คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตาม part 2(มาต่อเเล้วค้าบ)
“อืมชีสเค้กฟักทองนี่อร่อยจัง ฮ้ามีความสุขจิงๆ” ร่างเล็กก้มหน้าก้มตากินเค้กอยู่ตรงเคาเตอร์หลังจากที่ร้านเริ่มไม่มีลูกค้าแล้ว
“อุ๊บ!เหม็น!กลิ่นอะไรนะแหวะ” ร่างสูงเดินเอาออเดอร์มาวางที่เคาเตอร์ข้างๆก่อนจะเอามือยกขึ้นเปิดจมูก
“ฟักทอง!นายกินมันเข้าไปได้ไงนะจาอ้วกกกกก” คยูฮยอนพูดหากแต่มือก็ยังไม่ลดลงจากจมูก
“เฮ้ย!อย่ามาลบลู่ฟักทองอันล้ำค่าของฉันนะ!นายนะพวกรสนิยมต่ำไม่รู้จักของดีอย่างฟักทอง”
ซองมินเถียงหัวชนฝาไม่ยอมแน่ๆก้อฟักทองนี่ถ้าวันไหนเขาไม่ได้กินละก้อแทบจะลงไปดิ้นพราดๆกับพื้นเลยทีเดียว
“มันเหมือนขี้อ่ะ”อี๊!ขี้ติดฟันนายด้วยแหวะ!”
“เฮ้ย!ขอขมาเค้กฟักทองนี่เดี๋ยวนี้นะนายคยูไม่งั้นฉันจะเอามันป้ายหน้านาย” ร่างเล็กเริ่มเดือดยกจานเค้กขึ้นช้าๆหันมาทางคยู
“เฮ้ยๆๆเดี๋ยวสิขอโทดๆฉันผิดแล้วฟักทองอร่อยที่สุดในโลกเลยง่าT_Tไม่มีอะไรเทียบเท่าฟักทองคร้าบบบเอามันออกไปไกลๆฉันที” คยูพูดไปพลางทำท่าน้ำตาจะไหล สงสัยมันคงไม่ชอบฟักทองจริงๆแหะ
“ก้อแค่นั้น” ซองมินยิ้มอย่างมีชัย
ยกนี้มินนี่ชนะคร้าบบบ!!
/>
“นาย!นาย!เฮ้!ฟังอยู่รึป่าว” ร่างบางตะโกนเรียกคนตรงหน้าที่ไม่สนใจฟังการสอนวิธีเอาใจลูกค้าของเขาเลย
“อะ…อืมมีไรหรอ” เยซองสะดุ้งพร้อมกับค่อยๆแกะหูฟังออกหากแต่สายตายังไม่ละออกจากดวงหน้าหวาน
“ก้อเนี่ยเวลาลูกค้าเดินเข้าร้านนะนายก็ต้องเดินเข้าไปถามว่ากี่ท่านครับแล้วก็พามานั่งที่โต๊ะเข้าใจมะ” เรียววุคเริ่มจะประสาทเสียเมือ่ต้องมานั่งสอนคนอย่างเยซองที่วันๆไม่ทำอะไรนอกจากนัง่ฟังหูฟังแล้วร้องเพลงคลอ
เฮ้อ!ทำไมไม่สมัครเป็นนักร้องไปเลยละมาเป็นเด็กเสริฟทำมายยย
“นายชื่ออะไรนะ” เยซองเอ่ยถามคนตรงหน้า
“เรียววุค ทำไมเหรอ”
“เปล่าก็แค่อยากรู้ชื่อคนที่จะลงมือจีบนะ” พูดจบเขาก็เดินออกไปปล่อยให้ร่างเล็กยืนอึ้งอยู่กับคำพูดของเขา
“สองพันวอนครับขอบคุณที่มาใช้บริการโอกาสหน้ามาใหม่นะฮะ” เสียงหวานเจื้อยแจ้วพลางส่งงเนทอนให้ลูกค้าด้วยท่าทางเป็นมิตรทำให้ลูกค้าทุกรายยิ้มแก้มปริกลับไปทุกคนดูท่าทางว่าที่นี่อาหารอร่อยแล้วพนักงานยังอัธยาสัยดีอีกด้วย
คิบอมลอบสังเกตกลยุดต่างๆมานานก่อนจะจดลงสมุดเล่มเล็กก่อนหันไปมองเพื่อนๆที่ดูท่าทางว่าจะไม่มีใครจำได้เลยว่าพวกเขามานี่เพื่อมาสืบสูตรลับ
ไอ้ซีวอนก็เอาแต่เสี่ยวแดกกับคนหน้าสวยนั่นที่มุมกาแฟ
ไอ้พี่เวรก้อหายสาบสูญเข้าไปในครัวกับคนหน้าหวานนั่นเรียบร้อย
ฮันก็ทำตามที่ไก่น้อยนั่นสั่งตลอดเหมือนกลัวๆอะไรไม่รุ
ไอ้เยก้อเอาแต่ฟังเพลงแล้วมองเด็กเสริฟนั่นไม่วางตา
ไอ้คยูก้อเอาเต่วิ่งหนีเค้กฟักทองที่กระต่ายน้อยนั่นถือวิ่งไล่
เฮ้อ!-_-
แล้วแผนการครัง้นี้จะรอดมั้ยเนี่ย
“นี่ถอนหายใจทำไมนะมาช่วยฉันคิดเงินหน่อยสิ” ทงเฮเอ่ยเรียกคนหน้าขรึมที่เอาแต่นั่งทำหน้าจริงจังแล้วถอนหายใจ
“นี่ๆทำไมนายกับพี่นายถึงเปิดร้านนี้ขึ้นมาละ”
“อืม…ตอนแรกพวกเราก็เป็นแค่เด็กธรรมดาๆนี่ละแต่วันนึงพ่อกับแม่ของพวกเราประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตไปโดยที่ท่านทิ้งความฝันครั้งสุดท้ายไว้คือการเปิกคาเฟ่ขนมพวกเราที่ยังไม่ทันได้ตอบแทนอะไรเลยก็เลยอยากสานฝันท่านให้เป็นจริงไงละ”
/>
อะไรกันทำไมสายตาเศร้าของคนตรงหน้าสามารถตรึงสายตาของเขาไปได้ขนาดนี้นะ
ทงเฮ
----------------------
-ขอโทดคนอ่านทุกคนมากๆที่มาอัพช้าเป็นเต่าล้านปี
เพราะไรเตอร์ต้องไปสอบเอนท์ทั้งo/a netซึ่งมันยากมากมาย
ต่อไปนี้สัญญาว่าจะมาอัพสมำ่เสมอฮะเข้ามาเม้นท์กันด้วยน้าขอบคุนหลายๆ
ขอให้คนอ่านคนเม้นท์สวยวันสวยคืนทุกคนเลยน้า
ความคิดเห็น