coincident love เพราะรักไม่ใช่เรื่องบังเอิญ [snsd sj]

ลำดับตอนที่ #8 : Coincident 6 : ความบอบช้ำ

Coincident 6
ความบอบช้ำ
 

      เมื่อซอฮยอนหันกลับไปก็ต้องตกใจทันที เพราะว่าคยูฮยอนเข้ามาโอบเอวเธอไว้แถมยังเอาหน้ามาเกยกับไหล่ของเธออีกต่างหาก สร้างความไม่พอใจแก่หญิงสาวเป็นอย่างมาก

"ออกมาทำอะไรข้างนอกงั้นหรอครับ ซอฮยอนของผม" คยูฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาที่ข้างหูของซอฮยอน ทำให้หญิงสาวรู้สึกจั๊กกะจี้แล้วไหนจะไอร้อนที่เป่ารดต้นคอของเธออีกด้วย

"ฉันเบื่อข้างใน แล้วก็ปล่อยฉันได้แล้ว เราไม่ได้เป็นอะไรกันคุณไม่มีสิทธิ์มากอดฉันแบบนี้นะค่ะ" ซอฮยอนพยายามดึงมือของชายหนุ่มออก ทั้งจิก ข่วนหรือตี แต่ชายหนุ่มที่กอดเธอไว้กลับไม่ยี่หร่ะต่อความเจ็บปวดเลยแม้แต่นิดเดียว แถมยังกอดหญิงสาวแน่นขึ้นด้วย

"ใครบอกว่าเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันครับ หื้มม เราเป็นสามีภรรยากันไม่ใช่หรอครับ" ชายหนุ่มพูดและหอมแก้มใสๆของหญิงสาวไปหนึ่งที หญิงสาวรู้สึกถึงสิ่งที่ผิดปกติไปของชายหนุ่มทำให้เธอหันไปถามทันที

"อย่ามาเล่นไม้นี้กับฉันนะคุณคยูฮยอน ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าคุณจะอ่อนโยนกับฉัน คุณมันก็แค่คนตีสองหน้า"

"ว้า~ ของเล่นของผมรู้ทันหรอกหรอเนี่ย เสียดายจังเลยกะว่ามันน่าจะสนุกกว่านี้สักหน่อย หึๆ" คยูฮยอนพูดพลางพุดยิ้มขึ้นมุมปาก ซอฮยอนรู้สึกถึงเหตุการณ์ที่ไม่ปลอดภัยสำหรับเธอเสียแล้ว

"คุณนี่มันเลวจริงๆนะค่ะ ฉันคาดไว้ไม่มีผิด มีอะไรกับฉันล่ะค่ะจะมาตามให้ฉันไปเป็น ' ภรรยาหลอกๆ ' ของคุณอีกหรือไงกัน" ซอฮยอนไม่ยิ้มเธอพูดด้วยเสียงราบเรียบ ในใจของเธอตอนนี้มันปวดร้าวไปหมดแล้ว ปวดร้าวเกินที่จะให้น้ำตาไหลออกมา 

//พ่อค่ะ แม่ค่ะ ซอควรจะทำยังไงดี//

"แล้วเธอทำคดีอะไรไว้งั้นหรอซอฮยอน มาหักหน้าฉันแล้วก็ชิ่งเดินออกมา รู้ไหมว่าปาร์คกยูริเป็นหุ้นส่วนของบริษัทฉัน แล้วเธอไปพูดแบบนั้นกับแขกในงานงั้นหรอ ไม่มีมารยาท!"

"ฉันมันไม่มีมารยาทอยู่แล้วนี่ค่ะ จะด่าอะไรก็เชิญ ถ้าคุณหาภรรยาใหม่แทนฉันได้ ฉันจะขอบพระคุณคุณเป็นอย่างสูงมากเลยค่ะคุณคยูฮยอน!" 

