รักแรกคือเขา รักสองคือนาย รักสุดท้ายคือเทอ

ลำดับตอนที่ #1 : รักแรก

                  สองหนึ่งสอง     สองสองสี่     สองสามหก     สองสี่แปด
                                     .......................................................
    
        ในห้องเรียนชั้นประถมศึกษา    ของโรงเรียนในชนบทแห่งหนึ่ง    ฉันนั่งท่องสูตรคูณรวมกับเพื่อนๆในห้อง   แต่สายตาของฉันเนี่ยสิ!!  มันดันพุ่งตรงไปหาเด็กผู้ชายคนหนึ่ง     คงไม่ต้องแปลกใจหรอกว่าทำไมฉันจึงมองเค้า    ก้อแหม!... ฉันชอบเค้านี่หน่า     เค้าน่ะชื่อ " ดุ๊ก " ตัวสูงๆ  ขาวๆ  แบบว่าน่ารักสุดๆ ( เอาเข้าไป )

    

    "  ช้างน้อย...ทำการบ้านเสร็จรึยัง  "

     ฉันลืมบอกไปสินะว่าฉันน่ะชื่อ  "  ปาล์ม "   แต่ไม่รู้ว่าทำไมเค้าคนเนี้ยชอบเรียกฉันว่าช้างน้อยทุกที   คงจะเป็นเพราะว่าตอนนั้นฉันอ้วนล่ะมั้ง  ถึงฉันจะไม่ค่อยชอบเท่าไหร่แต่ถ้าเป็นเค้าคนเนี้ยยังไงก้อยอมหมด (  ก้อเงี้ยอ่ะนะคนมันน่ารัก  )  





    "  เสร็จแล้วย่ะ "

    ฉันพยายามพูดให้เบาสุดๆ  ก้อกลัวอาจารย์สมศรีแกจะจับได้น่ะสิว่าแอบคุยกันทั้งๆที่เพื่อนๆกำลังท่องสูตรคูณกันอยู่

  



    "  ยืมหน่อยสิช้างน้อย..เค้ายังไม่เสร็จเลย  "

     โอ้ยอีตาบ้า!    อาจารย์มองใหญ่แล้ว





    "  เร็วๆสิช้างน้อย   เดี๋ยวอาจารย์ก้อเห็นหรอก  "

     ตายแน่!  คราวนี้   เค้าคงไม่รู้ว่าตอนนี้ซาตานกำลังเดินเข้าไปเอาชีวิตเค้าอยู่





    "  ทำอะไรน่ะนายเฉลิมศักดิ์!...เทอด้วยยัยประพัสสร   ออกไปยืนหน้าห้องเดี๋ยวนี้!  "

    อาจารย์สมศรีผู้ที่ดุที่สุดในทุกๆรายวิชาเขกหัวเค้าดังโป๊ก!!!! แล้วหันมาทำหน้ายักษ์ใส่ฉัน   สุดท้ายเราทั้งคู่ก้อต้องไปยืนกระต่ายขาเดียวหน้าชั้นกันทั้งคู่





    "  เฮ้อ....ก้อดีนะจะได้ไม่ต้องเรียน  "

     โป๊ก/////////////



    

    "  นี่ช้างน้อยมาตีหัวฉันทำไม!  ฉันเจ็บนะ  "

     ก้อคนมันหมั่นไส้คนอะไรก้อไม่ร้ไม่ชอบเรียน   แต่สอบทีไรคะแนนดีกว่าฉันทุกที



  

    "  ปล๊าว...แค่ลองตีเฉยๆมีอะไรมั้ย  "

      ฉันตอบแบบกวนสุดๆ  >"<



  

    "  ขอโทดก้อแล้วกันทีทำให้ต้องโดนลงโทดไปด้วย  "

     น้ำเสียงของเค้าฟังดูแล้วมันเปลี่ยนไปเหมือนสำนึกผิด



    

