คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : องครักษ์เรอะ!?/ จุดเริ่มต้นของชีวิตข้ารับใช้-*-
ฤดูใบไม้ผลิที่ดูจะมาเร็วกว่าปกติแต่งแต้มยอดไม้ให้มีสีสันราวกับฝีมือจิตรกรเอกสลับไล่ไปทั้งสีส้มสีเขียว ละอองน้ำที่กระเซ็นจากธารน้ำน้อยราวกับบ่งบอกได้ว่าที่นี่อุดมสมบูนเพียงใดเสียงนกร้องที่ราวกับดนตรีขับกล่อมแห่งสรวงสรรค์พากับร้องอย่างมิหยุดหย่อน
ท่ามกลางธรรมชาติที่สงบร่มเย็นเพียงนี้
แต่
กลับมีเสียงนึงดังเอ็ดตะโรแทรกขึ้น
“ไม่เอา! หม่อนช้านนนนไม่อาวววววววววววววว” เสียงแปดหลอดที่ร้องขึ้นพลางดิ้นเร่าๆ
“ ฮยอกแจหยุดร้องเดี๋ยวนี้นะพ่อหูจะแตก! “ บุรุษผู้ที่ประชาชนทั้งแผ่นดินล้วนเรียกว่าประมุขเอ่ยพลางยกมือขึ้นปิดหู
“ไม่เอาๆๆๆ! หม่อมฉันจะร้องให้กระจกในวังแตกให้หมดทุกบานเลยถ้าเสด็จพ่อไม่ถอนรับสั่งนั่น” ฮยอกแจยังคงร้องต่อไปไม่สนใจสายตาของคนรอบข้างที่พากันมองมาแม้แต่น้อย
“ กษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำเจ้าน่าจะรู้ดีนี่ฮยอกแจ!” ยุนโฮเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เริ่มไม่สบอารมไม่ใช่เพราะนิสัยเอาแต่ใจของลูกชายแต่เป็นเพราะมันชักทำตัวไม่เหมือนผู้ชายเข้าไปทุกวัน-_-
ดูมันดีดดิ้งเข้าสิ
“ฮยอกแจอย่าเอาแต่ใจสิลูกพ่อเค้าเป็นห่วงเจ้าถึงได้มีรับสั่งเช่นนั้นมีองครักษ์ก็ดีออกไปไหนจะได้ปลอดภัย” แจจุงแม่ของแผ่นดินเอ่ยพลางเดินลงมาปลอบลูกชายของตน
“ไม่เอาอะเสด็จแม่หม่อมฉันชอบไปเที่ยวนอกเมืองคนเดียวนี่นาถ้ามีองครักษ์ไปด้วยชีวิตก็เฉาพอดีสิเสด็จแม่” ฮยอกแจยังคงค้านหัวชนฝาพร้อมสูดลมหายใจเข้ารวบรวมกำลังพร้อมที่จะร้องแปดหลอดต่อไปแต่กลับโดนขัดเสียก่อน
“ยังไงซะเจ้าก็ต้องมีองครักษ์อยู่ดี! ฮยอกแจ” ยุนโฮเอ่ยด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดก่อนจะฉุดมือราชินีเข้าห้องไปทิ้งลูกๆไว้ในห้องโถงโดยลำพัง (ฉุดแจเข้าห้องไปทำอะไรอะ!)
