ความเศร้าของตุ๊กตา

ลำดับตอนที่ #1 : ศัตรูที่เปิดฉากกับนางเอกที่ถูกลืม

*******************************************************************

ในราตรีอันเงียบสงบ...มีตุ๊กตาหุ่นกระบอกอยู่ตัวหนึ่งแม้ว่ามันจะไม่ได้เอื้อนเอ่ย       วาจาใดออกมาแต่ท่าท่างและแววตาของมันช่างเศร้าสร้อยเหลือเกิน   แล้วเพราะ           เหตุใดกันนะเจ้าตุ๊กตาตัวนี้มันถึงได้เศร้าเพียงนี้

"อรุณสวัสดิ์ เซฟีร่า"เจ้าของเสียงคือชายหนุ่มผู้ที่เป็นทั้งเจ้านายของฉันและเป็นผู้ชายที่ฉันรักที่สุด   เขาชื่อ*แมกดิสัน ฮาร์เวิร์ด*พอฉันรู้สึกตัวก็กำลังโดนเค้าเชิดอยูนับจากตอนนั้นมาถึงตอนนี้ก็ผ่านมาปนะมาณ3ปีแล้ว

-อรุณสวัสดิ์ค่ะเจ้านาย-  ฉันตอบกลับแต่แน่นอนว่าเค้าไม่ได้ยินหรอก

            อ๊ะๆทุกคนอย่าเข้าใจฉันผิดละฉันไม่ใช่คนใช้หรอกนะถึงได้เรียกเค้าว่าเจ้านายแต่ฉันเป็นตุ๊กตาหุ่นกระบอก มันแปลกใช่ไหมละที่ตุ๊กตาอย่างฉันมีชีวต ฉันยังแปลกใจตัวเองเลยแต่มันก็ดีนะเพราะมันทำให้ฉันรู้จักกับคำว่ารัก

"นี่เซฟีร่าเมื่อคืนนะฉันฝันดีด้วยละ..." ชายหนุ่มวัย27พูดอย่างมีความสุข

-ฝันถึงฉันรึเปล่าค่ะเจ้านาย^O^ -

"ฉันน่ะนะฝันว่าเธอมีชีวิตละแล้วฉันก็รักกับเธอด้วย 55+ ตลกไหมละเซฟีร่า ฮะๆๆ"ฮาร์เวิร์ดขำไม่หยุดโดยหารู้ไม่ว่าเสียงหัวเราะนั้นมันสะท้อนก้องอยู่ในหูและเสียดแทงหัวใจของคนตัวเล็กแค่ไหน

-ใช่สิ   สุดท้ายฉันมันก็แค่...ตุ๊กตา   ใคนจะมารักตุ๊กตากันละเซฟีร่าตื่นได้แล้วัมนไม่มีทางเป็นไปได้หรอก-

-เจ้านายค่ะ   เซฟีร่าคนนี้รักเจ้านายนะค่ะ-ฉันได้แต่บอกรักให้เค้าฟังทั้งๆที่มันไม่เคยส่งถึงเค้าด้วยซ้ำ

"เซฟีร่าเธอคงไม่ได้กำลังด่าฉันอยู่หรอกนะว่าพูดคนเดียวอะไรยังเงี้ย"

-ฉันทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกค่ะเจ้านาย ก็ฉันรักเจ้านายนี่ค่ะ-

"55+เธอแอบหลงรักฉันใช่ไหมเซฟีร่า ฮ่าๆๆเสียใจด้วยนะฉันมีข่าวจะมาบอกเธอ"

-เห  ข่าวอะไรเหรอค่ะ?-

"ฉันกำลังจะแต่งงาน"

"-เย้/ไม่นะ-"

เสียงนึงบ่งบอกถึงความดีใจอีกเสียงบ่งบอกถึงความเสียใจและตกใจ

"อ๊ะต่ว่านะ เธอต้องสัญญามานะว่าเอจะอยู่กับฉันตลอดไป"

-อยู่กับเจ้านาย...ตลอดไปงั้นเหรอ   นั่นสินะ...ตุ๊กตาอย่างเราได้แค่นั้นก็ดีแล้ว-

"สัญญาสัญญาเย้ๆ"

-ค่ะ ดีนะค่ะถ้าหากเราจะได้อยู่ด้วยกันตลอกไป-

"เอ้าไปทำงานกันไปๆ"

-ค่ะเจ้านาย-

"เหล่าเด็กๆทั้งหลายฮาร์เวิร์ดคนนี้กำลังจะพาเด็กๆไปผจญภัยแล้วนะ"

            ณ โรงละครแห่งหนึ่ง

ก๊อกแก๊ก   ก๊อกแก๊ก   ก๊อกแก๊ก

      เสียงตุ๊กตาไม้กระทบกันเป็นจังหวะเมื่อเจ้านายกำลงัเชิดฉันอยู่

"ว่าไง  ฮาร์เวิร์ด"ชายหนุ่มแต่งตัวเดียวอายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับฮาร์เวิร์ดเดินเข้ามาทัก

"อ้าวหวัดดีครับผบ."ฮาร์เวิร์ดลุกขึ้นยืนคำนับ

"เฮ้ยพอได้แล้วแกจะบ้ารึไงว่ามาเรียกกันว่าผบ.อ่ะฉันเป็นเพื่นแกนะเฟ้ยเดี๋ยวมีเรื่องๆ"

