คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Nanny be mine 3
โร ผมุมท้อัวเอ อ่า
อย่าร้อสิท้อเอ้ย! ผมนั่มอีฮยอนิน้าวนหม
อนนี้เ้าหายไปไหนแล้ว็ไม่รู้ ผมมอแอบ้าวอันให่นี่ ผมไม่ล้าแม้ะแะ
“เอานี่ินไปันอุส่าห์ื้อมาให้”
ีฮยอนลับมาพร้อมนมปัสอถุ ผมลืนน้ำลาย
“ไม่้อื้อมาีฮยอน นายเอาไปินเถอะ
ะเี๋ยวันหาินเอ”
“ินไปเถอะน่า
ป่านนี้้าวนายไม่เหลือแล้วแหละ” ีฮยอนยื่นถุนมมาให้ “เอาไปินเถอะน่า”
ผมมอแล้ว็หยิบมาแะินอย่าเร็ว “ูสินะะนั่ทรมานัวเออยู่ทำไม
ั้น็ินเยอะๆถ้าไม่พอเี๋ยวไปื้อมาให้ใหม่”
“อื้อๆๆๆ ไม่้อ”
นมปัมันอร่อยริๆ ผมรีบินเ้าไป ีฮยอนนั่มอูผมินเมื่อผมินเสร็
ผมเ็บยะลุึ้นยืน “รีบไปหาเ้าอันเถอะ”
ผมพูแล้วมอไปรอบๆพลาสายาผม็เห็นผู้ายนหนึ่ถือล่อ้าวทีุ่้นาสำหรับผม
ำลัเินออาโรอาหาร “ล่อ้าวันอยู่นั่น!” ผมวิ่ออมาโยถือแอบ้าวให่นี่ถือมา้วย นั่นมันอัน! “นายเี๋ยวหยุ หยุ่อน!” ผมวิ่ามเ้านทัน
เ้าหันหน้ามามอผมแบบๆ พอผมเห็นหน้าั็รู้ว่าเป็นยอนูที่ถือแอบ้าวผม
“มีอะไร?”
“นั่นมันล่อ้าวัน!” ีฮยอนอนนี้มาอยู่้าๆผมแล้ว
“มันะใ่อนายไ้ยัไมินฮยอ”
ูฮอนเ้ามานาบ้ายอนู
ผมรู้ัยอนูไ้็เพราะว่าเ้ารวยที่สุในโรเรียนนี้เป็นใรใระไม่รู้ั
ส่วนูฮอนนี่ผม็รู้ัแ่ไม่สนิมเท่าไหร่ นั่นไม่ใ่ประเ็นสำั
สำัที่ว่าแอบ้าวไปอยู่ับเ้าไ้ยัไ?
“อะไรเ้านี่นะหรอ?” ยอนูยมันึ้นมาูรอบๆ “อนายั้นหรอ?” ผมรู้สึแปลใอีรั้
นี่มันบัเอิเินไปหรือเปล่าที่ว่าผ้าห่อแอบสีมันเหมือนัน้วย
“แล้วนั่นที่นายถืออยู่…”
“หรือว่า…นายหยิบอันผิไป!”
“พูบ้าอะไรมินฮยอ!”ูฮอนออัวแทน ผมมอเ้าแ่็ไม่สนใ หันไปสนใยอนู่อ
“พูบ้าอะไร ใรเ้าะไปหยิบผิ
อะไรมันะนานั้น”
“ันไม่รู้แหละ แล้วนี่อนายใ่มั้ย?” ผมยื่นแอบ้าวอันให่นี่ให้ เ้ามอแบบๆ
ผมไม่อบไอ้หน้าึนๆอเ้าริๆ
“ใ่ แล้วมันไปอยู่รนายไ้ยัไ?”