“เอาน่าเสด็จพี่เดี๋ยวหม่อมฉันสองคนจะช่วยกำจัดไอ้องครักษ์นั่นเอง” คยูฮยอนองค์ชายคนสุดท้องเดินเข้ามาบีบนวดพี่ชายเพื่อคลายโทสะลงไม่งั้นกระจกในวังอาจแตกจริงตามคำขู่
“อืมช่ายอย่าร้องดังเลยผมเริ่มจะปวดหูแล้วแหะ” คิบอมองค์ชายรองตรัสออกมาพลางยกมือนวดเข้าที่หูตน
“จริงนะคยูเจ้าต้องช่วยพี่ถ้าสำเร็จละก็พี่จะหาหญิงสวยๆมาให้เจ้าชื่นชม”
“ว้าว!งั้นหม่อมช่วยสุดใจขาดดิ้นเลยงะงั้นหม่อมฉันขอตัวก่อนนะพอดีว่านัดสาวไว้ที่ในเมืองนะเด็จพี่” ว่าจบเจ้าตัวดีก็วิ่งฉิ้วหายไป เรื่องสาวนะเร็วนักนะคยู
“วันนี้พี่จะเข้าเมืองเจ้าอยากได้อะไรรึเปล่าคิบอม” ฮยอกแจเอ่ยถามน้องเล็กที่ยังคงนั่งทำหน้านิ่งอยู่
“ ไม่เปนไรท่านพี่งั้นข้าขอตัวนะ” คิบอมที่ตั้งแต่ต้นจนจบก็ยังคงสีหน้าเดิมไว้ตลอดกล่าวลาก่อนจะเดินออกมาจากตำหนักใหญ่
คิบอมที่เดินออกมาจากตำหนักใหญ่ตัดสินใจเดินกลับตำหนักตน
ตำหนักหิมะ.......ตำหนักที่มิมีผู้ใดกล้าย่างกรายเข้ามา
ตำหนักที่ราวกับจะร้างผู้คนหากแต่เมื่อล่วงเข้ามาแล้วใครไหนเลยจะล่วงรู้ว่าที่นี่งดงามเพียงใด
ยอดกิ่งเหมยที่พากันชูช่อผลิดอกงามแข่งกันมิหยุดหย่อนแต่งแต้มตำหนักที่เงียบสงบนี้ให้ดูมีสีสันได้อย่างหน้าประหลาด
คิบอมเดินมาหยุดตรงหน้าลำธารเล็กทอดสายตาแลดูสายน้ำเอือ่ยเนิ่นนนานราวกับลืมกาลเวลาไปทั้งสิ้น
หากแต่ความคิดพลันสะดุดเมือ่ได้ยินเสียงเจือ้ยแจ้วดังมาแต่ไกลเสียงคนที่ไม่คิดว่าจะมีใครสามารถเข้ามาที่นี่ได้
“ โห ปลาตัวนี้ตัวใหญ่จังถ้าจับไปกินคงอร่อยน่าดูอ๊ะตัวนี้ท่าจะเนือ้นุ่มอู้ยพูดแล้วน้ำลายไหล”
ทงเฮยังคงพูดกับตัวเองพลางยกมือขึ้นปาดน้ำลายต่อไปโดยไม่ทันสังเกตเลยว่าบัดนี้มีใครมายืนอยู่ข้างหลัง
(ด๊องจะกินพวกเดียวกันง่า)
“ นี่เธอเป็นใครนะ” คิบอมถามออกไปกะว่าถ้าคนข้างหน้าหันมาจะว่าแรงๆสักครั้งโทษฐานที่ลอบเข้ามาที่ตำหนักต้องห้ามของตน
“เอ๋” ทงเฮหันไปตามเสียงเรียกทันที
ภาพที่อีกฝ่ายหันมาแทบจะทำให้เขาหยุดหายใจได้ทีเดียว
รูปร่างเล็กบอบบางที่คิดว่าเพียงแค่ลมพัดร่างนี้ก็อาจจะลอยไปได้ ใบหน้าหวานที่ทำสีหน้างุนงงอยู่ก็แทบจะกระตุกหัวใจเขาให้หยุดเต้นได้ทีเดียว
“เธอเป็นใคร” ร่างสูงระงับความรู้สึกไว้ก่อนที่จะกลับมาเป็นเจ้าชายผู้ทรงศักดิ์เช่นเดิม
“เอ๋ นายเปนทหารเฝ้าตำหนักนี่ช่ายมะนี่นายเจ้าชายเค้าจะว่าฉันมะถ้าฉันจะขอปลาเค้าไปซักตัวสองตัว” ทงเฮที่เมนหลักยังคงอยู่ที่เรือ่งปากท้องร้องขอออกมาก่อนจะหันไปมองเจ้าตัวน่าเขมือบในบ่อแล้วยกมือเช็ดน้ำลาย
“อะ..เออ...” คิบอมที่จู่ก้มาเจอสถานการนี้ถึงกับตอบไม่ถุก
“นี่ว่าไงละเค้าลือกันว่าเจ้าชายตำหนักนี้ดุด้วยนี่เอะอะก็สั่งตัดหัวๆจริงรึป่าว”
“สามหาว!” คิบอมเอ่ยออกอย่างโกรธเกรี้ยวใครกันที่เอานินทาลับหลัง
