OTOP [สวนด] กะดึก

ลำดับตอนที่ #1 : [สวนด] คชาเกย์

                แพขนตาขยับกระพรือเปิดปิดอยู่สองสามครั้ง  เปลือกตาบางจนเห็นเส้นเลือดพลันเบิกเผยลูกแก้วกลมสีคาราเมลซึ่งค่อยๆกลิ้งไปที่หางตาด้านขวา

                เหยดดดด

                เศรษฐพงษ์  พอเพียงตื่นขึ้นมาในตอนเช้าและพบว่าร่างกายซีกขวาของเขาถูกรูมเมทร่างเล็กก่ายทับลงมาทั้งตัว

                เฮ้ย  ไอ้หน้าเดียว  ถึงมึงจะตัวกะจิ๊ดแค่ไหน  กูก็หนักโว้ย

                “ชา”

                “คชา!”

                “ไอ้สัดเป็ดชา!!!!”

                ไม่มีประโยชน์  นนทนันต์เพื่อนร่วมห้องของเขาคนนี้ขี้เซาขนาดไหนก็รู้อยู่เต็มอก  ทุกวันต้องรอจนเขาอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยโน่นแหละมันถึงจะแหกขี้ตาลุกออกมาจากเตียงได้

                เรือนกายขาวสว่างอย่างกับข้างในใส่หลอดไฟฟลูออเรสเซนต์ไว้พยายามดีดดิ้นลอดวงแขนที่โอบล้อม  มือใหญ่ก็เพียรแงะแขนขาที่กักขังหน่วงเหนี่ยวเขาเอาไว้  แต่ก็ไร้ผล  แหม  ถ้ากูรู้ว่ามึงมือกาวเชี่ยๆแบบนี้  กูเอามึงไปเป็นมือโกล์ทีมฟุตบอลกูไปนานแล้ว 

                สุดท้ายก็ขอหยาบคายกับเพื่อนหน่อย  เอาตีนยันแม่ง  คิ้วบางๆของคนตัวเล็กขมวดมุ่นเหมือนจะเริ่มรู้สึกตัว  ปากแดงๆพึมพำเสียงห้วน  “ไอ้เต๋า  กูจะนอน!”

                “มึงจะนอนก็นอนไปดิ๊  มึงจะมารวมร่างกับกูทำไมเล๊า  คนนะเว้ยไม่ใช่เบ็นเท็น”

                แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายนั้นความดันโลหิตต่ำหงุดหงิดตอนเช้าง่ายๆอย่างกับผู้หญิงวัยหมดประจำเดือน  แต่ด้วยความปากไวกับสันดานขี้แกล้ง  ทำให้เศรษฐพงษ์หลุดปากโต้ตอบไปอย่างนั้น

                พลันคนที่คิดว่าจะต้องโมโหพ่นไฟใส่เขากลับลืมตาโพลงแล้วรีบถดตัวออกห่าง  ท่าทางกระต่ายตื่นตูมแบบนั้นราวกับจะมีหูยาวๆกับหางปุยๆโผล่ออกมา

                เศรษฐพงษ์เหยียดยิ้มร้าย  “ทำไม  กอดกูแล้วแข็งรึไง?”

                นนทนันต์ตาเบิกโพลง  ใบหน้าเล็กๆทาทาบด้วยสีแดงกุหลาบ

                ปฏิกิริยานอกเหนือความคาดหมายของรูมเมทสร้างความประหลาดใจให้เศรษฐพงษ์นัก  ถึงแม้ร่างเล็กจะนิ่งเงียบจนได้ฉายาจากเพื่อนๆว่าไอ้หน้าเดียว  แต่ก็ไม่ได้ถึงกับไม่ตอบโต้  เวลาถูกเขาว่า  นนทนันต์ก็ปล่อยหมาในปากมางับให้เจ็บแสบบ่อยๆเหมือนกัน  แล้วนี่อะไร?  ท่าทีแบบนี้ของเพื่อนตัวเล็กมันหมายความว่ายังไง?