"คนอย่างเธอน่ะมานี่เลย ไม่ต้องรอจนพี่คิบอมแต่งจนจบงานหรอก กลับบ้านกับฉันเดี๋ยวนี้!"ซอฮยอนขัดขืน แต่ยิ่งดิ้นคยูฮยอนกลับยิ่งออกแรงบีบแขนเธอมากขึ้น เธอจึงเปลี่ยนมาเป็นส่งเสียงร้องให้คนมาช่วยเธอแทน แต่คยูฮยอนที่ไวกว่าจึงจับปลายคางของเธอก่อนที่จะบดขยี้ริมฝีปากของเธอด้วยริมฝีปากของเขา ซอฮยอนเบิกตากว้างและยิ่งขัดขืนหนักเข้าไปอีก คยูฮยอนจึงถอนจูบออกมาตามด้วยประโยคที่ทำให้ซอฮยอนหยุดดิ้นทันที

"อยู่นิ่งๆ ไม่งั้นอย่าหวังเลยว่าฉันจะทำน้อยกว่าจูบ!"

    ตอนนี้ซอฮยอนมาอยู่ที่หน้าบ้านของคยูฮยอนแล้ว มันไม่ได้เรียกว่าบ้านในสายตาของหญิงสาวเลยแม้แต่นิดมันคือคฤหาสน์ของคฤหาสน์มันใหญ่เอามากๆ แต่ไม่ทันที่หญิงสาวจะได้สำรวจบ้าน เธอกลับโดนแรงกระชากของชายหนุ่มที่ขับรถกระชากเธอให้ขึ้นไปยังห้องนอนทันที  เมื่อประตูห้องเปิดออกคยูฮยอนจึงโยนซอฮยอนลงบนเตียงอย่างแรงและขึ้นมาคร่อมบนตัวของเธอไว้

"ปล่อยฉันเถอะนะค่ะคุณคยู ปล่อยฉันเถอะนะค่ะ ฉันขอร้อง" ซอฮยอนน้ำตารื้นออกมาทันที ยอมรับอย่างตรงๆเลยว่าเธอกลัว กลัวผู้ชายตรงหน้า กลัวจนจับขั้วหัวใจ

"เมื่อกี้เธอยังปากดีอยู่เลยนี่ซอฮยอน ไหนมาบอกให้ฉันปล่อยแล้วล่ะ" คยูฮยอนพูดจบก็ซุกหน้าลงไปซักไซร้ซอกคอของซอฮยอนไม่สนใจเลยด้วยซ้ำว่าเธอจะร้องไห้ให้เขาปล่อยมากเพียงใด และประโยคถัดมาที่เขาพูดทำให้ซอฮยอนอยากที่จะหนีออกไปจากชีวิตเขาทันที

"ไม่ว่าเธอจะหนีฉันไปไหน ยังไงซะฉันก็ไม่มีวันที่จะปล่อย 'ของเล่น' ไปหรอกนะ จำเอาไว้ซะ คิมซอฮยอน!"





 

แปะเมล์ค่ะ ^^

 

      ตอนนี้เป็นเวลาที่จะต้องส่งเจ้าบ่าวและเจ้าสาวขึ้นหอแล้ว แขกเหรื่อในงานก็ทยอยกันกลับบ้าน แต่หญิงสาวทั้งสามที่ตอนนี้สาวเท้าเดินไปที่เพื่อนของตนที่กำลังนั่งทำสีหน้าวิตกอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว

"แท ไม่เป็นไรนะ" เจสสิก้าเอ่ยถามเพื่อนขึ้นมา ใช่ เธอเป็นห่วงแทยอนมาก ยิ่งใกล้เวลาเข้าหอ เธอยิ่งเป็นห่วงหนักเข้าไปอีก

"อื้อ เจส มันจะผ่านไปแล้วล่ะ เรื่องนั้นฉันทำใจไว้แล้วด้วยมีงานแต่งงานก็ต้องเข้าหอนี่" แทยอนพูดด้วยสีหน้าวิตก พวกเพื่อนๆของเธอก็พยายามที่จะปลอบเธอแต่จะทำยังไงได้ในเมื่อพวกเธอก็ช่วยอะไรแทยอนไม่ได้นอกจากปลอบเพื่อนของตนเองเท่านั้น

