คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Secrecy -6-
-6-
ร่างหนาของหนุ่มนัยตาคมกำลังนั่งคร่ำเครียดอยู่เอกสารซึ่งถ้าดูจากสีหน้าคงนั่งอยู่ที่เก้าอี้และโต๊ะทำงานนี่มาไม่ต่ำกว่าแปดชั่วโมง หลังจากวันเปิดตัวห้างใหม่ของบริษัทเคกรุ๊ปรวมถึงการเปิดตัว ว่าที่ผู้สืบกิจการต่อของคิมซงวาน ซองกยูก็ไม่ได้ออกไปไหนเลยนอกจากห้องทำงานสี่เหลี่ยมในชั้นยี่สิบสี่ของบริษัทแห่งนี้ เขารู้อยู่แล้วว่าการที่เขาเปิดตัวต่อหน้าสาธารณะแบบนี้จะต้องถูกเพ่งเล็งเป็นพิเศษเพราะเขาได้ขโมยสิ่งสำคัญของใครบางคนไปน่ะสิและคิดว่าคนๆนั้นจะต้องไม่ปล่อยเขาให้รอดสายตาไปอย่างแน่นอน
ด้วยการงานภาระมากมายที่ต้องรับผิดชอบในตอนนี้รวมถึงคนที่คอยจับตามองเขาทำให้ซองกยูไม่สามารถกลับไปหาร่างบางได้อย่างใจคิด แม้แต่เวลาในการโทรไปหาอีกฝ่ายช่างยากเย็นทั้งๆที่โทรศัพท์นั้นอยู่เพียงเอื้อมมือ สิ่งที่ทำเมื่อยามเหนื่อยล้าคือการนั่งมองรูปเด็กน้อยแก้ยยุ้ยที่ชื่อนัมอูฮยอนยิ้มให้กันในกรอบรูปสี่เหลี่ยมตรงมุมหนึ่งของโต๊ะทำงานเท่านั้น
นายจะคิดถึงฉันบ้างไหม อูฮยอนนา
ก็อก ก็อก ก็อก
เสียงเคาะประตูทำให้ร่างสูงรีบจัดท่าทางพร้อมกับจับรูปภาพนั้นให้คว่ำลง
“มีอะไร”
“ฉันมีธุระกับแกน่ะสิ ไอ้ลูกชาย เสียงแหบพร่าของคิมซงวานเอ่ยออกมาเมื่อเปิดประตู”
“สวัสดีครับ ท่านควรพักผ่อนนะครับ ส่วนงานทั้งหมดผมจะจัดการเอง”
“ขืนถ้าฉันอยู่ที่บ้านอีกสักนาทีคงต้องอกแตกตายแน่ๆ เฮ้อ เมื่อไหร่แกจะเรียกฉันว่าพ่อซักที”
“ท่านมีบุญคุณมากเกินกว่าที่ผมจะเรียกคำนั้น ผมคิดว่าเรียกแบบนี้จะเหมาะสมที่สุด”
“ฉันป่าวประกาศกับคนทั่วโลกไปแล้วว่าแกเป็นลูกฉัน แกมีดีมากกว่าที่ตัวแกคิดซองกยูเลิกคิดแบบนั้นแล้วก้าวต่อไปเถอะ ต่อไปนี้เรียกฉันว่าพ่อเข้าใจมั้ย”
“...ครับ ท่าน...พ่อ”
“เออ ให้มันได้อย่างนี้สิไอ้ลูกชาย ว่าแต่งานของฉันหนักมากมั้ยล่ะ”
“ผมทำได้ครับ ไม่ต้องเป็นห่วง”
ก็อก ก็อก ก็อก
“ดิฉันขอโทษที่ขัดจังหวะค่ะ คุณซองกยูมีแขกมาขอพบค่ะ”
ร่างหนาถึงกับขมวดคิ้ว ใครกันที่จะมาขอพบเขาทั้งที่เขายังไม่เคยไปผูกมิตรกับใคร แต่ไม่นานคำตอบก็เฉลยเมื่อเบื้องหลังของเลขามีชายร่างสูงที่ยิ้มให้กันอย่างเลือดเย็น ซองกยูรู้จักคนๆนี้ดียิ่งกว่าใคร
นัมอูมิน
“สวัสดีท่านซงวาน สวัสดีซองกยู ผมคงไม่มาขัดจังหวะใช่มั้ยครับ?”