                ชายหนุ่มกระโดดไปตะครุบเพื่อนอย่างรวดเร็ว  มือหยาบกร้านไล้ผ่านหน้าขาของอีกฝ่ายอย่างจงใจ  “แข็งจริงๆด้วยว่ะ”

          “คชา เกย์”  ล้อเลียนทั้งที่ก็เข้าใจในกลไกธรรมชาติของชายหนุ่มวัยรุ่นสุขภาพดีอย่างพวกเขาสองคนดี  ว่าน้องชายของตัวเองน่ะมันตื่นเช้ากว่าเจ้าของซะอีก

                “เอาไงให้กูช่วยไหม”  ยักคิ้วทำหน้าทะเล้นใส่  ก็แกล้งๆเหมือนทุกทีแหละ  ทำไงได้  ไอ้สัดเป็ดหน้าเดียวมันน่าแกล้งนี่หว่า

                คนหน้าเดียวเหวี่ยงกำปั้นเล็กๆซัดที่เข้าเบ้าตาคนช่างแกล้งดังผลัวะ!~

                “ไอ้ชา  มึงต่อยกูทำไมวะ!!”  ทั้งเจ็บทั้งโมโห  แต่ก็ไร้ความคิดที่จะชกกลับ

                นนทนันต์ไม่ตอบ  ไม่เหลือบมองแม้หางตา  เดินเข้าไปในห้องน้ำ  ทิ้งเศรษฐพงษ์ไว้กับดวงตาช้ำเขียวเป็นวง

                “เคี้ยก~ก~”  วัชรกาญจน์หัวเราะเสียงแหลมอย่างกับลูกลิง  มือเรียวแบบนักดนตรีชี้หน้าสว่างใสของรุ่นพี่ที่บัดนี้มีผ้าก๊อซปิดดวงตาสีคาราเมลไว้ข้างหนึ่งอย่างไม่เกรงใจ  น้ำลายเป็นฟองฟอดพ่นลอดเหล็กดัดฟันออกมาอย่างน่ารังเกียจ

                เศรษฐพงษ์อยากจะเอาข้าวของที่หอบมาทุ่มใส่หน้าสิวๆของเจ้ารุ่นน้องตัวแสบนัก  แต่ในเมื่อตกลงใจว่าวันนี้จะมาอาศัยพึ่งใบบุญขอนอนค้างสักคืนสองคืนเพราะเหม็นขี้หน้ารูมเมทตัวเองจึงจำใจอดทนไว้

                “แกไปทำอีท่าไหนวะ  น้องคุมิโกะถึงเหวี่ยงจนตาแตกแบบนี้”  ธนษิตที่โตกว่า  เก็บอารมณ์ได้ดีกว่า  เพียงโปรยยิ้มที่มุมปาก  ไต่ถามความเป็นมาเป็นไป  หากประกายตาที่พราวพร่างราวกับทะเลดาวเวลาพูดถึงรูมเมทตัวเล็กของเศรษฐพงษ์  ทำให้ใครบางคนที่นั่งข้างๆเริ่มเกิดอาการฮึดฮัดฟึดฟัดอย่างกับหมีขาดน้ำผึ้ง  เดินกระทืบเท้าปึงปังกลับห้องของตัวเองไป

                “ก็ท่ามิชชันนารีบางทีก็ออนท็อปนี่ล่ะ”  เศรษฐพงษ์ตอบกวนๆ  ด้วยนึกรู้ว่าถึงเล่าอะไรออกไป  คนที่ธนษิตเข้าข้างก็คือไอ้หน้าเดียวที่หมอนี่เอ็นดูอย่างกับลูกสาวคนสุดท้องอยู่ดี

                ธนษิตค้อนขวับ  ก่อนจะสะบัดตัวเดินตามรูมเมทโตแต่ตัวที่งอนตุ๊บป่องไปแล้ว  เรียวหน้าคมคายครุ่นคิดว่าจะทำไงให้อีกฝ่ายรู้ว่าตัวเองนั่นแหละที่สำคัญกับเขาที่สุด

                “มันงอนกันอย่างกับคู่ผัวตัวเมียเลยวุ้ย”  คนตัวขาวไม่ลืมแซวไล่หลัง

                วัชรกาญจน์ได้ที  แซวเป็นสำเนียงอีสานบ้าง  “ว่าแต่ผู้อื่น  เจ้าของก็ถูกเมียบ่ให้เข้าบ้านคือกันแหละอ้าย”

