คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Real Dream!!!< End in part>
“อืม....~ ..แจ่บๆ....กี่โมงแล้วเนี่ย” ร่างโปร่งบางขยับตัวอย่างหงุดหงิดกับแสงที่แยงตาก่อนจะกลิ้งไปกลิ้งมาเพื่อบิดขี้เกียด
ปึก
แต่แล้วมือเรียวก็ปัดไปโดนอะไรบางสิง่ที่ไม่คุ้นเคย
-*- จำได้ว่าตูนอนคนเดียวนิหวาแล้วไอ้ข้างๆนี่ใครพอชะโงกไปดูหน้าก็มองไม่เห็นเพราะมันนอนคว่ำหน้าแถมห้องนอนนี่ก็หรูซะไม่ใช่ห้องรูหนูของผมสักนิดที่นี่ที่ไหนวะครับเนี่ยขอผมกระเถิบมานั่งลำดับความคิดก่อนละกัน
อืม....เมื่อคืนเราไปดื่มกับไอ้พวกอูยองจุนซูขากลับจำได้ลางเลือนว่าขับมารถมาแล้ว........ใช่ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นคือไฟหน้าของรถที่สวนมาและตื่นขึ้นมาอีกทีก็คือที่นี่ไม่ใช่โรงบาลไม่ใช่สวรรค์หรือนรกไอ้คนข้างๆนี่หรือว่า
ชัวร์
ผี!
เอาแล้วไงน่าจะเชื่อแม่เอาพระมาห้อยคอ
ทะ....ทำไงดีอะค้าบบบเกิดมายังไม่เคยเจอผีเลยอะต้อนรับไม่ถูกT^T
นั่งช๊อคนิ่งอยู่คนเดียวมาพักใหญ่ไอ้คนข้างๆก็ขยับตัวตื่น
“อืม....อ้าวคุนนี่ตื่นแล้วหรอครับทำไมไม่ปลุกผมละ” ผีพูดได้แถมรู้จักชื่อผมด้วยอะผมฝันแน่ๆเลยตามพลอตหนังไทยผมต้องลองตบหน้าตัวเองดูก่อน
เพี๊ยะ!
โอ้ยเจ็บชิบกรุไม่ได้ฝันไปจริงๆ
“คุนนี่ตบหน้าตัวเองทำไมอะ” น่านไอ้ผีตัวนั้นยังคงพูดกับผมต่ออีก
“อะ....เออนายเป็นผีหรือเป็นคนอ่ะ...T^T...อย่ามาหลอกฉันเลยนะเด๋วจะทำบุญไปให้งื้อ…” ร่างบางหลับตาพนมมือ
“ฮ่าๆคุนนี่เป็นอะไรไปแต่เช้าครับเมื่อคืนผมว่าผมก็ไม่ได้รุนแรงอะไรมากนี่ครับ”
“นะ...นายเป็นใครอ่าฉันกลัวจริงๆด้วยน้าอย่าเข้ามาใกล้เด้...ฮือ...” ตอนนี้ผมรู้แล้ครับว่าไอ้หมอนี่เป็นคนชัวร์เพราะมันเอามืออุ่นๆของมันมาแตะหน้าผากผม
“ผมก็แทคยอนแฟนคุณไงเป็นอะไรไปครับเนี่ยไม่สบายตรงไหนรึเปล่า” ไอ้หน้าเข้มที่บอกว่าชื่อแทคยอนนั่นมันเป็นใครกันคร้าบบบบท่านผู้โชมมมมมช่วยลูกหมาตัวน้อยๆตัวนี้ด้วยเหอะ
“อะ...เดี๋ยวนะฉันยังไม่มีแฟนแล้วเราก็เป็นผู้ชายเหมือนกันอีกมันจะเป็นไปได้ยังไงกัน”
“555+ สมัยนี้ใครเค้าจะมาแคร์กันความรักนะไม่มีเพศหรอกครับคุนนี่แล้วอีกอย่างเราสองคนเป็นแฟนกันมาจะ5ปีแล้วนะที่รักเป็นอะไรไปเนี่ย”