“ หู้ย ใจเย็นๆสิก็รู้อยู่ว่าเป็นองครักเจ้าชายเออช่างเจ้าชายเวรนั่นเหอะนายมาช่วยฉันจับเจ้าตัวน่ากินนี่กันดีกว่า” ว่าจบทงเฮก็ดึงแขนร่างสูงที่ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกมาที่บ่อน้ำใหญ่
“นี่เห็นมะตัวส้มๆนะที่อ้วนๆน่ากินๆนะลงไปสิยืนเอ๋ออยุ่ได้” ทงเฮผลักร่างสูงให้ลงไปในบ่อที่ไม่ลึกนัก
“เอาตัวส้มตัวนั้นแหละจับมาสิจะยืนคอยให้มันว่ายเข้ามาหารึไง อย่าทำตัวโง่ได้มั้ย” ร่างเล็กยังคงสั่งไม่หยุดและก็คิบอมที่ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาต้องมาวิ่งไล่ไอ้ปลาพวกนี้ให้อีกคนด้วย
“อืมเก่งมากน่ากินจริงๆด้วยสิรอแปปนึงนะเดี๋ยวฉันจะเอาไปให้ในครัวเผา” พูดจบเจ้าตัวดีก็คว้าปลาเวรนั่นไปจากมือเค้าแล้ววิ่งหายไปซะเฉยๆ
คิบอมตอนนี้ก็ได้แต่ยืนงงนิ่งอยู่กับที่ไม่เข้าใจตัวเองตั้งแต่วิ่งจับปลาบ้านั่นตามที่อีกฝ่ายสั่งแล้ว
นี่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนนั้นเป็นใคร
ยืนด่าตัวเองอยู่สักพักร่างเล็กก็วิ่งลุ่นๆเข้ามาพร้อมถือจานมาด้วย
“มาแล้วนายองครักษ์น่ากินชะมัดเลย” ร่างเล็กวางจานที่มีศพปลาหรืออดีตสัตว์เลี้ยงของผมไว้ที่โต๊ะกลางสวนแล้วลงมือสวาปามราวกับอดอาหารมาหลายวัน
แจ่บๆ
งั่มๆ
แจ่บๆ
“เออใช่ลืมนายไปเลยอ่ะเอาก้างไปกินละกัน” ร่างบางที่นั่งกินปลาจนหมดจึงหันมาทางผมก่อนจะยื่นก้างปลาที่เหลือแต่ก้างจริงๆมาให้
“อะ..เอ่อ.. นาย..” สถานการณ์อย่างนี้ผมควรจะพูดอะไรดีละ
“ ดงเฮฉันชื่อดงเฮ” ร่างบางเอ่ยกอ่นจะก้มหน้าลงไปเลีบจานปลาอีกครั้ง-*-มันอดอยากมาจากไหนวะ
“ ห้ามนายไปบอกไอ้เจ้าชายเวรนั่นด้วยเข้าใจมั้ยเพราะนายเองก็สมรู้ร่วมคิดกับฉันด้วยแล้วที่สำคัญฉันเก็บไอ้นี่ได้” ดงเฮหยิบสมุดสีฟ้าเล่มเล้ฏชูขึ้น
“เฮ้ย!”
“ ไดอารี่นายใช่มะละฉันยังไม่อ่านหรอกแต่จากนี้ไปนายต้องทำตามที่ฉันสั่งเข้าใจมะไม่งั้นสิ่งที่นายเขียนเนี่ยได้รู้กันทั้งวังแน่” ดงเฮเอ่ยพร้อมรอยยิ้มอำมหิตที่เป็นฝ่ายได้เปรียบคนตรงหน้าก่อนจะทำท่าเปิดสมุดอ่าน
“เฮ้ยๆเดี๋ยวๆได้ฉันจะทำตามที่นายสั่งแต่นายห้ามเปิดอ่านเข้าใจมั้ย”
ก็ในนั้นนะผมเขียนสิ่งที่เป็นความลับน่าอายตั้งมากมายลงไปนี่คิดไม่ออกเลยว่าถ้าคนในวังรู้เข้ามาดเจ้าชายที่อุตส่าห์สร้างสมมาหลายปีจะจบลงยังไง
“ได้สิแต่ตอนนี้ฉันปวดไหล่อะมานวดฉันหน่อยสิ”
คิบอมยืนเงียบลังเลอยู่นานเต่เมือ่เห็นดงเฮทำท่าเปิดสมุดจึงถลาเข้าไปบีบนวดทันที
--------------
มาเเล้วๆไม่รู้จะถูกใจกันมั้ยอ่าได้ไอเดียมาตอน
ที่นั่งกินปลาอยู่ที่ทะเลเลยอะ เรื่องนี้ต้องให้คนที่ชอบคิบอมทำใจล่วงหน้า
เพราะตลอดเรื่องจะโดนหมวยจิกหัวใช้ตลอด55+
ถ้าอ่านเเล้วไม่ชอบก้อเม้นท์มาติชมนะฮะ
เเต่ถ้าชอบก้อเม้นท์ให้กำลังใจหน่อยเหอะ
ไรเตอร์เห็นจำนวนเม้นท์ท่ีมากขึ้นทุกวันเเล้วมีกำลังใจสุดๆเลย
ร้ากกกกคนอ่านปลื้มคนเม้นท์ขอให้ท่านจงเจริญ!!!
ความคิดเห็น