“เอาอันมานี่!” ผมถือโอาสแย่แอบ้าวผมออมาแล้วระแทอยอนูลับืนไป
ผมรีบเปิมันออมาหวัว่ามันะยัอยู่รบทุอย่านะ “หา!!!!!!!” เ่าผมแทบทรุพอผมเปิมา็พบับวามว่าเปล่า ไม่นะ! นั่น้าวลาวันอผมเลยนะ ผมเยหน้ามอ้วยวามโมโห “นี่มันอะไรันอ๊า!” ผมะโนลั่น
“เฮ้ยๆๆ!มินฮยอมันะมาไปแล้วนะ” ูฮอนออัวแทน
“ไม่ใ่เรื่ออนาย”
ผมรำาเสียเ้าเ็มที่ หันมาสนใยอนูที่ทำหน้านิ่ึน
ผมอยาะเ้าไปบีบอเ้าริๆ
“มินฮยอใเย็นๆ่อน”
ีฮยอนเ้ามาห้าม ผมสะบัีฮยอน
“นายทำแบบนี้ไ้ยัไู ูสิ! นายินอนอื่นไ้ยัไ
นายไม่เยเห็นในที่เ้าามหา้าวลาวันอัวเอมั้หรือไ
ันไม่เยินอนายัำเลยนะ!” ผมอารม์ึ้นีฮยอนเ้ามาว้าแนผม
“ฮิๆๆๆ” อยู่ๆเ้า็หัวเราะออมา
“หัวเราะอะไร!” ผมอยาเอาแอบ้าวนี่เาะหัวเ้าะริๆ
“็หัวเราะวามื่อบื้ออนายยัไ?” เ้าทำหน้าวน “แล้วใรเ้าสั่ให้นายไม่ินเพื่อประทัวามหิวอนายละ”
“ยอนู!”
“หมูย่าอร่อยมาเลยนะ” ผมำมือแน่น
“ใเย็นๆ่อนนะมินฮยอ”
ีฮยอนพยายามพูให้ผมใเย็นล นอยูยิ้มมุมปาแล้ว็ลับมาทำหน้าาึนๆเหมือนเิม
เ้าเินผ่านผมไป ูฮอนทำหน้าาเยาะเย้ย เ้าเินผ่านไปไม่ไ้ี่้าว
เ้า็หยุแล้วหันมาหาผม
“อบใที่เหลือ้าวไว้ให้ันิน่อนะ
ไอ้ื่อบื้อ” เ้าทำหน้าเยาะเย้ยผม แล้วเ้า็หันลับไป
“ฮึ่ย!!! ไม่ไหวแล้ว!!” ผมว้าแอบ้าวหวัะให้โนหัวมันลอยไปหาเป้าหมาย
ปั้! และมัน็ไ้ผล มันไปโนหัวเ้านไ้
“มินฮยอ!!!” ีฮยอนร้อลั่น ผมทนไม่ไ้ริๆอโทษสัำไม่มี
ไม่มีมารยาทินอนอื่นไ้ยัไ! ีฮยอนเินหาพวนั้นแล้ว้มหัวอโทษพวนั้น
ูฮอนเินมาหาผม
“มินฮยอมันะมาไปหน่อยมั้ย?” ผมมอูฮอนาวา ีฮยอนเินลับมาพร้อมแอบผม
“อ่าอย่ามีเรื่อันเลยนะ ันอละ”
“ูฮอนไปเถอะ!” ยอนูะโนแ่ไม่หันมามอผม ฮึ อายละสิ! ูฮอนมอผมแบบไม่สบอารม์แ่็ยอมไป ผม็โนีฮยอนลาเินึ้นห้อ เมื่อมาถึห้อ
“มินฮยอนายทำแบบนี้ไม่ไ้นะ!”
“ทำไมะไม่ไ้
นายนั่นไม่มีมารยาทมาๆ้วย เป็นนรวยประสาะอะไร?!” ผมโมโหมาอะ เอแบบนี้มามอโลในแ่ี็ไม่ไหวแล้วรับ
หรือะให้ผมสวมบทเป็นพ่อพระว่า โอยอนูหิวมาเลยินอผม
เ้าามหาผมไม่เอแล้วหิวมา หิวนไสะาแบบนี้นะหรอรับ มัน็ไม่ใ่! แล้วนั่น็ยัเป็นับ้าวฝีมือแม่ผมทำอี้วย
“มินฮยอันรู้ว่านายโรธนะแ่นาย็วบุมอารม์หน่อยสิ”
“ันไม่สนใ”
ผมวาแอบ้าวัวเอนั่ลมอมัน โธ่หมูย่าอแม่ถูยอนูร่ายัษ์ินหมแล้ว
ผมิถึหมูย่าฝีมือแม่
“เรื่อมันเป็นยัไเล่ามาสิ!” ีฮยอนนั่ล้าๆผม “มันเิเรื่อแบบนี้ไ้ยัไ?”
