คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Travel through time 2
“ข้าเรียกเจ้าว่าคุนได้มั้ย” เสียงองค์ชายถามขึ้นทันทีเมือ่ผมถูกพาตัวมาที่ตำหนักริมน้ำที่องค์ชายกำลังนั่งอยู่
“อ่า..ได้สิพะยะค่ะองค์ชาย” ผมรีบก้มหัวทำความเคารพ
“ เรียกข้าว่าแทคเฉยๆก็ได้นั่งสิ” องค์ชายยิ้มอย่างสุภาพก่อนจะเสมองน้ำเบื้องหน้าด้วยรอยยิ้มที่เจือไปด้วยความอ้างว้าง
สวยจังแหะ
ภาพเบื้องหน้าคือผืนน้ำกว้างใหญ่เสียงสายน้ำไหลเอื่อยๆพร้อมกับเสียงนกที่ขับขานราวกับเป็นท่วงทำนองของ
ธรรมชาติ……สงบดีจังไม่เหมือนกรุงโซลแสนวุ่นวายที่เพิ่งจากมา
“เจ้าเรียนวาดภาพมาจากที่ใด” เสียงองค์ชายตรัสถามหากแต่ตาเรียวยังไม่ละออกจากทิวทัศน์เบื้องหน้า
“เออ…..หม่อมฉันเรียนที่มหาลัยเจวายพีอะขอรับ” แล้วไอ้คนตรงหน้าจะเข้าใจเขาป่าวเนี่ย
นั่นไงหน้าเข้มเมื่อได้ยินที่ร่างบางตอบก็หันหน้าพร้อมกับคิ้วที่ขมวดเปนปมมาทันที
“มหาลัยรึ?....มันคืออะไร”
“ก็คล้ายๆโรงเรียนแต่สอนสิง่ที่ยากกว่าไงหม่อมฉันเรียนเอกวาดภาพที่นั่น”
“เจ้ามาจากเมืองใดกันทั้งรูปร่างหน้าตาวิธีการพูดและสิ่งที่เจ้าพูดข้ามิเคยพบเห็นมาก่อน”
“ถ้าหม่อมฉันบอกไปอย่าเอาหม่อมฉันไปประหารตัดหัวนะแม้แต่หม่อมฉันเองยังไม่ค่อยอยากจะเชื่อเลยเนี่ย.”
ริมฝีปากหยักเหยียดยิ้มราวเมือ่เห็นใบหน้าหวานทำสีหน้ากลัวๆ
“ว่ามาสิข้าจะเปิดใจรับฟัง”
“หม่อมฉันอะมาจากโลกอนาคตโลกที่ไกลจากปีนี้มากๆโลกของท่านตอนนี้กลายเป็นอดีตในโลกของข้าเข้าใจมั้ยองค์ชายแทค”
“โลกอนาคตงั้นรึ….แล้วที่นั่นมีอะไรแตกต่างจากที่นี่บ้างเล่า” นิชคุนถึงกับแอบถอนหายใจที่องค์ชายแทคพอจะเข้าใจเขาอยู่บ้าง
“อืม….ที่นั่นมีทีวีดูมีที่เล่นโบวลิ่งมีไอซ์สเกตมีไอติมกินมีทุกอย่างที่อำนวยความสะดวกให้แก่มนุษย์เลยละ”
“เจ้าคงจะมีความสุขมากสินะใช่มั้ย”
คำถามที่ทำร่างบางถึงกับชะงัก….เขาเคยมีความสุขมั้ยนะ…สิง่รอบตัวที่สะดวกสบายมีของสนุกๆให้เล่นมีของอร่อยๆให้กิน….แต่ทุกอย่างช่างรีบร้อนวุ่นวายหาความสงบไม่ได้…รวมทั้งความรู้สึกแปลกๆความรู้สึกที่อบอุ่นนี้ที่เขาหาไม่ได้ในโลกที่จากมาหากแต่เมื่อพบคนตรงหน้ากลับรู้สึกอบอุ่นขึ้นอย่างประหลาด
