Involunt Love HunHan (Sehun x Luhan)

Involunt Love

HunHan (Sehun x Luhan)

ความรัก.....เป็นสิ่งที่ใครทุกคนโหยหา

ความรัก.....เป็นสิ่งที่มองไม่เห็นแต่สัมผัสได้

ความรัก.....เป็นสิ่งที่ท้าทายที่สุดในชีวิต

ความรัก.....เป็นสิ่งที่สามารถเปลี่ยนคนได้

แต่กับชั้นความรัก.....คือสิ่งที่ทีให้เสียใจที่สุด

Intro…

                แสงไฟที่ประดับประดาเต็มท้องถนนในยามค่ำคืนใจกลางเมืองโซล  ผู้คนมากมายต่างหลงใหลแสง  สี  เสียงยามค่ำคืน ผู้คนมากมายต่างยิ้มแย้มแจ่มใสกับทัศนภาพพวกนี้  จะมีสักกี่คนที่ไม่สนใจสิ่งรอบข้างพวกนี้

                เสียงความถี่ของฝีเท้าที่กำลังวิ่งมา  สองมือปาดเหงื่อออกจากตาเพื่อมองทางให้ชัดยิ่งขึ้น ความเร่งรีบทำให้ชนผู้คนมากมาย แต่ก็คงยังไม่หยุดเพื่อที่จะรีบให้ถึงเป้าหมาย

“อย่าไป..กลับมานะ...กลับมา”เสียงสั่นเครือ หลุดออกจากปากชายนิรนาม คนรอบข้างต่างมองเค้าอย่างงุนงงความคิดมากมายของหลายคนคงไม่พ้นเกิดอะไรขึ้นกับชายคนนี้

สองเท้ายังคงก้าวต่อไปไม่ยั้งเพื่อไขว่คว้าสิ่งที่ตัวเองต้องการ”กลับมาเดี๋ยวนี้นะ ได้โปรดกลับมาหาพี่นะ”

อีกด้าน ก็ยังคงวิ่งเพื่อเพิ่มความห่างจากคนที่กำลังวิ่งตามเค้ามา ร่างเล็กวิ่งหอบหยุดก่อนหันหลังไปดู คนที่เค้าวิ่งหนีมาตลอดตอนนี้อยู่ห่างกันแค่ถนนกลั้น “พี่จะตามผมอีกต่อไปเพื่ออะไรกัน เรื่องของเรามันจบลงแล้วและมันจะไม่มีอีกแล้ว”  เจ้าของเสียงพูดออกมาทั้งๆ น้ำตาที่ยังคงไหลไม่หยุด อีกร่างยังคงพยายามก้าวเข้ามาเรื่อยๆ “พี่หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะผมเกลียดพี่  พี่เข้าใจไหม” ร่างบางพูดออกไปทั้งที่ตัวเองไม่สามารถยืนอยู่ได้ สองขากำลังจะหมดแรงเพราะความเหนื่อย

“พี่ขอโทษ แต่นายกำลังเข้าใจพี่ผิด..ฟังพี่ก่อนได้ไหม”อีกร่างยังคงทุลักทุเลก้าวเท้ามาเรื่อยๆโดยไม่สนใจเลยว่าเค้านั้นกำลังอยู่กลางถนน

“หึ..พี่จะแก้ตัวอะไรก็เรื่องของพี่ ผมไม่อยากเห็นน่าพี่อีก อย่ามายุ่งกับผมอีก  พี่จะไปตายที่ไหนก็ไป”

สิ่งที่อีกร่างได้ยินมัน ทำให้เค้าหมดหวังเข่าสองข้างกระแทกลงพื้นอย่างหมดหวัง “พี่ขอโทษครับ..พี่ขอ.......”

ตุ๊บ !

ร่างที่ลอยไปไกล พร้อมทั้งความตกใจของผู้เห็นเหตุการณ์ สถานการณ์วุ่นวายไปหมด ร่างบางแข้งขาอ่อนทันทีที่เห็นเหตุการณ์ต่อหน้าเค้า

                สองขารีบวิ่งเข้าไปหาร่างที่เปื้อนเลือด เค้าแทบจะเป็นลมที่เห็นคนที่เค้ารักมากที่สุดเป็นอยู่ตอนนี้  สองมือน้อยประคองในหน้าขึ้นมาซบที่อก”ช่วยด้วยฮะ  ช่วยด้วย.มี.คน.ถูกรถชน” เสียงสั่นเครือ พร้อมกับน้ำตาที่ยังคงไหลมาไม่ยอมหยุด

“พี่เลย์ พี่อย่าเป็นอะไรไปนะ ผมรักพี่ พี่ต้องกลับมาหาผมนะ อย่าตายนะ” ร่างบางยังคงพูดทั้งปาดน้ำตา

“พี่ก็รักนาย..นายอย่าโกรธพี่นะ”ร่างที่ถูกซบ ขืนพูดออกมาทั้งที่เสียงเค้ากำลังจะหายไป สองมือเปื้อนเลือดประครองหน้าของอีกคนขึ้นมาและในที่สุด  ร่างกายที่ทนบาดแผลอีกต่อไปไม่ไหว  ดวงตากำลังหลับลง มือที่เคยประคองอยู่บนหน้าเปื้อนน้ำตาวางลง ลมหายใจถี่ๆเริ่มหายไปจนในที่สุดมันก็หายไป..ร่างที่ไร้สติที่เปื้อนเลือดเหลือเพียงหยดน้ำตาที่ไหลลงมาครั้งสุดท้ายก่อนจะจากไป

