คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Secrecy -7-
สองร่างที่กำลังกอดรัดกันไม่ห่างค่อยๆถอยหลังไปยังเบื้องหลังประตูของบ้านไม้หลังเล็กที่มืดสนิท โดยการชักนำของร่างสูงจนไปหยุดตรงที่แห่งหนึ่งซึ่งถ้าจะให้ร่างบางเดาก็คงจะเป็นพรมล่ะมั้ง… ร่างสูงค่อยๆพาคนในอ้อมกอดโน้มตัวลงไปนอนราบกับพื้นพรม ไร้คำพูดใดๆมีเพียงเสียงใจเท่านั้นที่เต้นแรงจนซองกยูกลัวว่ามันจะทะลักออกมา เมื่อคนในอ้อมกอดมีท่าทีที่อ่อนลงยอมกันนัมอูฮยอนช่างหวานกว่าใครข้อนั้นซองกยูรู้ดีที่สุด นี่สินะที่เรียกว่าความสุขที่สุดหากพรุ่งนี้เขาจะต้องตายก็ไม่เสียดายเลยเพียงแค่มีอูฮยอนอยู่เขาก็ไม่กลัวอะไรอีกแล้ว
-------------------------------------
เนื้อหาที่ไม่เหมาะสม
-------------------------------------
ต้องการขอได้ที่>> lollipop.meeny@gmail.com
**ระบุให้ชัดเจน เช่น ขอฉากตัด เรื่องxx ตอนxx
ร่างบางหลับตาลงและยิ้มออกมาด้วยความสุขสองคนกอดกันอยู่นานก่อนซองกยูจะผละออกมาและอุ้มอูฮยอนไปยังห้องนอน ร่างหนานำผ้าชุบน้ำเช็ดทำความสะอาดให้ร่างที่หลับอยู่บนเตียงก่อนจะเอนตัวลงข้างกายด้วยความเหนื่อยล้าจากเรื่องงานกับกิจกรรมเมื่อครู่
ซองกยูหลับไปจนไม่ได้สังเกตว่าอีกฝ่ายยังไม่หลับ ร่างบางลืมตาขึ้นจ้องมองกันดวงตาใสเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลลงหยดหมอนใบโต อูฮยอนหวนคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้าที่จะเจอร่างหนาที่คฤหาสน์บ้านหลังนั้นไม่ได้
‘ฮงคยู!!’
‘อูฮยอน!! นั่นนายจริงๆใช่มั้ย’ ร่างสูงเดินเข้ามากอดร่างบางอย่างแนบแน่น อูฮยอนอึ้งกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นได้เพียงแต่เงียบเท่านั้น
‘อูฮยอน เราไปจากที่นี่กันนะ’ ร่างสูงจูงมือเล็กเพื่อไปยังประตูแต่ร่างบางกลับยื้อไว้ไม่ยอมไปตามแรงที่ร่างสูงชักชวน
‘ไม่ ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น นายมันคนโกหกรวมหัวกับพี่หลอกฉัน’ร่างสูงอึ้งด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่าร่างบางตรงหน้าจะจำได้ ใช่แล้วล่ะตลอดเวลาที่ผ่านมาเขากับพี่ชายร่างบางหลอกอีกฝ่ายว่าเขาคือคนรัก...ฮงคยูหลอกว่าตนคือคนรักของอูฮยอนทั้งที่ตัวจริงคือซองกยูไงล่ะ
‘แต่นายต้องไป เราไม่มีเวลาแล้ว ไปเดี๋ยวนี้อูฮยอน’
‘ไม่! ฉันจะไม่มีวันไปกับนาย ไอ้คนลวงโลก’
‘งั้นก็รอพี่ชายนายเป็นศพได้เลย!!! ‘
‘หมายความว่ายังไง นายจะทำอะไรพี่ชายฉัน’ ร่างบางสั่นไหวด้วยความกลัวตลอดหลายปีที่ผ่านมาแม้พี่ชายจะไม่ดีแต่เขาก็เป็นครอบครัวเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่
‘พี่นายติดหนี้ฉัน จนต้องเอาบริษัทครอบครัวนายไปกู้ไงล่ะ ถ้าไม่อยากให้พี่นายตายก็ไปกับฉัน’
‘ม ไม่จริง พี่อูมินไม่มีทางเอาสมบัติพ่อแม่ไปทำแบบนั้นแน่ๆ’
‘หึ นายมันโง่โดนพี่หลอกใช้มานานยังไม่รู้รึไง ไปแต่งงานกับฉันแล้วเรื่องทุกอย่างจะจบลงฉันสัญญา’
‘…..แต่งงาน’
‘ฉันจะยกหนี้ทั้งหมดให้พี่นายถ้านายยอมไปกับฉัน อูฮยอน’
‘งั้นฉันขออีกอย่างได้ไหม’ ร่างสูงหยักคิ้วขึ้นมาเป็นเชิงคำถาม
‘ว่ามาสิถ้าไม่หนักหนาอะไรฉันอาจจะตอบตกลง’
‘ขอฉันอยู่ที่นี่อีกหนึ่งวัน นายทิ้งโทรศัพท์เอาไว้ฉันจะโทรไปหานายเมื่อพร้อม’
‘หึ จะเอาอะไรเป็นประกันว่านายจะไม่หนีฉันไปล่ะ?’
