจบปุ๊บก็วางสายไปทันทีเลยครับ ผมรู้ว่าผมต้องเสียใจแต่…ผมก็ยังไม่มั่นใจอยู่ดี
“มิ้นท์ครับพี่กลับก่อนนะ”ผมเดินมาหามิ้นท์ที่อยู่ข้างในงานพร้อมกับพูดขอตัวกลับ
“อ่าว จะไปแล้วหรอคะ น่าจะอยู่อีกสักหน่อยน่า”มิ้นท์ว่าพลางเกาะแขนผมครับ
“ขอโทษนะแต่พี่ต้องกลับแล้วจริงๆ”ผมว่าอย่างใจเย็นพลางขยี้หัวอีกฝ่ายเบาๆ
“งั้นก็ได้คะ”พอมิ้นท์ว่าจบปุ๊บผมก็รีบวิ่งมาที่มอเตอร์ไซต์ของตัวเองแล้วก็รีบบึ้งกลับหอทันทีเลยครับ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“เบส!!”พอผมเปิดประตูห้องเข้ามาได้ก็รีบเรียกชื่อของคนที่ต้องการจะเจอทันทีเลยครับ แต่…ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา ทำให้ผมต้องตามหาทั่วห้อง แต่ก็ยังไม่เจอ มันหมายความว่ายังไง!ก่อนที่ผมจะสังเกตเห็นว่าหนังสือของเบสหายไป แล้วพอผมลองมองดูดีๆก็ปรากฏว่าไม่มีของๆเบสอยู่เลย!
“ไม่จริง…”ผมอุทานขึ้นมาพร้อมกับเดินไปเปิดดูที่ตู้เสื้อผ้าเพียงตู้เดียวในห้องที่ผมกับเบสใช้ร่วมกันแล้วสิ่งที่ผมเห็นก็คือ มีแต่เพียงส่วนที่เป็นเสื้อผ้าของผมอยู่ในตู้เท่านั่น!พอผมเห็นอย่างนั่นก็ทรุดลงไปนั่งกับพื้นทันที
“เบสมึงหายไปไหน…”
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
,
TBC>>>
มาแล้วจร้า~~~ตอนนี้ไรเตอร์แต่งได้ตอนประมาณตีสองอีกเช่นเคยยย กำ=.= คืออ พอจะเข้าใจความรู้สึกของพี่เบสกับพี่เอกไหมเอ่ย มันดูงงไปไหม แหะๆ ไรไม่ค่อยจะมั่นใจเท่าไหร่
ปล.จากชาปเตอร์ที่แล้วบ่งบอกได้ว่าทุกคนที่อ่านเรื่องนี้เกลียดนังน้องมิ้นท์หมดทุกคน!55555แต่ละคนโหดๆทั้งน้านนนนน แต่ละวิธีที่ทุกคนสรรหามาจัดการคือ ถ้าไรเตอร์เป็นมิ้นท์ไรเตอร์คงขุดหลุมฝังตัวเองไปแล้ว เอิ๊กๆ
ปล2.บางคนยังคงไม่กล้าทักไรแหะ ไรไม่กัดนะเฮ้ย!=.=
ความคิดเห็น