นี่มันรายการแอบถ่ายหลอกกันเล่นรึป่าวครับเนี่ย....แต่ผมก็ไม่ใช่ดาราสักหน่อยผมจำได้ว่าผมเป็นแค่เด็กส่งหนังสือพิมพ์เองนะ-*-
“ทะ....แทคยอนช่ายมะฉันว่านายออกไปจากตัวฉันก่อนได้ปะอะแล้วช่วยอธิบายเคลียร์ๆหนอ่ยว่าฉันกับนายเป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เราเจอกันครั้งแรกตอนที่คุนนี่ขี่จักรยานส่งหนังสือพิมพ์อยู่ไงแล้วผมก็เปิดประตูบ้านออกมาพอดีคุนนี่เลยหงายหลังหน้าคว่ำลงไปเลย555+คิดแล้วขำชะมัด” หน้าเข้มๆนั่นแย้มยิ้มอย่างมีความสุขทำไมกันน้าผมว่าผมชอบรอยยิ้มแบบนี้จังเลย
“ละ...แล้วนายรักฉันจริงรึเปล่า” ต้องถามดักไอ้หน้าแมวนี่ยิ่งหล่อๆอยู่เกิดมันไม่ได้มีผมแค่คนเดียวทำไงอะ
“รักสิครับผมไม่คิดว่าผมจะรักใครได้มากกว่าคุนนี่อีกแล้วละครับ” พูดจบร่างสูงก็ทาบทับริมฝีปากประทับกลีบบางอย่างอ่อนโยนเต็มไปด้วยความรักจนแม้แต่นิชคุณที่ยังลำดับความงงไม่ถูกก็สัมผัสได้......สงสัยที่หมอนี่พูดมาคงจะเป็นความจริงละมั้ง...อ๊าหัวใจผมเต้นกระหน่ำเลยอะไอ้หน้าแมวนี่มันทำอะไรกับผมเนี่ย
“อื้อ!..แทคยอน...พะ..พอก่อน” ร่างบางผลักไหล่หนาเบาๆก่อนที่เขาจะขาดอากาศหายใจตายไปซะก่อน
“มอนิ่งคิสไงครับว่าแต่คุนนี่หายสับสนยังครับถ้าหายแล้วเราต้องรีบแล้วละเพราะเดี๋ยวผมจะไปไม่ทันงานเอา”
“อะ...อืมนายไปอาบน้ำเถอะ” พูดเสร็จร่างบางทำท่าจะลุกเดินแต่แค่ก้าวแรกความเจ็บปวดที่แผ่ซ่านไปทั่วช่วงล่างก็ทำให้ต้องทรุดลงไปอีกครั้งจนร่างสูงรีบถลาเข้ามาพยุงไว้ทันที
ชัวร์เลยพอจะเดาได้เลยว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของผม
“โอ๊ยเจ็บจังเลยอะ...ทะ...แทคยอนทำไรนะ” ไม่พูดพร่ำทำเพลงร่างสูงก็อุ้มเขาขึ้นในท่าเจ้าหญิง
“ทุกทีเลยน้าสงสัยผมคงจะรุนแรงไปจริงๆเมื่อคืน งั้นเด๋ววันนี้กลับมาจะชดเชยให้ด้วยการทำอาหารให้คุนนี่ทานดีมั้ยเอ่ย” ร่างสูงวางเขาลงที่โซฟานุ่มก่อนจะเดินไปเปิดทีวีให้เขา
“ผมไปอาบน้ำแล้วนะครับดูทีวีไปก่อนละกัน” พูดจบร่างสูงก็เดินหายไปในห้องน้ำเลยทำให้เหลือเขาอยู่กับสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยแม้แต่นิด
หรือเราจะฝันจริงๆ