‘ฉันสัญญา กลับไปแล้วฉันจะแต่งงานกับนาย ยอมนายหมดทุกอย่างขอร้องล่ะ ‘
‘...ก็ได้ ฉันให้เวลาถึงหกโมงเย็นของวันพรุ่งนี้นะอูฮยอน’ ร่างสูงทาบริมฝีปากลงไปยังริมฝีปากอวบอิ่มของร่างบางที่ไม่ขัดขืนเพื่อเป็นหลักประกันว่าจะทำตามสัญญา
…..ไม่ว่าต่อไปนี้ฮยอนจะไม่ได้อยู่ข้างพี่กิว จะโกรธจะเกลียดกันแค่ไหนก็ได้ก็อย่าเศร้าอีกเลยนะฮะ… ร่างบางโน้มไปจูบแก้มของร่างหนาที่ดวงตาคมยังปิดสนิทก่อนจะเข้าไปซุกอกอีกฝ่ายและหลับไปด้วยกัน
เมื่อแสงของดวงอาทิตย์สาดส่อง ดวงตาคมค่อยๆเปิดขึ้นมือหนาความหาร่างบางที่นอนอยู่ข้างกายแต่กลับว่างเปล่า
“อูฮยอน…”
ร่างหนาลุกขึ้นสวมกางเกง สองขาก้าวไปยังห้องน้ำเพื่อตามหาคนรักแต่ภายในห้องนั้นกลับไม่มีแม้แต่เงายิ่งทำให้ร่างหนาใจไม่ดียิ่งขึ้น ชีวิตเขาสูญเสียร่างบางไปนับครั้งไม่ถ้วนแต่เขาก็ยังไม่ชินซักที ซองกยูเดินออกมาจากห้องสายตามองหาใบหน้าหวานจากระทั่งได้กลิ่นหอมที่ห้องครัว เมื่อเดินเข้าไปก็เห็นร่างบางใส่ผ้ากันเปื้อนสีฟ้าหันหลังทำอาารเช้าให้กัน ร่างสูงดีใจจนอดไม่ได้ที่จะไปโอบร่างบงจากข้างหลัง
“อ๊ะ พี่กิว ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ฮะ”
“ก็ซักพักแล้ว ทำอะไรให้กินๆได้มั้ยเนี่ย”
“จะไม่กินก็ได้นะ เดี๋ยวผมจะกินเองให้หมดเลย” ร่างบางทำหน้างุ้มงอสิ่งเหล่านี้ทำให้ร่างสูงที่มองอย่างไม่ละสายตาอดยิ้มไม่ได้
“กินสิ อูฮยอนทำอะไรมาพี่ก็กินทั้งนั้น ขนาดคนทำพี่ยังกินมาแล้วเลย”
“บ บ้า” ร่างบางที่คนโจ๊กอยู่นึกอยากจะเอาไม้พายมาตีหัวคนเป็นพี่ซะให้เข็ด
“เมื่อคืน...อูฮยอนเจ็บมากมั้ยครับ” เพียงคำพูดไม่พอร่างหนาเคลื่อนมือไปยังบั้นท้ายนิ่มอีกครั้งก่อนจะบีบเบา
“อ๊ะ จ เจ็บสิ ไอ้ลามกออกไปเลยนะ” ร่างบางหัยหน้ามาเผชิญอีกฝ่ายที่มีกางเกงเพียงตัวเดียวเท่านั้น แผ่นอกกว้างนั่นเต็มไปด้วยรอยข่วน อดทำให้คิดถึงเรื่องขายหน้าเมื่อคืนไม่ได้
“เจ็บเหรอครับ ถ้าอย่างนั้นต้องทำบ่อยๆนะจะได้ชินมาๆ” ซองกยูโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จนจมูกนั้นแตะกับแก้มใสก่อนที่ร่างบางจะยกมือขึ้นมากันและดันออก
“ออกไปเดี๋ยวนี้!”