“ไม่หรอกหม่อมฉันชอบที่นี่มากกว่า”
“แล้วเจ้ามาด้วยวิธีใดกันหรือเจ้ามีเวทมนตร์หรือไร”
“ไม่รู้เหมือนกันแต่หม่อมฉันว่ามันต้องเกี่ยวกับกระจกโบราณที่ตั้งอยู่หน้าเตียงหม่อมฉันแน่ๆ”
ชิกระจกบ้ารู้งี้น่าจะเชื่อไอ้ด้งมันไม่น่าเห็นแก่ของฟรีเลยเรา
“อืม….ข้าจะลองเชื่อเจ้าดูนะคุน…เพราะ อย่างไรเสียข้าก็เชื่อว่าเจ้าไม่มีเจตนาร้ายกับข้าแน่นอนแล้วอีกอย่างเรื่อง ราวของเจ้าก็ดูน่าสนใจทีเดียว” รอยยิ้มละลายใจถูกส่งมาอีกรอบ…ทำไมนะทุกครั้งที่ถูกดวงตาพราวนั่นสบเข้าเหมือนกับเขาโดนคนตรงหน้าสแกนไปถึงข้างในเลย
“พรุ่งนี้ข้าอยากให้เจ้าออกไปที่ตลาดกับข้าหน่อยข้าจะไปรับสีที่สั่งไว้แล้วว่าจะเดินชมตลาดเสียหน่อยได้มั้ยคุน”
“อะได้สิพะยะค่ะองค์ชายแทคเป็นองค์ชายนะสั่งอะไรหม่อมฉันต้องทำตามอยู่เล้วสิ”
“หึๆข้าสั่งอะไรแล้วเจ้าจะยอมทำตามทุกอย่างจริงหรือเปล่า” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ถูกส่งมาให้ร่างบาง….เห้ยเมื่อกี้ยังดูเป็นเจ้าชายแสนดีอยู่เลยอะ…นี่คงไม่สั่งให้เขาไปตายหรอกใช่มั้ยเนี่ย
“อะ…เออ…ก็ ต้องทำตามสิพะยะค่ะ” ร่างบางเริ่มผงะหนีเมื่อร่างสูงเริ่มยื่นหน้าเข้ามาใกล้ตนเรื่อยๆจนเขา รู้สึกได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่ายดวงตากลมรีบหลับตาปี๋ทันที….นี่คงไม่….
“หึข้าจะสั่งให้คืนนี้เจ้ามานอนห้องข้าห้ามขัดคำสั่งเพราะเจ้าพูดเองว่าจะทำ ตามที่ข้าสั่งทุกอย่างจริงมั้ยคุน” รอยยิ้มชั่วร้ายเริ่มปรากฏพร้อมๆกับที่นิชคุนเริ่มตระหนักได้ถึงนิสัยที่แท้ จริงของไอ้องค์ชายตรงหน้าเขา
ไอ้คนเจ้าเล่ห์….ไอ้จอมสวมหน้ากาก….
ร่างบางเลยได้แต่พยักหน้าเบาๆอย่างปลงตก….กรุจะเสร็จมันมั้ยเนี่ย…เหมือนจะเริ่มเห็นแววรำไรๆ
ถ้าไรเตอร์ใช้ภาษาผิดไปต้องขอโทดไว้ก่อนเพราะไม่ถนัดจิงๆกับภาษาโบราณ-*-
ยังมีคนติดตามอ่านเราอยู่ป่าวเนี่ยยังไงก็ช่วยเป็นกำลังใจให้
ไรเตอร์ต่อไปนะขอบคุนค้าบบบช่วงนี้ปิดเทอมไรเตอร์อาจเเอบไปเที่ยวตจว.บ้างไรบ้าง
อย่าว่ากันน้าไปตจว.เราก็เอาเนตบุคไปเเต่งฟิคต่อ55+
ชอบทุกคอมเม้นท์รักทุกรีดเดอร์^^
อ่านเสร็จเเล้วขอให้กดออกไปอย่างมีความสุขเน้อออ
ความคิดเห็น