ไม่งั้นก็หลุดเข้ามาอีกโลกนึงโลกแห่งความฝันที่เหมือนจริงเอามากๆไง
โว้ยน่าสับสนจริงๆเลิกคิดก่อนดีกว่าแล้วก็เออออห่อหมกไปกับนายนั่นก่อนละกันเนอะ
“ไงครับคุนนี่ดีขึ้นรึยังถ้าคุณยังไม่หายดีเด๋วผมพาคุณไปส่งโรงบาลก่อนดีมั้ยดูสีหน้าคุนนี่ไม่ค่อยดีเลย” แทคยอนที่ออกมาพร้อมกับสูทเต็มยศบ่งบอกถึงฐานะการงานว่าคงสูงไม่ใช่เล่นเดินเข้ามาจุ๊บหน้าผากผมอย่างเอ็นดู
“ไม่เป็นไรแล้วละแทคยอนว่าแต่ปกติคุนนี่ทำอะไรหรอตอนที่แทคไปทำงานนะ”
“อืม...ปกติคุนนี่ชอบตามผมไปที่ทำงานเเต่ถ้าอยู่บ้านคุนนี่ก็จะชอบนั่งดูหมีพูห์ไม่ก็โดเรม่อนแล้ววันนี้คุนนี่จะทำ
อะไรดีครับ”
“งั้นขอคุนตามไปที่ทำงานได้มั้ยอะรอคุนแต่งตัวแปปนึงนะ”
ร่างสูงพยักหน้ายิ้มรับเพราะเป็นปกติอยู่แล้วที่นิชคุนมักจะชอบไปนอนกลิ้งเกลือกเล่นที่ห้องทำงานเขาพร้อมๆกับดูดีวีดีหมีพูห์นั่นแหละ
“สวัสดีคะท่านประธานคุณนิชคุณวันนี้ไม่มีประชุมคะแค่เซ็นเอกสารอนุมัติการก่อสร้างห้างสาขาใหม่ก็เรียบร้อยแล้วคะ” เลขาสาวสวยรายงายแทคยอนทันทีที่มาถึงตึกบริษัทยักษ์ใหญ่หมายความว่าแทคยอนเป็นเจ้าของบริษัทนี้สินะ...โหเรานี่ก็เก่งแหะมีแฟนคนแรกทีก็รวยซะขนาดนี้
“งั้นเด๋ววันนี้เราไปชอปปิ้งกันดีมั้ยคุนนี่บ่นมาหลายวันแล้วนี่ว่าอยากได้เสื้อตัวใหม่นะ”
อ่ะหรอกุเคยบ่นอย่างงั้นจริงเดะพยักหน้าก็ได้เด๋วไม่เนียน
พอแทคยอนจัดการงานทุกอย่างเสร็จเขาก็พาผมมาเดินเที่ยวให้ห้างเข้าร้านนู้นออกร้านนี้อย่างสนุกสนาน.....ถ้านี่เป็นความฝันจริงๆละก็มันเป็นความฝันที่ผมมีความสุขมากๆเลยละ.....ทุกครั้งที่แทคยอนมองมาที่ผมผมรู้ได้เลยว่าในสายตานั้นมีแต่ความรักมอบมาให้ผมทั้งนั้นน่าปลื้มใจกับตัวเองในโลกแห่งความฝันนี่จริงๆ.....ถ้าหากว่าพรุ่งนี้ต้องตื่นมาพบกับความจริงที่ไม่มีใครสักคนข้างกายละก็ผมจะเศร้าใจขนาดไหนกันนะ…ผมคงจะภาวนาไปตลอดเพื่อให้เจอแทคยอนในความเป็นจริงบ้าง
“คุนนี่เอามือมานี่หน่อยสิ” แทคยอนดึงมือผมไปก่อนจะเอาปากกามาเขียนอะไรบางอย่างลงไปหลังจากที่เขานั่งตรวจเอกสารอยู่เป็นนานสองนาน