“ันไม่รู้ว่ามันเิึ้นไ้ยัไ
แ่รู้อีทีแอบ้าวัน็ไปอยู่ที่ยอนูแล้ว” ผมิ
หรือผมเอที่หยิบมาไม่สิวันนี้ทั้วัน็ยัไม่เอยอนูเลยนะเพิ่มาเออนเที่ยๆ
“เอ หรือะเป็นอนนั้นหรือเปล่าอนที่นายมาโรอาหารนะ”
“ไม่รู้สิ แ่ันไม่เห็นยอนูเลยนะ”
ผมิอนนั้นผมวาแอบ้าวไว้บนโ๊ะ โทรศัพท์ผม็ั ถ้ายอนูมาริผม้อเห็นสิ
หรือว่าเ้าะแล้ผม ไม่นะ เราไม่ไ้สนิทอะไรันนานั้น ยอนูเป็นเหมือนนัอโรเรียนนรู้เยอะ
เ้าะแลู้ฮอน็ไ้ มันไม่มีเหุผล ผมิ้วมว
“่าเถอะๆไหนๆ็ไ้มันมาแล้ว”
“ันอบในายมาเลยนะีฮยอนที่ื้อนมมาให้ันิน
เอาเินนี่ไปเถอะ” ผมวัเินออมา ถึแม้ะไม่อยาวั็เถอะ
“เฮ้ยๆๆไม่เป็นไรันื้อให้เอเลยนะ”
ีฮยอนผลัมือผม “เ็บไว้เถอะ” ีฮยอนพูพร้อมับยิ้มให้ผม
“ไม่เอา เอาเินไป”
“ไม่เอานายเ็บไว้เถอะะให้ทำไมันื้อให้นายิน
็เห็นนายนั่ทำหน้าหิวนานั้น”
“เอาไปไม่ั้นเราาัน”
ผมยื่นเินไปให้ีฮยอนะั่ใ เลยรับไป
“ราวหน้าไม่้อให้แล้วนะ
รั้นี้รั้สุท้าย เพื่อน็้อ่วยเหลือันเ้าใใ่มั้ย?”
“อื้อ”
อนนี้ผมเริ่มอารม์เย็นึ้นมาแล้ว ีฮยอนเป็นเพื่อนที่ผมไว้ใที่สุ
เราเอันเมื่ออนม.้น นอนนี้เราอยู่ม.ปลายปีที่สอแล้ว ็ยัรัันเหมือนัน มีอะไรผม็ะบอ ะอยปรึษา
มีหลายรั้ที่ผมอยาะลาออมา่วยพ่อแม่หาเิน แ่ีฮยอนบอว่าถ้าทำแบบนั้น็เท่าับัอนาัวเอ
พ่อแม่ไม่ภูมิใแน่นอน
แล้วเรื่อทุนที่ผมสอบเ้ามาไ้็ะสูเปล่ามีเพื่อนีีวิีไปอีเท่าัวรับ
ฮื้มมมมมม! หมอนั่นื่อมินฮยอหรอ บัอามา
ผมลับบ้านมาทำหน้ารึม ผมลูบหัวัวเอป้อยๆ
ล้าียัไมาว้าล่อ้าวน่ารัแอ๊บแบ๊วแบบนั่นใส่ผม
ไม่เรีย่าเสียหาย็ีเท่าไหร่แล้ว
“โฮ่ๆๆๆ!!!” เ้าริแมนออมาอนรับ
อนนี้ผมไม่มีอารม์ะเล่นับมัน มัน็มา้อนหน้าอนหลั
“ออไป” ผมอารม์เสียใส่มัน
“หิๆ”
“ันอารม์ไม่ีโนนบ้าว้าล้อ้าวใส่หัว”
“?”