"อือ ได้ๆ"

"เฮ้ยแก  แล้วนี่มันอาไรกันวะ ตุ๊กตาตัวนี้เนี่ยฉันเห็นแกนั่งเล่นมันคนเดียวมาพักนึงแล้วได้ยินแกพูอะไรกับเจ้าตุ๊กตาตัวนี้ด้วย"

"อ้อ   ตุ๊กตาตัวนี้เป็นตัวโปรดของฉันนะ ก็ไม่มีอะไรหรอกก็แค่  เอ่อ...คือ   ข้าก็แค่...ซ้อมบท ใช่!! ใช่แล้วใช่ฉันกำลังซ้อมบทอยู่"ฮาร์เวิร์ดรีบหาข้อแก้ตัว

"อ้อ อืมๆเข้าใจละว่าแต่แกอะเมื่อไหร่จะมีแฟนซักทีวะข้าคอยการเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวมานานแล้วนะ"

"55+แกก็...ใครเค้าจะมาสนฉันกันวะ  คนที่บ้าตุ๊กตากระบอกนะ"

"เอ้ยแก...แกจำเอ่อ...ดาวมหาลัยได้ปะคนที่ชื่อเซฟารี่นะ"

"หา!!แกว่าไงนะยัยวิลล์สันนั่นอะนะชื่อเซฟารี่"ฮาร์เวิร์ดท่าทางนึกออกและตกใจเมื่อได้ยินชื่อนั้น

"อือนั่นแหละๆช่วงนึงฉันติดต่อกับเค้าอะ..."

"อือ แล้วไงวะทำไมแกต้องเล่าเรื่องนั้นให้ฉันฟังด้วย"ฮาร์เวิร์ดท่าทางสงสัย

"คือ...ยัยนั่นอะหายตัวไปเมื่อ3ปีที่แล้ววะ"

"หา!!!"

"เออ   ฉันโทษที่ไม่บอกแกก่อนนะเว้ยแต่ฉันกลัวแกรับไม่ได้วะ"

"เออๆฉันไม่เป็นไรแต่ฉันแค่ตกใจนะที่เพื่อนร่วมรุ่นมาหายตัวไปอย่างนี้"นี่มันอะไรกันทำไมชื่อดันมาตรงกับเซฟารี่ตุ๊กตาหุ่นเชิดของเข้าด้วยเข้าจำไม่ได้เลยว่าทำไมถึงตั้งชื่อนี้แต่อยู่ดีๆเค้าก็นึกชื่อนี้ขึ้นมา ฮาร์เวิร์ดคิด

"อือ ข้าก็เพิ่งรู้นี่แหละ พอข้ารู้ก็รีบมาบอกแกเนี่ย ตอนแรกข้ากะจะโดงานที่นี่แล้วขี้เกียจคุมบริษัทวะ"

"55+ ไอ้ขี้เกียจเอ้ย ถ้าบริษัทนี้เจ๊งฉันจะมาทำงานหากินอะไรวะ"

"แกก็มารับหน้าที่แทนฉันดิ  ยกให้เลยบริษัทนี้"

"55+เดี๋ยวรับจริงซะหรอก"

"ฮะๆๆๆร้ายไม่เบาแฮะแกเนี่ย"

"เออว่าแต่แกมาบอกเรื่องเซฟารี่กับฉันทำไมวะ"

"อ้อเรื่องนั้นคือว่าฉันคิดว่าถ้าไม่บอกแกเซฟารี่อาจจะโกรธฉัน"

"หือ  อะไรของแกวะทำไมแกต้องกลัวเซฟารี่โกรธละ"

"อือ แกอาจจะไม่รู้นะเว้ยแต่นี่เค้ารู้กันทั่งรุ่นแล้วว่าเซฟารี่เค้าชอบแกอะ"

"หา!!!"

"เฮ้อ  ฉันว่าแล้วว่าแกต้องไม่รู้เรื่องจริงๆด้วย"

.-โอ๊ย!!!ฉันทนเงียบมานานแล้วนะ   นี่มันอะไรกันเนี่ยมัผู้หญิงมาพัวพันกับเจ้านายตั้ง2คนแล้วฉันจะทำยังไงดีละเนี่ย~-

"แกแต่ว่าฉันกำลังจะแต่งงานวะ"

"หา   กับใครวะ"

"กับ....."

ยังไม่ทันที่ฮาร์เวิร์ดจะพูดจบก็มีเสียงโวยวายออกมาจากข้างนอก

"คุณครับเข้าไปไม่ได้นะครับ"

"ฮาร์เวิร์ดๆๆๆได้ยินฉันไหม  นี่ฉันเองนะเซฟารี่เพื่อนร่วมรุ่นของเธอไง"

"เซฟารี่งั้นเหรอ  โอ๊ยมันอะไงกันละเนี่ย" เพื่อนคนนึงบอกเพื่อนคนนั้นหายตัวแต่จู่ๆก็กลับมาทักเค้าซะงั้นเรื่องมันเป็นมายังไงละเนี่ยงงจังเลยยยยยยยยยยยยย

-อ้ายยยยยยย ทำไมฉันมีบทน้อยจังเลยอะ  แต่ฉันเป็นนางเอกนะค่ะ-