อ้อ....ผมบอกไปรึยังครับว่าผมมาอยู่ที่โลกแห่งความฝันนี่จะอาทิตย์นึงเเล้วนะเป็นหนึ่งอาทิตย์ที่มีความสุขที่สุดในชีวิตผมเลยก็ว่าได้กลัวทุกครั้งที่ต้องหลับตาเพราะกลัวว่าลืมตามาภาพคนข้างหน้าจะสลายกลายเป็นความว่างเปล่าเข้ามาแทนที่...........หากนี่เป็นฝัน...ก็เป็นฝันที่ผมไม่อยากตื่นเลยจริงๆ...คนหน้าเข้มข้างๆทำให้ผมรู้จักคำว่ารักในเวลาเพียงไม่กี่วันเพิ่งเข้าใจความหมายของคำว่ารักใครสักคนว่ามันมี่ความสุขมากมายขนาดไหน
“จะทำอะไรนะแทคจั๊กจี้น้า55+” ร่างสูงเขียนอะไรขยุกขยิกลงบนฝ่ามือขาว
รูปหัวใจครึ่งดวง
ริมฝีปากบางยกยิ้มอย่างห้ามไม่ได้ก่อนที่ริมฝีปากร้อนของอีกฝ่ายจะทาบทับลงมาอย่างอ่อนโยน.......ฉันเริ่มที่จะขาดนายไม่ได้เข้าไปทุกวันแล้วนะแทคยอน
“งั้นคุนเขียนบ้างเอาปากกามา” ผมเขียนขยุกขยิกลงไปบนมือหนาของเขาก่อนที่จะประทับริมฝีปากลงไปบนนั้นราวกับจะประทับความรักทั้งหมดที่ผมมีให้เขาลงไปบนนั้น.....คล้ายกับว่าจะรู้ว่าตนคงอยู่ที่นี่ต่อไปได้อีกไม่นาน
รูปหัวใจอีกครึ่งดวงเช่นกันร่างบางยกมือทั้งสองมาปะกบกันจนกลายเป็นหัวใจที่เต็มดวง
“รู้ไว้นะแทคยอนถึงแม้วันไหนที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันจำไว้นะว่าฉันรักนาย”
สิ้นเสียงหวานร่างทั้งสองก็ราวกับถูกกระชากออกจากกันมือทั้งสองต่างไขว่คว้าหากันและกันจนสุดมือหากแต่สิง่ที่สัมผัสได้ก็มีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น
จบแล้วสินะความฝันที่แสนยาวนาน
“คุน!คุนฟื้นแล้วฉันดีใจจังเลยอะ” เปลือกตาเรียวกระพริบถี่ๆเพื่อปรับแสง.....โรพยาบาลหรอ......เมือ่กี้ฝันจริงๆด้วยสินะ
“เอ๋นายร้องไห้ทำไมอะคุนเจ็บตรงไหนหรอเด๋วฉันไปเรียกหมอมาให้นะ” อูยองลุกลี้ลุกลนทำอะไรไม่ถูกเมื่อเพื่อนหน้าหวานที่ขับรถชนนอนไม่ได้สติมาหนึ่งอาทิตย์ตื่นมาจู่ๆก็ร้องไห้ซะอย่างนั้น
“ไม่เป็นไรหรอกอูยองสิ่งที่ฉันเจ็บนะหมอรักษาไม่หายหรอกนะ” หยาดน้ำใสที่หลั่งรินเต็มใบหน้าทำให้ต้องยกมือขึ้นมาเช็ดหากแต่สายตาก็เหลือบไปเห็นรอยปากกาที่กลางฝ่ามือที่ทำให้น้ตายิ่งหลั่งรินมากกว่าเดิม
หัวใจครึ่งดวง
ตอนนี้มันเป็นครึ่งดวงแล้วจริงๆสินะแทคยอน
“แล้วนี่ตกลงฉันเป็นอะไรไปหรออูยอง” เสียงหวานถามขึ้นเมื่อกลับมามีสติอีครั้ง
