ครูคะ หนูไม่ใช่หลานสะใภ้ครู

ลำดับตอนที่ #1 : โชคชะตา

        วันพฤหัสที่ 27 สิงหาคม พ.ศ. 2552
        
        ฉันชื่อ อ๋อม เรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ของโรงเรียนนิรนาม ฉันมีผมสีดำ ใส่แว่นทรงวงรี และมีฉายาประหลาดๆ มากมาย ฉันไม่ใช่เด็กที่เป็นพวกดาวโรงเรียนอะไรทำนองนั้น แล้วก็แน่นอน ฉันไม่ได้สนิทกับพวกดาวโรงเรียนซักเท่าไหร่ แม้ว่าครั้งนึงฉันเกือบถูกจับไปสมัครเป็นดาวโรงเรียนก็ตาม ฉันมีเพื่อนสนิทหลายๆ คน แต่ที่สนิทกันมากที่สุดก็คงจะเป็น เจ๊จีน,กอล์ฟ และมิ้นท์
        วันนี้ก็เป็นวันพฤหัสธรรมดาของฉัน ประมาณ 2 สัปดาห์ก่อน แก้ว(จอมแก่น) เพื่อนของฉันนำลูกบาสจากไหนก็ไม่รู้มาให้ฉันลองเล่นดู ฉันติดใจกับบาสเก็ตบอลนับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา แล้วแม่ก็ซื้อลูกบาสให้ฉันแล้วด้วย ฉันตื่นเช้า รับประทานอาหารเช้า แล้วก็มาโรงเรียน มิ้นท์ชวนฉันไปเล่นบาสเก็ตบอล ฉันก็ตกลงทันที
        คาบเช้าเป็นไปอย่างน่าเบื่อ ฉันเรียนคณิตศาสตร์ และภาษาไทยสองคาบ ใจของฉันคิดแต่ว่าเย็นนี้จะเล่นบาสเก็ตบอล 
        คาบบ่ายก็เรียนได้ ภาษาอังกฤษ สังคม และวิทยาศาสตร์เสริม ไม่เลวเท่าไหร่
เมื่อเวลา 16.00 น. กริ่งดังขึ้น ฉันก็รีบคว้าลูกบาสลูกใหม่ของฉันวิ่งตรงไปสนามบาสทันที
        ฉันไม่รู้เลยว่า การที่ฉันมาเล่นบาสเก็ตบอลในวันนี้ มันจะนำพาชีวิตฉันไปสู่ชีวิตที่วุ่นๆ อย่างไม่อาจหาคำอธิบายได้ แต่นั่นแหละ ก็คนมันไม่รู้ ชีวิตฉันก็เลยต้องวุ่นจริงๆ
        " อ๋อมๆๆ ให้เราเล่นด้วยได้มะ" บอย เพื่อนจากโรงเรียนเก่าทักฉัน
        " อืม ได้ๆ มาเถอะ" ฉันอนุญาต
        " อ๋อม ให้เพื่อนเราเล่นด้วยนะ นี่คือ หลานครูมาลัย ชื่อคิง" บอยแนะนำ
        ครูมาลัยเป็นครูสอนภาษาอังกฤษโรงเรียนเก่าของฉัน คิงเหมือนครูมาลัยจริงๆ ผมสีดำสั้น แต่ไม่ถึงเกรียน ดวงตาสีน้ำตาลแบ๊วๆ(อิอิ) ตัวขาวเหมือนสำลี แววตาเจ้าเล่ห์ไม่มีใครเหมือนอีกแล้ว เขานี่แหละ ที่ทำให้เกิดเรื่องบ้าๆบอๆ ขึ้น เพียงแต่ ฉันยังไม่รู้เท่านั้นเอง...
        " เค้าอยู่ทีมเดียวกับมิ้นท์นะ แล้วบอยอยู่ทีมเดียวกับคิง" ฉันบอก
        " ได้ขอรับ เหอะๆ" คิงน้อมรับพระบัญชา
        ถึงแม้ว่าทีมฉันจะมีตัวฉกาจอย่าง มิ้นท์ แต่ทีมศัตรูมีตัวฉกาจสองคน ทั้งบอยและคิงเล่นบาสได้ดีไม่แพ้กันเลย ฉันนี่สิ กระจอกสุดๆ เพิ่งเริ่มเล่นได้ไม่กี่วันก็ริอาจไปเทียบชั้นกับสตรีท บาส ซะแล้ว
        วันนั้นฉันกลับบ้าน 6 โมง แน่นอน ทีมฉันแพ้ย่อยยับ ให้ตายสิ!!!! ฉันกลับบ้านไปนึกถึงแต่เรื่องบาสเก็ตบอล พรุ่งนี้วันศุกร์ จะเล่นให้สะใจไปเลย เย้!!!!
        วันรุ่งขึ้น ฉันเจอกับคิงตอนเช้า เขาขอฉันเล่นบาสเก็ตบอล ฉันก็รับเขามาร่วมทีมด้วยความยินดี แต่เนื่องจากเพิ่งเจอกัน บางทีฉันจำชื่อเขาไม่ได้ ฉันก็เลยทักกลับไปว่า
        " ได้เลย หลานครูมาลัย"
        ซึ่งชื่อมาลัยก็เลยเป็นชื่อเรียกนายคิงสำหรับเพื่อนฉันไปโดยปริยาย...
        แม้แต่คนดีมีศีลธรรมอย่างมิ้นท์ก็เรียกนายคิงว่า " มาลัย"
        เจ๊จีนที่มาจากโรงเรียนเดียวกับฉันไม่ลังเลใจเลยที่จะเรียกคิงว่า " มาลัย"
        ฉันก็เริ่มชอบบาสเก็ตบอลมากขึ้นหลังจากได้ คิง (ไม่ใช่มาลัย) เป็นเพื่อนเพราะบาสเก็ตบอล นี่โชคชะตาคงเล่นตลกกับฉันจริงๆ เอ๊ะ? หรือว่าโลกกลมกันแน่ที่เจอตระกูลนายคิงอยู่ทั่วหาดใหญ่ และใกล้จะเจออีกคนในไม่ช้า....