“อ..อ้อ ไม่หรอกซองกยูรู้จักคนเยอะๆอย่างนี้ก็ดี ฉันจะได้อุ่นใจขึ้นเชิญคุยกันตามสบายเลยฉันขอตัวก่อนนะ’
คิมซงวานมองหน้าลูกชายพร้อมกับตบบ่าให้กำลังใจก่อนจะเดินจากไปโดยไม่เห็นแววตาของลูกชายตนที่มองไปยังอูมินด้วยสีหน้าโกรธแค้นขนาดไหน
ปัง
เสียงปิดประตูที่ปิดลงไปบ่งบอกว่าไม่มีใครต้องปิดบังความอึดอัดอีกต่อไป บรรยากาศในห้องช่างเย็นเฉียบ
“แกมาทำอะไรที่นี่ ซองกยูเปิดบทสนทนาขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียดต่างจากอีกฝ่ายที่ทำตัวราวกับผ่อนคลาย”
“แหม ไม่น่าเชื่อเลยว่าหมาตัวนึงมันจะเติบใหญ่มาได้ขนาดนี้นะ” อูมินไม่ตอบคำถามของร่างหนาพร้อมกับมองไปยังรอบๆห้องอย่างพิจารณา
……..
“แถมยังทรยศเจ้าของมันโดยการขโมยสิ่งที่เป็นที่รักไปซะด้วย”
!!!!!
“แกต้องการอะไร” ร่างหนากำมือแน่นสายตาคมพยายามประเมินสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ดูเหมือนว่าอูมินจะรู้แล้วว่าคนที่จับอูฮยอนไปคือเขา
“ชีวิตแกทุกวันนี้มันสุขสบายเกินไป ฉันว่ามันไม่เหมาะกับแกหมายังไงมันก็เป็นหมาเพราะฉนั้นอะไรที่ไม่ใช่ของที่คู่ควรกับแกฉันจะเอาคืนให้หมด ฉันมาที่นี่ก็เพื่อจะเตือนแกกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับแกในอนาคต”
“……..” ร่างหนาที่โกรธจัดความทรงจำเลวร้ายเมื่อตอนเป็นเด็กกลับมาผุดขึ้นบนหัวอีกครั้ง
อูมินมองอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มที่เหนือกว่า ขายาวของเขาทำท่าราวกับจะเดินจากไปกันแล้วแต่กลับหยุดลงตรงหน้าประตูเพื่อพูดประโยคที่แทงใจซองกยูที่สุด
“อ้อ ที่ฉันจะเอาคืนรวมถึงของที่แกขโมยมาด้วย อืม...ดูเหมือนตอนนี้น่าจะได้คืนมาแล้วซะด้วย”
ร่างหนาของซองกยูสติขาดพุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อของอูมินด้วยใบหน้าโกรธจัด
“แกหมายความว่ายังไง แกได้อะไรคืนไปบอกมาเดี๋ยวนี้!!”
“หึ แกก็น่าจะรู้แกใจนะว่าแกขโมยอะไรมา ไอ้หมาหัวเน่า”
ผัวะ!!!!
ร่างหนาต่อยไปยังอูมินเต็มแรงก่อนจะรีบวิ่งออกมาจากห้องทำงานรีบไปยังลานจอดรถด้วยความร้อนรนเขาภาวนาให้คนที่คิดถึงที่สุดยังอยู่ที่คฤหาสน์แห่งนั้น และรอเขากลับมา
.
.
.
.
.
ณ คฤหาสน์ยามเย็นช่างเงียบสงบยิ่งเมื่อทั้งบ้านเหลือเพียงอูฮยอนเพราะแม่บ้านได้กลับบ้านไปแล้ว บ้านนี้ยิ่งวังเวงจับใจ น่าแปลกที่เมื่อก่อนมีเพียงอีกคนนึ่งอยู่ในบ้านเท่านั้นก็สามารถเติมเต็มทุกสิ่งทุกอย่างได้แล้วสำหรับนัมอูฮยอน มือเล็กลูบหน้าจอโทรศัพท์ไปมาอย่างลังเล
เขาควรโทรไปดีไหม ...ไม่เอาหรอกงั้นนายนั่นคงเข้าใจผิดว่าเขาคิดถึงน่ะสิ
เฮ้อ ร่างบางถอนหายใจอีกครั้งหลายวันแล้วที่คิมซองกยูจากไปไม่มีการติดต่อกลับจะมีก็เพียงแม่บ้านที่มาคอยเฝ้าเขาเช้ามาเย็นกลับอย่างนี้ทุกวัน
ฉันไม่หนีนายหรอก รีบกลับมาหากันสิไอ้บ้า
กึก
เสียงประหลาดบางอย่างทำให้ร่างบางต้องหันไปทางต้นเสียง และอดระแวงไม่ได้ก็บ้านนี้เหลือเพียงอูฮยอนถ้าเป็นโจรขึ้นมาจริงๆ คงแย่แน่ๆ
“ค ใครน่ะ” ร่างบางจับแจกันมาถือไว้ให้ถนัดมือสองเท้าพาตัวไปยังหน้าประตูของต้นเสียง
“ฮ ฮยอน อูฮยอน” น้ำเสียงคุ้นเคยทำให้อูฮยอนแปลกใจทันใดประตูนั้นจะเปิดออกมาเผยให้เห็นใบหน้าของคนต้นเสียงได้อย่างชัดเจน
“ฮ ฮงคยู!!!”