                “บ่แม่นๆ  เฮาบ่อยากกลับซื่อๆ  ป่านนี้บักหน้าเดียวต้องนั่งเฮ็ดหน้าหมาเหงา  คิดถึงเฮาดอกสู”

          “ป๊าดดด  สั่นติ๊”  รุ่นน้องทำเสียงสูงอย่างไม่เชื่อถือ

                เศรษฐพงษ์แลบลิ้นเพราะทนในความขี้โม้ของตัวเองไม่ไหวเหมือนกัน  ทั้งคู่หัวเราะฮ่าๆ  ก่อนที่รุ่นพี่ตัวขาวจะแยกออกมาเข้าห้องน้ำ  เสียงซู่ของฝักบัวถูกคั่นด้วยเสียงก๊อกแก๊กเหมือนรุ่นน้องกำลังเตรียมจานชามในมื้ออาหารเย็นอยู่  ทำให้ชายหนุ่มคิดว่าไม่เลวเท่าไรนักที่มาค้างที่นี่  เพราะปกติมีแต่นนทนันต์ที่เป็นคนจัดโต๊ะอาหารจนเศรษฐพงษ์ง่อยแดก  ให้ทำก็ทำอะไรไม่เป็นแม้แต่กดไมโครเวฟแล้วตอนนี้

                ชายหนุ่มเลือกเสื้อยืดคอกลมสีเขียวกับกางเกงขาสั้นลายสก๊อตมาสวม  ไม่ลืมพันผ้าพันคอกันหนาวเพราะเขาเป็นพวกกระหม่อมบาง  ปล่อยเนื้อปล่อยตัวเมื่อไรหวัดลงคอเมื่อนั้น  แต่งตัวเสร็จสรรพก็เดินมาหย่อนก้นลงบนโต๊ะอาหารที่.......

                ว่างเปล่า!?

                “เฮ้ย  เฟรม  ข้าวเย็นกูล่ะ”

                วัชรกาญจน์ตะโกนออกมาจากห้องน้ำ  “มีเกี๊ยวกุ้งอยู่ในตู้เย็นอ้ะพี่  เอาออกมาเวฟดิ”

                เหี้ย  กูทำไม่เป็นเว้ย

                “อยู่กันสองคนแต่ทำกินคนเดียว  ไอ้เด็กเวร”  เศรษฐพงษ์บ่นเสียงดังจงใจให้ได้ยิน

                “อ้าว  โทษครับพี่  พอดีผมอยู่กับไอ้ไทด์ต่างคนต่างทำกินเอง  มีมือมีตีนเหมือนกันไงครับ  ไม่ได้พิการแขนขาขาดต้องให้ใครหาข้าวหาน้ำใส่ปากให้”

                “ไอ้เฟรม!”

                “คร้าบบบ  เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จ  กะปอมน้อยทำให้คร้าบบบ”

                แม่ง  เดี๊ยะปั๊ดโบก  หน้าที่ไม่รู้จักรึไงหน้าที่  คชามันยังทำให้ทุกสามมื้อไม่เห็นมันเคยจะค่อนแคะว่ากูอัมพาตแดกเลย

                วัชรกาญจน์ที่ตัวเปียกม่อล่อกม่อแลกรีบวิ่งมาเวฟอาหารให้รุ่นพี่  และไม่วายจะค่อนขอด  “เมียพี่เลี้ยงดีเนาะ”

                “อยู่แล้ว  ไอ้ชามันรู้หน้าที่เว้ย”

                “หน้าที่เมีย?”

                เศรษฐพงษ์เริ่มจะฉุน  รู้ว่าล้อเล่น  แต่ไม่อยากให้รุ่นน้องมาลามปามรูมเมทมากกว่านี้  “พอแล้วเว่ย  อย่าเรื้อนใส่เพื่อนกูมาก”

                รุ่นน้องจอมกวนแค่นหัวเราะ  “เหอะ  เพื่อนกันไม่ทำกันแบบนี้หรอกพี่”