    "  เฮ้อ...ไม่เป็นไรหรอกชินแล้ว  "

     ก้อฉันกับนายดุ๊กคนนี้น่ะมีวีรกรรมร่วมกันเยอะ   จนต้องถูกทำโทดเสมอ   ส่วนต้นเหตุน่ะหรอคุนคงเดากันออกใช่ไม๊  ก้อจะเป็นใครไปได้ถ้าไม่ใช่นายดุ๊กคนนี้    แต่ว่าทำไมฉันถึงชอบเค้าน่ะหรอ..........คงจะเป็นเพราะไอ้ความยียวนกวนประสาท(เท้า)ของเค้าล่ะมั้ง



    

    "  นี่ช้างน้อย!...จบป.6ที่นี่แล้วช้างน้อยจะไปเรียนต่อที่ไหนหรอ  "



    

    " ยังไม่แน่ใจเลย  แล้วดุกล่ะจะไปต่อที่ไหน  "



    

    "  เค้าเองก้อยังไม่รู้เหมือนกัน  แต่ว่า.......  "



    

    "  อะไรหรอ "

     เค้าเงยหน้าขึ้นมาทำตาซึ้งๆใส่ฉัน   ตอนนั้นฉันงี้แทบอยากจะกระโดดกอดเค้าเหลือเกิน( ลืมไปเลยว่ายืนกระต่ายขาเดียวอยู่ )



  

    "  ก้อกลัวว่าจะไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกันน่ะสิ  "

     ทั้งฉันแล้วก้อดุ๊กต่างซึมกันทั้งคู่   แต่ก้อไม่รู้ว่าเค้าจะคิดเหมือนกับฉันไม๊    นานแล้วที่เราได้รู้จักกัน   ฉันและเค้าได้นั่งโต๊ะเดียวกันมาตลอด    แกล้งกันบ้าง...คุยกันดีๆๆบ้าง...ลอกการบ้านกันก้อมี( แต่เค้าลอกฉันบ่อยกว่านะ )   ก้อแบบเนี้ยแหละที่ทำให้ฉันคิดไปมากกว่าคำว่าเพื่อน    ที่สำคัญใจฉันมันจะขาดซะให้ได้    ก้อไอ้ตอนที่รู้ว่าจะต้องแยกที่นั่งกันตอนอยู่ป.6เนียน่ะสิ    แต่ดูเหมือนดุ๊กจะดีกับฉันมากกว่าเดิมซะอีก      



  

  

                    ติ๊งหน่อง   ติ๊งหน่อง ๆๆ.........



     "  เฮ้อ........ซักที  "

     ฉันกับดุ๊กถอนหายใจออกมาพร้อมๆ

กัน    เพราะว่าเราทั้งคู่จะได้ไม่ต้องยืนกระต่ายขาเดียวต่ออีกแล้ว (  มันหมดคาบน่ะ  )



  

     "  นี่ถ้าคราวหน้ามีแบบนี้อีกครูจะตีเทอทั้งสองคน    แล้วทำการบ้านมาส่งด้วย   เข้าใจไม๊!!  "



  

     "  เข้าใจค่ะ / คับ  "

      ฉันกับดุ๊กรับคำอาจารย์อย่างลำบากใจ    ก้อทั้งคาบไม่ได้ฟังพี่แกสอนเลย     แล้วจะเอาปัญญาที่ไหนไปทำเอง   ใช่ค่ะ!ต้องลอกเพียงเท่านั้น ( แบบเนี้ยทำกันบ่อยเหมือนกันใช่ไม๊ค่ะ )





     "  ก้อยจ๋า....ขอลอกหน่อยนะ   นะจ๊ะคนดี  "

      ก้อยเพื่อนสาวที่ฉันสนิทที่สุด     มันน่ะสวยมากเลยล่ะ    ที่สำคัญมันเรียนเก่งนะแถมมันยังใจดีอีกตะหาก