“ก็นายนะขับรถชนกับรถอีกคันนึงนะสิบาดเจ็บสาหัสทั้งสองฝ่ายเลยรู้มั้ยฉันกับจุนซูคิดว่านายจะไม่รอดแล้วซะอีก”
“แล้วฝ่ายนั้นละเป็นยังไงบ้าง”
“ได้ข่าวจากพี่ๆพยาบาลนะว่าปลอดภัยแล้วแต่ฝ่ายนั้นนะพวกคนรวยถูกย้ายไปห้องวีไอพีแล้วละนายไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”
ดวงตากลมโตทอดมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเลื่อนลอย....ถ้าหากตื่นมาแล้วเจ็บปวดอย่างนี้สู้ให้เค้าตายไปเลยซะดีกว่า....มีชีวิตอยู่โดยไร้คนข้างกายจะมีความหมายอะไร
“แทคเมิงเป็นไรไปวะตื่นมาก็นั่งเหม่อลอยซะขนาดนั้นเมิงควรดีใจเดะที่เมิงรอดชีวิตมาได้รถพังยับทั้งสองฝ่ายเลยนะเว้ยได้ข่าวว่าฝ่ายนั้นก็เพิ่งฟื้นเหมือนกันโคดจะโชคดีอะ” ไอ้ชานซองที่พอเห็นผมฟื้นมันก็พล่ามไม่หยุดมาจะห้าชั่วโมงแระมันบอกว่ามันกลัวว่าจะไม่ได้พูดกับผมอีก
ความฝันเมื่อกี้...ไม่สิความเป็นจริงต่างหาก......คุนนี่......เหมือนกับผมไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลยในความฝัน ฝันที่ตื่นมาก็มีคนรักหน้าหวานข้างกายนิชคุณ....ฝันที่ว่าผมเป็นแฟนกับเค้ารักมากรักจนคิดไม่ออกว่าจะอยู่ได้อย่างไรหากขาดคนๆนี้.....แต่แล้วราวกับผมโดนกระชากออกจากมโนภาพนั้นและตื่นมาพร้อมกับความเป็นจริงที่ว่าผมไม่เค้าอยู่ในอ้อมกอดแล้ว
ร่างสูงยกฝ่ามือที่มีรูปหัวใจครึ่งดวงขึ้นมาดูก่อนจะจุมพิตลงไปเบาๆซ้ำรอยที่ก่อนหน้านี้ใครบางคนได้เคยฝากไว้แม้จะเพียงในฝันก็ตาม
.....เราจะได้เจอกันมั้ย.....
สองอาทิตย์แล้วตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลที่ไอ้อูยองมันสั่งนักสั่งหนาว่าห้ามทำงานอะไรเด็ดขาดเล้วมันก็ให้ผมนอนอยู่ที่บ้านเฉยๆโดยที่มันอาสาจะไปส่งหนังสือพิมพ์ให้แทน
“ด้งฉันหายแล้วเด๋วพรุ่งนี้ฉันไปส่งหนังสือพิมพ์เองขอบคุณนายมากที่ทำแทน” รอยยิ้มที่อูยองสังเกตได้มาตลอดตั้งแต่นิชคุณฟื้น...รอยยิ้มที่เจือไปด้วยความเศร้าหากแต่เขาก็ไม่กล้าถาม
“โอเคนายก็พักผ่อนเยอะๆละกันนะยานะกินให้ตรงเวลาด้วยฉันไปละ”
“ขอบใจมากนะด้ง”
ดวงตาหวานมองกวาดไปรอบห้องราวกับจะหาใครสักคนที่ไม่มีตัวตน.....แทคยอน....นายเป็นเพียงคนในความฝันจริงๆหรอ....