“พี่เลย์ พี่เลย์ พี่อย่ามาทิ้งผมไปแบบนี้สิ  ไหนพี่สัญญากับผมแล้วไงว่าเราจะอยู่ด้วยกัน พี่อย่ามาผิดสัญญาแบบนี้สิ ตื่นขึ้นมาสิ พี่ต้องตื่นขึ้นมานะ”ร่างบางที่เขย่าร่างที่ไร้วิญญาณของอีกคน แต่อย่างไรมันก็ไม่มีทางเป็นไปได้ คงไม่มีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น ภาพของวานวานยังคงอยู่ในหัวของอีกคน

 

“นี่แหน่..พี่เลย์ชบแกล้งผมดีนัก”เด็กน้อยน่าตาน่ารักกำลังใช้นิ้วจี้เข้าที่เอวของร่างที่ใหญ่กว่าอย่างเมามัน

“โอ๊ยยยย  ฮานอะแกล้งพี่อีกแล้ว มานี่เลยนะมารับโทษซะดีดี” มือที่ใหญ่กว่าจับมือสองข้างเข้าไว้ด้วยกัน ก่อนจะประทับจูบตรงแก้มขาวใสของอีกคน

“พี่เลย์อะ ผมเขินนะ” เด็กน้อยน่าแดงก้มหน้ากลบความอายก่อนจะคล้องคออีกคนไว้

“พี่เลย์ต้องรักน้องฮานเพียงคนเดียวนะฮะ..เพราะน้องฮานรักพี่เลย์มากนะครับ” เด็กน้อยคล้องคอไว้ปลายจมูกของทั้งสองติดกัน”แน่นอนอยู่แล้ว ในฐานะองครักษ์ผมนายเลย์..จะรักเจ้าชายฮานน้อยของผมเพียงคนเดียวครับ”

  

ร่างเล็กที่ยังคงกอดร่างไร้วิญญาณอยู่ยังคงได้แต่ร้องให้มันยอมลุกไปไหน....ในสมองของเค้ายังคงมีภาพแห่งความทรงจำของเลย์ ชายหนุ่มที่เค้ารักมากที่สุด แต่สิ่งที่เค้าพึ่งทำลงไปเพราะความโกรธและเข้าใจผิด

 1 ชม ก่อนเกิดเหตุ

“ทำไมพี่ถึงทำแบบนี้ ทั้งๆพี่ก็รู้ว่าน้องฮานรอพี่อยู่ทำไมพี่ถึงไม่มาช้าอย่างงี้”ร่างเล็กเริ่มโวยวายทันทีที่เลย์เปิดประตูเข้ามา

“พี่ขอโทษครับ แต่พี่มีจำเป็นต้องรีบกลับไปปูซานนะครับ” “พี่เห็นอย่างอื่นสำคัญกว่าผมเหรอ พี่นี่มันได้เรื่องจริงๆเลย”ลู่ฮาน พูดออกไปโดยไม่คิด“ทำไมน้องฮานพูดกับพี่แบบนี้ละครับ น้องฮานต้องแยกแยะเรื่องงานให้ได้นะครับ”“หึ ผมไม่สนอะไรทั้งนั้น”ร่างเล็กพูดพร้อมเดินวิ่งหนีออกไปจากห้อง ทั้งๆที่เลย์มีของบางอย่างมาให้เค้า เพราะเค้าไม่เคยลืมแม่นิดว่านี่เป็นวันเกิดของลู่ฮานและเลย์ก็วิ่งออกไปตามลู่ฮาน

 

ณ โรงพยาบาล

ลู่ฮานยังคงนั่งร้องให้อยู่หน้าห้องฉุกเฉิน  ตอนนี้เค้าไม่สนใจอะไรทั้งนั้นเค้าแค่ต้องการเห็นคนที่เค้ารักกลับมายืนต่อหน้าเค้าอีกครั้ง

 เสียงเปิดประตูดังขึ้นร่างเล็กรีบวิ่งไปทันที

“คุณคือคุณลู่ฮานใช้ไหมครับ” แพทย์หนุ่มที่ออกมาพร้อมถามลู่ฮาน “ใช่ครับ ผมลู่ฮาน”

“เราขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ ทางเราได้ใช้ความสามารถทั้งหมดแต่เราก็ไม่สามารถยืดลมหายใจให้เค้าได้” ร่างเล็กนั่งลงกับเก้าอี้พร้อมทั้งคลุมขมับตัวเองและยังคงล่ำไห้

“เราเจอสิ่งนี้ในเสื้อคลุมของเค้าครับ” แพทย์ยื่นกล่องสี่เหลี่ยมสีแดงกำมะหยี่ให้กับลู่ฮาน  ลู่ฮานเปิดดูสิ่งที่เค้าพบคือแหวนที่สลักด้วย LayHan Forever และในกล่องยังคงมีจดหมายฉบับเล็กอยู่ด้วย

 “เซงิลชุคาฮัมนิดา เซงิลชุคาฮัมนิดา ซารางึนลู่ฮาน  เซงิลชุคาฮัมนิดา  พี่อยากร้องเพลงนี้ให้ลู่ฮานฟังนะฮะ แต่วันนี้พี่ติดงานที่ปูซาน แต่ยังไงวันนี้พี่ก็ไม่ลืมวันเกิดน้องฮานนะครับ และจะไม่มีวันลืมอีกด้วย รักนะครับฮานน้อยของเลย์”

 ลู่ฮานปล่อยน้ำตาระบายความเจ็บปวดอออกมา  คุณหมอที่เห็นเข้าไปปลอบลู่ฮานไว้ และเข้าใจความรู้สึกของลู่ฮานดี

 

ของขวัญวันเกิดที่ชะตามอบให้คือการจากไปของคนที่ผมรักเหรอครับ...ลู่ฮาน