"แท พวกเรากลับก่อนนะ โชคดีนะแแท พวกเราเสียใจ" ยูริพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยที่ตนไม่สามารถที่จะช่วยเพื่อนของตัวเองได้ รวมถึงเพื่นอสาวอีกสองคนที่ยืนอยู่ข้างๆเธอด้วย

"อื้อ ฉันตัดสินใจแล้วนี่น่ายูล มันคือทางเลือกของฉันนะ" แทยอนตอบและยิ้มเบาๆให้กับเพื่อนๆก่อนที่พวกเธอจะแยกย้ายกันไปเพราะตอนนี้แทยอนก็เดินตามคิบอมต้อยๆเพื่อไปห้องหอนั่นเอง

      ทางเดินที่ขึ้นไปบนห้องหอนั้น แทยอนอยากที่จะให้มันยาวกว่านี้ยิ่งยาวยิ่งดี แต่มันกลับใช้เวลาไม่ถึง 10 นาที คิบอมเปิดประตูก่อนที่จะหันหน้าไปมองแทยอนเชิงให้เธอเข้าไปก่อน เมื่อแทยอนเข้าไป เธอก็ทิ้งตัวลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยอ่อนแต่เธอก็นั่งหันหลังให้กับคิบอมเช่นกัน ทำให้ชายหนุ่มเรียกกชื่อเธอเบาๆ

"แทยอน" หญิงสาวหันขวับไปตามเสียงเรียก แต่ใบหน้าของเธอเศร้าสร้อย และนิ่งมากทำให้สร้างความไม่พอใจให้แก่คิบอมเป็นอย่างมาก

"อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นจะได้ไหมแทยอน ฉันไม่ชอบ"

"ได้ค่ะ ถึงยังไงฉันก็เป็นของคุณอยู่แล้วนี่" เมื่อแทยอนพูดจบคิบอมก็ยิ่งหงุดหงิด จนเขาผลักแทยอนลงไปนอนราบกับเตียงและพาร่างของตนเองขึ้นคร่อมร่างของหญิงสาวทันที

"ฉันอยากจะรู้นะแทยอนว่าเธอจะปากดีกับฉันแบบนี้ไปได้สักกี่น้ำกัน!" คิบอมพูดจบจึงประกบปากจูบแทยอนทันที หญิงสาวได้แต่ดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มแต่นั่นกลับไม่เป็นผล ทำให้แทยอนหยุดดิ้นและปล่อยให้น้ำตาไหลพรากลงมา

//นายจะเห็นน้ำตาของฉันเป็นครั้งสุดท้ายแน่นอน คิมคิบอม!//





 

แปะเมล์ค่ะ ^^






 

      ทางด้านหญิงสาวทั้งสามคนพวกเธอเดินออกจากงานเป็นกลุ่มสุดท้ายแต่ไม่น่าจะสุดท้ายมากเพราะพวกเธอเดินออกมาจากห้องแต่งงานพร้อมกับกลุ่มเพื่อนของคิบอม

//ซวยๆๆๆๆๆๆ เวรกรรมอะไรทำไมต้องมาเจอกับพวกนายซ้ำสอง!//

"อ่าว ยังไม่กลับกันอีกหรอครับ" ดงเฮยิ้มหน้าแป้นแล้นและเข้าไปทักทายหญิงสาวทั้งสามคนทันที แต่เขาหันกลับยิ้มให้กับเจสสิก้าอย่าจริงใจและจริงจังมากกว่าคนอื่นๆ เจสสิก้าออกอาการตกใจก่อนที่จะกลับมาทำสีหน้าปกติ

"ถ้ากลับคงไม่มายืนตรงนี้หรอก" ยุนอาพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญก่อนจะเดินเอี่ยวแขนเพื่อนทั้งสองของตนเพื่อไปที่รถทันที

      เมื่อมาถึงลานจอดรถ ยูริที่เข้าไปสตาร์ทรถแต่สตาร์ทยังไงก็สตาร์ทไม่ติด ไม่ติดเลยแม้แต่นิดเดียว ก่อนที่เธอจะสบถกับรถเฮงซวยของตัวเองออกมาเบาๆ