     "  เออๆ.......แต่คราวหน้าฉันไม่ให้แกลอกจิงๆด้วย    ไอ้ดุ๊กอีกกวนตีนชะมัดทำให้แกเดือดร้อนไปด้วย  "

     ฉันคงจะลืมบอกไปใช่ไม๊ว่ามันสวยแต่ปากจัด     แต่ที่มันทำฉันรู้นะว่ามันรัก  ก้อเลยยอมๆมัน  (  เดี๋ยวมันไม่ให้ลอก )





     " จ้าๆๆ   เพื่อนสุดที่รัก  "

    ฉันเอาหัวเข้าไปซบที่ไหล่ก้อยแล้วทำเป็นอ้อนให้มันสงสาร    ซึ่งวิธีเนี้ยทำให้มันใจเย็นลงได้ทุกครั้ง   แต่แปลกมันไม่ค่อยกินเส้นกับดุ๊กสักเท่าไหร่    





     "  นี่ดุ๊กมาทำสิ  แกจะไม่ทำรึไง  "  

     ก้อยเห็นดุ๊กนั่งสำนึกผิดอยู่ไกลๆๆ    ก้อยก้อเลยเรียกให้ดุ๊กมาทำการบ้าน     แต่มันก้อนั่งมองไปบ่นไป     ทำหยั่งกะฉันกับดุ๊กเป็นลูกของมันซะงั้น  ^"^     พอเสร็จจากการบ้านแสนทรหดที่อาจารย์สมศรีแกบังคับให้ส่งก่อนกลับบ้านให้ได้      ฉันกับเพื่อนๆคนอื่นต่างก้อกันไปกินข้าวกลางวัน



    

     "  ดุ๊ก...เราฝากซื้อน้ำหน่อยสิ  "

      จูน  เพื่อนฉันอีกคนที่ดูท่าว่ามันจะชอบดุ๊ก     อีกอย่างมันน่ะชิบกัดฉันประจำ





     "  ซื้อเองดิ่  "

     โฮะๆๆๆ   ซะใจสุดๆ    ฉันงี้แทบอยากจะตะโกนออกไปดังๆๆต่อหน้าประชาชี  (  นี่แหละค่ะ  เว่อร์ๆนิสัยคนเขียนมัน  )





     "  ช้างน้อยจะเอาน้ำอะไร  "

     อ้าว////ไหงงั้นเนี่ยพ่อคุนตามไม่ทันจิงๆ    บอกปัดจูนแต่จะซื้อให้ฉันเนี่ยนะงง///





     "  อะ....อา...อาวนน้ำส้มก้อแล้วกัน  "

    ที่ติดอ่างเนี่ยก้อเพราะว่าตอนเนี้ยเหมือนฉันกำลังโดนผีหลอก      ก้อสายตาของจูนที่มองมาทางฉันหยั่งกับมันจะฆาฉันแน่ะ





     "  โห!!!  อะไรว่ะซื้อให้ปาล์มได้แต่ไม่ซื้อให้ฉัน     แกเป็นแฟนกันไงไอ้ปาล์ม  "

    จูนพูดขึ้นมาตอนที่ดุ๊กเดินไปซื้อน้ำ    ฉันก้อพอจะเข้าใจอารมณ์ในตอนนี้ของมันนะ   ก้อเลยได้แค่ตอบว่า





     "  ปล่าว  "

     แต่ปัญหามันยังไม่จบแค่นั้น   แม่งค้อนใส่ฉันอีก    ทีนี้ไม่รู้จะทำไงก้อเลยแกล้งเดินหนีชีไปซะอย่างงั้น



                    

                              ...........................................................................................



