คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : หนุ่มเเว่นผู้โชค(ร้าย) ...ดี
สิ่งแรก และสิ่ง(อาจ)สุดท้ายที่ข้าเกลียดที่สุดในสามโลกคือ ประตูมิติ ทำไมน่ะเหรอ เพราะว่าแต่ละครั้งที่โผล่ออกมา 99.98% จะอยู่ที่ความสูง 4 เมตรขึ้นไป อีก 0.02% จะอยู่ที่ 2 เมตร สรุปก็คือไม่มีครั้งไหนที่ออกไปทำภารกิจแล้วจะปลอดภัย นอกจากคน(หรือภูต)คนนั้นเป็นระดับเทพจริงๆ
เหตุผลที่ข้าพ่นคำอธิบายยาวเหยียดนี่ออกมาเพราะตอนนี้ข้ากำลังร่วงจากความสูง 5 เมตรน่ะเซ่!!!
ฮือๆๆ ถ้าข้าตายศพไม่สวยล่ะก็ ข้าจะให้สาวกข้าไปตามจองล้างจองผลาญพวกเจ้าให้หมด เจ้าคนสร้างไร้จรรยาบรรณ!
ข้ายังเจอคนหล่อๆไม่จุใจเลยนะ (อ้าว//แซฟไฟน์)
ข้าหลับตาปี๋ คราวนี้ข้าเตรียมเวทย์รองรับไม่ทันจึงได้แต่ทำใจและเตรียมเวทย์รักษาตัวเองแทน ความจริงแล้ว นางเอกในนิยายที่ข้าเคยอ่านควรจะมีอัศวินขี่ม้าขาวมาช่วยรับไม่ใช่เหรอ เจ้าชายของข้า ท่านอยู่ไหนอ่ะ นางเอกอย่างข้ากำลังจะกลายเป็นเนื้อบดแล้วนะ
ตัวข้าร่วงลงมา และแล้ว...
ตุบ...
เอ๋? ถึงพื้นแล้วเหรอ ทำไมไม่เจ็บเลยล่ะเนี่ย แถมยังรู้สึกเหมือนมีเบาะนิ่มๆมารับด้วย ข้าลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะเด้งตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว เพราะเบาะนิ่มๆชิ้นนั้นก็คือ ‘มนุษย์’ เพศชาย และ ...และที่สำคัญ เขาหน้าตาดีมากกก
“เธอ? หล่นมาจากไหนเนี่ย” ท่าเอียงคอคิดของเขาน่ารักจังเลย เสียงนุ่มรื่นหูเขย่าใจ(?)ของเขาเหมือนกระซิบที่ข้างหูข้าเลย ตอนนี้ข้ารู้สึกหน้าตัวเองร้อนขึ้นนิดๆ และคงตัวอยู่ที่ระดับมีเดียมแรร์ เพราะข้าเห็นหน้าเขาชัดมาก
มนุษย์คนนี้หน้าตาดีโ-ตร เส้นผมนุ่มนิ่มยาวประบ่าตามมาตรฐานหนุ่มหล่อมาดนิ่ม นัยน์ตาสีเขียวเหมือนแฮรี่ พอตเตอร์ แล้วเขาก็ยังใส่แว่นสี่เหลี่ยมกรอบดำด้วย! (อ้าย~ หนุ่มแว่น) ผิวขาวเนียนเรียบได้ใจ หล่อตัวพ่อแบบนี้...ข้าจะเป็นลม แพ้คนหล่ออ้า~
“เธอเป็นอะไรรึเปล่า?”
เป็นสิ เสียงบวกหน้าตาของเจ้าจะทำให้ข้าเป็นลมอยู่แล้ว
“มะ ไม่เป็นไรหรอก ขอบใจมากที่ช่วยรับข้าไว้” ข้าพูดตะกุกตะกัก
“อืม” เขาพยักหน้า “ฉันชื่อมาเรน ...มาเรน คอนเวลล์”
หนุ่มแว่นรูปงามนามเพราะ! ท่านเทพแห่งแสงสว่าง ข้ารักพระองค์จัง “ซิลเฟียล์ ฟอเรฟเวอร์ นายมาเป็นแฟนฉันเอาป่ะ?” ข้าเสนออย่างตรงไปตรงมาสุดขีด
“ไม่เอาหรอก ฉันมีแฟนอยู่แล้ว” เขาก็ตอบอย่างตรงไปตรงมาสุดขั้วเช่นกัน ทำไมกันนะ คนหล่อถึงได้มีแฟนแล้วหมดทุกคนเลย เศร้าจัง...
“ว่าแต่ เจ้าทำอาชีพอะไรเหรอ” ข้าถาม
“หมอรักษาเด็กน่ะ เธอล่ะ?”
“ฟะ เจ้าของร้านดอกไม้” ฟู่ เกือบไปแล้วไหมล่ะ ข้าก้มลงไป ทำท่าเหมือนค้นกระเป๋า หารู้ไม่ว่าความจริงแล้วข้ากำลังเสกดอกไม้ออกมาต่างหาก
“อ่ะ ข้าให้ ดอกลักสเปียร์เป็นตัวแทนของความจิตวิญญาณที่งดงาม”
มาเรนอึ้งปนงงเล็กๆก่อนจะรับไป และพูดขอบใจ
ความคิดเห็น