"เฮ้ยยูล รถเป็นอะไร" ยุนอาถามด้วยความสงสัยเพราะยูริสตาร์ทรถยังไงก็สตาร์ทไม่ติด

"น้ำมันหมด กลับบ้านเองกันเถอะ" ยูริพูดแต่ก่อนที่จะเอี่ยวแขนเพื่อนของตัวเองทั้งสองคนออกไปทางด้านหน้าของโรงแรมเพื่อที่จะเรียกแท๊กซี่กลับบ้าน แต่กลับมาเจอผู้ชายทั้งสามดักเอาไว้ก่อน

"จะไปไหน"

"กลับบ้านน่ะสิ" ซีวอนกับเจสสิก้าสนทนากันด้วยประโยคราบเรียบธรรมดาๆ แต่กลับเย็นไปถึงขั้วหัวใจ

"แล้วทำไมไม่ขับรถกลับ"

"ถ้ามันไม่เสีย ฉันก็คงจะกลับไปนานแล้วไม่มายืนทำหน้าเอ๋อแบบนี้หรอก" ยูริที่กวนประสาทฮันคยองกลับทำให้เขาอารมณ์เสียกับความกวนประสาทของหญิงสาวตรงหน้า

"งั้นผมไปส่งนะ ^^" มีแต่ดงเฮคนเดียวที่ยิ้มด้วยหน้าตาสดใสและเอ่ยถามผู้หญิงทุกคนในกลุ่ม ยุนอาที่กำลังจะพูดปฏิเสธแต่กลับโดนลิงตัวป่วนพูดตัดบทเสียก่อน

"เอาสิๆ ขี้เกียจนั่งแท๊กซี่อ่ะ เสียเงินด้วย แต๊งกิ้วนะจ้ะดงเฮ ^^" ยูริพูดจบจึงกระโดดขึ้นรถของดงเฮทันทีอย่างไม่รอช้า ทำให้เพื่อนสาวทั้งสองคนและชายหนุ่มสองคนตรงหน้าถอนหายใจออกมาพร้อมกันทันที

      เมื่อมาถึงหน้าบ้านของหญิงสาว พวกเธอจึงบอกให้ดงเฮจอดรถและหยุดเอาไว้ ทำให้เขาหยุดรถ ก่อนที่หญิงสาวทั้งสามคนจะหันมาขอบคุณชายหนุ่มทั้งสาม(แม้จะไม่เต็มใจก็ตาม)

"ขอบคุณนะค่ะ ^^" หญิงสาวทั้งสามเอ่ยขอบคุณอย่างเป็นมารยาทแต่ก่อนที่จะได้ก้าวลงจากรถกลับมีประโยคเจ้าหนี้ติดตามพวกเธอก่อนลงรถเสียด้วย

"รีบมาพรุ่งนี้แต่เช้า ฉันต้องออกไปทำงานที่บริษัท" ซีวอนเอ่ยกับเจสสิก้าก่อนที่หญิงสาวจะพยักหน้าเบาๆ

"อย่ามาสาย พรุ่งนี้เธอฉันจะพาเธอเดินทั่วไร่" ฮันคยองที่พูดกับยูริทำให้เธอเบ้ปากด้วยความไม่ชอบใจเล็กน้อย

"พรุ่งนี้ 11 โมงเจอกันนะครับ ^^"

"รู้แล้วไม่ต้องมาย้ำ!" ยุนอาที่ตัดบทด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดก่อนที่หญิงสาวทั้งสามจะก้าวออกจากรถและเข้าบ้านพักทันที

      หลังจากที่หญิงสาวทั้งสามคนอาบน้ำกันเสร็จแล้วทั้งสามคนก็ล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยอ่อนทันที ผิดกับหญิงสาวอีกคนหนึ่งที่ล้มตัวลงนอนแต่ภายในใจกลับวิตกและกังวล

//เราไม่น่าจะเจอกันเลย ดงเฮ//


 

:)  Shalunla