.
.
.
.
.
ซองกยูขับรถหรูสีดำมาจอดบริเวณบ้านอย่างเร่งรีบ สองขารีบพุ่งออกจากประตูรถก่อนจะเข้าไปยังคฤหาสน์ที่เงียบสงัดไร้แสงสว่าง ร่างหนารีบตรงไปยังห้องนอนของเขาและกระชากประตูนั้นให้เปิดออกอย่างแรง
“อูฮยอน!!!” ร่างหนาเอ่ยชื่อของคนที่เขาอยากเจอที่สุดพร้อมกับเปิดไฟและมองไปยังรอบๆห้อง
ไม่มี…
“อูฮยอน!!!” ร่างหนาเดินไปยังห้องน้ำแต่ยังไม่ทันจับลูกบิดประตูก็เปิดออก
“หนวกหูดึกป่านนี้แล้วตะโกนอยู่ได้ อ๊ะ” ร่างบางที่กำลังอ้าปากบ่นถูกอีกคนดึงเข้าหาจนร่างจมไปกับอกแกร่ง
“น นายเป็นอะไรเนี่ย”
“ไปจากที่นี่กันอูฮยอน”
ร่างหนาจูงมืออูฮยอนไปทางรถคันหรูพร้อมกับรีบสตาดรถออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไรทั้งสิ้นจนรถมาหยุดอยู่ตรงบ้านไม้หลังหนึ่งกลางป่า
“ถึงแล้วลงไปซะ” ร่างบางลงจากรถอย่างง่ายดายก่อนจะรีบตามร่างสูงไปยังในบ้าน
“บ้านหลังนี้ฉันเพิ่งสร้างเสร็จได้ไม่นาน นายอยู่ที่นี่ไปก่อนแล้วกัน ฉันไปล่ะ”
ในขณะที่ร่างหนาโล่งใจที่อีกฝ่ายยังไม่จากเขาไปแต่ด้วยภาระหน้าที่ต่างๆทำให้เขาต้องจำใจจากร่างบางนี้ไป แต่กลับไม่เป็นอย่างที่คิดเมื่อสองแขนเล็กกอดเอวเขาไว้อย่างแนบแน่น
“...พี่กิว อย่าไปเลยนะ”
หืม นี่เขาฟังไม่ผิดใช่ไหมร่างบางเรียกเขาว่าพี่กิว?
“อูฮยอน...นาย”
“ฉันจำเรื่องของเราได้ทั้งหมดแล้ว จำได้หมดว่านายคือใคร…” หางตาของร่างบางมีน้ำตาซึม
……
“ไหนนายบอกจะทำให้ฉันจำได้ แล้วทำไมนายมาให้ฉันเห็นหน้าไม่ถึงชั่วโมงก็จะจากฉันไปอีก คนใจร้าย”
ใครกันแน่ที่ใจร้าย?
“จะไปไหนก็ไปเลยไอ้บ้า”
ชู่ว…
นิ้วเรียวของร่างหนาจรดอยู่ที่ริมฝีปากอิ่ม บทสนทนาทุกอย่างเงียบลงเหลือเพียงเสียงลมหายใจและหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะของทั้งสองคน
“นายบอกว่าจำฉันได้ทุกอย่าง งั้นฉันจะทดสอบว่าคำพูดนายเป็นจริงไหม”
สิ้นสุดคำร่างหนาก็โน้มลงมาชิมความหวานจากริมฝีปากอิ่มแนบแน่นเนิ่นนานราวกับโหยหากันมานานแสนนาน ไม่มีใครผละออกจากกัน ปัญหาทุกอย่างถูกวางทิ้งลง วินาทีนี้มีเพียงคิมซองกยูและนัมอูฮยอน แค่สองคนเท่านั้น…
to be continue…..
Talks: พอเดาตอนต่อไปได้มั้ยเอ่ย ฮ่าๆ เกิดอะไรขึ้นกับอูฮยอน? ฮงคยูหายไปไหน? เราหวังว่าทุกคนจะยังติดตามอ่านกันนะฮับ ตอนนี้พอเราสอบเสร็จก็มีทั้งการบ้านและสอบย่อยมากมาย คนอ่านอย่าเพิ่งสาปเรานะ TT^TT ขอบคุณทุกคอมเม้นที่เป็นกำลังใจนะฮะ เจอกันใหม่ตอนหน้านะทุกคน
ความคิดเห็น