ผมันอึ้นมอผมแบบๆ
“เออนั่นแหละ”
ผมไม่สนใเินเ้าไปในบ้านหลัให่
“ลับมาทำไม?” เสียพ่อผมัในส่วน้าน้ายอัวบ้าน
พ่อลหนัสือพิมพ์ล ผมหยุยืนมอพ่อ เ้าริแมนเินเ้ามายืนอยู่้าๆผม “ันถาม”
“…”
ผมทำหน้านิ่ๆแล้วลูบหัวัวเอ
“ฟิเนสปิ? ไม่นะันูาราให้แแล้ววันนี้เ้าเปินี่”
“ผมเ็บหัว” ผมสวมบทมารึมอบลับไป
“ไหนๆๆให้พ่อมาูสิ” พ่อรีบลุึ้นมา “นั่ล่อนๆ”
ผมนั่ลามพ่อ
ผมเพิ่มาิไ้ว่า็้ออบใหมอนั่นเหมือนันเพราะผมะไ้ไม่้อไปฟิเนส
พ่อสำรวทั่วหัวผม “เ็บรนี้หรือเปล่า”
“โอ้ยยยยย” ผมร้อลั่น “ผมเ็บอย่าแะแรสิรับพ่อ”
“ไปๆั้นรอให้แม่มาูอาาร”
พ่อวยผมพยุ พอมาถึห้อพ่อ็โทรหาแม่ ส่วนผม็นอนยิ้มอยู่บนเียอันนุ่ม
แม่รีบเ้ามาูอาารผม
“ไหนๆยอนูลูเป็นอะไร ไหนให้แมู่สิ”
แม่พยุผมลุึ้น “พ่อออไปรอแม่้านอ่อนนะ” พ่อ็ทำามแ่โยี
แม่รวเ็หัวผม แม่็ถามอาาร สุท้ายแม่็ให้ผมนอนพั ผมหลับาล
แม่ออไปาห้อ ผม็เลยไ้โอาสรนี้และยิ้มหน้าบาน ล็อประูห้อ ฮ่าๆๆๆๆ
โทรหาูฮอนให้เล่นเมส์้วยัน นเวลาล่วเลยมาถึสี่ทุ่ม ๊อๆ
ผมหยุเล่นเมส์รีบลุออไปที่หน้าประู พอผมเปิประูออมา็โล่อไป นรับใ้
“ุหนู ุหนูหายเ็บหัวหรือยัะ?”
“เ็บใร…อ่อ็ใล้หายแล้ว”
“เปิประูว้าๆว่านี้ไ้มั้ยะ”
“เอ่อ
ไม่ไ้ัน้อารวามเป็นส่วนัว มีอะไร็พูมาไม่ไหวแล้วมันะลามเป็นปวแล้ว”
“อ่อะๆนี่นมอุ่นอุหนูนะะ
นอนหลับพัผ่อนให้สบายนะะ” ผมรับมาพร้อมับปิประูล
ผมระรวเียวหมแล้วเล่นเมส์ับูฮอน่อ เวลาผ่านไปเที่ยืน
ผมรู้สึหิวอนนี้ผมว่าทุนหน้าะหลับหมแล้วมั้
ผมเินออมาาห้อมอ้ายมอวา ผมทำแบนนี้เป็นประำ ารินอนลาืน
ถึผมะบอว่าผมะินแ่อาหารสุภาพแ่อนลาผมนะไม่ไ้ินพวนั้นนี่ ฮี่ๆ
พวุรู้ี พวนมุ๊บิ๊บทั้หลายแหล่ แสาห้อแม่สาไปามพื้นทาเิน ผมรีบหาที่หลบ
แ่พอแน่ใว่าไม่มีใรออมาผม็ออาที่หลบ
แ่ันยัเินไม่ไปไหนผม็ไ้ยินเสียแม่พูึ้น
“พวเรา้อารพี่เลี้ยแล้วละะ” พี่เลี้ย ะเอามาทำไม เอามาให้ใร? ผม่อยๆเินไปที่หน้าห้ออพ่อับแม่ แอบฟัหน่อยนะรับ
หรือะหาพี่เลี้ยให้เ้าริแมน? ผมเอาหูแนบประู
ความคิดเห็น