                เศรษฐพงษ์พูดไม่ออก  แม้จะไม่รู้ว่าวัชรกาญจน์หมายความถึงแผลช้ำที่เบ้าตา  หรือว่าการกระทำเอาใจใส่ของนนทนันต์  เขาก็รู้สึกว่าความเป็นเพื่อนของเขากับรูมเมทเริ่มมีอะไรไม่ชอบมาพากล

                เช้าวันต่อมา  เศรษฐพงษ์ตื่นเช้าเช่นเคย  เรือนกายขาวสว่างลุกขึ้นมาทำตาปรือ  สูดน้ำมูกฟืดฟาด  เพราะผ้าห่มที่ควรจะให้ความอบอุ่นยามกลางคืนกลับกองอยู่บนพื้นปลายเตียง

                ห่านเอ๊ยยย  ทำไมคชาไม่ห่มผ้าให้วะ

                หันหน้าตาคมคายหมดจดกะจะว่ารูมเมทสักคำสองคำ  แต่วงหน้าเล็กราวกับเด็กผู้หญิงกลับเปลี่ยนไปเป็นผิวหน้าตะปุ่มตะป่ำของรุ่นน้องลูกอีสานแทน

                เออเฮ้ย  กูอยู่กับบักหอยน้ำเฟรมนี่หว่า

                “เฟรม”  ปลุกไม่ได้ทะนุถนอมเหมือนปลุกรูมเมท  เศรษฐพงษ์คิดว่ารุ่นน้องทนมือทนเท้าได้ดีกว่าร่างเล็กๆของนนทนันต์มาก

                “ไทด์  อีกสิบนาที”

                “ด๊ายยย”  รุ่นพี่ตอบเสียงโหด  มือใหญ่ล้วงเข้าไปคว้าน้องชายขนาดพอดีมือของวัชรกาญจน์หมับ

                “โอ๊ย!~”  เสียงทุ้มครางพร่า  ตากลมถลนลืมตื่นเต็มตา  ถีบเตะแขนลามกของรุ่พี่พัลวัน  “โหยยย  พี่เต๋า  เล่นเชี่ยอะไรวะเนี่ย!”

                “เฟรมเกย์แม่ง”

                “พี่เต๋าดิเกย์  คิดไรกะผมป๊ะเนี่ย”

          “ก็มึงแข็งใส่กู”

                “หูยพี่  ไม่แข็งตอนเช้าก็เสื่อมสิคร้าบบบ  บ้าแล่ว”

                เศรษฐพงษ์ไม่เล่นอีก  วัชรกาญจน์มีท่าทีที่ถือว่าปกติธรรมดาสำหรับเขา  เช้าของเมื่อวานเหตุการณ์มันควรจะเป็นเช่นนี้  แล้วทำไมผลสุดท้ายกลายเป็นว่าเขาต้องเป็นไอ้บอดแบบนี้กันล่ะ

                “แล้วไอ้ชามันต่อยกูทำไมวะ?”

                “หืมม์”  รุ่นน้องที่กำลังจะลุกไปทำธุระส่วนตัว  รีบเดินปรี่กลับมาฟังสาเหตุที่รุ่นพี่หน้าขาวต้องระเห็จมานอนหนาวอยู่ที่นี่  “ทำไมเหรอพี่  พี่ไปจับหนอนชาเขียวไง๊”

                “เออ  แล้วรู้อะไรไหม  ไอ้หน้าเดียวเสือกหน้าแดงเว้ย  สัดเป็ด  พอกูว่ามันเป็นเกย์  มันก็ซัดเข้านี่  ตู้มมม  วิ่งไปหาหมอหางจุกตูดเลยกู”

                “แล่วแล่วแล่วแล่ว~”  วัชรกาญจน์ทำหน้าเจ้าเล่ห์  หน้าตาแบบที่เศรษฐพงษ์รู้ดีว่ารุ่นน้องมักจะทำยามที่กำลังเล่าหรือฟังเรื่องลามกในวงเหล้า  สายตารู้ดีแบบนั้นทำให้เขาคันตีนแบบไม่มีสาเหตุ

                “ไปหาไรมาให้กูแดกเลย  ก่อนที่มึงจะได้แดกตีนกู”

                “คร้าบบบ”  รับคำแบบไม่ถือโกรธ  สมเพชรุ่นพี่ที่ดีแต่ปาก  หากขาดความละเอียดลออในเรื่องของหัวใจ

