::: Sweet Devil หวานใจนายปิศาจ :::

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 >> Is this real? ::100%::

 บทที่ 1
Is this real?

     หญิงสาวผมสีทองสะท้องแสงแดด ดวงตากลมโตสีฟ้าส่องประกาย ออร่าที่ออกมารอบตัวของเธอช่างสดใส ใบหน้ายิ้มแย้มของเธอที่ใครมองแล้วก็จะต้องมีความสุข...แต่ทว่า ในใจของเธอนั้นยังรัก และคิดถึงชายคนนั้น...คนที่เขาบอกเลิกกับเธอ

     "ยัยหวาน!"หญิงสาวผมบ๊อบเทสีดำสนิท ตะโกนเรียกเพื่อนสาวของตัวเอง...ในระยะทาง50เมตรเนี่ยนะ! อายเค้าตายเลย

     "..."ฉันรีบหันหลังกลับและวิ่งไปหาต้นเสียง"ยัยบลูบ้า ตะโกนทำไมห๊ะ?"
     "ก็เรียกมาตั้งแต่โรงอาหารแล้วนี่ ไม่ได้ยินเองนี่น๊า..."ยัยบลูเพื่อนสนิทของฉัน พูดอย่างสบายใจ อะไรนะ! ตั้งแต่โรงอาหารเลยเหรอ?  ฉันจะเอาหน้าฉันไปใว้ไหนเนี่ย เฮ้อ~
     "แล้วมีอะไรล่ะ?"ฉันถามเพราะยัยนี่ถ้าเป็นเรื่องไม่สำคัญจริงๆ ก็คงไม่เรียกตั้งแต่โรงอาหารหรอก  - -*
     "เรื่องของลูซอ่ะ"เมื่อฉันได้ยินชื่อนั้น ความรู้สึกที่ยังไม่คงตัว ความรู้สึกอัดอั้นในใจ...มันกำลังจะปลดปล่อยออกมากับน้ำตาของฉันที่ค่อยๆ ไหล
     "..."
     "เอ่อ...คือ หมอนั่น ลาออกจากโรงเรียนแล้วนะ"
     "..."
     "เอ่อ...หวาน เธอไม่เป็นอะไรใช่มั๊ย?"

     "อ่ะ อืม...ฉันไม่เป็นไร"ในขณะที่ฉันพูด น้ำตาก็ไหลลงมาอย่างน่าประหลาด นั่นสินะ...เขาหมดรักเราแล้วนี่ จะยังคิดถึงอยู่ทำไม...
     "ดีแล้วล่ะ...ลืมๆ มันไปซะเถอะ"
     "..."นั่นสินะ...ฉันน่าจะลืมมันไปแล้วสิ

          ซ่าาาา
     ในเวลาเย็นที่ฝนตกหนัก หญิงสาวเดินท่ามกลางสายฝนเพื่อกลับบ้าน ระหว่างเดินก็ยังคิดถึง'ชายคนนั้น' พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาพร้อมสายฝน จะใครซะอีกล่ะ...ฉันเนี่ย!
     วันนี้ก็เหมือนอย่างเคยล่ะนะ เรียนไม่ค่อยเข้าหัว เหม่อลอย ไม่เคยเป็นเลย ๆ ๆ T__T
     พรึบ!
     "ว๊ายยย!"จู่ๆ ก็มีคนในชุดคลุมสีม่วงเข้มมาดึงแขนฉัน"ปล่อยนะๆๆๆ!"ปล่อยเซ่! อร๊ายยย เจ็บแขนๆ เจ็บมากถึงมากที่สุด โอ๊ยยย อะไรเนี่ย! T^T
     "นี่! ปล่อยช๊านนนนนนน T^To"แง ไอ้บ้าพวกนี้~ ช้านเป็นผู้หญิงนะยะ เบาๆ หน่อยเซ่!
     "มากับพวกเราดีๆ เถอะครับ...องค์หญิง"
     "อะไร อะร๊ายยย องค์หญิงไหน องค์หญิงอะไร ชั้นเป็นลูกแม่ต้อยกับพ่อตุ้มหรอกย่ะ!"พวกมันพูดถึงอะไรกันเนี่ย! ใครเป็นองค์หญิงอะไรกัน ไม่รู้ ว้าก ว๊ายย! จู่ๆ คนที่อุ้มฉันมันก็เอามือมากดหน้า อร๊ายยย หายใจไม่ออก
     "อึก! ปล่อยนะ"เสียงฉันแผ่วเบา แล้วจู่ๆ ฉันก็สลบไป...
     "อยู่เงียบๆ นะครับ...องค์หญิง"รอยยิ้มที่โผล่ขึ้นมาบนสีหน้าของชายในเสื้อคลุมสีม่วงเข้ม รู้สึกเ็ย็นวาบอย่างน่าประหลาด 
     "เสร็จแล้วเหรอ?"ชายหนุ่มอีกคนทีซ่อนตัวอยู่ที่มุมตึกเดินออกมา
     "ไม่เคยจะช่วยกันเลยนะแกอ่ะ"
     "ก็ฉันรู้นี่ว่าแกทำเองได้...ไม่ต้องพึ่งแรงฉัน..."
     "เออๆ แกก็รีบๆ เปิดประตูโลกปีศาจสิ เดี๋วยัยนี่ก็ตื่นกันพอดี"
     "จ้าๆ - -*"

          โลกปีศาจ
     "ได้ตัวมาแล้วเหรอ?"ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ในปราสาทเอ่ยปากถามทหารคนสนิท
     "ครับ...แต่มีปัญหานิดหน่อย"
     "ปัญหา?"ชายหนุ่มที่นั่งบนเก้าอี้ลืมตาขึ้นมา"ปัญหาอะไร?"
     "เธอ...มีท่าทางขัดขืน เราก็เลย...ใช้เวทย์นอนหลับกับเธอน่ะครับนายท่าน"
     "เหรอ..."ชายหนุ่มหลับตาลงอีกครั้ง"งั้นก็รอให้เธอตื่นก่อนก็แล้วกัน...จัดห้องสำหรับเธอให้ดีที่สุดละกันนะ"
     "ครับ..."
     หลังจากที่ทหารคนสนิทเดินออกไป รอยยิ้มบนใบหน้าของชายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ก็ปรากฏ 
     "หึ...ได้เวลาเริ่มเกมแล้วสิ"ชายหนุ่มพูดกับตัวเองเบาๆ เสียงฝนตกด้านนอกทำให้ด้านในปราสาทวังเวงมากขึ้น
     ชายหนุ่มลุกจากเก้าอี้และเดินไปตามทางที่มืดมิด...ก่อนที่จะเปิดประตูชั้นในสุดเข้าไป...