“โอเคๆ พี่ไปก็ได้ ฮ่าๆ”
ไม่นานร่างบางก็ทำโจ๊กเสร็จร่างสูงจึงเข้ามาช่วยถือชามเมื่อเห็นร่างบางแรงเดินยังแทบไม่มีเรียวขาเล็กเดินอย่างลำบากมานั่งเก้าอี้ั่งตรงข้ามกัน ร่างสูงไม่รอช้าดึงเก้าอี้มาเพื่อให้อีกฝ่ายนั่งได้สะดวกมากขึ้น เขาเดินกลับไปในที่ของตัวเองแล้วตักโจ๊กนั่นมากิน
“เป็นไงอร่อยมั้ย” ร่างบางถามอย่างตื่นเต้นนี่เป็นครั้งแรกที่ร่างบางได้ทำอาหารให้ใครกินนอกจากตัวเอง เพราะพี่ชายไม่เคยมีเวลาให้กัน
…..
“ไม่อร่อยเหรอ เดี๋ยวไปต้มรามยอนให้กินดีกว่า” ร่างบางหน้าเสียทำท่าจะลุกขึ้นหยิบชามนั้นไปเก็บแต่มือร่างหนากลับยื้อกันไม่ให้ไป ทำให้อูฮยอนต้องหันกลับมามองเห็นสีหน้าที่นิ่งๆเริ่มมีรอยยิ้มและัวเราะออกมา
“เอามาพี่จะกินใครบอกว่าไม่อร่อยกันเล่า” ร่างสูมเอื้อมมือไปขยี้หัวอีกฝ่ายที่ยิ้มตอบทั้งสองคนกินข้าวกันด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มนี่คงเป็นมื้อที่ดีที่สุด พิเศษที่สุดโดยที่ไม่ต้องหรูหรา หรือเต็มไปด้วยบรรยากาศโรแมนติก เพียงแค่มีเพียงสองคนแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
“ฮัลโหล อะไรนะครับเอกสารจัดซื้อหายวั้นเหรอครับ...ครับๆผมจะรีบไป”
ร่างบางที่นั่งอยู่บนโซฟามองร่างหนาที่นอนบนตักตนด้วยสีน้าเครียดๆ เมื่อเวลากำลังจะหมดลง… เวลาที่อูฮยอนช่างหวาดกลัวไม่ต่างจากร่างหนา
“มีอะไรเหรอครับ?”
“ที่บริษัทกำลังวุ่นวายน่ะ ฉันต้องรีบไปนายอยู่คนเดียวได้มั้ยอูฮยอน”
“ได้สิฮะ” ร่างบางฝืนยิ้มให้อีกฝ่ายสบายใจ ซองกยูลุกขึ้นก่อนจะจูบที่หน้าผากอูฮยอนและหยิบกุญแจรถเพื่อจะออกไปบริษัท มาถึงแล้วสินะ เวลาแห่งการจากลา
“ด เดี๋ยวก่อนฮะ”
“มีอะไร….”
ร่างบางทาบริมฝีปากลงไปอีกครั้งและเนิ่นนานกว่าจะผละออกจากกันอย่างเสียดาย ร่างหนารู้สึกใจหายแปลกๆ ราวกับกลับมาแล้วอูฮยอนจะหายไปอีก…
“อูฮยอน สัญญาได้ไหมว่าจะไม่หนีฉันไปไหนอีก”
…….
…….
“ผมสัญญาฮะ รีบกลับมาอย่าลืมดูแลตัวเองดีๆ อย่าเศร้าด้วยเข้าใจมั้ย” มือบางแตะแก้มสากร่างหนาจึงเอามือตบทาบทับพร้อมกับอมยิ้ม
“แน่สิพี่จะเศร้าได้ไง มีอูฮยอนอยู่กับพี่ทั้งคน”
“รีบไปฮะ ทุกคนกำลังรออยู่”
ร่างบางดันแผ่นหลังกว้างให้ไปยังรถเพื่อไม่ให้เห็นน้ำตาที่กำลังไหลออกมา
ร่างหนาเข้าไปในรถแล้วสตาร์ทรถขับออกไปแต่ก็ไม่ลืมมองร่างบางผ่านกระจกข้างจนลับตาอูฮยอนทรุดตัวลงไปน้ำตามากมายพรั่งพรูออกมา มือเล้กหยิบโทรสัพท์จากกระเป๋ากางเกงเพื่อโทรไปหาคนที่ตนสัญญาไว้
“ผมพร้อมแล้วฮะ ช่วยมารับผมด้วย”
To be continue….
Talk: ขอโทษที่หายไปนานนะฮะ เรามาคืนกำไรให้แล้วคำผิดไม่ได้ตรวจเลยขอโทษด้วยฮะ ขอบคุณทุกคอมเม้นล่วงหน้าที่เป็นกำลังใจให้แต่งต่อนะฮะ :)
ความคิดเห็น