                “อย่าเอาจืดๆเหมือนเมื่อวานนะเว่ย  เกลือน่ะมีมั๊ย  น้ำปลาพริกอ่ะใส่มาเยอะๆ”

                สักครู่หนึ่ง  วัชรกาญจน์ก็เอาอาหารมาเสิร์ฟให้  เขาเติมเครื่องปรุงอย่างที่รุ่นพี่บอก  แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ถูกใจคนตัวขาวจึงได้เหยาะใส่เพิ่มอีก

                “เค็มชิบหาย”  สบถดังลั่นเมื่อตักมาชิม  แม่ง  กินเข้าไปคำเดียว  รู้สึกว่าไตป่วยเลยล่ะ

                “ใครจะไปทำให้ได้วะ  ใครจะกินข้าวด้วยได้วะ”

                “คชาไง”

                “ยอมมม”  วัชรกาญจน์แบมือยอมแพ้  เขาลงไปหาซื้ออะไรอย่างอื่นมากินดีกว่าตกถังโซเดียมคลอไรต์ร่วมกับรุ่นพี่กินเค็มจัดคนนี้  “ยอมพี่คชาเลยว่ะ  ทนพี่เต๋าได้ไงเนี่ยะ”

                “จะไปไหนน่ะ”

                “ไปตลาดครับ  กินกับพี่เต๋าไม่ไหวจริงๆ”

                “ก่อนไปก็หายาแก้แพ้ให้หน่อย  จะกินหลังอาหาร”  เศรษฐพงษ์บอกพร้อมกับสั่งน้ำมูกลงบนกระดาษชำระ

                “ไม่มีอะครับ  มีแต่ยาพารา”  ใครเขาจะพกยาแก้แพ้วะ

                “เซ็งว่ะ  บ้านไหนเขาก็มีติดบ้านเว้ย  ยาสามัญประจำบ้านน่ะ”

                “ไม่มีพี่  ไม่เชื่อลองไปดูห้องพี่ต้นเลย  อย่างมากนอกจากพาราก็แอนตาซิล  ถ้าไม่ใช่คนที่เป็นภูมิแพ้หรือน้ำมูกไหลบ่อยๆจะไปพกติดตัวได้ไง”

                “คชายังมีเลย”  พูดเองแล้วก็อ้าปากหวอเหมือนนึกอะไรขึ้นได้

                เท่าที่เคยเห็นคชาไม่ได้เป็นภูมิแพ้

                เท่าที่เคยเป็นคชาไม่เคยไอจามคัดจมูกน้ำมูกไหลเลยสักครั้ง

                วัชรกาญจน์วาดยิ้ม  ตอนแรกคิดว่าจะซื้อยาลดน้ำมูกมาฝาก  แต่คงไม่ต้องแล้วมั้ง  ร่างโปร่งหยิบกุญแจห้องใส่กระเป๋า  “พี่เต๋า  ถ้าจะไปไหนก็ล็อคประตูเลยนะ  ผมเอากุญแจไปแล้ว”

                โครงหน้าขาวสว่างมีรอยริ้วแดงพาดไปถึงหู  รุ่นน้องหัวเราะคิกคัก  เมื่อรุ่นพี่นั่งเขินอยู่คนเดียวเหมือนคนบ้าอย่างนั้น  นึกอะไรออกแล้วสิพี่ต๋าววว

                ร่างสูงโปร่งไขกุญแจเข้าไปในห้องของตัวเอง  นนทนันต์นั่งอยู่หน้าอิเล็กโทน  เสียงเพลงเหงาๆเศร้าๆแสดงความรู้สึกได้ดีกว่าใบหน้าที่มีแบบเดียวของเขา

                เมื่อรูมเมทเข้ามาก็ไม่ได้มีทีท่าว่าดีใจ  หากเมื่อเศรษฐพงษ์สังเกตดีๆแล้วเขาก็มั่นใจว่าหัวคิ้วที่ขมวดเกร็งนั้นผ่อนคลายลงมากทีเดียว

                สิ่งยืนยันที่บอกว่าชายหนุ่มไม่ได้คิดไปเอง  เพื่อนร่วมห้องคนนี้ใส่ใจเขา  ห่วงใยเขามากจริงๆ