  

     "  นักเรียนมาดูการทดลองหน้าห้อง  "

     เสียงของอาจารย์ธงชัยแกเรียกให้ไปดูการทดลองอะไรสักอย่าง



  

     "  ไหนๆๆ  ช้างน้อยเราไม่เห็นเลย  "

     ดุ๊กจับแขนฉันที่ยืนอยู่สูงกว่าเค้า   เพราะฉันยืนอยู่บนเก้าอี้   มันทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆนะในตอนนั้น



  

     "  ก้อขึ้นมาดูบนเก้าอี้สิ  "

     ฉันพูดไปพลางมองหน้าของเค้าไป   มันเหมือนฉันอยากจะบอกอะไรเค้าสักอย่าง    แต่พอเค้าหันหน้ามาฉันกลับไม่กล้า

ที่จะสบสายตาเค้า



  

     "  ช้างน้อยเห็นมั้ย  "

     เค้าชี้การทดลองที่หน้าห้อง   ซึ่งตอนเนี้ยฉันไม่สนใจมันเลยสักนิดเดียว( มัวแต่มองหน้าคนหล่อ )  





     ตั้งแต่วันนั้นมาฉันก้อเริ่มแน่ใจแล้วว่าฉันคิดยังไงกับเค้า.........    แต่ถึงแม้ว่าความรู้สึกของฉันในตอนนั้นมันจะมากมายซักแค่ไหน   ฉันเองก้อไม่เคยบอกอะไรกับเค้า   จนเวลาล่วงเลยมาถึงงานปัจฉิมนิเทศฉันก้อยังไม่ได้บอกอะไรกับเค้าอยู่ดี



  

     "  ช้างน้อย...ฉันให้นะ "

   เค้าเอาสร้อยข้อมือมาใส่ให้ฉัน  ตอนนั้นนะฉันยิ่งอยากจะบอก  แต่ทำไม!!  ทำไมฉันไม่กล้าก้อไม่รู้



  

     "  ขอบใจจ๊ะ  นี่ก้อของเรานะให้ดุ๊ก  "

    ฉันยื่นผ้าเช็ดหน้าที่ปักเป็นรูปผู้หญิงกับเด็กผู้ชายจับมือกันให้กับเค้า   แต่ว่ามันไม่สวยเลยสักนิด

  

    

     "  โห !...สวยจังเลย  ช้างน้อยทำเองหรอ "

    เออซิอีตาบ้า เละขนาดนั้นใครเค้าจะเอามาขายกัน   พูดได้ว่าสวยโกหกชัด ๆ

  

    

     "  จ๊ะ  แต่ว่ามันสวยจริงๆ  หรอ  "

  



     "  ถึงแม้ว่ามันจะขาดอะไรไปสักหน่อย  แต่ว่ามันก้อยังสวยอยู่ดี  "

    โหพูดซะฉันอยากจะจูบ   คนอะไรน่ารักได้ตลอดเวลา  ( หญิงไทยหรอเนี่ย )



  

      ระหว่างงานฉันนั่งมองหลังเค้าที่อยู่ถัดไปข้างหน้าฉันไม่ไกลนัก    แผ่นหลังของเค้าตอนนั้นไม่ใหญ่มากดูน่ารักและเป็นกันเอง    ฉันได้แต่มองอยู่อย่างนั้นเหมือนเป็นการอำลาว่า....................

    

      เราอาจจะไม่ได้เจอกันอีก  เพราะหลังจากที่งานเลิกฉันก้อไม่เห็นเค้าอีกจิงๆ     ความรู้สึกที่มีมันอัดอยู่ข้างในจนมันทำให้ฉันพูดอะไรไม่ออก      ได้แต่นั่งร้องไห้อยู่ในสนามเด็กเล่นของโรงเรียน     ซึ่งเป็นที่ที่ทำให้ฉันพบกับคำว่ารักเป็นครั้งแรกและยาวนานมากว่าหกปี   แต่ในวันนี้มันจบลงแล้วจบลงทั้ง ๆ ที่มันยังค้างคาอยู่ในใจ