ร่างบางปั่นจักรยานอย่างไม่รีบร้อนพร้อมๆกับชมทิวทัศน์ของยอดเขาแถบบ้านของคนรวยที่เขามักจะต้องมาส่งหนังสือพิมพ์เป็นประจำ........วันนี้ก็ว่างเปล่าอีกแล้วละแทควันนี้วันที่ไม่มีนาย
ผมกลับมาพักฟื้นที่บ้านจนหายดีแล้วยกเว้นสิ่งเดียวที่ยังไม่ฟื้นตัวคือก้อนเนื้อที่เต้นแผ่วราวกับจะหมดเรี่ยวแรงอยู่ที่หน้าอกด้านซ้ายของผม.....นิชคุณผมคิดถึงคุณ…..ผมรีบวิ่งกลับมาดูที่ห้องนอนคิดว่าคุณอาจจะมีตัวตนอยู่ที่นี่ที่ๆเราใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันในความฝัน...ว่างเปล่า....
“ฮ้า~ บ้านสุดท้ายแล้ววันนี้แหละที่นิชคุณต้องกลับมาสดใสร่าเริงเหมือนเดิมสู้ๆ” ร่างบางพูดให้กำลังใจตนเองก่อนที่จะเร่งสปีดปั่นจักรยานเพื่อไปให้ถึงจุดหมายสุดท้ายของวันมือบางเอื้อมหยิบหนังสือพิมพ์ฉบับสุดท้ายและทำท่ากำลังจะขว้าง หากแต่เมื่อปั่นมาถึงประตูรั้วก็ต้องเบิกตากว้างทันทีที่เห็นประตูบ้านเปิดออกมา..เบรกไม่ทัน
โครม!
“อะ...โอ๊ย...” ทั้งจักรยานหนังสือพิมพ์และคนขี่บัดนี้กระจายไปคนละทิศละทางร่างบางลูบก้นตัวเองที่ใช้ลงมาซะเต็มแรงก่อนจะร้องออกมาเบาๆทำไมเราต้องมาซวยซ้ำซวยซ้อนอย่างนี้น้าเพิ่งขับรถชนไปวันนี้จักรยานชนเอาเข้าไปพระเจ้า
“เป็นอะไรรึเปล่าครับค....” เสียงทุ้มที่คาดว่าน่าจะเป็นตัวการที่เปิดประตูถามขึ้นแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นใบหน้าหวานที่คุ้นเคย
“ก็เจ็บนะสิถามได้ว่าแต่นะ....”
ดวงตาของคนทั้งคู่เบิกกว้างราวกับไม่เชื่อว่าภาพคนตรงหน้านั้นเป็นความจริง
หยาดน้ำใสไหลลงเต็มใบหน้าหวานพร้อมๆกับอ้อมกอดของอีกฝ่ายที่โถมเข้ามาเต็มแรงราวกับจะย้ำเตือนว่าตนไม่ได้ฝันไป
“นะ...นายจริงๆด้วยแทค” มือบางลูบใบหน้าเข้มราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ตาเห็น
“คุนนี่!ขอบคุณพระเจ้าที่ผมไม่ได้แค่ฝันไปคุณมีตัวตนจริงๆ”
ฝันของคุณในคืนนี้อาจจะเหมือนจริงซะจนแยกไม่ออก
อย่าลืมที่จะจำความรู้สึกและคนข้างกายในฝันไว้
เพื่อ.....ตื่นขึ้นมาคนๆนั้นอาจจะมีตัวตนอยู่จริงๆ.....
--------------
รีไรท์เเก้ธีมหมดอายุนะ
สำหรับคนอ่านใหม่ขอบคุนที่เข้ามานะจ๊ะ
ชอบก็เม้นไม่ชอบก็เม้นฝากไว้หน่อยเนอะ
ความคิดเห็น