                แต่คนปากหนักนิสัยเสียก็ไม่คิดจะพูดอะไรออกไป  เขาวางกระเป๋าลงและเดินไปค้นชั้นวางของหายาแก้แพ้  ทว่า  จะหาเท่าใดก็หาไม่เจอ  แน่ล่ะ  เคยหยิบเองซะที่ไหน  จะรู้ได้ไงว่ายามันอยู่ที่ใด  จนกระทั่ง  คนหน้าเดียวหยุดเล่นอิเล็กโทนและเดินไปเอามาให้พร้อมน้ำหนึ่งแก้วนั่นแหละ  ถึงมีบุญได้กินซักที

                นนทนันต์มองเพื่อนร่วมห้องที่ล้มตัวลงนอนบนโซฟาด้านหน้าด้วยแววตาไร้ความรู้สึก  ทว่า  เสียงเพลงใสกังวานดังกับกล่องดนตรีที่บรรเลงนั้นบ่งบอกออกมาว่า  เขาอยากจะกล่อมเพื่อนตัวขาวให้หลับสบาย

                “ชา”  เสียงเรียกชื่อสั้นๆ  แต่มีความหมายเรื่อยมาของอีกฝ่าย  ทำให้นิ้วเล็กๆสั่นไหวแทบจะกดผิดคีย์

                แต่คนหน้าเดียวก็ยังตอบห้วนๆ  “อะไร”

                “ถ้าพี่จะไปขอไปขอพ่อเจ้าว่ายังไง?”

          “ห๊ะ”  นนทนันต์แทบตกจากเก้าอี้  อะไรของเมิ๊งงง  “เชี่ยไร”

                “บ้านกูขาดคนล้างจานว่ะ  เลยอยากให้มึงไปล้าง”

                “ตลกแดก  เพื่อนเล่น?”

                “ไม่ใช่”  เศรษฐพงษ์บอกเสียงแข็ง

                “ไม่ใช่เพื่อน”  ร่างสูงขาวลุกขึ้นยืนและเดินมาหยุดตรงหน้าอิเล็กโทน

                “แต่เป็น.......”  ใบหน้าสว่างโน้มลงมาใกล้  จนปลายจมูกติดกับใบหูแดงๆของคนหน้าเดียว

                “at love”  นิ้วเรียวถูกยกจากคีย์บอร์ด  เพื่อบรรจงสวมแหวนคู่ที่เขาตั้งใจซื้อมาให้  เศรษฐพงษ์ที่เคยเป็นเหมือนหูดส้นเท้าที่ไร้ความรู้สึก  วันนี้เขาเข้าใจทุกอย่างแล้ว  หวังแต่นนทนันต์จะให้อภัยในความผิดพลาดและยังคงมีความรู้สึกดีๆกับเขาเช่นเคย

                ใบหน้าเล็กที่ขึ้นสีเงยหน้าขึ้นสบดวงตาหวานฉ่ำของอดีตเพื่อนร่วมห้องควบตำแหน่งว่าที่เจ้าของหัวใจ

                “ตุ๊ดต๋าววว”

                “ตุ๊ดแล้วรักป๊ะล่ะ”

                “เรื่อง”  ยื่นปากแง่งอน  พูดจาน้ำเสียงห้วนๆ  ปราศจากซึ่งความหวานใดๆ  แต่เศรษฐพงษ์ก็พอใจสิ่งที่คนหน้าเดียวคนนี้เป็น  แค่มองให้ชัดเจนจะพบว่านนทนันต์ให้ความสำคัญกับเขามากเพียงใด

                จมูกโด่งขโมยฉกความหอมจากพวงแก้มนวล  มือซุกซนตบลงตรงที่เดิมอย่างเคยมือ

                “แข็งยั๊ง”

                “ไอ้ต๋าววว!!!!”

                ผลัวะ!~  ตาที่เพิ่งจะเปิดผ้าออกโดนซัดซ้ำตรงรอยเดิม  และเศรษฐพงษ์ก็กลายเป็นไอ้ตาเดียวเข้าคู่กับคนหน้าเดียวต่อไป

                จบเห๊อะ  = [ ] =







FARRY' 25